Μεγαλώνουμε. Περνουν τα χρονια σαν τον ανεμο. Καποια στιγμη φτασαμε και στην εβδομη δεκαετια, χωρις προβληματα υγειας.
Ατενιζοντας ενα γερακι να ζυγιζεται στον οριζοντα στο καταφυγιο μου στο βουνο συνειδητοποιώ ότι δεν μπορώ να ασχολούμαι πλέον με ανοησιες και ανοητους. Με κουβεντες οπως τι θα ψηφισεις . Που θα πας διακοπες..
Τι γνωμη εχεις για την τεχνητη ευφυια..
Ατυχως δεν μπορώ να αλλάξω την γνώμη κανενός. Καθένας στο τέλος κάνει, αυτό που έχει στο μυαλό του εστω κι αν ειναι προφανως αυτο καταστροφικο.
Και να που τωρα καταλαβα πως οσο μεγαλώνω, επαψα να είμαι αυτος που νόμιζα πως ήμουν κάποτε.
Κι έτσι χαμηλώνω λίγο το κεφάλι και περπατωντας την ιδια διαδρομη καθε μερα κι αφήνω να μιλήσει και ο Θεός.
Όσο μεγαλώνω βλέπω πως λιγοστεύει ο χρόνος μου, κι ετσι ψάχνω και επενδυω σε αγάπη και σε βοήθεια στον διπλανό μου.
Όσο μεγαλώνω, αφηνω στην ακρη πράγματα περίπλοκα κι ετσι είμαι πια καλά.
Μια βολτα σ ενα ξωκλησι, λίγο ψωμι και τυρι , γαργαρο νερο και τους ανθρώπους που αγαπάω για παρέα. Τιποτα αλλο, κι ειμαι χαρουμενος. Εσεις..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου