Σε μιαν από τις βόλτες μου στο δρόμο είδα μία τζανεριά γεμάτη καρπούς. Και άκου να δεις τι θυμήθηκα.
Μία" συμμορία" ήμασταν περίπου 10 12 χρόνων που όταν σουρουπωνε και έπιανε η νύχτα με το χέρι το μαντήλι της και το ακουμπούσε, σιγά σιγά, πάνω στη γη των ανθρώπων κι ήταν μία ομορφιά ο κόσμος όλος, πιάναμε " δουλειά" με ένα κέφι διαολεμένο, έτοιμοι πάντα για κάποια σκανταλιά. Παιδιά ήμασταν τότε με το μυαλό στα σύννεφα...
Είχαμε, λοιπόν, σταμπάρει μία τζανεριά στον κήπο του κυρ Φώτη, γεμάτη ζουμερά τζάνερα που δεν είχαν ακόμη ωριμάσει, Κι όμως εμείς Αν και άγουρα και ξυνουτσικα τα" κλέβαμε" Έτσι για να κάνουμε τη σκανταλιά μας. Ο κυρ Φώτης όμως που ήθελε να μείνουν τα τζάνερα του στο δέντρο για να ωριμάσουν και να τα γευτεί, βλέποντας τις διαθέσεις της " συμμορίας" πήγε στο δάσκαλό του σχολείου και ανέφερε τα καθέκαστα διαμαρτυρόμενος.
Και ο δάσκαλος σωστός και του καθήκοντος μας μας μάζεψε και μας απαγόρευσε να
Έτσι λοιπόν Σε λίγες μέρες που ήταν στις δόξες της η τζανεριά και τα τζάνερα φανταχτερά και ζουμερά στόλιζαν τα κλαδιά της, Ποιος πειρασμος καλύτερος από αυτόν;
Κάναμε" συσκεψη" λοιπόν. Εξηγημένα πράγματα. Θα φάμε από τα τζάνερα του κυρ Φώτη αλλά δεν θα τα κλέψουμε!! Να Λοιπόν τι κάναμε.
Πήγαμε το βραδάκι στη μάντρα με τη τζανερια, βεβαιώθηκαμε πως δεν ήταν κανείς τον κήπο, και τότε ένας από μας ο πιο ευλύγιστος,
κόψτε παιδιά, κόψτε τώρα που είναι ώριμα" ,!!
Έτσι λοιπόν, μετά από αυτό και με την έγκριση του κυρ Φώτη τάχα μου όρμησαμε στα τζανερα χωρίς καθόλου τύψεις αφού έτσι μας είπε ο δάσκαλος: πρώτα να ρωτήσουμε και μετά να κόψουμε τα φρούτα!
Βλέπεις παιδιά ήμασταν τότε...
