Posted on 8 Δεκεμβρίου, 2011 by kosmaser
Εχει αποδειχθεί πειραματικά, οτι
Ό λ ε ς Οι Ασθένειες, Όποιες Και Αν Είναι Αυτές, Από Την Πιο Καλοήθη Ως Την Πιο Σοβαρή
Είναι Αποτέλεσμα Κάποιου Σοκ ή Στρες Που Το Βιώσαμε Χωρίς Να Το Εκφράσουμε.
Ενεργοποιούνται Από Τον Εγκέφαλο, ως η Τέλεια Λύση Για Την Εξασφάλιση Της Επιβίωσης.
Τότε, θα μου πείτε:
Γιατί πεθαίνουμε από τις ασθένειές μας,
εάν είναι οι τέλειες λύσεις, που είναι γραμμένες στη βιολογική διαδικασία για να εξασφαλίσουν την επιβίωσή μας.
Γιατί πεθαίνουμε από καρκίνο ;
Για να απαντήσουμε σε αυτό το ερώτημα, πρέπει να καταλάβουμε:
Με Ποιο Τρόπο Επεξεργάζεται
Ο Εγκέφαλός Μας Τις Πληροφορίες Που Φτάνουν Σ’ Αυτόν.
Δηλαδή πρέπει να γνωρίζουμε, ότι
ο εγκέφαλος δεν κάνει διάκριση ανάμεσα σε μια πραγματική και μια φανταστική, πληροφορία
Ας πάρουμε ένα απλό παράδειγμα.
Φαντασθείτε οτι βρίσκεσθε στο χείλος της, χωρίς παραπέτο στέγης ενός 20 όροφου κτιρίου.
Ο εγκέφαλός σας θα ερμηνεύσει αυτήν την κατάσταση ως πραγματικό κίνδυνο και θα ενεργοποιήσει μια σειρά φυσιολογικών αντιδράσεων και ανακλαστικών συμπεριφοράς
Ετσι θάχουμε:
Άνοδο Του Ποσοστού Της Αδρεναλίνης, Επιτάχυνση Του Καρδιακού Παλμού,
Άγχος, Ίλιγγο, κ.λπ.
Εδώ έχει επεξεργαστεί μια πραγματική πληροφορία.
Εάν κατανοήσετε αυτό το παράδειγμα, θα καταλάβετε εύκολα πως
Ό,Τι Λέμε, Ό,Τι Σκεφτόμαστε .
Εκλαμβάνεται Από Τον Εγκέφαλό Μας
Ως Πραγματική Πληροφορία,
Την Οποία Έχει Υποχρέωση Να Επεξεργαστεί, Ως Υπερ-υπολογιστής.
Έτσι εάν, μιλώντας για ένα φίλο, πείτε:
Α υ τ ό Δεν Θα Του Συγχωρήσω Ποτέ.
Δεν Θα Μπορέσω Ποτέ
Να Χ ω ν έ ψ ω αυτήν την αδικία.
Κι αυτή η φράση πραγματικά αντανακλά αυτό που έντονα αισθάνεστε, τότε ο εγκέφαλός σας θα λάβει αυτήν την συμβολική πληροφορία και θα την επεξεργαστεί σα να ήταν πραγματική.
Ο Εγκέφαλος τοτε, Ξεκινά αμεσα Πρόγραμμα Παραγωγής Πεπτικών Υπερκυττάρων,
Δηλαδή Καρκινικών Κυττάρων.
Για Να ¨Χωνέψει¨ Αυτό Που Δεν Μπορείτε
Να ¨Χωνέψετε¨.
Εάν Δεν Συμφιλιωθείτε Με Τον Φίλο Σας
Εάν Παραμείνετε Στις Θέσεις Σας,
Εάν Δεν Τον Συγχωρέσετε,
Δεν Θα Μπορέσετε Πράγματι Ποτέ.
Να ¨Χωνέψετε¨ Αυτό Που Σας Έκανε.
Κατά συνέπεια ο εγκέφαλός σας θα συνεχίζει να λαμβάνει το μήνυμα ότι κάτι δεν έχει ακόμη χωνευθεί. Και υπάκουα, Θα Συνεχίζει
Το Πρόγραμμα Της ¨Παραγωγής¨ Καρκινικών Κυττάρων.
Ετσι λοιπόν,αργά ή γρήγορα, εξαιτίας της ανώμαλα υπερβολικής ικανότητας πέψης,
θα αρχίσετε να αισθάνεστε πόνους, οι τροφές δεν θα χωνεύονται σωστά.
Να π ω ς μας εγκαθίσταται ο καρκίνος του στομάχου, που οι ¨καλοι ογκολόγογοι¨, θα προσπαθήσουν να εξαφανίσουν με τα διάφορα μέσα που έχουν στη διάθεσή τους.
Εχουμε και συνέχεια.Ακόμα κι αν σας έκαναν ολική αφαίρεση στομάχου, ο εγκέφαλός σας
θα συνεχιζει να δίνει την εντολή για την παραγωγή καρκινικών κυττάρων στην περιοχή του σώματος όπου βρισκόταν το στομάχι.
Κάποιους μήνες αργότερα, οι γιατροί θα ανακαλυψουν μιαν υποτροπή ή μετάσταση, που στην πραγματικότητα είναι η συνέχιση του προγράμματος που είχε ξεκινήσει ο εγκέφαλός σας, βασιζόμενος σε μια συμβολική πληροφορία σχετικά με την σύγκρουση που βιώσατε με κάποιο φίλο.
Δυστυχώς, είναι τόσο θανατηφόρα απλό.
Για να πάμε ακόμη μακρύτερα, εάν σοκαριστείτε από την απαισιόδοξη διάγνωση του ογκολόγου, και αισθανθείτε μεγάλο φόβο θανάτου,
ο εγκέφαλός σας θα αρχίσει Καινούργιο Πρόγραμμα Παραγωγής Υπερκυττάρων Στον Πνεύμονα, που αργότερα θα χαρακτηριστεί από τους γιατρούς
σαν μεταστατικός καρκίνος του πνεύμονα.
Και ούτω καθεξής, μέχρις ότου επέλθει ο θάνατος.
Απ όσα είπαμε, βγαίνει το συμπέρασμα πως,όσο κι αν φαίνεται αφελές κι απλοϊκό, μπορούμε να προλάβουμε τις ασθένειες και ίσως και να τις θεραπεύσουμε.
Κατ αρχάς, θεωρούμε δεδομένο πλεον οτι:
Α) Ο Εγκέφαλος Δε Σφάλλει Ποτέ Και
Β) Ότι Α υ τ ό ς Ενεργοποιεί Τις αρρώστιες.
Πράγματι, για πρώτη φορά στην ιστορία της ιατρικής, γνωρίζουμε πως
Καμιά Πάθηση, Καμιά Ανισορροπία Μας
Δεν Οφείλεται Στην Τύχη.
Όλα εκδηλώνονται σύμφωνα με τους αμετάβλητους νόμους της Βιολογίας των Όντων.
Μαθαίνοντας τις βασικές αρχές της επικοινωνίας τις οποίες κάθε άνθρωπος θα έπρεπε να κατέχει, δηλαδή Το
Να Ε κ φ ρ ά ζ ε ι Τις Ανάγκες Και Τα Συναισθήματά Του,
Να Τολμά Να Αντιπαρατίθεται, κόσμια
Να Αναγνωρίζει Και Να Δέχεται Την Πραγματικότητα,Όπως Αυτή Είναι.
Τελειώνουμε με Τις Όποιες Συναισθηματικές Εκκρεμότητες εχουμε Με Τους Άλλους, και μαθαινουμε Να Συγχωρουμε.
Ας πάρουμε αυτές τις αρχές μία μία, και να δουμε με ποιο τρόπο μπορούν να μας κάνουν να αποφύγουμε τις ασθένειες ή γιατι οχι και να μας θεραπεύσουν.
Να Εκφράζουμε Τις Ανάγκες Μας :
Πολλές απογοητεύσεις, πολλές καταστάσεις στρες προέρχονται από το γεγονός ότι
Αφ ενός, Λίγοι Είναι εκεινοι Που Γνωρίζουν Συνειδητά Τις Αληθινές Ανάγκες Τους, Και
Αφ ετέρου Ακόμη Πιο λιγοι Είναι Εκείνοι Που Έχουν Την Ικανότητα Να Τις Εκφράσουν Με Κατάλληλο Τρόπο.
Συνεπώς, Συσσωρεύουμε Μίση Και Μνησικακίες, μένουμε μπλοκαρισμένοι σε αδιέξοδα.
Αισθανόμαστε βέβαια ότι κάτι δεν μας ταιριάζει, αλλά Δεν Γνωρίζουμε Π ώ ς Να Ξεφύγουμε.
Μας συμβαίνουν συχνά απαράδεκτα πράγματα. Εντούτοις τα δεχόμαστε, επειδή δεν γνωρίζουμε τα όριά μας, σχετικά με το τι θέλουμε και τι δεν θέλουμε, τι μπορούμε και τι δεν μπορούμε.
Να Ξαναμάθουμε Να Αναγνωρίζουμε Τις Ανάγκες Μας Και Τα Όριά Μας.
Για Όσα Δεν Θέλουμε Πια.Το Να Είμαστε Ικανοί Να Τα Εκφράσουμε Στους Συνομιλητές Μας, Χωρίς Να Φοβόμαστε Τις Συνέπειες ,
είναι ένας από τους τρόπους που μπορεί να προλάβουν ή να θεραπεύσουν ασθένειες που προκαλούνται από τις ανθρώπινες εσωτερικές συγκρούσεις και τις απογοητεύσεις.
Να Εκφράζουμε Τα Συναισθήματά Μας.
Το συναίσθημα μοιάζει μετο σύμπτωμα.
Είναι ο δείκτης του βαθμού ικανοποίησης ή μη ικανοποίησης των αναγκών μας.
Μια ανάγκη μας ματαιώνεται:
Εμφανίζεται ένα δυσάρεστο συναίσθημα θυμός, θλίψη, φόβος
Μια ανάγκη μας ικανοποιείται:
Ενα ευχάριστο συναίσθημα θα εκδηλωθεί χαρά, ευχαρίστηση
Δυστυχώς, η παιδεία ( μας ), μας έχει διδάξει, να αντιμετωπίζουμε τα συναισθήματά μας, όπως η ιατρική αντιμετωπίζει τα συμπτώματα :
Να τα α ρ ν ο ύ μ α σ τ ε Να τα απορρίπτουμε. Να τα εξαφανίζουμε.
Μ αυτό τον τρόπο στερούμαστε τα καλύτερα σημάδια-οδηγους , που έχουμε στη διάθεσή μας για να γνωρίζουμε με βεβαιότητα:
τι είναι καλό για μας και τι δεν είναι.
Αυτή η άγνοιά μάς οδηγεί στην απογοήτευση, αφού μην έχοντας πια τους φωτεινούς δείκτες στον πίνακα ελέγχου, δεν ειδοποιούμαστε καν ότι μια ή περισσότερες ανάγκες μας ματαιώνονται.
Σ’ αυτό το σημείο ο εγκέφαλος παίρνει τα ηνία, αναγκαστικά για να εγγράψει στη βιολογική διαδικασία των οργάνων τις ίδιες πληροφορίες που μας είχαν δώσει τα συναισθήματα .
Να Τολμουμε Τις Αντιπαραθεσεις.
Πόσες Φορές, Σε Δύσκολες, Τεταμένες, Δυσάρεστες Καταστάσεις, Δεν Συνέβη
Να Μη Τολμήσουμε Να Πούμε Τα Πράγματα Στον Άλλο, Με Σεβασμό, Σταθερά, Με Θάρρος
Πόσες Φορές Δεν Κατάπιαμε Τα Λόγια Μας
Από Φόβο Μην Προκαλέσουμε Σύγκρουση ;
Φοβόμαστε, Συχνά, Να Πούμε δυσάρεστα πράγματα, επειδή πιστεύουμε ότι είναι προτιμότερο να διατηρούμε την ειρήνη ανάμεσα στους ανθρώπους.
Όμως αυτή η ειρήνη είναι απατηλή, αφού μέσα μας μπορεί να γεννιέται ένα ισχυρό βίαιο συναίσθημα.
Σημειώστε ότι ακόμη και ο υπολογισμός είναι λανθασμένος θέλοντας να αποφύγουμε τη σύγκρουση, δεν λέμε αυτό που θα έπρεπε να ειπωθεί.
Όμως, Μην Λέγοντας Τίποτα, Αυξάνουμε Την Αίσθηση Απογοήτευσης Και Μνησικακίας Μέχρι Που Η Κατάσταση Γίνεται Αφόρητη. Τότε,
Είτε Ξεσπάμε Βίαια Πάνω Στον Άλλο, Οπότε Συμβαίνει Αυτή Η Σύγκρουση Και Η Ρήξη Που Ακριβώς Θέλαμε Να Αποφύγουμε,
Είτε Καταπίνουμε Τα Συναισθήματά Μας Για Άλλη Μια Φορά, Και Τότε Συμβαίνει
Ο Καρκίνος ή μια Οξεία Ασθένεια,
Που Μας Καλεί Να Εξετάσουμε προσεχτικά την ανισορροπία που έχουμε δημιουργήσει
Το να τολμάμε την σύγκρουση,
είναι το να μάθουμε να μιλάμε για τα πράγματα που μας ενοχλούν, ήρεμα, χωρίς υπεκφυγές.
Το να μάθουμε να εκφράζουμε με ειλικρίνεια το τι μας συμβαίνει, είναι ο καλύτερος τρόπος για να φροντίζουμε τις σχέσεις μας με τους άλλους.
Να Αναγνωρίζουμε Και Να Δεχόμαστε Την Πραγματικότητα Όπως Αυτή Είναι:
Πολλές Ασθένειες Ξεκινάνε
Όταν Αρνούμαστε Μια Κατάσταση
Όταν Της Αντιστεκόμαστε,
Όταν Δεν Δεχόμαστε Αυτό Που Μας Συμβαίνει. Έτσι, μπορεί να μπούμε σε καταστάσεις Εσωτερικής Σύγκρουσης, Αντίστασης,Αυτο-υποτίμησης, Απώλειας Της Ταυτότητας ή Του Χώρου Κυριαρχίας Μας.
Και όσο περισσότερο α ν τ ι – μαχόμαστε την πραγματικότητα τόσο περισσότερο ενισχύουμε την επιρροή της και τη δύναμή της πάνω μας, μέχρις ότου εξαντληθούμε.
Χωρίς να είμαστε καθόλου μοιρολάτρες το θέμα δεν είναι να είμαστε ανθρώπινα ράκη που δέχονται τα πάντα χωρίς αντίδραση, αντιθέτως,
Το Να Δεχόμαστε Την Πραγματικότητα
Το Να Τολμάμε Να Την Κοιτάμε Κατάματα, Αντικειμενικά, Χωρίς Να Κρίνουμε.
Συχνά, μένουμε εγκλωβισμένοι στις εσωτερικές συγκρούσεις μας και τα στρες, επειδή δεν τολμάμε να δράσουμε. Ή ακόμα χειρότερα :
Επειδή Νομίζουμε Ότι Αρκεί
Να Συνειδητοποιήσουμε Την Αιτία Του Καρκίνου Για Να Θεραπευθούμε Πράγμα που είναι Λάθος.
Όσοι πίστεψαν πως είναι έτσι, έχουν πεθάνει.
Η Δράση Είναι Ο Μόνος Τρόπος Να Δώσουμε Στον Εγκέφαλο Την Πληροφορία.Ότι
Η ¨Συγκρουσιακή Κατάσταση¨ Τελείωσε.
Ειδάλλως, το είδαμε παραπάνω, η ενεργοποίηση της ασθένειας δεν θα σταματήσει ποτέ.
Να Τελειώνουμε Τις Όποιες Συναισθηματικές Εκκρεμότητες Έχουμε Με Τους Άλλους:
Βλέπουμε οτι Πολλοι ασθενείς, στο τέλος της ζωής τους, αισθανόντουσαν την απόλυτη ανάγκη να συμφιλιωθούν με αυτούς με τους οποίους είχαν έρθει σε ρήξη.
Μ ό λ ι ς αυτές οι εκκρεμείς υποθέσεις κλεινουν,
Οι Ασθενείς Πεθαινουν Την Ίδια Νύχτα, Νηφάλιοι Και Γαληνεμένοι.
Ετσι Κλείνοντας ταχτικά τις εκκρεμείς υποθέσεις μας, διατηρούμε μιαν ισορροπία , και
Δεν Δημιουργούμε Άχρηστες Και Επιζήμιες Πηγές Άγχους.
Να Συγχωρούμε : Όχι, Να Συγχωρήσουμε Τον Άλλο Για Το Κακό Που Μπορεί Να Μας Έχει Κάνει, Αλλά
Να Συγχωρήσουμε Τον Εαυτό Μας.
Για Τον Πόνο Που Δεχτήκαμε Να Ζήσουμε Τόσο Καιρό, Μέχρις Ότου Χαλαρώσουμε,
Μέχρις Ότου Εκφράσουμε Στον Άλλο Τις Ανάγκες Και Τα Συναισθήματά Μας,
Μέχρις Ότου Τολμήσουμε Την Αντιπαράθεση,
Μέχρις Ότου, Επιτέλους, Αναγνωρίσουμε Και Δεχτούμε Την Πραγματικότητα,
Μέχρις Ότου Κλείσουμε Τις Εκκρεμότητές Μας.
Όσο και αν μας φαίνεται απίθανο υπεύθυνοι για τις εσωτερικές συγκρούσεις, και το στρες μας Δεν Είναι Ποτέ Οι Άλλοι, Ούτε Τα Γεγονότα.
Ο Τρόπος Που Δεχτήκαμε Το Γεγονός,
Ο Τρόπος Που Το Αντιληφθήκαμε, Το Ερμηνεύσαμε, Το Φιλτράραμε,
Αυτός Είναι Πάντα Που Γεννάει Τον Πόνο Μας ή Την Χαρά Μας. Δηλαδή, τελικά, με πολλή αγάπη, χιούμορ και ταπεινότητα,
θα πρέπει να ευχαριστήσουμε τον εαυτό μας για την ηλιθιότητά μας και
Να μ α ς ¨συγχωρήσουμε¨ για το κακό που μας κάναμε.
Συμπεράσματα
Η Ασθένεια Δ ε ν Είναι Μοιραία,
Δεν Συμβαίνει Ποτέ Τυχαία.
Αλλάζοντας Τις Συνήθειες Συμπεριφοράς Μας, Τους Τρόπους Σκέψης Μας,Τη Συναισθηματική Ζωή Μας,
Μπορούμε Να Εξαλείψουμε Οριστικά Την Επήρεια Των Ασθενειών Πάνω Μας.
Επιπλέον, και αν κάπου κάπου αρρωσταίνουμε, δεν θα εξαρτόμαστε πια από τον ιατρικό κόσμο, που βρίσκεται σε θέση εξουσίας σε σχέση με μας.
.
Ξαναβρίσκουμε, επιτέλους,Την Αυτονομία Μας,Την Ελευθερία Μας, Την Αυτοκυριαρχία Μας.
Μήπως και την, έστω παροδική ευτυχία μας;
Χαιρετε.
.png)
