Όλα λοιπόν τα ¨στολίδια¨ είναι μαζεμένα μέσα στα κουτιά τους.
Οι κόκκινες μπάλες, τα λαμπάκια που αναβοσβήνουν κι όλο θαρρείς πως πάει δεν θα ξαναναψουν, πάει χάλασαν και να ξανά σου κλείνουν το μάτι και συ τα πιστεύεις τα μπαγασικα.
Σε διπλανό κουτί είναι μαζεμένες όλες οι χριστουγεννιάτικες κάρτες αυτές που φέρνουν κάθε χρόνο κοντά μας φωνές αγαπημένες, ωραίες φωνές που έχουν "κάτι" να πουν, πρόσωπα γελαστα χωρίς έννοιες, μέρες που είναι.
Και κει στο πλάι μάζεψες την παγωμένη, γυαλιστερή, ασημια βροχή από τα κλαδιά, που δεν εσταξε στο πάτωμα, έτσι το θέλησε, να σε θαμπωσει ήθελε μόνο.
Μετά δίπλωσες τα κλαδιά του δέντρου, σαν φτερούγες γύρω στον κορμό, τον ευθυτενη για να σηκώνει το βάρος των "θέλω" μας, λίγο από δω λίγο από κει, όλο και κάτι προκύπτει απρόοπτα..
"Άστα" είπα "αυτά τα αγγελάκια μην τα μαζεύεις ακόμα. Άστα να βρούνε το χρόνο τους και το δρόμο τους, σιγά - σιγά. Έχουμε καιρό γιαυτό. Παρέα μας κάνουν, άλλωστε".
Η Χριστίνα Ανδρώνη είχε γιορτάσει τα εικοστά τέταρτα γενέθλια της πριν από περίπου ένα μήνα. Είχε τελειώσει τη Νομική και σχεδόν αμέσως είχε βρει δουλειά σ’ ένα δικηγορικό γραφείο.Η ίδια ήθελε να πιστεύει πως η συνέντευξη που
είχε περάσει
ήταν αυτή που έπαιξε τον καθοριστικό ρόλο στην
επιτυχία της αυτή.
Από την άλλη όμως
δεν μπορούσε να παραβλέψει το γεγονός πως ο πατέρας της,ο Κωνσταντίνος
Βερυκίου, ήταν και εξακολουθούσε να είναι ένας απ’ τους καλύτερους
πελάτες του
γραφείου.Ίσως για τον λόγο αυτό εκείνη
είχε προτιμήσει
να χρησιμοποιήσει
το επίθετο του συζύγου της.
Η ώρα πλησίαζε
μια το μεσημέρι.
Έριξε μια μάλλον
ικανοποιημένη ματιά στο κυριολεκτικά άδειο γραφείο της.
Αυτό σήμαινε πως
είχε τελειώσει τη δουλειά της για την μέρα και μάλιστα
νωρίτερα και από
ότι η ίδια είχε υπολογίσει.Ένα χαμόγελο
φάνηκε
να δροσίζει το
πρόσωπο της και τα γαλανά της μάτια έλαμπαν.
Είχε κερδίσει και
άλλο χρόνο για την έκπληξη που ετοίμαζε στο σύζυγο της.
Είχαν πολύ καιρό
να περάσουν ένα ολόκληρο απόγευμα μαζί.
Ήταν σχεδόν
βέβαιη πως ο αιφνιδιασμός του θα ήταν απόλυτος.
Άφησε για λίγες στιγμές τον εαυτό της
ελεύθερο και νέες σκέψεις την κατέκλυσαν.Άγνωστο για ποιο λόγο η σκέψη της σταμάτησε
στον Αλέξανδρο Πάλλη.
Τον είχε γνωρίσει
στη Νομική και είχαν γίνει καλοί φίλοι.
Η ίδια τον είχε
συμπαθήσει σχεδόν αμέσως.
Ήταν ένας
άνθρωπος ήρεμος και πολύ ευαίσθητος σαν χαρακτήρας.
Ο ίδιος ήταν ένας
πολύ καλός δικηγόρος και ήταν φανερό πως σεβόταν τη γνώμη της,
άσχετα αν κάποιες
φορές διαφωνούσε απόλυτα.
Οι νομικές τους
αψιμαχίες την κέντριζαν πάντοτε και κατά κάποιο τρόπο
ένοιωθε
ευχαριστημένη.Η ίδια είχε την απόλυτη
βεβαιότητα πως ο Αλέξανδρος Πάλλης
ήταν ερωτευμένος
μαζί της, όμως ποτέ δεν προχώρησε περισσότερο.
Η ίδια δεν ήταν
και τόσο σίγουρη για το τι ακριβώς ένοιωθε για εκείνον.
Ίσως, λοιπόν,
ήταν καλό που εκείνος δεν είπε κάτι παραπάνω, δεν προχώρησε περισσότερο,
επειδή και εκείνη
βαθιά μέσα της δεν ήθελε να τον πικράνει με λόγια που θα τον πονούσαν.
Έτσι κάπως μπήκε στη ζωή της ο Στέφανος
Ανδρώνης. Κλεαρχος Βουρβουλης. (Συνεχιζεται)
