Ναι, το θυμάμαι το χωριό που πήγαινα μικρή τα καλοκαίρια.
Με το λεωφορείο της γραμμής, διαδρομή που μου φαινόταν ατελείωτη. Ένα σάντουιτς και ένα μπουκαλάκι με νερό, χωρίς συνοδεία "εσύ είσαι έξυπνο παιδί, ξέρεις τι πρέπει να κάνεις" οι συμβουλές οι μητρικές πριν φύγω.
Γεμάτη αυτοπεποίθηση και θαρρητα - είμαι μεγάλη πια- στην στάση στο χωριό ο θείος Γρηγόρης με περίμενε με μια θεωρατη αγκαλιά, να χάνομαι εντός της.
"Πώς είσαι έτσι, κόρη μου, πετσί και κόκαλο
Τι σε ταΐζει η μάνα σου; μόνο φιλιά και χάδια;
Εδώ να δεις πώς θα σε κάνω εγώ".
Κάθε πρωί, νωρίς - νωρίς, μια βόλτα στο περιβόλι. Σταφύλια, αχλάδια, ζαρζαβατικα, με την δροσιά πάνω τους να λάμπει στο πρωινό το φως, και σύκα. Ανέβα πάνω στη συκιά, αυτήν την κοντουλα. Κόψε και φάε όσα σύκα θέλεις. Να διαλέγεις τα ώριμα. Θα σε κάνω εγώ θρεφταρι" έλεγε ο θείος Γρηγόρης. Του θυμιζα, έλεγε, την μοναχοκορη του Μαρία που ήταν χρόνια στην Αμερική.
Μετά, όταν γυρίζαμε πίσω στο χωριό, έπαιρνε το καντάρι, αυτό που ζυγιζανε τις πατάτες, το σιτάρι, τα κρεμμύδια, έδενε γύρω απ την μέση μου μια ζώνη δερμάτινη, τσακωνε τη ζώνη με τη δαγκάνα της ζυγαριάς και εγώ, σαν σφαχταρι στον αέρα, δήλωνα τα πολύτιμα... κιλά μου.
"Μπράβο κοριτσάκι μου 200 δραμια πάνω σήμερα. Καλά πάμε. Να χαρεί και η μανούλα σου".
Η ζωή στο χωριό. Τη θυμάμαι πάντα με νοσταλγία....Τον τρυγο, το πατητηρι, τον τραχανά και τις ολογλυκες τις χαχλες που φτιάχναμε, την μανεστρα και τις ιστορίες που άκουγα, μια ζωή αλλιώτικη με άλλα χρώματα και μυρωδιές και ντοπολαλια αχνιστη, γεμάτη ζωή....
Και ο θείος Γρηγόρης, ο καλός μου, στο τέλος του καλοκαιριού με παρέδιδε καλοταισμενη, φρεσκοζυγισμενη, brand new που λένε.
Αχ, βρε θείε Γρηγόρη, που να με έβλεπες τώρα.
Τώρα που κάνω.... δίαιτα και σε θυμάμαι.
