Σαν χτες πριν απο 6 χρονια, εφυγε απο κοντα μας ξαφνικα ο Δημητρης Τριχόπουλος. Σκεφτομαι αν ζουσε τί θα ελεγε για ολους αυτους τους πλανεμενους συνανθρωπους μας.
Μου άρεσε το ελαφρα σνομπ ύφος του.
Δεν υπηρξε επαρμένος. Δεν ηταν ηρωϊκος. Ηταν απλός, με την ξεκάθαρη ταπεινότητα, που σου χαρίζει η αισθηση της εμπιστοσύνης στον εαυτό σου, αλλα και της απέραντης αποδοχής του άλλου.
Ειχε μια ηρεμη ζωή, μοιρασμένη στην ερευνα, τη μελέτη,τη διδασκαλία τα ταξιδια.
Μειλιχιος, μετρημένος, μεχρι παρεξηγήσεως διεθετε ταπεραμεντο και φλεγμα βρετανικό.
Θεωρω πως θα του ταιριαζε το υφος του αντισυμβατικου Καζαντζακη.
Δικά του τα ¨σπαραγματα¨ λογου που ακολουθούν.
Ψιθυριζε ο Καζαντζακης στις ¨αδερφοφαδες¨ Ε κακομοίρη άνθρωπε, μπορείς να μετακινήσεις βουνά, να κάμεις θάματα, κι εσύ να βουλιάζεις στην κοπριά στην τεμπελιά και στην απιστία.
Θεό έχεις μέσα σου, Θεό κουβαλάς και δεν το ξέρεις;Το μαθαίνεις μονάχα την ώρα που πεθαίνεις μα ‘ναι πολύ αργά.
Ας ανασκουμπωθούμε εμείς που το ξέρουμε, ας σύρουμε μπορεί να μας ακούσουν .
Ερχόμαστε απο μία σκοτεινή άβυσσο. Καταλήγουμε σε μία σκοτεινή άβυσσο. Το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή. Ευθύς ως γεννηθούμε, αρχίζει και η επιστροφή, ταυτόχρονα το ξεκίνημα και ο γυρισμός. Κάθε στιγμή πεθαίνουμε.
Γι’ αυτό πολλοί διαλάλησαν.
Σκοπός της εφήμερης ζωής είναι η αθανασία.
Καλή ‘ναι η δικαιοσύνη, μα για τους αγγέλους ο άνθρωπος ο κακομοίρης δεν αντέχει, θέλει έλεος Από τα καλά κερδεμένα παίρνει ο διάολος τα μισά από τα κακά κερδεμένα, παίρνει και το νοικοκύρη.
Δεν είναι ο Χριστός το τέλος είναι η αρχή δεν είναι το Καλώς όρισες, είναι το Καλό ταξίδι .
Δεν υπάρχει δύναμη πιο ¨ιμπεριαλιστική¨ στον κόσμο από την ψυχή του ανθρώπου. Καταχτάει, καταχτάται κι όλο κι η αυτοκρατορία της φαντάζει στενή, πλαντάει, και θέλει να κυριέψει τον κόσμο για να μπορεί ν’ ανασάνει.
Είδα κάποτε μια μέλισσα πνιγμένη μέσα στο μέλι και κατάλαβα Η ευτυχία απάνω στη γης είναι κομμένη στο μπόι του ανθρώπου .
Δεν είναι σπάνιο πουλί να το κυνηγούμε πότε στον ουρανό, πότε στο μυαλό μας.
Η ευτυχία είναι ένα κατοικίδιο πουλί στην αυλή μας.
Η νιότη ζητάει αθανασία, δεν την βρίσκει, συμβιβασμό δεν καταδέχεται, κι από περφάνια αρνιέται τα πάντα. Όχι κάθε νιότη. Η νιότη η λαβωμένη από την αλήθεια.
Είπα στη μυγδαλιά:
Αδερφή, μίλησέ μου για το Θεό. Κι η μυγδαλιά άνθισε.
Κι αν ακόμα ήμουν σίγουρος πως θα πήγαινα στον Παράδεισο, θα παρακαλούσα το Θεό να με αφήσει να πάω από τον πιο μακρινό δρόμο.
Τον Δημητρη Τριχοπουλο δεν τον αφησε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου