Και μετά έφυγε .
Ειχε κλεισει ο προορισμος της.
Πηγε εκει που ανηκε απ την αρχη.
Γιατί έφυγε.. Ισως για να ανακαλύψεις τη δύναμη σου, και την ίδια σου την ψυχή.
Ίσως για να δεις ότι μπορείς βοηθήσεις κι άλλους να κάνουν το ίδιο. Κι ο πόνος που άφησε
Μάθημα ζωής.
Ετσι εσυ προχωράς με τον πόνο παρέα γιατί είναι μέρος της Ζωής.
Μην κλάψεις γιατί σ άφησε.
Να θυμασαι παντα πως κάποιοι κατάφεραν μέσα απ αυτόν τον πόνο να περπατήσουν σε δρόμους που δεν ήξεραν ότι μπορούσαν που δεν ήξεραν ότι υπήρχαν.
Κατάφεραν να δουν ότι ο πόνος μπορεί να είναι και προσωρινός. Μπορεί να κρατήσει ένα λεπτό, μια ώρα, μια μέρα ή ακόμη και έναν χρόνο, αλλά τελικά θα υποχωρήσει και κάτι άλλο θα πάρει τη θέση του.
Αν ειχες παραιτηθεί, θα σε συντροφευε για πάντα.
Ποσο της ειμαι ευγνωμων για το μαθημα που μου έδωσε.
Ποσο πρεπει να Είμαστε ευγνώμωνες σ Εκεινον που την έφερε κοντά μας.
Χαιρετε.
