Η κλινικη εμπειρία μας διδάσκει ότι δεν χρειαζεται ο ψυχολογος, εαν το παιδι μας εχει καποιο προβλημα, εκτος του Φασματος του Αυτισμου.
9 φορές στις 10 ειναι περιττη η παρεμβαση παρέμβαση ειδικού.
Δηλαδή το 1 στα 10 παιδιά μπορεί να παρουσιάζει πραγματικό πρόβλημα που χρήζει παρέμβασης ειδικού.
Τα υπόλοιπα είναι θέμα ανατροφής και παιδαγωγικής κουλτουρας του παιδιού αλλα κυριως ενδιαφεροντος του πατερα και της μητερας του.
Και δεν υπαρχει ανατροφη εαν η μητερα εργαζεται ολη μερα, και το παιδι μεγαλωνει με τη γιαγια στην καλυτερη περιπτωση ή με μια κοπελα αλλοδαπη στη χειροτερη.
Παραδειγμα, κοριτσακι φιλης μου που μεγαλωνε με την παρεα αλβανιδας , εξαιρετικης μεν αλλα αλβανιδας, σε λιγο καιρο την μαμα του την φωναζε Νενε. nënë οπως αλλωστε και την αλβανιδα βοηθο.
Συνεπώς ο ψυχολόγος είναι απαραίτηττος μία φορα στις δέκα. Και αν είναι έντιμος και επαρκής στη δουλειά του,
θα καθοδηγήσει κυρίως τους γονείς , πώς να σταθούν στο παιδί τους , όχι μέσα από θεραπεία, αλλά μέσα από παιδαγωγική.
Θα τους βοηθήσει να κατανοήσουν, και να μην έχουν την αυταπάτη ότι αυτοί είναι εντάξει και ότι το παιδί έχει πρόβλημα.
Αυτό συμβαίνει σπάνια.
Το παιδί κατά κανόνα εκδηλώνει το σοβαρο πρόβλημα του ζευγαριού.
Ο έντιμος και κυριως επαρκής επαγγελματίας σ αυτή τη συχνότητα θα κατευθύνει τους γονείς.
Ας ειμαστε ρεαλιστες, ειναι τραγικη η ψυχολογιο-ποίηση της παιδικής ηλικίας και σαν κοινωνια δυστυχως ανήθικο.
Δεν είναι σωστό να μετατρέπονται τα προβλήματα των σχέσεων των ανωριμων γονεων σε ψυχολογικό γεγονος των παιδιων.
Αυτό αποδιοργανώνει τον οικογενειαλο ιστο, και γενικοτερα τον πολιτισμό και τη κοινωνία μας.
.jpg)
