Κατέβηκα στο υπόγειο και είδα :
-Παλιές φωτογραφίες μέσα σε σκεβρωμενες κορνίζες...
-Βαλίτσες ταξιδεμενες δίχως προορισμό..
Ενα ρολόι σταματημένο, που δεν λέει την ώρα, γιατί και η ώρα έχει κουραστεί, έμεινε χωρίς βηματισμό, τικ τακ, τικ τακ..
-Ενα σεντούκι που μέσα του φυλάει παλιές επιστολές, σκέψεις γραμμένες σε τετράδια κιτρινισμενα από τον καιρό, σχολικά τετράδια καλλιγραφιας γραμμένα με μελάνι και πένα χι,
-παρτιτούρες μουσικής, νανουρίσματα κυρίως
-έναν πολυέλαιο, που δεν είναι στην μόδα πια, και η σκόνη έχει θαμπωσει την παλιά, ακαταμάχητη λαμπρότητα των κρυστάλλων μιας άλλης εποχής,-και μια καστανή μπούκλα φυλαγμένη μέσα σε ένα κουτάκι, αλήθεια πώς μπορεί η μπούκλα αυτή να ζει τόσα χρόνια στο σκοτάδι;
Και οι αράχνες να δουλεύουν ανενόχλητα, υφαινοντας έναν ιστό να σκεπάζει εικόνες μιας ζωής περασμένης, για την οποία μόνο ο παλιατζης κάποτε θα βγάλει την ετοιμηγορια του.
Αυτά είδα και είπα :
τις αναμνήσεις δεν τις σκοτώνουμε. Τις ακουμπαμε σε μιαν άκρη, και όταν το επιλέξουμε θα κρατηθουμε από αυτές.
