Δεν έχω υπομονή για κάποια πράγματα, επειδή έχω φτάσει σ ένα σημείο της ζωής μου που δεν μπορώ να χάνω χρόνο με ότι με δυσαρεστεί, ή με πληγώνει.
Δεν έχω υπομονή για τον κυνισμό, την υπερβολική κριτική και τις απαιτήσεις οποιασδήποτε φύσης.
Δεν έχω διάθεση να αρέσω σε όσους δεν αρέσω, να αγαπάω αυτούς που δεν με αγαπάνε και να χαμογελάω σ αυτούς που δεν μου χαμογελάνε.
Δεν χαρίζω λεπτό σ αυτούς που λένε ψέματα.
Αποφάσισα να μην συνυπάρχω με την προσποίηση, την υποκρισία, την ανεντιμότητα και τον φτηνό έπαινο.
Δεν μπορώ να ανεχθώ την επιλεκτική γνώση, ούτε την ακαδημαϊκή αλαζονεία.
Δεν μ ενδιαφέρει το κουτσομπολιό.
Αντιπαθώ αντιπαραθέσεις και συγκρίσεις.
Πιστεύω στον κόσμο των αντιθέτων και γι’ αυτό αποφεύγω ανθρώπους με δύσκαμπτες προσωπικότητες.
Στη φιλία απεχθάνομαι την έλλειψη αφοσίωσης και την προδοσία.
Δεν τα πάω καλά με όσους δεν ξέρουν να πουν μια καλή κουβέντα, ή μια λέξη ενθάρρυνσης.
Jose Micard Teixeira.
Τα πιο πανω ..Είναι από εκείνα τα κείμενα που τα αναπαράγεις γιατί εκφράζουν κάποια επιθυμία που έχεις καταπιέσει.
Λες να, κάποιος εκεί έξω με καταλαβαίνει, δεν είμαι μόνος με όλους τους τρελούς.
Κοίτα πως μοιάζουμε μερικές φορές οι άνθρωποι…Ας πουμε..
Η υπομονή σε γενικές γραμμές θεωρείται προτέρημα.
Η υπομονή ομως δεν είναι αναμονή όπως λανθασμένα τη μεταφράζουμε μερικές φορές.
Δεν περιμένουμε, υπομένουμε.
Είναι διαφορετικά πράγματα.
Και είναι λάθος να υπομένουμε περιμένοντας κάτι.
Η αναμονή κρύβει συχνά αναβολή και απραξία, ενώ η υπομονή πρέπει να περιλαμβάνει δράση, ή ενέργεια.
Για αλλάξει αυτό που υπομένουμε.
Ή μέχρι να αλλάξει αυτό που υπομένουμε.
Η υπομονή είναι προσωπική υπόθεση.
Είναι επιλογή.
Υπομένεις για τον εαυτό σου, ακόμα κι αν φαίνεται παροδικά πως γι’ αυτό ευθύνονται άλλοι.
Υπομένουμε έναν παρανοϊκό , αυτους που δύσκολα επικοινωνουμε,αυτους που μας δημιουργούν μονίμως προβλήματα.
Υπομένουμε την ανεργία, την οικονομική δυσχέρεια τη θλίψη γύρω μας.
Υπομένουμε το σύντροφό μας που μπορεί να αντιμετωπίζει προσωπικά θέματα ή και ολόκληρη την οικογένειά του που δεν συμπαθούμε.
Τη σχέση μας που περνάει κρίση.
Το κυκλοφοριακό, τον κάθε τρελό που πήρε ένα αυτοκίνητο και βγήκε στο δρόμο, αυτόν που μας κλέβει τη σειρά οπουδήποτε, εκείνον που δεν μας σέβεται.
Υπομένουμε ένα πρόβλημα υγείας δικό μας είτε καποιου αγαπημένου.
Σε κάθε έκφανση η ζωή, μοιάζει να απαιτεί υπομονή.
Δεν θα έβγαινε πέρα χωρίς αυτή !
Η υπομονή είναι βαθιά προσωπική υπόθεση. Είναι επιλογή διδαχή, μάθημα ζωής.
Πρέπει να περιλαμβάνει ενέργεια. Κι αυτή η ενέργεια είναι συνήθως μια απλή εσωτερική αναζήτηση, μια εσωτερική πάλη, αν μπορεί αυτό να είναι απλό…
Η υπομονή μου θυμίζει μαχαίρι.
Αν το πιάσεις σωστά από τη λαβή μπορεί να αποδειχτεί το πιο χρήσιμο εργαλείο και να σε σώσει.
Αν πάλι το πιάσεις ανάποδα, από τη λάμα μπορεί να σε σκοτώσει.
Γιατί η υπομονή δεν τελειώνει ποτέ. Απλώς θα ξέρουμε να την παρέχουμε σ εκείνους ανθρώπους και σε εκείνες τις καταστάσεις που το αξίζουν.
Έτσι θα αναδεικνύεται πάντα μέσα μας και η αξία της υπομονής μας και τελικά θα φωτίζεται η βαθιά προσωπική μας αξία.
ΠΗΓΗ: www.newsitamea.gr
