ΜΙΑ ΣΤΈΓΗ ΓΙΑ ΤΑ ΧΕΛΙΔΌΝΙΑ

 

Στέγη κεραμιδένια, ήρεμη νύχτα, αγάπη για την παλιά φωλιά.

"Όποιος γκρεμίζει χελιδονιού φωλιά

γκρεμίζει και τη δικιά του" λένε.

Έβλεπα χτες τα κεραμίδια από ψηλά.

Τα κεραμίδια στη στέγη. Μόνο στα παλιά σπίτια, δυσεύρετον είδος πια, τα χρόνια τους πολλά, μπορεί και εκατό, το ξέρω, στάζουνε κιόλας όταν βρέχει, έξω και μέσα ενίοτε, κι αυτό το ξέρω, και τρέχουνε τα ύδατα της βροχής από τις υδρορροές και από τα λούκια στο δρόμο ροβολάει η υγρασία.

Όμως φτερουγίζοντας,

τ'αγαπημένα αλητάκια με τα μαύρα τα σακάκια, τα επίσημα, τα χελιδόνια

κουρνιάζουν στις στέγες με τα κεραμίδια, όπου φτιάχνουν φωλιές περίτεχνες, σπιτικό για τα μικρά τους.

Αφήστε τα κεραμίδια στις στέγες των σπιτιών για νάρθουνε τα χελιδόνια.

Νίκη Βούρβουλη

https://www.facebook.com/profile.php?i

Bertrand Russell..ΔΗΛΗΤΗΡΙΟ ΚΑΙ ΑΝΤΙΔΟΤΟ

 

Υπήρξε φιλόσοφος, μαθηματικός, ιστορικός, θεωρητικός της Λογικής, ειρηνιστής και Άθεος.

σ.σ.Ειδικα για το τελευταιο προσωπικα αμφιβαλλω,

Έχω μια Βίβλο πάνω σ’ εκείνο το ράφι. Αλλά την έβαλα δίπλα στον Βολταίρο.

 Δηλητήριο και αντίδοτο…

Τι κρίμα οι βλάκες να είναι τόσο σίγουροι και οι έξυπνοι τόσο διστακτικοί

Απ’ ό,τι μπορώ να θυμηθώ, δεν υπάρχει ούτε μια λέξη στα Ευαγγέλια που να επαινεί την ευφυΐα.

Οι άνθρωποι γεννιούνται αμόρφωτοι, όχι ηλίθιοι. 

Γίνονται ηλίθιοι με την εκπαίδευση.

Αν στον κόσμο σήμερα υπήρχε ένας μεγάλος αριθμός ανθρώπων που επιθυμούσε τη δική του ευτυχία περισσότερο απ’ ό,τι επιθυμούσε τη δυστυχία των άλλων, σε μερικά χρόνια θα είχαμε έναν παράδεισο.

Δεν θα πέθαινα ποτέ για τα πιστεύω μου, γιατί μπορεί να είναι λάθος.

Είναι σπατάλη ενέργειας να θυμώνεις μ’ έναν άνθρωπο που συμπεριφέρεται άσχημα, όπως είναι να θυμώνεις με ένα αμάξι που δεν παίρνει μπροστά.

Κι αν ακόμα υπάρχει Θεός, αμφιβάλλω ότι έχει τη ματαιοδοξία να προσβάλλεται από αυτούς που αμφισβητούν την ύπαρξή Του.

Μια καλή ζωή είναι αυτή που εμπνέεται από την αγάπη και καθοδηγείται από τη γνώση.

Ένα από τα σημάδια επερχόμενου νευρικού κλονισμού είναι όταν πιστεύει κανείς ότι η δουλειά του είναι φοβερά σημαντική.

Είναι πιθανό η ανθρωπότητα να βρίσκεται στο κατώφλι μιας χρυσής εποχής. Αν είναι έτσι όμως, πρέπει πρώτα να αποκεφαλίσουμε τον δράκο που φυλάει την πόρτα, και ο δράκος αυτός είναι η θρησκεία.

Είδα μια μέρα ένα παιδί στο σχολείο να κακομεταχειρίζεται ένα μικρότερο αγόρι. Αγανάκτησα, αλλά μου απάντησε: 

Οι μεγαλύτεροι με χτυπούν και εγώ χτυπώ τους μικρότερους. Είναι δίκαιο. 

Με αυτά τα λόγια συνόψισε την ιστορία του ανθρώπινου είδους.

Τρία πάθη, απλά, αλλά κατακλυσμιαία, εξουσιάζουν τη ζωή μου: 

Η λαχτάρα για αγάπη, η αναζήτηση της γνώσης και η αβάσταχτη θλίψη για τα βάσανα του ανθρώπινου είδους.
(η πρώτη φράση από την αυτοβιογραφία του)

Οι θρησκείες που καταδικάζουν την ηδονή των αισθήσεων, ωθούν τους ανθρώπους να αναζητούν την ηδονή της εξουσίας.

Η αναφορά ενός ηλιθίου για τα λόγια ενός ευφυούς ανθρώπου δεν μπορεί να είναι ακριβής, επειδή υποσυνείδητα μεταφράζει αυτό που ακούει σε κάτι που μπορεί να καταλάβει.

Μη φοβάσαι να έχεις εκκεντρικές απόψεις, γιατί κάθε άποψη που σήμερα είναι γενικά αποδεκτή, κάποτε ήταν εκκεντρική.

Πατριωτισμός είναι η προθυμία να σκοτώσεις και να σκοτωθείς για ασήμαντη αφορμή.

Λέγεται ότι ο άνθρωπος είναι λογικό ον. Σε όλη μου τη ζωή έψαχνα για στοιχεία που να το αποδεικνύουν αυτό.

Υπάρχουν δύο κίνητρα για να διαβάσεις ένα βιβλίο: το ένα είναι για να το απολαύσεις. Το άλλο, για να παινευτείς γι’ αυτό.

Δεν ξέρω γιατί, όμως κανένας δεν κουτσομπολεύει για τις αρετές των άλλων.

Επιστήμη είναι ό,τι ξέρουμε. Φιλοσοφία είναι ό,τι δεν ξέρουμε.

Θα πρέπει να σέβεται κανείς την κοινή γνώμη όσο χρειάζεται για να μην πεθάνει της πείνας και για να μην πάει φυλακή. Οτιδήποτε περισσότερο   απ’ αυτό είναι εθελοντική υποταγή σε μια περιττή τυραννία και πιθανόν θα παρεμποδίσει την ευτυχία με διάφορους τρόπους.

Η στέρηση κάποιων πραγμάτων που επιθυμείς, είναι απαραίτητο στοιχείο της ευτυχίας.

Δημοκρατία είναι η διαδικασία με την οποία διαλέγουμε αυτόν στον οποίο θα ρίξουμε το φταίξιμο.

Σε όλα τα θέματα, είναι υγιές, πότε-πότε, να κρεμάς ένα ερωτηματικό στα πράγματα που θεωρείς από καιρό δεδομένα.

Το να είσαι ικανός να γεμίσεις τον ελεύθερο χρόνο σου ευφυώς είναι το τελευταίο προϊόν του πολιτισμού και, προς το παρόν, ελάχιστοι άνθρωποι έχουν φτάσει σ’ αυτό το επίπεδο.

Η αίσθηση καθήκοντος είναι χρήσιμη στη δουλειά, αλλά προσβλητική στις προσωπικές σχέσεις. Οι άνθρωποι θέλουν να αρέσουν, όχι απλά να τους ανέχονται από παθητικότητα.

Μόνον ένας δειλός τολμάει να υπερηφανεύεται ότι δεν έχει νοιώσει ποτέ του φόβο.

Ο συλλογικός φόβος ερεθίζει το αγελαίο ένστικτο και τείνει να προκαλεί το μένος εναντίον αυτών που δεν θεωρούνται μέρος της αγέλης.

Ο άνθρωπος είναι ένα αδύναμο πλάσμα για το οποίο μόνον η υποταγή και η λατρεία είναι αποδεκτές. 

Η υπερηφάνεια θεωρείται αυθάδεια και η πίστη στην ανθρώπινη δύναμη ασέβεια.

Κανένας άνθρωπος ούτε ομάδα ούτε έθνος δεν μπορεί να ενεργήσει ανθρώπινα ή να σκεφθεί σωστά υπό το κράτος ενός μεγάλου φόβου.

Ο Αριστοτέλης θεωρούσε ότι οι γυναίκες έχουν λιγότερα δόντια από τους άντρες. 

Αν και παντρεύτηκε δυο φορές, ποτέ δεν του πέρασε από το μυαλό να επαληθεύσει αυτήν τη θεωρία ελέγχοντας τα στόματα των συζύγων του.

Η συνολική ποσότητα ανεπιθύμητου σεξ που ανέχονται οι γυναίκες είναι πιθανότατα μεγαλύτερη στο γάμο παρά στην πορνεία.

Ένα δυνατό μυαλό στα είκοσί του χρόνια μπορεί να ασχολείται με τα μαθηματικά, στα τριάντα με τη φιλοσοφία και στα σαράντα με την πολιτική.

Ο άνθρωπος, για την ευτυχία του, χρειάζεται όχι μόνο την απόλαυση κάποιων πραγμάτων, αλλά και ελπίδα, προσπάθεια και αλλαγή.

Για να είσαι καλός φιλόσοφος, πρέπει να αποκηρύξεις τη μεταφυσική, αλλά να είσαι καλός μαθηματικός.

Αγαπάμε αυτούς που μισούν τους εχθρούς μας, και αν δεν είχαμε κανέναν εχθρό, οι άνθρωποι που θ’ αγαπούσαμε θα ήταν ελάχιστοι.

Κάθε άνθρωπος, όπου πάει κουβαλάει μαζί του ένα σύννεφο από βολικές πεποιθήσεις, που κινούνται μαζί του σαν μύγες σε μια μέρα του καλοκαιριού.

Κάθε πρόοδος στον πολιτισμό έχει αποκηρυχθεί σαν αφύσικη όταν ήταν νέα.

Η περιφρόνηση της ευτυχίας είναι συνήθως περιφρόνηση της ευτυχίας των άλλων και είναι μια έντεχνη μεταμφίεση του μίσους προς το ανθρώπινο είδος.

Το κυνήγι της εξουσίας γεννήθηκε από τον φόβο. Εκείνος που δεν φοβάται τους ανθρώπους δεν έχει την ανάγκη να τους εξουσιάζει.

Στην Αμερική, όλοι έχουν την άποψη ότι δεν έχουν κοινωνικά ανώτερους, μιας και όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι, αλλά κανένας δεν παραδέχεται ότι δεν έχει κοινωνικά κατώτερους.

Είμαι πεπεισμένος ότι η εμμονή μας στη συνήθη γλώσσα στις προσωπικές μας σκέψεις είναι ένα από τα μεγαλύτερα εμπόδια στην πρόοδο της φιλοσοφίας.

Η θεμελιώδης έννοια της Πολιτικής είναι η Ισχύς, όπως η Ενέργεια είναι η θεμελιώδης έννοια της Φυσικής.

Εξουσία είναι η επίτευξη προμελετημένων αποτελεσμάτων.

Η εργασία είναι δύο ειδών: 

πρώτον να αλλάζεις τη θέση ύλης επάνω ή κοντά στην επιφάνεια της γης σε σχέση με άλλη ύλη και 

δεύτερον να λες σε άλλους ανθρώπους να το κάνουν αυτό.

Η ανία είναι ένα ζωτικό πρόβλημα για τον ηθικολόγο, επειδή τουλάχιστον τα μισά αμαρτήματα της ανθρωπότητας οφείλονται στο φόβο γι’ αυτήν.

Το ζητούμενο δεν είναι η επιθυμία να πιστέψουμε, αλλά η επιθυμία να ανακαλύψουμε, το οποίο είναι το ακριβώς αντίθετο.

Με την εισαγωγή της γεωργίας, η ανθρωπότητα μπήκε σε μια μακρά περίοδο κακίας, μιζέριας και τρέλας, από όπου απελευθερώνεται μόλις τώρα με την ωφέλιμη χρήση των μηχανών.

Πίστη: η ακλόνητη πεποίθηση για κάτι για το οποίο δεν υπάρχει απόδειξη.

Οι κακοί φιλόσοφοι μπορεί να έχουν κάποια επιρροή. Οι καλοί φιλόσοφοι ποτέ.

Αν όλοι αποκτούσαμε ως δια μαγείας την ικανότητα να διαβάζουμε τις σκέψεις των άλλων, φαντάζομαι ότι το πρώτο αποτέλεσμα θα ήταν η εξαφάνιση κάθε φιλίας.

Η μεγαλύτερη πρόκληση για κάθε στοχαστή είναι να διατυπώσει ένα πρόβλημα με τέτοιο τρόπο, ώστε να επιτρέπει μια λύση.

Ο ρόλος του πατέρα στη σημερινή μικροαστική οικογένεια είναι πολύ μικρός, ιδιαίτερα αν παίζει γκολφ.

 

Bertrand Russell, 1872-1970. 

Θεωρείται ένας από τους θεμελιωτές της αναλυτικής φιλοσοφίας μαζί με τον προστατευόμενό του Βίτγκενστάιν. 

Ένα από τα πρώτα του έργα υπήρξε το “Principia Mathematica” το έγραψε σε συνεργασία με τον Whitehead. Άλλα γνωστά του έργα:«Πολιτικά Ιδεώδη», «Ιστορία Φιλοσοφίας».Το κείμενό του «Γιατί δεν είμαι Χριστιανός» θεωρήθηκε μανιφέστο του αθεϊσμού. To 1950 τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ.

Πηγή

Η ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ ΤΟΥ ΤΣΙΤΣΑΝΗ

 

Posted on 6 Απριλίου, 2013 by kosmaser

 

 

 

 

 

Προσπαθούν χρόνια τωρα να μας τιμωρήσουν με πολλούς τρόπους. 

Μας πήραν τα λεφτά μας, που καλώς ή κακώς, μας τα έδωσε ο πάλαι ποτέ χαρισματικός, κι ο γυιός του, το μετάνιωσε και τα… πήρε πίσω. 

Ο,τι και να κάνουν, βρίσκουμε τρόπο να τους κοροϊδέψουμε γιατί εχουμε το DNA του νικητή, όχι στα χρηματοοικονομικά αλλά στην καρδιά, στο αίμα, μια κι ο ήλιος, που αυτοί δεν έχουν, βοηθά να ισορροπούμε τις φοβερές κατεχολαμίνες μας

Ενα απλό τραγούδι,  μας κάνει να χαρούμε

Ο Βασίλης Τσιτσάνης, υπήρξε μια μεγάλη μορφή στο είδος του άσματος που υπηρέτησε. Είτε μας αρέσει είτε όχι, υπήρξε μεγάλος.

Αυτό αναγνωρίζεται παγκόσμια. Σήμερα το πρωϊ, ο καλός μου συμμαθητής απ τα  χρόνια του γυμνασίου Θεόδωρος Φ. μούστειλε ένα βίντεο με μια νεαρή  Ολλανδέζα να παίζει μια σύνθεση του Maurice Ravel…

Δεν έχει σημασία αν μας αρέσει ή όχι το είδος…

Απλά ένας Ελληνας, και πάλι γίνεται πρεσβευτής αυτού που κανένας, Kissinger δεν θα μπορέσει ποτέ να αφανίσει..γιατί κανένας , ανεγκέφαλος, τραγικός εν πολλοίς στη μιζέρια του μίσους του δεν θα καταλάβει ποτέ πως ο Ρωμηός,έχει αλλού την ελπίδα του οτι κι αν είναι απ όπου κι αν προέρχεται

Ακούστε πρώτα τον τον ίδιο τον συνθέτη να εκτελεί ή μάλλον  να ¨τραγουδά¨ με το μπουζούκι του ¨Τα ωραία του Τσιτσάνη¨ και μετα παρακολουθείστε το πολύ καλό βίντεο με την νεαρή Ολλανδή να κάνει το ίδιο με το βιολί της…

Μοναδική εμπειρία.. είπαμε δεν έχει καμμια σημασία αν σας αρέσει ή όχι το είδος…αυτό που μετρά εδώ είναι η καρδιά…Για την ιστορία.

H Ολλανδή Emmy Storms θεωρείται μια απ’ τις σημαντικότερες σολίστ του βιολιού σε παγκόσμιο επίπεδο. 

Γεννημένη. στις 22 Δεκεμβρίου του 1988…Από το 2005 άρχισε να διακρίνεται σε διαγωνισμούς της πατρίδας της και γρήγορα ήρθε η διεθνής αναγνώριση.

Στο video που θα δείτε, ξετυλίγει, συνοδεία ορχήστρας, τα δεξιοτεχνικά της χαρίσματα στην περίφημη σύνθεση

Tzigane του Maurice Ravel. Μετά το φινάλε ακολουθεί θερμό χειροκρότημα και η Storms επιστρέφει στη σκηνή για το καθιερωμένο  encore. στο 3ο λεπτο του βιντεο.

Συνήθως σε αυτά τα μέρη ο δεξιοτέχνης παίζει ή τα πιο δημοφιλή ή τα περισσότερο αγαπημένα του έργα, αυτά που αισθάνεται πιο ¨βαθιά¨ στην ψυχή του.

Η Storms με φοβερή δεξιοτεχνία,αποδίδει..

το περίφημο σόλο: Τα ωραία του Τσιτσάνη.

Παρατηρώντας την ¨εκτέλεσή της¨ διαπιστώνουμε την πολυπλοκότητα και το μεγαλείο της συνθετικής τέχνης του πραγματικά σπουδαίου δημιουργού.

Το εκκωφαντικό χειροκρότημα που ακολουθεί εκφράζει το θαυμασμό του κοινού για τη σολίστ αλλά και την ποιότητα της επιλογής της.

 

 

 

 

Χαρειτε το.Ειναι στο 3ο λεπτο του βιντεο 

 

 

 

 

 

 

ΚΑΜΙΑ ΦΟΡΑ ΤΟ ΝΑ ΜΗΝ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΠΕΙΣ ΚΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΘΑΝΑΤΟΣ

 

Ήταν μια φορά ένας ορειβάτης που επιχειρούσε μια πολύ δύσκολη αναρρίχηση σε ένα βουνό με έντονη χιονόπτωση. 

Πέρασε τη νύχτα μαζί με άλλους στο καταφύγιο. Το πρωί το χιόνι έχει σκεπάσει για τα καλά το βουνό, πράγμα που κάνει την αναρρίχηση ακόμη πιο δύσκολη. Δεν θέλει, όμως, να γυρίσει πίσω, κι έτσι, όπως μπορεί, με μεγάλη προσπάθεια και θάρρος, συνεχίζει την αναρρίχηση, συνεχίζει να σκαρφαλώνει στο απόκρημνο βουνό. 

Μέχρι που κάποια στιγμή, ίσως από κακό υπολογισμό, ίσως γιατί η κατάσταση ήταν πραγματικά δύσκολη, πάει να στερεώσει στον πάσσαλο το σχοινί ασφαλείας και του γλιστράει ο γάντζος. 

Ο ορειβάτης γκρεμίζεται… αρχίζει να κατρακυλάει στο βουνό χτυπώντας άγρια στα βράχια ενώ το χιόνι πέφτει πυκνό…

Από μπροστά του βλέπει να περνάει όλη του η ζωή. Κλείνει τα μάτια περιμένοντας το χειρότερο, και ξαφνικά, νιώθει στο πρόσωπο του ένα χτύπημα από σχοινί. Χωρίς καθόλου να σκεφτεί, πιάνεται από το σχοινί με μια ενστικτώδη κίνηση. 

Ποιος ξέρει… Το σχοινί αυτό μπορεί να έμεινε εκεί κρεμασμένο από κάποιον πάσσαλο… κι αν είναι έτσι, θα μπορέσει να τον κρατήσει και να σταματήσει την πτώση του.

Κοιτάζει προς τα πάνω, αλλά το μόνο που βλέπει είναι η χιονοθύελλα και το πυκνό χιόνι που πέφτει πάνω τον. Τα δευτερόλεπτα μοιάζουν αιώνες σ’ αυτό το κατρακύλισμα που γίνεται όλο και πιο γρήγορο και μοιάζει να μην τελειώνει

Ξαφνικά, το σχοινί τινάζεται και νιώθει αντίσταση. Ο ορειβάτης δεν βλέπει τίποτε, ξέρει όμως ότι προς το παρόν έχει σωθεί. Το χιόνι πέφτει ασταμάτητα, κι αυτός εκεί, δεμένος με το σχοινί, μέσα στο φοβερό κρύο, κρεμασμένος από ένα κομμάτι λινάρι, που τον κρατάει για να μην τσακιστεί πέφτοντας στη χαράδρα ανάμεσα στα βουνά.

Προσπαθεί να δει τι υπάρχει γύρω του, αλλά μάταια δεν ξεχωρίζει τίποτε. Φωνάζει δυο-τρεις φορές, αλλά καταλαβαίνει ότι δεν υπάρχει περίπτωση να τον ακούσει κανείς. 

Η πιθανότητα να σωθεί είναι απειροελάχιστη. Και να δουν ότι λείπει, δεν θα μπορέσει κανείς ν’ ανέβει να ψάξει γι’ αυτόν πριν σταματήσει η χιονοθύελλα, αλλά και τότε ακόμη, πώς να ξέρουν ότι βρίσκεται κρεμασμένος στο γκρεμό;

Αντιλαμβάνεται πως αν δεν κάνει κάτι γρήγορα, αυτό θα είναι το τέλος του.
Όμως, τι να κάνει;

Θα μπορούσε ίσως να σκαρφαλώσει προς τα πάνω και να προσπαθήσει να φτάσει στο καταφύγιο, αμέσως όμως καταλαβαίνει πως κάτι τέτοιο είναι αδύνατον. 

Ξαφνικά ακούει μια φωνή από μέσα του που του λέει :

 λ ύ σ ο υ

 Μπορεί να είναι η φωνή του Θεού, ή η φωνή της εσωτερικής του σοφίας, μπορεί όμως να είναι κάποιο κακό πνεύμα, ή παραίσθηση… ακούει πάντως τη φωνή να επιμένει 

λ ύ σ ο υ , λ ύ σ ο υ 

Σκέφτεται πως αν λυθεί αυτή τη στιγμή σίγουρα θα σκοτωθεί. Θα είναι ένας τρόπος για να τελειώσει το μαρτύριο του. 

Μπαίνει στον πειρασμό να επιλέξει το θάνατο για να σταματήσει να υποφέρει. 

Σαν απάντηση όμως στη φωνή δένεται ακόμη πιο σφιχτά. Και η φωνή επιμένει 

λ ύ σ ο υ

Μη βασανίζεσαι άλλο, δεν έχει νόημα τόσος πόνος… λύσου 

Εκείνος, όμως, δένεται ακόμη πιο σφιχτά, ενώ πολύ αποφασιστικά λέει μέσα τον πως καμία φωνή δεν πρόκειται να τον πείσει να αφήσει αυτό που χωρίς αμφιβολία του έχει σώσει τη ζωή. 

Η σύγκρουση αυτή συνεχίζεται για ώρες, ο ορειβάτης όμως εξακολουθεί να είναι δεμένος μ αυτό που νομίζει πως είναι η μοναδική του δυνατότητα για να σωθεί.

Ο μύθος λέει ότι την άλλη μέρα η ομάδα διάσωσης βρήκε τον ορειβάτη μισοπεθαμένο. 

Η ζωή τον κρεμόταν από μια κλωστή. Ακόμα λίγα λεπτά, και ο ορειβάτης θα είχε πεθάνει από το κρύο, παγωμένος, και, παραδόξως, δεμένος με το σχοινί του… σε απόσταση λιγότερο από ένα μέτρο από το έδαφος.

Καμιά φορά, το να μην εγκαταλείπεις κάτι είναι θάνατος.
Κάποιες φορές, ζωή είναι να παρατάς αυτό που κάποτε σ’ έσωσε.
Να αφήνεις πίσω τα πράγματα που μαζί τους είσαι δεμένος σφιχτά, επειδή νομίζεις ότι αν τα κρατήσεις θα σε σώσουν από την κατάρρευση.

Όλοι έχουμε αυτήν την τάση να δενόμαστε σφιχτά με ιδέες, πρόσωπα και καταστάσεις. Δενόμαστε με ανθρώπους, με χώρους, με τόπους γνωστούς, γιατί είμαστε βέβαιοι πως αυτό είναι το μόνο πράγμα που μπορεί να μας σώσει. Πιστεύουμε στο γνώριμο κακό, όπως λέει ένα γνωστό γνωμικό.

Και παρόλο που από διαίσθηση καταλαβαίνουμε ότι το δέσιμο σημαίνει θάνατο, συνεχίζουμε να μένουμε αγκιστρωμένοι σ’ αυτό που πια δεν μας χρειάζεται, σ’ αυτό που δεν υπάρχει πια, τρέμοντας τις φανταστικές συνέπειες αν αποδεσμευτούμε.

Χόρχε Μπουκάι – Ο Δρόμος των Δακρύων – Εκδόσεις OPERA