Αν με ρωτουσε κανεις πριν λιγο καιρο για τις σχεσεις μου με τα ζωα, η απαντηση θα ηταν ενα χαμογελο.
Ποτε μου δεν ειχα στενες σχεσεις μαζι τους, ιδιως με τις γατες, που ουτε με πλησιαζαν, λες και το ενοιωθαν. Ασε που τα σκυλια στο παρκο , παντα γαυγιζαν στο περασμα μου.
Έχω διαβήτη.
Πριν από δύο χρόνια, η μαμά μου πέθανε και εγώ ¨υιοθέτησα¨ τη γάτα της.
Πριν μερικες μερες, ξύπνησα στις 3 το πρωί, ακουγοντας τη γατα, να νιαουριζει εντονα.
Ποτέ δεν την είχα ακούσει να νιαουρίζει πιο εντονα και επίμονα. Σηκώθηκα να δω τι συμβαίνει και ξαφνικά ζαλιστηκα κι ένιωσα αδυναμια.
Με μιας στο μυαλο μου ελαμψε: υπογλυκαιμικο επεισοδιο.
Άρπαξα τον μετρητή γλυκόζης για να ελέγξω το επίπεδο του σακχάρου μου.
Είχε πέσει στο 53 .
Το κανονικό ειναι 70-120.
Στο νοσοκομείο, μου είπαν ότι αν η γατουλα δεν με είχε ξυπνήσει εκείνη την ώρα
θα ειχα περασει στην αιωνιοτητα.
