ΕΥΘΑΝΑΣΙΑΚΗ ΝΟΟΤΡΟΠΙΑ..

 

Αποφασισμένος να δώσει τέλος στη ζωή της γυναίκας του και να την ακολουθήσει στον θάνατο ,πήγε νωρίς σήμερα το πρωί, μαζί με τον γιο τους στο νοσοκομείο Ρεθύμνου, ένας 87χρονος. 

Η 85χρονη γυναίκα νοσηλευόταν με καρκίνο τελικού σταδίου και πέθανε ακαριαία από τη βολή που δέχθηκε από τον άνθρωπο με τον οποίο είχε μοιραστεί τη ζωή της. 

Ο 87χρονος νοσηλεύεται στην Εντατική.

Θα παμε πισω δεκα χρονια.

Διαβαζω  στην Καθημερινη, την αποψη του Διεθνους κυρους Θεολογου, Μητροπολιτου Ναυπακτου, για την ευθανασια, 

που νομιζω ερμηνευει με εναργεια αισθημα φιλανθρωπιας αγαπης και πονου το ακρως σοβαρο αυτό θεμα.

Γραφει ο Μητροπολιτης 

πριν 16 χρονια :

 

Η εποχή μας διακρίνεται από μιαν ευγονική και ευθανασιακή νοοτροπία, και τις εκδηλώσεις αυτής της νοοτροπίας τις βλέπουμε καθημερινά στη ζωή των συνανθρώπων μας, αλλά πολλές φορές αυτό επηρεάζει και εμάς τους ίδιους. 

Θεολογικά μπορούμε να πούμε ότι τόσο η ευγονική όσο και η ευθανασιακή νοοτροπία, συνδέεται με το πάθος της φιλαυτίας και της ευζωίας, 

αλλά και της απολυτοποίησης της παρούσης ζωής, με την παραθεώρηση της μετά τον θάνατον ζωής.

Στην πραγματικότητα πρόκειται για μια νοοτροπία που 

αρνείται τη θνητότητα  παθητότητα, και τον πόνο 

που συνδέεται με αυτές, αλλά παραθεωρεί και την εμπιστοσύνη στην Πρόνοια του Θεού. 

Eνώ η ζωή και ο θάνατος είναι δεδομένα και είναι αρμοδιότητα του Θεού, οι άνθρωποι τα ιδιοποιούνται 

και συμπεριφέρονται ως ιδιοκτήτες.

Tα συνθήματα που επικρατούν περί της διαχειρίσεως και επιλογής της ζωής και της διαχειρίσεως του θανάτου και του δικαιώματος στη ζωή και τον θάνατο συνιστούν μια  διαφωτιστική  νοοτροπία που απολυτοποιεί και αυτονομεί την ανθρώπινη ζωή.

O θάνατος είναι ένα βιολογικό και υπαρξιακό γεγονός που κουβαλά ο άνθρωπος από την στιγμή της συλλήψεώς του.

Στο πρώτο κύτταρο υπάρχουν 

τα γονίδια της γηράνσεως, 

τα γονίδια των ασθενειών, δηλαδή τα γονίδια του θανάτου. 

Mαζί με τη ζωή υπάρχει μέσα μας και ο θάνατος, όσο κι αν δεν το θέλουμε.

Mερικοί άνθρωποι, από διαφόρους λόγους, δεν μπορούν να συμβιβαστούν με τον τρόπο της ζωής τους, όπως δεν μπορούν να συμβιβαστούν με τις ασθένειες, τα γηρατειά και τον θάνατο.

Iσως το περιβάλλον στο οποίο έζησαν, η πίεση που εξασκήθηκε πάνω τους δημιούργησε πολλές βιολογικές, ψυχολογικές, υπαρξιακές και πνευματικές πληγές. 

Xρησιμοποιούν πολλούς τρόπους για να εκδικηθούν  τους ανθρώπους που τους περιβάλλουν και την ίδια την κοινωνία.

Δεν θέλουν να τους θυμούνται οι άλλοι.

Eπειτα, όπως έχει παρατηρήσει η Mυρτώ Pήγου, ζούμε στην εποχή της νεωτερικότητας και της μετανεωτερικότητας  στην οποία, μεταξύ άλλων, κυριαρχεί 

η απο-εθιμοποίηση, δηλαδή η απεξάρτηση από τις συνθήκες του παρελθόντος. 

Aκόμα η στάση του ανθρώπου απέναντι στον θάνατο εκφράζεται με το ψέμα, όταν ο άνθρωπος απωθεί τον θάνατο στο περιθώριο της ζωής, θεωρώντας τον σαν να μην υπάρχει, και δεν θέλει να αναφέρεται σε αυτόν· με την «ντροπή», αφού δεν θέλει να πενθεί και να εκφράζεται συναισθηματικά· και με την «αποστροφή» στο σώμα του αρρώστου και του νεκρού.

Πάντως, η λέξη ευθανασία  προέρχεται από το 

ευ και το θνήσκειν, που δηλώνει τον καλό θάνατο. 

Kι αυτό συνδέεται με όλα εκείνα τα γεγονότα που σχετίζονται με το τέλος της βιολογικής ζωής.

Yπάρχουν πολλές μορφές ευθανασίας, κυρίως είναι 

η παθητική ευθανασία, όταν από τους ιατρούς και το νοσηλευτικό προσωπικό εγκαταλείπεται η θεραπευτική νοσηλεία του αρρώστου, καθώς επίσης εγκαταλείπεται και η διαδικασία ανάνηψης, ίσως με τη συγκατάθεση του αρρώστου και των συγγενών του.

H ενεργητική ευθανασία είναι όταν κάποιοι παρεμβαίνουν με διάφορες χημικές ουσίες που τις θέτουν μέσα στον οργανισμό του ανθρώπου και έτσι επέρχεται η δηλητηρίαση και ο θάνατός του.

Oμως, ο άνθρωπος έχει αρμοδιότητα σ αυτά που κατασκευάζει ο ίδιος και όχι σε εκείνα για τα οποία δεν έκανε απολύτως τίποτε για να τα φέρει στην ύπαρξη και επομένως δεν έχει καμία αρμοδιότητα σ αυτά.

 

 

 

 

H ύπαρξή είναι δώρο του Θεού.

H ευθανασία πολλές φορές, αν δεν είναι αποτέλεσμα ιδεολογικών επιλογών, συνδέεται με την απόγνωση και την απελπισία, τις ψυχολογικές ασθένειες και την απουσία νοήματος για τη ζωή. 

Aκόμη, η  επιθυμία  του ανθρώπου για ευθανασία συνιστά 

μια άγνοια της ευεργετικής παρουσίας του πόνου στη ζωή μας, καθώς επίσης είναι και μια έκφραση δειλίας έναντι των  διαφόρων  δυσκολιών,  ακόμη είναι  και φόβος έναντι του θανάτου.

Eπομένως, η ευθανασία, 

κυρίως η ενεργητική, είναι μια τεχνικοποίηση του θανάτου, 

μια ιδιοποίηση και διαχείριση 

της ζωής και του θανάτου, που δεν υπάγεται στην αρμοδιότητα του ανθρώπου, αλλά αποτελεί δικαίωμα του Θεού που του έδωσε τη ζωή.

 

Πηγη

ΟΜΟΡΦΑ ΠΑΛΙΩΝΟΥΜΕ..

 

Γεννηθήκαμε τις δεκαετίες

40-50-60.

Μεγαλώσαμε δεκαετίες

50-60-70

Σπουδάσαμε τις δεκαετίες

60-70-80.

Ήμασταν μαζί τις δεκαετίες

70-80-90.

Παντρευτήκαμε ή όχι και ανακαλύψαμε τον κόσμο τις δεκαετίες 70-80-90.

Εγκατασταθήκαμε στη δεκαετία του 2000.

Γίναμε σοφότεροι το 2010.

Και πάμε δυνατά για το 2025 και παραπέρα.

Τελικά περάσαμε οκτω διαφορετικές δεκαετίες...

Δυο αιώνες...

Δυο χιλιετίες...

Έχουμε πάει από το τηλέφωνο με το κέντρο για υπεραστικές κλήσεις, θαλάμους, βιντεοκλήσεις παγκοσμίως.

Πήγαμε από τα slides στο YouTube, τα βινύλια στη διαδικτυακή μουσική, τα χειρόγραφα γράμματα στα email και το Whats App.

Ζωντανά παιχνίδια στο ραδιόφωνο, ασπρόμαυρη τηλεόραση, έγχρωμη τηλεόραση, μετά HD 3D τηλεόραση.

Πήγαμε στο βίντεο κλαμπ και τώρα βλέπουμε Netflix.

Γνωρίσαμε τους πρώτους υπολογιστές, punch cards, δισκέτες και τώρα έχουμε gigabytes και megabytes στα smartphones μας.

Φορούσαμε σορτς σε όλη την παιδική μας ηλικία, μετά παντελόνια, ep παντελόνια ή μίνι φούστες, Oxfords, Clarks, Παλαιστινιακά κασκόλ, ολόσωμες φόρμες και τζιν.

Αποφύγαμε την παιδική παράλυση, μηνιγγίτιδα, πολιομυελίτιδα, φυματίωση, γρίπη των χοίρων και τώρα COVID-19.

Κάναμε πατίνια, πατίνια, τρίκυκλο, ποδήλατο, μοτοποδήλατο, βενζίνη ή diesel και τώρα οδηγούμε

υβριδικά ή ηλεκτρικά.

Παίξαμε με τα παιδάκια άλογα και ντάμα, τώρα υπάρχει candy crush στα smartphones μας

Και διαβάζουμε... πολύ

Παλιά πίναμε νερό βρύσης και λεμονάδα σε γυάλινα μπουκάλια, και τα λαχανικά στο πιάτο μας ήταν πάντα φρέσκα, σήμερα παραλαμβάνουμε.. γεύματα

Ναι, έχουμε περάσει πολλά αλλά τι όμορφη ζωή είχαμε!

Θα μπορούσαν να μας χαρακτηρίσουν ως "πρώην ετήσιους", ανθρώπους που γεννήθηκαν σε αυτόν τον κόσμο των 50s, που είχαν αναλογική παιδική ηλικία και

ψηφιακή ενηλικίωση.

Θα πρέπει να προσθέσουμε και τη Βιολογική Επανάσταση που έχουμε δει.

Το 1960, η βιολογία ήταν πολύ περιγραφική. Γίναμε μάρτυρες του γεγονότος της Μοριακής Βιολογίας: έχουν ανακαλυφθεί τα μόρια της Ζωής: DNA, RNA κλπ.

Όταν βλέπεις όλα όσα έχουν προέλθει από αυτό:

γονιδιακή θεραπεία, γονιδιακά αποτυπώματα και άλλα η πρόοδος είναι σημαντική.

Τα έχουμε δει όλα κατά κάποιο τρόπο!

Η γενιά μας έχει κυριολεκτικά ζήσει και έχει δει περισσότερα από κάθε άλλη σε κάθε διάσταση της ζωής.

ΤΑ ΕΙΔΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

 

Ο χρόνος είναι μια τεχνητή έννοια που  δημιουργήσαμε για να κάνουμε ανεκτή, πιο ανθρώπινη την απεραντοσύνη της αιωνιότητας και του σύμπαντος. 

Εφόσον δημιουργήσαμε την έννοια του χρόνου, μπορούμε επίσης να τη διαμορφώσουμε σε κάποιο βαθμό, για να παίζουμε τεχνάσματα με αυτήν. 

Ο χρόνος ενός παιδιού είναι πλατύς και αργός, με αχανείς εκτάσεις· 

ο χρόνος του ενηλίκου τρέχει τρομακτικά γρήγορα. 

Συνεπώς, ο χρόνος εξαρτάται από την αντίληψη, η οποία, όπως ξέρουμε, μπορεί να τροποποιηθεί εσκεμμένα. 

Είναι το πρώτο πράγμα που πρέπει να καταλάβετε για να δαμάσετε την επιλογή της χρονικής στιγμής. 

Αν η εσωτερική αναταραχή που προκαλούν τα συναισθήματά μας τείνει να κάνει τον χρόνο να περνά γρηγορότερα, τότε έπεται ότι από τη στιγμή που θα ελέγχουμε τις συναισθηματικές αποκρίσεις μας στα γεγονότα, 

ο χρόνος θα κυλά πολύ πιο αργά. 

Αυτός ο διαφορετικός τρόπος για να αντιμετωπίζουμε τα πράγματα συνήθως επιμηκύνει την αντίληψή μας για τον μελλοντικό χρόνο, ανοίγει δυνατότητες τις οποίες κλείνουν ο φόβος και ο θυμός και μας επιτρέπει την υπομονή που είναι η κύρια προϋπόθεση για την τέχνη της επιλογής της χρονικής στιγμής.

Έχουμε  τρία είδη χρόνου· 

το καθένα παρουσιάζει προβλήματα που μπορούν να λυθούν με την επιδεξιότητα και την εξάσκηση. 

Κατ’ αρχάς, υπάρχει 

ο μακρύς χρόνος: ο μακρόσυρτος, πολυετής χρόνος που πρέπει να τον διαχειριστούμε με υπομονή και μαλακή καθοδήγηση. Ο τρόπος με τον οποίο θα αντιμετωπίσουμε τον μακρύ χρόνο είναι κυρίως αμυντικός – είναι η τέχνη του να μην αντιδρούμε παρορμητικά και να περιμένουμε την ευκαιρία. 

Ύστερα υπάρχει 

ο βεβιασμένος χρόνος: 

ο βραχυπρόθεσμος χρόνος που μπορούμε να τον χειριστούμε σαν επιθετικό όπλο, ανατρέποντας την επιλογή της χρονικής στιγμής που έκαναν οι εχθροί μας. 

Τέλος, υπάρχει ο τελικός χρόνος, 

όταν ένα σχέδιο πρέπει να εκτελεστεί με ταχύτητα και δύναμη. 

Περιμέναμε, βρήκαμε τη στιγμή και δεν πρέπει να διστάσουμε.

Μακρύς χρόνος. 

Ο διάσημος ζωγράφος του 17ου αιώνα Τσου Γιουνγκ λέει μια ιστορία που άλλαξε τη συμπεριφορά του ριζικά. Αργά ένα χειμωνιάτικο απόγευμα πήγε να επισκεφθεί μια πόλη που βρισκόταν από την άλλη πλευρά του ποταμού σε σχέση με τη δική του. Είχε μαζί του κάποια σημαντικά βιβλία και έγγραφα και είχε βάλει έναν νεαρό να τα κουβαλάει. Καθώς η βάρκα έφτανε στην άλλη πλευρά του ποταμού, ο Τσου Γιουνγκ ρώτησε τον βαρκάρη αν θα προλάβαιναν να φτάσουν στην πόλη προτού κλείσει η πύλη, επειδή η πόλη απείχε ένα χιλιόμετρο και ερχόταν η νύχτα. 

Ο βαρκάρης έριξε μια ματιά στο αγόρι και στο δεματάκι με τα χαλαρά δεμένα έγγραφα και βιβλία. «Ναι», απάντησε, «αν δεν περπατάς πολύ γρήγορα». Καθώς ξεκινούσαν, όμως, ο ήλιος έδυε. Και επειδή φοβούνταν μήπως κλειδώνονταν έξω από την πόλη μέσα στη νύχτα, λεία των τοπικών ληστών, ο Τσου και το αγόρι περπατούσαν ολοένα και γρηγορότερα και τελικά άρχισαν να τρέχουν. 

Ξαφνικά ο σπάγγος που έδενε τα χαρτιά έσπασε και τα έγγραφα σκορπίστηκαν στο χώμα. Χρειάστηκαν πολλά λεπτά για να ξαναφτιάξουν το δεματάκι, κι όταν πια έφτασαν στην πύλη της πόλης, ήταν πολύ αργά.

Όταν εντείνετε τον ρυθμό από φόβο και ανυπομονησία, δημιουργείτε μια σειρά από προβλήματα που πρέπει να τα διορθώσετε και τελικά δαπανάτε πολύ περισσότερο χρόνο παρά αν είχατε πάει με το πάσο σας. 

Μπορεί μερικές φορές οι βιαστικοί να φτάνουν νωρίτερα, όμως τα χαρτιά πετιούνται παντού, νέοι κίνδυνοι εμφανίζονται και οι βιαστικοί βρίσκονται σε διαρκή κατάσταση κρίσης, διορθώνοντας προβλήματα που δημιούργησαν οι ίδιοι. 

Μερικές φορές η καλύτερη κίνησή σας είναι να μην ενεργήσετε μπροστά στον κίνδυνο – πρέπει να περιμένετε, πρέπει εσκεμμένα να κάνετε πιο αργά. 

Καθώς περνάει ο καιρός, θα εμφανιστούν τελικά ευκαιρίες τις οποίες δεν είχατε φανταστεί.

Οι βιαστικοί συχνά εκλαμβάνουν τα επιφανειακά φαινόμενα ως πραγματικές τάσεις και βλέπουν 

μόνον ό,τι θέλουν να δουν. 

Πόσο καλύτερο είναι να βλέπετε αυτό που πραγματικά συμβαίνει, έστω κι αν είναι δυσάρεστο ή δυσκολεύει το έργο σας.

Βεβιασμένος χρόνος. 

Το κόλπο για να βιάσετε τον χρόνο είναι να ανατρέψετε την επιλογή της χρονικής στιγμής που κάνουν οι άλλοι – να τους κάνετε να βιαστούν, να τους κάνετε να περιμένουν, να τους κάνετε να εγκαταλείψουν τον ρυθμό τους, να διαστρεβλώσετε την αντίληψη του χρόνου που έχουν. Ανατρέποντας τους χρόνους του αντιπάλου σας ενώ εσείς παραμένετε υπομονετικός, ελευθερώνετε χρόνο για τον εαυτό σας, και αυτό είναι το μισό παιχνίδι.

Το 1473 ο Μωάμεθ ο Πορθητής ζήτησε διαπραγματεύσεις με την Ουγγαρία για να τελειώσει τον πόλεμο που είχαν κατά περιόδους οι δύο χώρες εδώ και χρόνια. 

Όταν έφτασε ο Ούγγρος απεσταλμένος στην Τουρκία για να αρχίσει συνομιλίες, οι Τούρκοι επίσημοι ζήτησαν ταπεινά συγγνώμη – ο Μωάμεθ μόλις είχε φύγει από την Κωνσταντινούπολη, την πρωτεύουσα, για να πολεμήσει με τον παλιό εχθρό του, τον Ουζούν Χασάν. 

Όμως ήθελε επειγόντως ειρήνη με την Ουγγαρία και είχε ζητήσει να τον συναντήσει ο απεσταλμένος στο μέτωπο. 

Όταν ο απεσταλμένος έφτασε στο πεδίο της μάχης, ο Μωάμεθ είχε ήδη φύγει από εκεί, προχωρώντας προς τα ανατολικά για να κυνηγήσει τον ευκίνητο εχθρό του. 

Αυτό έγινε αρκετές φορές. 

Όποτε σταματούσε ο απεσταλμένος, οι Τούρκοι του έκαναν άφθονα δώρα και του παρέθεταν δείπνα, με ευχάριστες αλλά χρονοβόρες εθιμοτυπικές τελετές. 

Τελικά, ο Μωάμεθ νίκησε τον Ουζούν και συνάντησε τον απεσταλμένο. Όμως οι όροι του για ειρήνη με την Ουγγαρία ήταν υπερβολικά σκληροί. Μετά από λίγες μέρες, οι διαπραγματεύσεις τελείωσαν και το συνηθισμένο αδιέξοδο παρέμεινε. Ωστόσο, αυτό δεν πείραξε τον Μωάμεθ.

Στην πραγματικότητα, το είχε σχεδιάσει εξαρχής: 

Όταν κατέστρωνε την εκστρατεία του εναντίον του Ουζούν, είχε δει ότι αν εξέτρεπε τις στρατιές του προς τα ανατολικά θα άφηνε τη δυτική πλευρά του ευάλωτη. 

Για να εμποδίσει την Ουγγαρία να εκμεταλλευτεί την αδυναμία του και την εμπλοκή του σε άλλο σημείο, πρώτα δελέασε με την ειρήνη τον εχθρό του και ύστερα τον έκανε να περιμένει – όλα αυτά με τους δικούς του όρους.

Το να κάνετε τους ανθρώπους να περιμένουν είναι ένας αποτελεσματικός τρόπος για να βιάσετε τον χρόνο, αρκεί να μην καταλάβουν τι ετοιμάζετε. 

Εσείς ελέγχετε το ρολόι, αυτοί καθυστερούν σε μια ατέρμονη αναμονή – και γρήγορα καταρρέουν, αποκαλύπτοντας ευκαιρίες για να χτυπήσετε. 

Το αντίθετο αποτέλεσμα είναι εξίσου ισχυρό: 

Κάνετε τους αντιπάλους σας να βιαστούν. Ξεκινήστε τα πάρε δώσε μαζί τους αργά και ύστερα ασκήστε ξαφνικά πίεση, κάνοντάς τους να νιώσουν πως όλα συμβαίνουν ταυτόχρονα.

Ο Φρόιντ πρόσεξε ότι οι ασθενείς που είχαν περάσει χρόνια στην ψυχανάλυση χωρίς βελτίωση ανάρρωναν ως εκ θαύματος ακριβώς τη στιγμή που όριζε μια συγκεκριμένη ημερομηνία για το τέλος της θεραπείας. 

Ο Ζακ Λακάν, ο διάσημος Γάλλος ψυχαναλυτής, χρησιμοποιούσε μια παραλλαγή αυτής της τακτικής – μερικές φορές τελείωνε τη συνηθισμένη ωριαία συνεδρία ψυχοθεραπείας μετά από δέκα μόνο λεπτά, χωρίς προειδοποίηση. 

Όταν συνέβαινε αυτό αρκετές φορές, ο ασθενής συνειδητοποιούσε ότι έπρεπε να κάνει τη μέγιστη χρήση αυτού του χρόνου, αντί να σπαταλά μεγάλο μέρος της ώρας με πολλά λόγια που δεν σήμαιναν τίποτα. 

Η προθεσμία, λοιπόν, είναι ισχυρό εργαλείο. 

Περιορίστε τις δυνατότητες της αναποφασιστικότητας και αναγκάστε τον άλλο να πάρει επιτέλους μια απόφαση ή να φτάσει στο προκείμενο – μη σας αναγκάζει να παίζετε με τους δικούς του βασανιστικούς όρους. 

Μην του δίνετε ποτέ χρόνο.

Τελικός χρόνος. 

Μπορείτε να παίξετε το παιχνίδι με την πιο μεγάλη τέχνη 

–να περιμένετε υπομονετικά τη σωστή στιγμή για να δράσετε, να αποπροσανατολίσετε τον ανταγωνιστή σας παίζοντας με τους χρόνους του–, 

αλλά αυτό δεν θα έχει κανένα νόημα αν δεν ξέρετε πώς να ολοκληρώσετε. 

Μην είστε από τους ανθρώπους που μοιάζουν με υποδείγματα υπομονής, αλλά στην πραγματικότητα απλώς φοβούνται να δώσουν ένα τέλος: 

Η υπομονή είναι άχρηστη αν δεν συνδυάζεται με την προθυμία να χιμήξετε χωρίς έλεος στον ανταγωνιστή σας τη σωστή στιγμή. 

Μπορείτε να περιμένετε όσο χρειάζεται για να έρθει η κατάληξη, αλλά όταν έρθει πρέπει να έρθει γρήγορα. 

Χρησιμοποιήστε την ταχύτητα για να παραλύσετε τον ανταγωνιστή σας, να καλύψετε τυχόν λάθη σας και να εντυπωσιάσετε τους ανθρώπους με την αύρα της εξουσίας και της κατάληξης.

Με την υπομονή ενός γητευτή φιδιών, παρασύρετε το φίδι για να βγει με γαλήνιους και σταθερούς ρυθμούς. Όταν όμως το φίδι βγει, θα απλώσετε το πόδι σας πάνω από το θανατηφόρο κεφάλι του; 

Δεν υπάρχει ποτέ καλός λόγος για να επιτρέψετε το παραμικρό πρόσκομμα στην τελική φάση του παιχνιδιού σας. 

Η βαθιά γνώση σας για την επιλογή χρονικής στιγμής μπορεί να κριθεί μόνον από το πώς θα δουλέψετε με τον τελικό χρόνο – πόσο γρήγορα θα αλλάξετε τον ρυθμό και θα φέρετε την κατάσταση σε μια γοργή και οριστική λήξη.

Robert Greene, Οι 48 νόμοι της δύναμης.