Την Παρασκευή, ημέρα εκδρομής, ξεκίνησαμε, μια ομάδα προνηπίων να πάμε στο δάσος της Καισαριανής.
Ο ήλιος ήταν ψηλά, τα παιδιά ενθουσιασμένα και όλα έδειχναν πως σύντομα θα μιλούσαμε για ακόμη μια καταπληκτική ημέρα στη φύση.
Αφού φτάσαμε, κάναμε μια σειρά να μετρηθούμε και πολύ γρήγορα εξήγησα στα παιδιά πως, για να καταφέρουμε να φτάσουμε στο μυστικό μέρος που είχα ανακαλύψει πρόσφατα, θα πρέπει πρώτα να περάσουμε από κάποια στενά μονοπάτια.
Δε θα χρειαζόταν να βιαστούμε αφού η διαδρομή ήταν γεμάτη από πολλά και διαφορετικά ανθισμένα λουλούδια, από κάμπιες που σχημάτιζαν σειρές, πεταλόυδες και πολύχρωμα ζωύφια που είχαν κάνει την εμφάνιση τους μαζί με την Άνοιξη.
Μια ιδανική μέρα για παρατήρηση !
Καθώς έλεγα αυτά κι άλλα διάφορα, είδα τον Γ, που στεκόταν πίσω πίσω στο τρένο σκεπτικός...
Περισσότερο από ότι συνήθως κι ίσως όχι άδικα.
Ο Γ. είχε επιστρέψει μετα από δύο εβδομάδες στο σχολείο καθώς είχε χτυπήσει το πόδι του και έπρεπε να παραμείνει σπίτι.
Ήταν κατενθουσιασμένος που έβλεπε τους φίλους του και που θα έπαιζε ξανά μαζί τους, αλλά το γεγονός πως θα έπρεπε να περπατά αργά κι αυτό ίσως καθυστερούσε την ομάδα φαινόταν να τον στεναχωρούσε.
-Γ. Όλα εντάξει;
-Ναι Σεραφείμ ! Όλα καλά.
-Σίγουρα;
-Ναι ναι! είπε και μου έκανε τη χαρακτηριστική κίνηση με τον αντίχειρα.
-Ωραία, είπα και πήρα αμέσως την απόφαση.
-Θα ήθελα αν μπορείς να έρθεις στην αρχή του τρένου, σε παρακαλώ.
Εκείνος με αργά βήματα αλλά και με μια ανέκφραστη απορία έφτασε μπροστά μου.
-Λοιπόν παιδιά σήμερα θα περπατήσουμε μέσα στο δάσος με έναν τελείως διαφορετικό τρόπο.
Αμέσως έβγαλα ένα μεγάλο σχοινί που κουβαλώ πάντα μαζί μου στις εκδρομές, του έδωσα να κρατήσει τη μια άκρη του και μεθοδικά το ξετύλιξα ώστε όλοι οι φίλοι να το κρατούν μέχρι το τέλος.
Ξεκινήσαμε να περπατάμε και τώρα όλοι πηγαίναμε με τον ρυθμό του Γ.
Από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο.
Κι όταν πια φτάσαμε, ξεχυθήκαμε στα δέντρα και στα λουλούδια και στις πέτρες και στα κλαδιά κι ήμασταν όλοι εξίσου χαρούμενοι.
Γιατί εκείνη την μέρα για να φτάσουμε στον προορισμό μας "μπήκαμε" όλοι στα παπούτσια του Γ.
Και μπορεί να μας πήρε είκοσι λεπτά παραπάνω να φτάσουμε, μπορεί να μην ήταν και ο πιο εύκολος τρόπος για να περπατήσουμε μέσα στα μονοπάτια, μπορεί ίσως να χάσαμε και δεκα λεπτά παιχνιδιού...
Αυτό που κερδίσαμε όμως θα το θυμόμαστε για πάντα.
Μια μικρή θυσία η οποία έδωσε χαρά σε όλους.
Μια ευκαιρία να δουμε με τα μάτια, να περπατήσουμε με τα πόδια αλλά και να νιώσουμε με την καρδιά του φίλου μας.
Πηγη https://www.facebook.com/HypedTeacher/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου