Στο σπίτι που έμενε η γιαγιά μου, ένοιωθα την θλίψη να πλανιέται τριγύρω.
Οι αναμνήσεις της θαρρείς και βαραιναν την ατμόσφαιρα, παρ όλο που δεν τις ξεστόμισε ποτέ.
¨Δεν θέλω να θυμάμαι. Πονάει. Δεν θα μιλήσω γι αυτά. Καλύτερα ας πούμε παραμύθια.¨
Καλύτερα ας μιλήσουμε για τα περιβόλια με τις κερασιές, τις βυσσινιες και τις όμορφες λεμονιές τις ανθισμένες, ας πούμε για τα όμορφα χαλια , τα ¨Σπαρταλιδικα¨ κι εκείνο το εργοστάσιο του παππού που έβγαζε το ροδελαιο το ονομαστό.... Αυτά φτάνουν... "
Αυτή ήταν η μία γιαγιά μου, γιατί την άλλη, που έχω και το όνομά της δεν την γνώρισα. Όμως από παλιές φωτογραφίες ξέρω ότι ήταν όμορφη πολύ.
Οι γιαγιάδες μου από την Ανατολή.
Οι μορφωμένες, οι καλλιεργημενες, με την σωστή γραμματοσυνη, το καθαρό μυαλό, την Πίστη την αληθινή του Χριστού και της νοσταλγίας το κρυφό, το σιωπηλό το δάκρυ
