Ζουμε δύο χρόνια τωρα μέσα στο κλίμα της πανδημίας. Ο ιός μεταλλάσσεται και βρίσκει ξανά έδαφος.Ατυχως δεν έχουμε διαφύγει του κινδύνου.
Μέσα σε αυτά τα δυο χρόνια που ζήσαμε η πανδημία έφερε στην επιφάνεια εξαιρετικά δεινά, αλλά και ένα θετικό στη ζωή μας.
Παρατηρήθηκε μια μαζική απώλεια ηλικιωμένων ανθρώπων. Δεν είναι μόνον οι διάσημοι που η είδηση του θανάτου τους έγινε πιο αισθητή, αλλά και άνθρωποι της διπλανής μας πόρτας πέθαναν ξαφνικά. Μπορει απο καρδια, που ομως την πιεσε αφορητα ο κορωνοιος.
Το προχωρημένο της ηλικίας δικαιολογεί τον θάνατο, αν όμως σκεφτούμε τι προηγήθηκε μπορούμε να έχουμε και μια λίγο διαφορετική ανάγνωση.
Μέσα στην πανδημία όλοι επιβαρύνθηκαν ψυχικά και συναισθηματικά.
Ελάχιστα όμως συζητήσαμε για το πόσο επιβαρύνθηκε η τρίτη ηλικία. Κατά πόσο οι ηλικιωμένοι , παρότι οι ανάγκες τους για εκτόνωση και νέες περιπέτειες δεν ήταν όμοιες με αυτές ενός εφήβου, βίωσαν κάτι εξαιρετικά οδυνηρό.
Κατ’ αρχάς οι άνω των 80 ετών, είναι άνθρωποι που η ζωή τους ξεκίνησε τραυματικά μέσα σε συνθήκες ενος Παγκοσμίου Πολέμου, Εμφυλίου, φτώχειας, κοινωνικών αναταραχών και βίαιων αποχωρισμών.
Είναι η γενιά των ανθρώπων που γεννήθηκαν σε μια ρημαγμένη Ελλάδα, που έχασαν γονείς, αδέρφια, πείνασαν και κάποιοι αναγκάστηκαν να χάσουν σπίτια ή και πατρίδα ακόμη.
Αυτοί οι άνθρωποι έχοντας κατορθώσει να επιβιωσουν καλως ή κακως, συνάντησαν τον τρομακτικό ιό σε μια περίοδο της ζωής τους όπου οι πρωταρχικοί φόβοι αναβίωναν και λόγω της ηλικίας έτσι κι αλλιώς.
Κλείστηκαν στα σπίτια τους, έχασαν τα πρόσωπα της οικογένειάς τους, ή της συντροφιάς τους. Δυσκολεύτηκαν με τις ιατρικές υπηρεσίες, και τη δυνατότητα να βγουν λίγο έξω να ξεσκάσουν.
Η μοναξιά βιωθηκε με τη μορφή μιας πρωτόγνωρης και πρωτόγονης απειλής.
Το φαντασιακό τους συνδέθηκε με το αίσθημα αβοηθησίας, που ίσως ένιωσαν στα πρώτα χρόνια της ζωής τους. Ενώ όσοι είχαν οικογένεια και μικρά παιδιά βρήκαν στην πανδημία ένα κουκούλι να ξανασυστηθούν και να ζήσουν το μαζί, οι γονείς αυτών των ανθρώπων βρέθηκαν μόνοι και απομονωμένοι.
Και αυτό που έβλεπαν οι νέοι και οι μεσήλικες προσβλέποντας στο μέλλον της επιστήμης, δεν μπορούσαν πλέον να το δουν καθόλου οι ηλικιωμένοι ,των οποιων το τοσο πολυτιμο παρόν λαβώθηκε απ τον τρόμο για έναν ιό αλγοριθμο που μεταδίδεται με τον αέρα.
https://kosmaser.wordpress.com/2017/10/23/
Κανείς δεν θέλει να πεθάνει.. όσο μεγάλος σε ηλικία και εάν είναι, και αυτό τείνουμε καμιά φορά να το ξεχνάμε όσο δίνουμε σημασία περισσότερο σε άλλες ηλικιακές κατηγορίες, πιο ενεργητικές, δηθεν πιο χρήσιμες στην κοινωνία
Τους τελευταίους μήνες βλεπουμε πολλούς ηλικιωμένους , να επιβαρύνεται δραματικά η υγεία τους και να βιώνουν μεγαλύτερη κατάθλιψη ή ακόμη και επιτάχυνση της άνοιας ως ένα φαινόμενο που επηρεάζεται από πολλούς παράγοντες – ηλικιακούς, οργανικούς και ψυχικούς.
Τα προηγούμενα δυο χρόνια ήταν πολύτιμα για εκείνους και η επιβάρυνση σωρευτική, αυτά τα δυο χρόνια μέτρησαν ως πολύ περισσότερα στην κατάσταση που βρίσκονταν.
Πολλα φαινόμενα ξεσκεπάστηκαν από την πανδημία, όπως η βία στο οικογενειακό πλαίσιο, οι γυναικοκτονίες, αλλά και άλλα φαινόμενα, που έχουν σοκάρει την ελληνική κοινή γνώμη
Εδώ η πανδημία λειτούργησε αποκαλυπτικά, ως η δύναμη που καταλαγιάζει τον κουρνιαχτό προκειμένου να ακουστούν οι βαθύτερες κραυγές μιας όψης της κοινωνίας που νοσεί.
Αυτό το άρρωστο κομμάτι της κοινωνίας που διαχρονικά υπάρχει αλλά καλύπτεται από τον θόρυβο της εξωτερικής κινητικότητας, έγινε τώρα εκκωφαντικό διεκδικώντας πρόληψη και θεραπεία.
Να και ενα θετικο που εφερε η πανδημία. Η ελληνική κοινωνία, κρυψίνους και υποκριτική, ήρθε σε επαφή με τον εαυτό της ισως για πρωτη φορα. Αυτο που ειδε την συνεκλονισε.
Χαιρετε
πηγη https://www.kathimerini.gr/culture/562114522/ti-efere-stin-epifaneia-i-pandimia/?
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου