Αυτό το γράμμα αντιπροσωπεύει την ισορροπία της ζωής μου.
Είμαι 82 χρονων .
Εχω 4 παιδιά, 11 εγγόνια, 2 δισέγγονα και ζω σ ένα δωμάτιο 12 τετραγωνικών.
Βρισκομαι σ εναν οικο ευγηριας Δεν έχω σπίτι, αγαπημένα πράγματα, μονο κάποιον που καθαρίζει το δωμάτιό μου, ετοιμάζει το φαγητό μου στρώνει το κρεβάτι μου, και ελέγχει την αρτηριακή μου πίεση .
Δεν έχω το γέλιο των εγγονών μου, δεν τα βλέπω να μεγαλώνουν, να αγκαλιάζονται και να τσακώνονται, να έρχονται να με δουν κάθε 15 μέρες η κάθε εβδομάδα , έστω κάθε μήνα.
Δεν φτιάχνω πια κουλουράκια ή γεμιστά . Έχω ακόμα χόμπι να κάνω και το sudoku με διασκεδάζει λίγο .
Δεν ξέρω πόσος καιρός μου μενει αλλά πρέπει να συνηθίσω αυτή τη μοναξιά. Βοηθάω σε ότι μπορώ εκείνους που είναι χειρότερα από μένα, αν και δεν θέλω να δένομαι πολύ ...
Λένε ότι η ζωή γίνεται όλο και μεγαλύτερη. Τι σημασία έχει.
Όταν είμαι μόνη μπορώ να κοιτάξω τις φωτογραφίες της οικογένειάς μου και κάποιες αναμνήσεις που έφερα από το σπίτι. Κι αυτό είναι το μόνο που έχω.
Ελπίζω οι επόμενες γενιές να καταλάβουν ότι η οικογένεια χτίζεται για να έχει μέλλον με παιδιά που θα ανταποδώσουν στους γονείς τους τον χρόνο που έδωσαν για να τα μεγαλώσουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου