Παμε πισω τη δεκαετία του 60. Τετοια εποχη Σαρακοστη νηστευαμε Καψαλιζαμε φέτες πιτυριουχου ψωμιού που ηταν φθηνοτερο απ το..λευκο , στη σόμπα ή στο μάτι κι έτσι όπως ήταν καψαλισμένες τις αλείφαμε με Φυτίνη ένα πετρωδες μαγειρικό, φθηνό λίπος, που εθεωρείτο και υγειινό, υπήρχε κι ένα Μαρέλ αν θυμάμαι
Στη συνεχεια τις πασπαλίζαμε με αλατάκι και τις καταβροχθίζουμε μαζί με τσαϊ του βουνού
Περασαν χρονια και Μάθαμε να τρώμε πιο σωστά.
Περασαν δεκαετιες. Επιβιωσαμε.
Πάμε τωρα να δούμε μερικά καλά, φθηνά, ισορροπημένα φαγητα.
Οι Φακές, ας πούμε, είναι ένα Υπερ τρόφιμο. Μπορούμε να τις περιλάβουμε στο διαιτολόγιο μας κάθε βδομάδα, μάζι με ρύζι, κι έτσι νάχουμε μια βοηθεια στην ισορροπία μας, σε μη αιμικό σίδηρο.
Ενα 20% των γυναικών έχουν έλλειψη σιδήρου. Ένα φλιτζάνι φακές μαζί πάντα με λίγο ρύζι στον ατμό μας δίνει το 35% των καθημερινών αναγκών σε σίδηρο.
Εννοείται οτι μια σαλάτα απο ενα φύλλο μαρούλι, ένα ακτινιδιο, ένα πορτοκάλι, μισό πράσινο μήλο, και 2 καρύδια, πολλάπλασιάζουν το αποτέλεσμα, δίνοντας μας μια απόλυτα ισορροπημένη διατροφική πρόταση.
Το μονοακόρεστο λάδι, το θαλασσινο ακατέργαστο αλάτι το καυτερό πιπέρι,ή σαλτσα απο ντοματα και καυτερη πιπεριτσα συμπληρώνουν την εικόνα της ισορροπίας
Σαν πηγή πρωτεϊνης το λιπαρό ψάρι, πλούσιο σε Ω3 απαραίτητα λιπαρά οξέα, είναι ο μονόδρομος.
Και να καταλήξουμε με την υπερτροφή που η εσκεμμένη δυσκαμψία του ιατρικού κόσμου την προηγούμενη δεκαετία, είχε αφαιρέσει απ την καθημερινή διατροφή του πλέον ευαίσθητου πληθυσμού,που είναι οι διαβεβηκότες τον Ρουβίκωνα των 60 συνάνθρωποί μας άνδρες και γυναίκες.
Μιλάμε για το αυγό.Το Ασπράδι των αυγών που είναι πλούσιο σε αμινοξέα, που βοηθούν το μεταβολισμό, και περιέχει πολύτιμες πρωτεΐνες και εξαιρετικής ποιότητος βιταμίνη D . Μετά είναι ο κροκος, ένας θησαυρός ιχνοστοιχείων που μπορείτε να διαβάσετε σε άλλη αναρτηση.
Και μην παιρνετε τοις μετρητοίς τα όσα σας λένε για τα αυγά παραγωγής.
Ολα είναι ιδια, διαφέρουν σε λεπτομέρειες, που δεν έχουν να κάνουν με σας και μένα. Αρκεί να το βράζετε σωστά και να το τρώτε αμέσως μετά κομμενο σε φετούλες, με λίγο λάδι και θαλασσινό ακατέργαστο αλατάκι.
Ξεκινάμε τη μέρα , οχι τωρα που νηστευουμε, μ ένα ζεστό, σφιχτό αυγό, ένα καφέ, πανευτυχείς, και ξεχνάμε την κοιλια μας μέχρι το γεύμα μας
Φίλοι μου βρισκόμαστε στην κοιλάδα των κλαυθμών της φθοράς, μοιάσαμε στα ζώα που συναναστρεφόμαστε ίσοις όροις και τα αποκαλούμε ανερυθρίαστα παιδιά μας
Τρώμε παράλογα, πίνουμε ανεξέλεγτα θανατηφόρα εν δυνάμει ποτά, και χρησιμοποιούμε ένα απλό software την έλξη των φύλλων, που δόθηκε για συγκεκριμένο σκοπό, θυσιάζοντας στο βωμό της απόλαυσης τα πάντα καριέρα, παιδιά, συγγενείς, φιλίες ώς και τη ζωή μας ακόμη.
Ξυπνά κλαίγοντας. Κινείται ήσυχα για να μην ξυπνήσει τη σύζυγο του στο μπάνιο.
Βρέχει τα μάτια του και ακολουθεί μηχανικά τις οδηγίες που πενήντα χρόνια δίνει στους ασθενείς του.
Τα βήματα, οικεία.
Κλείνει τα μάτια, επαναλαμβάνει νοητά το όνειρο και σημειώνει αυτό που βλέπει.
Αυτή είναι η πρώτη σκληρή εικόνα που καταγράφει στις πρώτες σειρές της αυτοβιογραφίας του, με τίτλο
“Becoming myself”,
ο αμερικανός ψυχοθεραπευτής, συγγραφέας και ομότιμος καθηγητής Ψυχιατρικής στο Πανεπιστήμιο Στάνφορντ, Ίρβιν Γιάλομ.
Ξεφυλλίζοντας το τελευταίο του βιβλίο, οι λέξεις περιστρέφονται γύρω από μια γραμμή του Ντίκενς.
“Όσο πλησιάζει ο άνθρωπος πιο κοντά στο τέλος, τόσο ταξιδεύει ολοένα και πιο κοντά στην αρχή του κύκλου”.
Άλλωστε η ζωή είναι ένας κύκλος.
“Συναντώ ανθρώπους που σκέφτονται το παρελθόν τους.
Το ίδιο συμβαίνει και με εμένα…
Δεν υπάρχει κανένα νόημα στη ζωή. Αυτό που εννοώ είναι ότι πρέπει να φτιάξουμε μόνοι μας το νόημα της. Είμαστε όντα, διψασμένα για τον κόσμο και πρέπει να βρούμε πράγματα που να του δώσουν νόημα
τονίζει και μας κάνει ένα… κοφτό νεύμα ώστε να κατανοήσουμε την έννοια της ζωής, του θανάτου και της διαδρομής των επιλογών μας.
Ο σπουδαίος ψυχοθεραπευτής, στα 87 του χρόνια σήμερα, νοσηλεύτηκε προ λίγων μηνών σε κλινική του Πάλο Άλτο, στην Καλιφόρνια.
Ένα χειρουργείο, μια επέμβαση στο γόνατο, κάποιες ζαλάδες και η αδυναμία συγκέντρωσης που ακολούθησαν, τον καθήλωσαν σωματικά με το πνεύμα του να βρίσκει διέξοδο στην… συντροφιά ενός τάμπλετ, ταξιδεύοντας στον κόσμο του Γούντι Άλεν και στις νουβέλες του Robertson Davies.
Ο πατέρας της ομαδικής ψυχοθεραπείας που βοήθησε εκατομμύρια συνανθρώπους να διαχειριστούν την ιδέα του θανάτου είναι ειλικρινής, ευθύς και χωρίς ίχνος υπεροψίας.
Η ανταπόκρισή του ήταν άμεση και σε αυτό βοήθησε και η αγάπη του για την Ελλάδα.
Η διαχείριση του τέλους του θανάτου
Πιστεύω ότι αν αναλογιστεί κανείς τον μικρό πληθυσμό στην Ελλάδα, είναι περίεργο το γεγονός ότι τα βιβλία μου στη χώρα σας πουλούν περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη χώρα και τον λόγο δεν μπορώ να τον μαντέψω…
Πραγματικά όμως όταν έρχομαι στην Ελλάδα το κοινό είναι μεγάλο και ενθουσιώδες, ενώ σημειώστε πως ακόμη και οι οδηγοί ταξί διαβάζουν τα βιβλία μου….
Ίσως η νοοτροπία μας είναι ίδια
υπογραμμίζει.
Μέχρι πρότινος, ο Ίρβιν Γιάλομ αφιέρωνε τη μισή του μέρα στο γράψιμο.
Είχε μάλιστα κατά νου, μια στοίβα βιβλίων που περίμεναν να γεμίσουν με τις λέξεις του.
Όχι πια. Η αυτοβιογραφία του με τίτλο “Becoming myself” ολοκληρώθηκε.
Πλέον δεν τον περιμένουν άλλα βιβλία.
Είμαι πολύ μεγάλος πλέον και νομίζω ότι αυτό είναι πιθανότατα το τελευταίο βιβλίο το οποίο πραγματικά μπορώ να γράψω συμπληρώνει.
Σκέφτηκα, λοιπόν, να είναι αυτοβιογραφία καθώς ακόμη θυμάμαι όσα περισσότερα μπορώ.
Ανέκαθεν ένιωθα ότι το τελευταίο μου βιβλίο έπρεπε να είναι τα απομνημονεύματα μου.
Βλέπετε όσο κανείς πλησιάζει τα ογδόντα του, τόσο ξεχνάει πράγματα και ήθελα να βεβαιωθώ ότι θα έγραφα σωστά όσο το μυαλό μου είναι καθαρό.
Μερικές φορές μεγαλώνοντας, τείνεις να σκέφτεσαι συχνά την προηγούμενη ζωή σου και οι μνήμες να επιστρέφουν
προσθέτει με νόημα καθώς οι ασθενείς του πρωταγωνιστούν στις δικές του μνήμες.
Ανάμεσα τους, χιλιάδες καρκινο παθείς, τους οποίους πήρε από το χέρι για να ξεπεράσουν τον φόβο του τέλους.
Η επαφή μου με τους καρκινοπαθείς με βοήθησε να μάθω να λειτουργώ μαζί τους.
Πώς να διαχειριστώ την ιδέα του θανάτου.
Ήταν μια πραγματικά δύσκολη εμπειρία η οποία σε κάθε περίπτωση με οδήγησε στην ανάγκη να κάνω ο ίδιος θεραπεία και να διαχειριστώ και τις δικές μου αγωνίες
σημειώνει μεταξύ άλλων.
Οι άνθρωποι που έχουν καταφέρει πράγματα στη ζωή τους, φοβούνται λιγότερο να πεθάνουν, έχει αναφέρει στο παρελθόν και μας εξηγεί:
Δεν είναι τόσο τα επιτεύγματα που μπορεί κάποιος να επιτύχει, όσο το να καταφέρει να μην μετανιώνει για πράγματα στη ζωή του.
Έχω την πεποίθηση ότι οι άνθρωποι που ζουν μετανιώνοντας για εκείνα που δεν έχουν κάνει, για όσα δεν δοκίμασαν, φοβούνται τον θάνατο πολύ περισσότερο.
Ο ίδιος δεν έχει δεύτερες σκέψεις για τις επιλογές του.
Έχω μετανιώσει για πολύ λίγα πράγματα.
Είναι ξέρετε πολύ σημαντική αυτή η ερώτηση στους ασθενείς μου.
Πως δηλαδή να ζουν δίχως να μετανιώνουν.
Πως να ζεις δίχως τύψεις.
Συνάμα όμως προσπάθησε να γιατρέψει και ο ίδιος τις δικές του πληγές.
Έχω κάνει πολλή δουλειά μόνος μου. Έπρεπε.
Κάθε ψυχοθεραπευτής πρέπει να κάνει θεραπεία προκειμένου να καταλάβει τον εαυτό του…
Η δουλειά αυτή δεν τελειώνει ποτέ. Το να αντιληφθείς, δηλαδή, τον εαυτό σου, απαντά χαρακτηριστικά.
Ο σύντομος… κύκλος της συζήτησης ολοκληρώθηκε βαθιά χαράματα.
Ένα διαφορετικό ξημέρωμα.
Από εκείνα που διαφοροποιούν την οπτική. Την στρέφουν στο φως και στην αναζήτηση ενός βασικού νοήματος.
