ΠΑΝ ΜΕΤΡΟΝ ΑΡΙΣΤΟΝ..ΚΑΙ Η ΥΠΕΡΔΙΑΓΝΩΣΗ

 

Σημερα ολοι αναρωτιομαστε τί ακριβως εννοουμε οταν λεμε κατι φυσιολογικο.

Ο Allen Frances εγραψε ενα εξαιρετικο βιβλιο που ειναι κατανοητο κι απο καποιον μη ειδικο και προσεγγίζει από την ψυχιατρική πλευρά, το καυτο πρόβλημα της ιατρικής που είναι 

η μετατροπή φυσιολογικών καταστάσεων σε παθολογικές. 

Η  ιατροποίηση της καθημερινής ζωής , κυριως δε, η υπερ- διάγνωση και η χορηγηση πολλων φαρμακων. 

Το βιβλιο μας εισάγει στην σημερινή ψυχιατρική προβληματική με έναν αιρετικό τρόπο  

Το 1952, δημοσιεύεται από την Αμερικανική Ψυχιατρική Ένωση για πρώτη φορά το 

Διαγνωστικό και Στατιστικό Εγχειρίδιο Ι 

DMS-I, The Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders I

το οποίο αναγνωριζε και ταξινομουσε τις  Ψυχικές Ασθένειες.

Κι αυτο γιατι η  ανάγκη  ήταν επιτακτική μετά το τέλος του ΙΙ Παγκοσμίου Πολέμου που οι ψυχιατρικές ασθένειες ήταν ένα σύνηθες αίτιο ακαταλληλότητας για θητεία,  και πηγή συνεχούς ανικανότητας για όσους τελικά επέστρεφαν στα σπίτια τους. 

Το 1968, δημοσιεύεται το DMS-II ως μια βελτιωμένη εκδοχή του DMS-I, Τοσο το DMS-I οσο και το DMS-II δεν χρησιμοποιήθηκαν ποτε 

Αντίθετα επικρίθηκαν με το αιτιολογικό ότι δεν ήταν επαρκώς επιστημονικά και προωθούσαν μια αρνητική ταυτοποίηση των ασθενών χωρίς παράλληλα να στοχεύουν στην εξυγίανσή τους.

Από το 1970 και μετά η ψυχιατρική αναγνωρίζεται πλέον ως πλήρως ανεπτυγμένη ειδικότητα της ιατρικής και έπρεπε να καλυφθούν τα κενά που οδηγούσαν σε εσφαλμένες διαγνώσεις. 

Το 1975 ο Ρόμπερτ Σπίτζερ αναλαμβάνει αυτό το φιλόδοξο σχέδιο και υπό την προεδρία του στην Ομάδα Κρούσης του DMS-III το οποίο δημοσιεύθηκε το 1980, γεφυρώνεται η κλινική έρευνα με την κλινική ψυχιατρική ̇η προσεκτική διάγνωση καθίσταται προαπαιτούμενο για την ακριβέστερη και πιο εξειδικευμένη επιλογή θεραπείας. 

Διεύρυνε όμως το σύνολο των διαταραχών περιλαμβάνοντας νέες ψυχικές διαταραχές οι οποίες περιέγραφαν ήπια συμπτώματα που απαντώνται σε ένα μεγάλο ποσοστό του φυσιολογικού πληθυσμού. 

Έκτοτε οι φαρμακευτικές εταιρίες ανακαλύπτουν μια τεράστια αγορά, με αποτέλεσμα το DMS-III να κατηγορηθεί για διαγνωστικό πληθωρισμό διότι ηύξησε την πιθανότητα να διαγιγνώσκονται πολύ περισσότεροι άνθρωποι και να ακολουθούν θεραπείες που ίσως να μην ήταν απαραίτητες.

Το 1987 δημοσιεύεται η αναθεωρημένη έκδοση του DMS-III, το DMS-IIIR. To DMS-IIIR καλύπτει παραλείψεις και διορθώνει σφάλματα για τα οποία επικρίθηκε το DMS-III, αξιοποιεί αποτελέσματα κλινικών ερευνών, κάτι που το καθιστά πιο εδραιωμένο επιστημονικά, αλλά εγείρονται ερωτήματα ως προς αξιοπιστία του, την πιθανά διαστρεβλωμένη χρήση του, τη δυνητικά κακή διάγνωση που μπορεί να επιφέρει καθώς και ζητήματα ηθικής. 

Την ίδια χρονιά κυκλοφορεί το πλέον γνωστό αντικαταθλιπτικό Prozac Ladose, του οποίου οι πωλήσεις απογειώνονται, εν μέρει επειδή ο ορισμός της μείζονος καταθλιπτικής διαταραχής κατά DSM ήταν πολύ χαλαρός. 

Το διαγνωστικό σύστημα είχε μετατραπεί αθέλητα σε εργαλείο μάρκετινγκ των φαρμακευτικών εταιρειών.

Λίγα χρόνια αργότερα ο συγγραφέας και διακεκριμένος ψυχίατρος Allen Frances καλείται απ’τον ιατρικό διευθυντή της Αμερικανικής Ψυχιατρικής Εταιρείας  ως επικεφαλής της Ομάδας Κρούσης του DSM-IV. Έχοντας εργαστεί σε δύο προηγούμενα DSM, αποδέχεται την πρό(σ)κληση. 

Το DSM-IV δημοσιεύεται το 1994 βασιζόμενο σε 500 κλινικές δοκιμές και περιλαμβάνει πρόσθετες πολιτισμικές πληροφορίες, διαγνωστικά τεστ και αιτιολογήσεις των ειλημμένων αποφάσεων. 

Τρία χρόνια μετά τη δημοσίευσή του οι Ηνωμένες Πολιτείες έγιναν η μόνη χώρα στον κόσμο που επιτρέπει τη διαφήμιση των φαρμακευτικών προϊόντων κατευθείαν στον καταναλωτή. 

Οι προωθητικές ενέργειες των φαρμακοβιομηχανιών προβάλλουν απλά καθημερινά προβλήματα των ανθρώπων ως ψυχικές διαταραχές που δεν είχαν ακόμα αναγνωρισθεί. 

Οι αλλαγές του εγχειριδίου τελικά συνεισέφεραν άμεσα στις 

ψευδο-επιδημίες αυτισμού, ελλειμματικής προσοχής και διπολικής διαταραχής των ενηλίκων 

αποφέροντας μεγάλα κέρδη στις φαρμακοβιομηχανίες.

Με βάση το DSM οι περισσότερες παρεκκλίνουσες ανθρώπινες συμπεριφορές χαρακτηρίζονται ως διαταραχές. 

Για παράδειγμα, ένα παιδί που δεν προσέχει όσο πρέπει στο σχολείο ίσως έχει Σύνδρομο Ελλειμματικής Προσοχής που αντιμετωπίζεται 

με Ritalin. 

Ένας άνθρωπος που βιώνει μελαγχολία μετά την απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου έχει κατάθλιψη και πρέπει να το αντιμετωπίσει παίρνοντας φάρμακα. 

Κάποιος που παίρνει ναρκωτικά και έχει διαταραχές στη διάθεση του έχει Διπολική Διαταραχή και πρέπει να παίρνει φάρμακα εφ’ όρου ζωής. 

Κάπως έτσι λειτουργεί ο Διαγνωστικός Πληθωρισμός και το ερώτημα που εγείρεται είναι πώς ορίζεται τελικά 

Ενας  Ψυχικά Φυσιολογικός;

Στα λεξικά η λέξη φυσιολογικός μπορεί μέσα στο εννοιολογικό περιβάλλον που βρίσκεται να σημαίνει: 

Κανονικός, Ορθός, Τυπικός, Τετριμμένος, Συνήθης, Μέσος. Ταυτολογίες που δεν δίνουν όμως μια συγκεκριμένη περιγραφή του τι είναι φυσιολογικό. 

Για να μάθουμε τι είναι φυσιολογικό πρέπει να γνωρίζουμε τι είναι το 

Μη φυσιολογικό και εδώ έχουμε ένα κλασικό παράδειγμα  Κυκλικού Ορισμού: 

κάθε όρος ορίζεται αποκλειστικά ως αντίθετος ενός άλλου και τελικά κανένας από αυτούς δεν ορίζεται πραγματικά. 

Στον κόσμο της ψυχιατρικής αυτόν ακριβώς το σκοπό εξυπηρετεί 

το DMS: 

Να ορίσει το Ψυχικά Μη φυσιολογικό.

Ιστορίες ανθρώπων που διαγνώστηκαν εσφαλμένα και ταλαιπωρήθηκαν άδικα. 

Ιστορίες ανθρώπων που έχουν όντως πρόβλημα και δεν λαμβάνουν τη σωστή φαρμακευτική περίθαλψη. Φάρμακα που προσφέρουν ελάχιστα και επιβαρύνουν έναν οργανισμό με αρκετές παρενέργειες. 

Ψυχίατροι  που έκαναν βιαστικές διαγνώσεις. 

Φαρμακοβιομηχανίες που εκμεταλλεύτηκαν τα χαλαρά διαγνωστικά κριτήρια του DSM βγάζοντας τεράστια κέρδη. 

Το 7% των Αμερικανών είναι σήμερα εθισμένο σε κάποιο 

νόμιμο ψυχο τροπικό φάρμακο. 

Κάθε χρόνο στις Ηνωμένες Πολιτείες  συνταγογραφούνται 300 εκατομμύρια συνταγές για ψυχιατρικά φάρμακα. 

Τα ψυχοφάρμακα σήμερα είναι η κυριότερη πηγή εσόδων για τις φαρμακευτικές εταιρείες. 

Το 2011, κέρδισαν περισσότερα από 18 δισεκατομμύρια δολάρια από τα αντιψυχωσικά, 11 δισεκατομμύρια δολάρια από τα αντικαταθλιπτικά και σχεδόν 8 δισεκατομμύρια δολάρια από τα φάρμακα για την διαταραχή Ελλειμματικής προσοχής σε μια αγορά που συνεχώς διογκώνεται.

Στις μέρες μας το DMS-5 έχει πάρει τη θέση των προκάτοχών του έχοντας τρεις φιλοδοξίες: 

Η ψυχιατρική διάγνωση να βασίζεται με κάποιον τρόπο στα συναρπαστικά ευρήματα της νευροεπιστήμης, να διευρύνει τα σύνορα της κλινικής ψυχιατρικής με στόχο την έγκυρη ταυτοποίηση της ασθένειας και να γίνει η ψυχιατρική διάγνωση πιο ακριβής μέσω της ποσοτικοποίησης των διαταραχών. 

Το επιτυγχάνει όμως; Και ποιο είναι το μέλλον της 

Ψυχιατρικής Διάγνωσης;

Ο Allen Frances M.D. καθηγητής στο τμήμα Ψυχιατρικής και Επιστημών της Συμπεριφοράς στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Ντιούκ στη Βόρεια Καρολίνα των ΗΠΑ. Σήμερα δημοσιοποιεί σε όλα τα έγκριτα Μέσα 

Times, Wired, The New York Times, Washington Post, The L.A. Times, Economist, ABC News, PBC’S NewsHour . 

Το βιβλίο του αυτό είναι μια κραυγή αγωνίας  για το μέλλον της ψυχιατρικής Τεκμηριώνει τους φόβους του για το μέλλον της ανθρωπότητας. 

Υπέρμαχος της ομοιόστασης, αυτής της εξαιρετικής ικανότητας του εγκεφάλου να τείνει προς την ισορροπία και την κανονικότητα, στοχεύει στο να ευαισθητοποιήσει και να αφυπνίσει ανθρώπους που εργάζονται στο χώρο της ψυχιατρικής, της ψυχολογίας, κοινωνικούς λειτουργούς και άλλες συγγενείς ειδικότητες, αλλά και ανθρώπους που πάσχουν από ψυχικές διαταραχές ή έχουν γενικότερες κοινωνικές ευαισθησίες. Ένα βιβλίο επιστημονικά τεκμηριώμενο με πλούσια βιβλιογραφία.

Αν διαβάσουμε το βιβλίο θα εκτιμήσουμε , το πόσο σοφότεροι ήταν οι  προγονοι μας, που γνώριζαν το Παν Μέτρον Αριστον.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Σαν ορος ξαφνιαζει. Ομως ζει και βασιλευει σε ολους τους τομεις της ιατρικης

Συγκεκριμένα αναφέρει ο Welch ότι όταν το ανώτατο φυσιολογικό όριο του ζαχάρου στο αίμα ελαττώθηκε από 140 σε 126 προστέθηκαν στη λίστα των αμερικανών διαβητικών περίπου 1.5 εκατομμύρια νέες περιπτώσεις με αύξηση των διαγνωσμένων διαβητικών κατά 14%.

Με την ίδια λογική όταν ελαττώθηκε το ανώτατο φυσιολογικό όριο της Συστολικής αρτηριακής πίεσης από 160 mmHg σε 140mmHg  προστέθηκαν στη λίστα των υπερτασικών στις ΗΠΑ περίπου 14 εκατομμύρια νέες περιπτώσεις με ποσοστό αύξησης των θεωρούμενων υπερτασικών  κατά 35%.

Όταν αντίστοιχα το ανώτατο φυσιολογικό όριο της Ολικής Χοληστερίνης  ελαττώθηκε από 240 στο 200 ,τότε προστέθηκαν στη λίστα των υποψηφιων για εμφραγμα (;) περίπου 42 εκατομμύρια πολίτες   των ΗΠΑ με ποσοστό αύξησης 86% των βαπτισμένων υποψηφιων καρδιοπαθων..

 

Ένα πολύ μεγάλο τμήμα του πληθυσμού, στον δυτικό κόσμο, διαγιγνώσκεται με υπέρταση. Υπολογίζεται ότι 40% του ανδρικού πληθυσμού άνω των 35-40 ετών, με βάση τα τρέχοντα φυσιολογικά όρια, διαγιγνώσκεται με υπέρταση και συνήθως όλοι  θα πάρουν αργά ή γρήγορα φάρμακα.

 

Θα πρέπει να προβληματιστούμε πολύ σοβαρά πλέον ως κοινωνία: 

Τι δεν πηγαίνει καλά, όταν ο μισός ανδρικός πληθυσμός, άνω των 40 μέχρι στιγμής, ειναι σε φαρμακευτική αγωγή για αυξημένη αρτηριακή πίεση

 

Είναι οντως  υπερτασικοί τόσο  πολλοί άνθρωποι σήμερα ή το λάθος βρίσκεται στο σύστημα ταξινόμησης που σε βαπτίζει ευκολότερα ως πάσχοντα; 

Ας ειμαστε  λιγο καχυποπτοι στα οσα πολλα ακουμε καθημερινα για την πολυτιμη υγεια μας.  

Χαιρετε