ΕΙΝΑΙ ΚΙ Ο ..ΕΡΩΤΑΣ..

"Ανεβαίνω σκαλοπάτια, ανεβαίνω ανηφοριές
για να ιδώ τα δυο της μάτια, που μ’ ανάψανε φωτιές..."

LACRIMAE RERUM

 

 

 

 

Αλήθεια, κλαίνε τα παλιά τα σπιτικά όταν γεράσουν; 

Κλαίνε άραγε οι πολυθρόνες 

που έχουν" βουλιάξει" από το βάρος των σωμάτων, το παλιό "φανάρι" - ψυγείο πού στέκει άδειο στον τοίχο; 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ο αγαπησιάρης ξύλινος πολυέλαιος που τόσα είδε και φώτισε στη ζωή του, η σιδερένια σκάλα που οδηγεί στο πουθενά με τα ζωντανά Βασιλικά στα σκαλοπάτια του;

Τι υπέροχη η ιδέα ήταν αυτή του διακοσμητή πού" πάντρεψε" το τώρα με το χτες

Μέσα στην αυλή του το νεανικό και φασαριόζικο μπαράκι με τη δυνατή και beat μουσική μπόρεσε να συνυπάρξει με τρεις χώρους από το διπλανό παλιό σπίτι που διατήρησε έξυπνα και σεβάστηκε αυτός ο ψαγμένος καλλιτέχνης.

Μερικές φορές είναι να απορείς πώς ξαφνικά εκεί που δεν το περιμένεις έχεις την ευκαιρία να νιώσεις χαρούμενος με την ομορφιά των μικρών πραγμάτων. 

(Πόρτο Ράφτη, 22 Αυγούστου 2019)

ΠΑΙΔΙΑ ΕΙΜΑΣΤΑΝ ΤΟΤΕ..

Σε μιαν από τις βόλτες μου στο δρόμο είδα μία τζανεριά γεμάτη καρπούς. Και άκου να δεις τι θυμήθηκα.

Μία" συμμορία" ήμασταν περίπου 10 12 χρόνων που όταν σουρουπωνε και έπιανε η νύχτα με το χέρι το μαντήλι της και το ακουμπούσε, σιγά σιγά, πάνω στη γη των ανθρώπων κι ήταν μία ομορφιά ο κόσμος όλος, πιάναμε " δουλειά" με ένα κέφι διαολεμένο, έτοιμοι πάντα για κάποια σκανταλιά. Παιδιά ήμασταν τότε με το μυαλό στα σύννεφα...

Είχαμε, λοιπόν, σταμπάρει μία τζανεριά στον κήπο του κυρ Φώτη, γεμάτη ζουμερά τζάνερα που δεν είχαν ακόμη ωριμάσει, Κι όμως εμείς Αν και άγουρα και ξυνουτσικα τα" κλέβαμε" Έτσι για να κάνουμε τη σκανταλιά μας. Ο κυρ Φώτης όμως που ήθελε να μείνουν τα τζάνερα του στο δέντρο για να ωριμάσουν και να τα γευτεί, βλέποντας τις διαθέσεις της " συμμορίας" πήγε στο δάσκαλό του σχολείου και ανέφερε τα καθέκαστα διαμαρτυρόμενος. 

Και ο δάσκαλος σωστός και του καθήκοντος μας μας μάζεψε και μας απαγόρευσε να

Έτσι λοιπόν Σε λίγες μέρες που ήταν στις δόξες της η τζανεριά και τα τζάνερα φανταχτερά και ζουμερά στόλιζαν τα κλαδιά της, Ποιος πειρασμος καλύτερος από αυτόν;

Κάναμε" συσκεψη" λοιπόν. Εξηγημένα πράγματα. Θα φάμε από τα τζάνερα του κυρ Φώτη αλλά δεν θα τα κλέψουμε!! Να Λοιπόν τι κάναμε.

Πήγαμε το βραδάκι στη μάντρα με τη τζανερια, βεβαιώθηκαμε πως δεν ήταν κανείς τον κήπο, και τότε ένας από μας ο πιο ευλύγιστος,

κόψτε παιδιά, κόψτε τώρα που είναι ώριμα" ,!!

Έτσι λοιπόν, μετά από αυτό και με την έγκριση του κυρ Φώτη τάχα μου όρμησαμε στα τζανερα χωρίς καθόλου τύψεις αφού έτσι μας είπε ο δάσκαλος: πρώτα να ρωτήσουμε και μετά να κόψουμε τα φρούτα!

Βλέπεις παιδιά ήμασταν τότε...

ΜΙΑ ΞΎΛΙΝΗ ΠΌΡΤΑ..

Είναι ιδέα μου ή μήπως μας προλαβαίνει ο χρόνος. Ακόμα και όταν δεν βιαζόμαστε.

Έτσι κι αλλιώς, είναι όμορφο να
" καθυστερείς"  τον χρόνο όσο μπορείς," 

Έχω τόσα να κάνω, δεν είμαι και κανένα ρομπότ πια, άνθρωπος είμαι, σκέφτομαι, σχεδιάζω, έχω άποψη βρε αδερφέ, Θέλω τον χρόνο μου".

Είναι, λοιπόν, μία ξύλινη πόρτα στον τοίχο μιας αποθήκης, κοντά στην εκκλησία του Αγίου Σπυρίδωνα, προφυλαγμένη από τους Αέρηδες και τα βεγγαλικά. 

Αυτό το σημείο ήταν τόπος συνάντησης όλων των φίλων το βράδυ της Ανάστασης. 

Και όταν έλεγε ο παπάς το" δεύτε λάβετε φως" τα κόκκινα κεράκια της Λαμπρής γέμιζαν το χώρο με το φως το ανέσπερο και με χαρούμενη διάθεση , και με το"Χριστός Ανέστη" Δεν ήξερες ποιον να πρώτοφιλησεις και να ευχηθείς ευχές χαρούμενες, αναστάσιμες.

Σιγά σιγά σε αυτήν την ξύλινη πόρτα κάθε χρόνο μαζεύονταν ολο και λιγότεροι φίλοι. Όλο και περισσότερες απουσίες και η νοσταλγία φουντώνει στην καρδιά. 

Τι σου είναι κι αυτές οι αναμνήσεις...

Φέτος σε αυτή την ξύλινη πόρτα βρεθήκαμε μόνο τρεις...εσείς και εγώ. 

Συγγενικό περιβάλλον και αγαπημένο. 

Λιγότερα τα φιλιά και πιο πολλές οι ευχές. 

Ας είναι, πάει κι αυτή η μέρα.

Ναι, είμαστε καλά εμείς οι λίγοι και θυμόμαστε όλους τους άλλους με αγάπη.

 Και του χρόνου.

Η ΓΑΤΟΥΛΑ Η ΜΟΥΤΖΟΥΡΑ

Ήταν 13 και Τρίτη

Οταν βάφαμε το σπίτι
Κι ήτανε στο πήγαινε-έλα

Βούρτσες, χρώματα, πινέλα.

Και όπως ήταν αφημένα
Χρώματα πολλά απλωμένα
Σκέψη μία με βασανίζει
Ψάχνω να βρω τι μυρίζει.

Στέκομαι για λίγο σούζα
Μα την ώρα που κοιτούσα
Σπρώχνω κάτω το δοχείο
Και μου κλήρωσε Λαχείο.