Στο ταμείο,του σούπερ μάρκετ μια κυρια γυρω στα 65 .
Βγαζει απ την τσαντα της 18 ευρω .
Ο λ/σμος ειναι 25 € .
Ζητω συγνωμην ,θα βγάλω κάτι.
Στο καρότσι βλέπω ψωμί, μακαρόνια, ντομάτες, χαρτί υγείας, λιγο τυρι και μισο κοτοπουλο
Χωρις να το θελω, γίνομαι μάρτυρας της ανθρώπιας ενός χαμογελαστου μεσηλικα.
"Συγγνώμη, σας έπεσε κάτι".
Η κυρία εκπλήσσεται, στο έδαφος υπάρχουν 10 ευρώ, Ξέρει ότι δεν της ανήκουν.
Το ¨γλυκο¨βλέμμα του ανθρώπου την πείθει, ότι ποτε δεν θαλεγε ότι είναι δικα του.
Το πρόσωπό της αποπνέει θυσίες.
Εκεινος σκύβει, σηκώνει το λογαριασμό και λέει, "Μάλλον συνέβη όταν ανοίξατε την τσάντα σας".
Εμοιαζε με παιδί, ευτυχισμένο.
Πληρώνει και βγαίνει με χαμόγελα στον άνθρωπο μπροστά της.
Τον κοιτάζει για τελευταία φορά και του νευει , "Ευχαριστώ".
Σκεπτομαι, θα μπορούσε να πει,
"Μην ανησυχείς θα τα δώσω εγώ".
Κι ομως επέλεξε την ¨αγαπητικη ανωνυμια¨.
(Via: Ανδρέα Διακοπαναγιώτη)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου