Κατ αρχην , το να φέρεται κανείς αλτρουιστικά ή με υπερβολική καλοσύνη και κατανόηση, συνηθως δημιουργει , δεν λύνει προβλήματα.
Παλαιότερη έρευνα του Harvard αποδεικνύει ότι είναι σωστο να είσαι ζεστός, ως άνθρωπος, αλλά όχι ιδιαιτέρως ανεκτικός και καλοσυνάτος:
1. Με το να είναι κάποιος πολύ καλός, μένει στάσιμος στη δημιουργία σοβαρών ανθρώπινων σχέσεων
Όταν είναι καλοσυνάτος, αυτό που λέμε «ψυχούλα», όλη την ώρα, σε όλες τις περιστάσεις και αρνείται να «πατήσει πόδι» και να δείξει ποιος πραγματικά είναι, μοιραία βιώνει μια άκρως ενοχλητική μοναξιά.
Μ αυτή τη συμπεριφορά δύσκολα κάνεις πραγματικούς φίλους και συνεργάτες, όχι μόνον επειδή γίνεσαι βαρετός, αλλά επειδή το ανθρώπινο είδος, έχει την τάση να μην εμπιστεύεται όσους έχουν μόνον ένα πρόσωπο:
το αγγελικό.
2. Με το να είσαι μονίμως ευγενής και τίποτα άλλο, μοιραία «θυματοποιείσαι»
Αν κάνετε τα πάντα, για να κρατάτε ολους ευχαριστημένους, σταματήστε.
Αυτού του είδους η συμπεριφορά ταΐζει ένα τέρας που σας φέρνει μόνιμα στη θέση του θύματος και δεν σας αφήνει να ωριμάσετε συναισθηματικά.
Κάποτε πρέπει να λέτε και όχι.
Και φωναχτά, αν χρειαστεί.
Κι ας γίνει και καβγάς, που λέει ο λόγος.
Το να διαχειριστεί κανείς μίαν έντονη συνομιλία, σίγουρα είναι πιο δύσκολο από το να ενδώσει σε απαιτήσεις που τον υποτιμούν, αλλά κάπως έτσι χτίζεται και η προσωπικότητα και οι σχέσεις:
όταν οι άλλοι γνωρίζουν τα όρια μας και δεν μας θεωρούν σίγουρα θύματα.
3. Η υπερβολική καλοσύνη , μας αποξενώνει από τον ίδιο μας τον εαυτό
Με το να κάνουμε συνεχώς τα χατίρια των άλλων, στο τέλος ξεχνάμε ποιοι είμαστε εμείς
Η υπερπροσπάθεια να μην κακοκαρδίσουμε κανέναν, στο τέλος της ημέρας αφήνει μία πικρή γεύση .
