Μια φορα κι εναν καιρο, τα παλια-παλια χρονια, τοτε που υπηρχαν τα¨μπακαλικα¨ με τις γραφικες ζυγαριες , τις οκαδες και τα δραμια, μια ταλαιπωρη χριστιανη, πηγε διστακτικα στο μπακαλικο της γειτονιας και ζητησε απ τον μπακαλη να της δωσει λιγο ψωμι.
Ο παντοπώλης τη ρώτησε πόσα χρήματα είχε μαζί της, κι εκείνη του απήντησε ότι
Το μόνο που ειχε αυτή τη στιγμή μαζί της ηταν ένα χαρτάκι στο οποίο έγραψε η άρρωστη κόρη της μια προσευχή….
Ο παντοπώλης, αν και ψυχρός κι αδιάφορος, Θελοντας να την πειραξει, αστειευόμενος πήρε το χαρτάκι και το ακουμπησε στο ένα πιατο της ζυγαριάς, λέγοντας ειρωνικά για Να δούμε πόσα τρόφιμα ζυγίζει η προσευχή της κορούλας σου...
Στη συνεχεια εβαλε ενα ψωμι στο άλλο πιατο της ζυγαριας , χωρις ομως η ζυγαρια να κουνηθει. Στη συνεχεια μισό εβαλε δύο, τρία, πέντε ψωμια , πλην ομως η ζυγαρια ακουνητη, με το βαρος του χαρτιου να υπερνικα καθε τι.
Τοτε ο μπακαλης σαν να κατελήφθη από κάποιο ιερό δέος, και γεμάτος απο παράξενα συναισθήματα αμηχανίας, είπε στη γυναίκα: Πάρε αυτό το σακί, γέμισέ το με τρόφιμα πήγαινε στην οικογένειά σου, και Καλά Χριστούγεννα...
Η γυναίκα συγκινημένη απ την φιλάνθρωπη χειρονομία του παντοπώλη, τον ευχαρίστησε με δάκρυα και έφυγε χαρούμενη.
Όταν έφυγε,τοτε μονον ο παντοπώλης πήρε το χαρτάκι και διάβασε τι έγραφε:
«Κύριε, τον άρτον ημών τον επιούσιον δος ημίν σήμερον…».
Πηγη
