Οι νέοι που επιτίθενται σε συμμαθητές τους με σωματική βία δεν το κάνουν γιατί κάποτε τους κακόμαθαν από υπερβολική αγάπη αλλά γιατί μεγάλωσαν σε συνθήκες εγκατάλειψης χωρίς να τους επιτραπεί να αντιδράσουν.
Ο θυμός απέναντι σ έναν γονιό συνηθως παραμένει ασυνείδητος απωθημένος .
Το κακο νεο ειναι οτι δεν μπορεί να σβήσει. Μπορεί μόνο να μετατεθεί σε αποδιοπομπαίους τράγους, ή σε υποτιθέμενους εχθρούς.
Ενηλικοι που ως παιδιά έλαβαν στοργή και συμπαράσταση υιοθετούν από νωρίς τον γεμάτο κατανόηση και αυτόνομο τρόπο συμπεριφοράς των γονιών τους.
Ένα παιδί που έχει ανατραφεί με τη χρήση βίας φοβάται να προσλάβει νέες εμπειρίες, γιατί στα μάτια του ελλοχεύει παντού ο κίνδυνος εντελώς ξαφνικά να τιμωρηθεί για υποτιθέμενα σφάλματα.
Στον μετέπειτα ενήλικο θα λείπει η πυξίδα των εμπειριών, που θα τον καθοδηγούσε.
Γι’ αυτό και θα υποκλίνεται με δουλοπρέπεια μπροστά στην εξουσία και θα φέρεται στους πιο αδύναμους σαν να ήταν δούλοι του, έτσι όπως βίωσε ως παιδί την αυθαιρεσία των γονιών του.
Η συγχώρεση δεν βοηθάει, όσο συγκαλύπτει αυτά που συνέβησαν.
Η αγάπη και η αυταπάτη αλληλοαποκλείονται.
Απ την άρνηση της οδύνης στο παρελθόν, γεννιέται το μίσος που μεταβιβάζεται σε αθώους.
Αποτελεί προσκόλληση στην αυταπάτη και αδιέξοδο.
Η πραγματική αγάπη αντέχει την αλήθεια.
Τελικα η βαναυσότητα δεν είναι έμφυτη αλλά παράγεται και διδάσκεται στην παιδική ηλικία.
Τα παιδιά πρεπει να μεγαλωνουν βλεποντας την αγαπη των γονιων μεταξυ τους, κι οχι τη βια και το μισος, ώστε να μη χρειάζεται να κτίσουν μέσα τους τοίχους προστασίας απέναντι στον πόνο και να αμύνονται αργότερα απέναντι σε φανταστικούς εχθρούς με όπλα που μπορούν να καταστρέψουν τον αλλον.
