Είμαι η γάτα η Μουτζούρα
η ναζιάρα κι'η μουρμούρα
με τις χάρες μου τις τόσες και
τις ξένες μου τις γλώσσες.
Δεν μ'αρέσει τ'όνομά μου.
Δεν μου τόδωσ'η νονά μου.
Ήμουν νέα και ωραία
και με λέγαν Λευκοθέα.
Άσπρη κάτασπρη σαν γάλα
με τα μάτια τα μεγάλα
με τη φουντωτή ουρά μου
με καμάρωνε η κυρά μου.
Πάντα ήμουνα χαδιάρα,
παιχνιδιάρα, σκανταλιάρα
κι'όλο φώναζε η παρέα:
Κάτσε κάτω Λευκοθέα
Κι'ήρθε η στιγμή κι'ώρα
που έχασα αυτά τα δώρα.
Θα σας πω με λόγια δύο
τι μου άλλαξε το βίο
Ήταν δεκατρείς και Τρίτη
όταν βάφαμε το σπίτι
κι'ήτανε στο πήγαιν'έλα
βούρτσες, χρώματα, πινέλα.
Κι'όπως ήταν αφημένα
χρώματα πολλά απλωμένα,
σκέψη μια με βασανίζει
ψάχνω νάβρω τι μυρίζει.
Στέκομαι για λίγο σούζα,
μα την ώρα τη γρουσούζα,
σπρώχνω κάτω το δοχείο
και μου κλήρωσε λαχείο.
Τα κουτιά τα ανοιγμένα
πέφταν κάτω ένα-ένα.
Γέμισε μπογιές το σπίτι.
Ήταν δεκατρείς και Τρίτη.
Χοροπήδαγα, γλιστρούσα,
μες τα χρώματα βουτούσα
κι'οι εφτά ψυχές μου τέλια
και οι μπογιατζήδες γέλια..
Καλέ, πώς έγινες έτσι
σαν παρδάλω σε κοτέτσι.
Πώς κατάντησες μουρμούρα
είσαι η γάτα η Μουτζούρα
Άλλαξ'έτσι τ'όνομά μου.
Δεν μου τόδωσε η νονά μου.
Μου το δώσαν ασπριτζήδες,
ένα μάτσο μπογιατζήδες.
Μα εγώ δεν δίνω μία
κι'όπως λέει η παροιμία:
Σημασία έχει η γάτα
τα ποντίκια τα τρεχάτα
να μπορεί να κυνηγάει
όποια γούνα κι'αν φοράει
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου