Posted on 12 Μαΐου, 2011 by kosmaser

Μια συντροφικότητα που προκαλεί συγκίνηση. Ένα ¨άλογο¨ ον, ο γέρο- σκύλος Άργος,παρ’ όλα τα χρόνια απουσίας του αφέντη του, μπόρεσε να τον αναγνωρίσει, αφήνοντας σ εμάς, όπως και στον Οδυσσέα,το δάκρυ να κυλήσει και να αγγίξει την καρδιά μας. Αβίαστα ερωτήματα έρχονται στο νου μας: Τί δέσιμο είχαν ο αφέντης με το σκύλο του, κάνοντας τον πολυταξιδεμένο και σκληρό από τις κακουχίες Οδυσσέα να δακρύσει; Τι είναι αυτό που μπορεί να οδηγήσει ένα ¨άλογο ον¨ να δεθεί συγκινησιακά μ ένα λογικό;Οι αρχαίοι Έλληνες αντιλήφθηκαν από πολύ ενωρίς τη διαφορετική σχέση που έχει ο σκύλος με τον άνθρωπο Σχέση φιλική, σχέση συνεργασίας. Σχέση πάνω απ’ όλα εμπιστοσύνης, όπως επίσης και φιλοσοφικής συντροφιάς Πριν από τον μεγάλο φιλόσοφο Σωκράτη,που άλλαξε τα δεδομένα της σκέψης πάνω σε βαθιά και αιώνια προβλήματα της ανθρωπότητας, υπήρχαν οι ¨κυνικοί φιλόσοφοι¨. Αυτοί, γύριζαν στους δρόμους των πόλεων και μιμούνταν τη ζωή των σκύλων.

Ζούσαν σε πιθάρια ή σε βράχους προκειμένου να ταπεινωθούν και να φιλοσοφήσουν.Άλλως τε, μη ξεχνάμε την εικόνα που μας έχει μείνει χαραγμένη στο μυαλό με τον μεγάλο αρχαίο φιλόσοφο Διογένη, να περιφέρεται μέρα μεσημέρι στους δρόμους της Αθήνας κρατώντας φανάρι και έχοντας συντροφιά έναν σκύλο, αναζητώντας ¨άνθρωπο¨, και υπονοώντας την ποιοτική έννοια της λέξης. Ισως καποτε να μαθουμε λίγο την αγάπη απ τους φίλους μας τα ζώα, μια και δεν μπορούμε να τη νοιώσουμε απ τους συνανθρώπους μας.

Χαιρετε.