ΜΙΑ ΞΎΛΙΝΗ ΠΌΡΤΑ..

Είναι ιδέα μου ή μήπως μας προλαβαίνει ο χρόνος. Ακόμα και όταν δεν βιαζόμαστε.

Έτσι κι αλλιώς, είναι όμορφο να
" καθυστερείς"  τον χρόνο όσο μπορείς," 

Έχω τόσα να κάνω, δεν είμαι και κανένα ρομπότ πια, άνθρωπος είμαι, σκέφτομαι, σχεδιάζω, έχω άποψη βρε αδερφέ, Θέλω τον χρόνο μου".

Είναι, λοιπόν, μία ξύλινη πόρτα στον τοίχο μιας αποθήκης, κοντά στην εκκλησία του Αγίου Σπυρίδωνα, προφυλαγμένη από τους Αέρηδες και τα βεγγαλικά. 

Αυτό το σημείο ήταν τόπος συνάντησης όλων των φίλων το βράδυ της Ανάστασης. 

Και όταν έλεγε ο παπάς το" δεύτε λάβετε φως" τα κόκκινα κεράκια της Λαμπρής γέμιζαν το χώρο με το φως το ανέσπερο και με χαρούμενη διάθεση , και με το"Χριστός Ανέστη" Δεν ήξερες ποιον να πρώτοφιλησεις και να ευχηθείς ευχές χαρούμενες, αναστάσιμες.

Σιγά σιγά σε αυτήν την ξύλινη πόρτα κάθε χρόνο μαζεύονταν ολο και λιγότεροι φίλοι. Όλο και περισσότερες απουσίες και η νοσταλγία φουντώνει στην καρδιά. 

Τι σου είναι κι αυτές οι αναμνήσεις...

Φέτος σε αυτή την ξύλινη πόρτα βρεθήκαμε μόνο τρεις...εσείς και εγώ. 

Συγγενικό περιβάλλον και αγαπημένο. 

Λιγότερα τα φιλιά και πιο πολλές οι ευχές. 

Ας είναι, πάει κι αυτή η μέρα.

Ναι, είμαστε καλά εμείς οι λίγοι και θυμόμαστε όλους τους άλλους με αγάπη.

 Και του χρόνου.