Η γρηά η βαβά μ’, καλά ύστιρ’ νά
ταϊρνά ταϊρνά σβούρα τ’ αδράχτ’ στριφουγυρνά,
η βάβου η γριούλα η αφιντιά τ’ ς
πήγι μι τ’ ρόκα στ’ ν αγκαλιά τ’ ς
κι έκατσι ’κεια κουντά στ’ φουτιά τ’ ς.
Κι οι τέσσερ’ π’ θα μας παν, αλί,
ταϊρνά ταϊρνά
στουν άλλουν ύπνου, (ώρα καλή)
κι οι τέσσιρ’ π’ θα μας παν ουλ’ νους
κι τ’ς παραλήδις κι τ’ς αλλ’ νους
φέρανι, τ’ ν κάσα τ’ μακριά
κι ήρθαν κι τ’ς είπαν «Άϊτι, γρηά».
— Πιδιά μ’, ναρθού μιτά χαράς,
ταϊρνά ταϊρνά
σβούρα τ’ αδράχτ’ στριφουγυρνά,
βουλήθη να μι παρ’ ου Θιός;
Δόξα σοι Κύριι των Δυνά—
Πιδιά μ’, ναρθού να πάου καλιά μ’…
Σταθήτι να τιλειώσου τ’ δ’ λιά μ’!
— Ως που να γνέεις κυρά βαβά,
ταϊρνά ταϊρνά
κι ούλου τ’ αδράχτ’ στριφουγυρνά,
ως που να γνέεις θα μας νυχτώεις
κι είμαστι λίγου βιαστικοί,
Σι καρτερούμι αν θα μας δώεις
πέντι παγούρια μι ρακί.
— Ρακί δεν εχου στου κατώι…
ταϊρνάϊ ταϊρνάϊ
κι ούλου τ’ αδράχτ’ στριφουγυρνάει.
—Δω’ μας παρά κι αυτός κιρνάει!
— Έχου σι κείνου του τσουράπ’…
Τουν πήραν τουν παρά κι χραπ ! παν, κουρνιαχτός, στου μαγαζί
κι αφ’ καν τη γρηά τ’ βαβά μ’ να ζει.
Μια ουκά, δυο ουκάδις,
τρεις, χάι, χάι!
ταϊρνάι, ταϊρνάι,
έρμου ρακί πώς γαργαλάει!
—Βίβα, ορέ, βίβα κι άλλη μια!
Τάπα κι οι τέσσιρ’ στου μιθύσ’…
Τη βάβου μ’ τ’ ν έχ’ νι αλησνονήσ’.
Κι η βάβου απόγνιθι πουλύ
ταϊρνάι, ταϊρνάι,
τ’ν ιπήρι ου ύπνους σαν του π’λί
ικειά στ’ φουτιά τ’ς απ’ γίν’ κι στάχτ’
κι μάτα τ’ν αφ’κι σαν του π’λί
κι μάτα γύρ’ σι η γριά τ’ αδράχτ’.
— Άϊντι κι νύχτουσι γριά!
(γύρ’ σαν κι οι τέσσιρ’ πω!, πω! πω!
μ’ ένα χαρούμενο σκουπό
βαΐζουντας σα δω, σα κει,
τύφλα και σκνίπα απ’ του ρακί)
άει να σι πάμι – τράι – λα – λα!
στα κυπαρίσσια απ’ κάτ’ τα ψ’ λα.
Κι μι κουτρώνια κι σφυριά
ταϊρνά γκαπ! γκοπ!
ταϊρνά γκαπ! γκουπ!
κι μι σκιπάρνια κι σφυριά
βάλανι στ’ ν κάσα τα καρφιά
κι τ’ ν κάρφουσαν απ’ κάτ’ απ’ πάν’
κι τ’ σήκουσαν, ιγιέ μ’, κι παν.
Κι απ’ του μιθύσ’ χάι, χάι, χάι, χάι!
ταϊρνά, ταϊρνά,
κι όπως δε γλέπαν ούτι τ’ μύτ’ τ’ς
η κάσα τ’ς φαίνουνταν βαριά
κι δεν κατάλαβαν τη γριά
πως τ’ν αλησμόν’σανι στου σπίτ’ τ’ς!
Κι η γριά η βαβά μ’
ταϊρνάι ταϊρνάι
Στου χέρ’ τ’ς τ’ αδράχτ’ στριφουγυρνάει
Η γριά μι τ’ άσουστα υστιρ’νά
— Δόξα σοι, Κύριϊ των Δυνά—
Η γριά η βαβά μ’ η αφιντιά τ’ς
Γνέθ’ κι θα γνέθ’ κουντά στ’ φουτιά τ’ς.
