Και να που έρχεται το δεύτερο παιδί, και ξαφνικά παύει να δικαιούται τον τίτλο του παιδιού,ο πρωτοτοκος, γιατί πια θα είναι ο μεγάλος.
Ο μεγάλος που οφείλει να μοιράζεται, να παραχωρεί, να δίνει το καλό παράδειγμα, να φροντίζει να είναι οδηγός και καθοδηγητής για το νέο μέλος της οικογένειας.
Τα πρωτότοκα έχουν κάτι από αδέλφια και κάτι από γονείς, παίρνουν τον τίτλο τους καμιά φορά και τον χειρίζονται σπασμωδικά, μα με τεράστια ευθύνη που δεν αντιλαμβάνονται καν μέχρι να μεγαλώσουν.
Και τα καταφέρνουν, γιατί αυτό μόνο έχουν μάθει να κάνουν.
Κι όταν είναι το παράδειγμα προς μίμηση ή προς αποφυγή, φοβούνται μήπως αυτός τους ο τίτλος τα βάλει και πάλι σε ένα βάθρο.
Κάθε φορά που ένα
η αδερφη σου ποτέ δεν ακούγεται
Ένας κρίκος της αδελφικής αλυσίδας ραγίζει και είναι ευθύνη του μεγάλου, του πρωτότοκου να τον επαναφέρει.
Αγαπάνε πολύ αυτά τα παιδιά, μπορεί να μην το δείξουν με τον συνηθισμένο τρόπο,
μπορεί να μη σ’ αγκαλιάσουν όπως θα ήθελες, γιατί έχουν μάθει να είναι συγκρατημένα.
Ακόμα κι αν θεωρούνται από πολλούς αντιδραστικά και ανυπόμονα, πίσω απ’ αυτήν την εικόνα κρύβεται μια διαρκής προσπάθεια ελέγχου της συμπεριφοράς τους.
Μέσα τους πάντα θα κρύβεται ο φόβος της απογοήτευσης, που με τη σειρά του θα δίνει θέση σε ένα μεγάλο θέλω για να είναι οι γονείς τους περήφανοι για κείνα.
Βιάζονται να μεγαλώσουν, γιατί είναι ήδη μεγάλα στο μυαλό τους,
χάνουν κάτι από την παιδικότητα τους, για να τη χαρίσουν αργότερα στ αδέρφια τους,
που θα κερδίζουν πάντα πιο εύκολα αυτό που διεκδίκησαν οι προηγούμενοι.
Μα ονειρεύονται, κι ονειρεύονται πολύ, ζωγραφίζουν, χορεύουν, μιλάνε και μετά σωπαίνουν
γιατί φοβήθηκαν μήπως είπαν πολλά, μέχρι να φουντώσουν και να πουν όσα ποτέ δε φαντάστηκες ότι θα μπορούσες να ακούσεις.
Μπορεί να μη φόρεσαν ποτέ ζακέτα, μα θα φωνάξουν στο μικρότερο αδερφό να πάρει μια μαζί του για να μην κρυώσει.
Ερωτεύονται πάντα βαθιά και μοναχικά και κρατούν ένα θα τα καταφέρω ανάμεσα στα δόντια τους.
Και ξέρεις κάτι; Με κάποιον περίεργο τρόπο, πάντα τα καταφέρνουν….
ΠΗΓΗ: www.newsitamea.gr
