Ο ΕΡΑΣΤΗΣ ΤΗΣ ΟΠΕΡΑΣ

Η Χριστίνα Ανδρώνη είχε γιορτάσει τα εικοστά τέταρτα γενέθλια της πριν από περίπου ένα μήνα.  Είχε τελειώσει τη Νομική και σχεδόν αμέσως είχε βρει δουλειά σ’ ένα δικηγορικό γραφείο.  Η ίδια ήθελε να πιστεύει πως η συνέντευξη που είχε περάσει

ήταν αυτή που έπαιξε τον καθοριστικό ρόλο στην επιτυχία της αυτή. 

Από την άλλη όμως δεν μπορούσε να παραβλέψει το γεγονός πως ο πατέρας της,ο Κωνσταντίνος Βερυκίου, ήταν και εξακολουθούσε να είναι ένας απ’ τους καλύτερους

πελάτες του γραφείου.  Ίσως για τον λόγο αυτό εκείνη είχε προτιμήσει

να χρησιμοποιήσει το επίθετο του συζύγου της.

Η ώρα πλησίαζε μια το μεσημέρι. 

Έριξε μια μάλλον ικανοποιημένη ματιά στο κυριολεκτικά άδειο γραφείο της. 

Αυτό σήμαινε πως είχε τελειώσει τη δουλειά της για την μέρα και μάλιστα

νωρίτερα και από ότι η ίδια είχε υπολογίσει.  Ένα χαμόγελο φάνηκε

να δροσίζει το πρόσωπο της και τα γαλανά της μάτια έλαμπαν. 

Είχε κερδίσει και άλλο χρόνο για την έκπληξη που ετοίμαζε στο σύζυγο της. 

Είχαν πολύ καιρό να περάσουν ένα ολόκληρο απόγευμα μαζί.

Ήταν σχεδόν βέβαιη πως ο αιφνιδιασμός του θα ήταν απόλυτος.

      

Άφησε για λίγες στιγμές τον εαυτό της ελεύθερο και νέες σκέψεις την κατέκλυσαν.   Άγνωστο για ποιο λόγο η σκέψη της σταμάτησε στον Αλέξανδρο Πάλλη. 

Τον είχε γνωρίσει στη Νομική και είχαν γίνει καλοί φίλοι. 

Η ίδια τον είχε συμπαθήσει σχεδόν αμέσως. 

Ήταν ένας άνθρωπος ήρεμος και πολύ ευαίσθητος σαν χαρακτήρας. 

Ο ίδιος ήταν ένας πολύ καλός δικηγόρος και ήταν φανερό πως σεβόταν τη γνώμη της,

άσχετα αν κάποιες φορές διαφωνούσε απόλυτα. 

Οι νομικές τους αψιμαχίες την κέντριζαν πάντοτε και κατά κάποιο τρόπο

ένοιωθε ευχαριστημένη.  Η ίδια είχε την απόλυτη βεβαιότητα πως ο Αλέξανδρος Πάλλης

ήταν ερωτευμένος μαζί της, όμως ποτέ δεν προχώρησε περισσότερο. 

Η ίδια δεν ήταν και τόσο σίγουρη για το τι ακριβώς ένοιωθε για εκείνον. 

Ίσως, λοιπόν, ήταν καλό που εκείνος δεν είπε κάτι παραπάνω, δεν προχώρησε περισσότερο,

επειδή και εκείνη βαθιά μέσα της δεν ήθελε να τον πικράνει με λόγια που θα τον πονούσαν.

 Έτσι κάπως μπήκε στη ζωή της ο Στέφανος Ανδρώνης.

Κλεαρχος Βουρβουλης.
(Συνεχιζεται)

ΕΙΝΑΙ ΚΙ Ο ..ΕΡΩΤΑΣ..

"Ανεβαίνω σκαλοπάτια, ανεβαίνω ανηφοριές
για να ιδώ τα δυο της μάτια, που μ’ ανάψανε φωτιές..."

LACRIMAE RERUM

 

 

 

 

Αλήθεια, κλαίνε τα παλιά τα σπιτικά όταν γεράσουν; 

Κλαίνε άραγε οι πολυθρόνες 

που έχουν" βουλιάξει" από το βάρος των σωμάτων, το παλιό "φανάρι" - ψυγείο πού στέκει άδειο στον τοίχο; 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ο αγαπησιάρης ξύλινος πολυέλαιος που τόσα είδε και φώτισε στη ζωή του, η σιδερένια σκάλα που οδηγεί στο πουθενά με τα ζωντανά Βασιλικά στα σκαλοπάτια του;

Τι υπέροχη η ιδέα ήταν αυτή του διακοσμητή πού" πάντρεψε" το τώρα με το χτες

Μέσα στην αυλή του το νεανικό και φασαριόζικο μπαράκι με τη δυνατή και beat μουσική μπόρεσε να συνυπάρξει με τρεις χώρους από το διπλανό παλιό σπίτι που διατήρησε έξυπνα και σεβάστηκε αυτός ο ψαγμένος καλλιτέχνης.

Μερικές φορές είναι να απορείς πώς ξαφνικά εκεί που δεν το περιμένεις έχεις την ευκαιρία να νιώσεις χαρούμενος με την ομορφιά των μικρών πραγμάτων. 

(Πόρτο Ράφτη, 22 Αυγούστου 2019)

ΠΑΙΔΙΑ ΕΙΜΑΣΤΑΝ ΤΟΤΕ..

Σε μιαν από τις βόλτες μου στο δρόμο είδα μία τζανεριά γεμάτη καρπούς. Και άκου να δεις τι θυμήθηκα.

Μία" συμμορία" ήμασταν περίπου 10 12 χρόνων που όταν σουρουπωνε και έπιανε η νύχτα με το χέρι το μαντήλι της και το ακουμπούσε, σιγά σιγά, πάνω στη γη των ανθρώπων κι ήταν μία ομορφιά ο κόσμος όλος, πιάναμε " δουλειά" με ένα κέφι διαολεμένο, έτοιμοι πάντα για κάποια σκανταλιά. Παιδιά ήμασταν τότε με το μυαλό στα σύννεφα...

Είχαμε, λοιπόν, σταμπάρει μία τζανεριά στον κήπο του κυρ Φώτη, γεμάτη ζουμερά τζάνερα που δεν είχαν ακόμη ωριμάσει, Κι όμως εμείς Αν και άγουρα και ξυνουτσικα τα" κλέβαμε" Έτσι για να κάνουμε τη σκανταλιά μας. Ο κυρ Φώτης όμως που ήθελε να μείνουν τα τζάνερα του στο δέντρο για να ωριμάσουν και να τα γευτεί, βλέποντας τις διαθέσεις της " συμμορίας" πήγε στο δάσκαλό του σχολείου και ανέφερε τα καθέκαστα διαμαρτυρόμενος. 

Και ο δάσκαλος σωστός και του καθήκοντος μας μας μάζεψε και μας απαγόρευσε να

Έτσι λοιπόν Σε λίγες μέρες που ήταν στις δόξες της η τζανεριά και τα τζάνερα φανταχτερά και ζουμερά στόλιζαν τα κλαδιά της, Ποιος πειρασμος καλύτερος από αυτόν;

Κάναμε" συσκεψη" λοιπόν. Εξηγημένα πράγματα. Θα φάμε από τα τζάνερα του κυρ Φώτη αλλά δεν θα τα κλέψουμε!! Να Λοιπόν τι κάναμε.

Πήγαμε το βραδάκι στη μάντρα με τη τζανερια, βεβαιώθηκαμε πως δεν ήταν κανείς τον κήπο, και τότε ένας από μας ο πιο ευλύγιστος,

κόψτε παιδιά, κόψτε τώρα που είναι ώριμα" ,!!

Έτσι λοιπόν, μετά από αυτό και με την έγκριση του κυρ Φώτη τάχα μου όρμησαμε στα τζανερα χωρίς καθόλου τύψεις αφού έτσι μας είπε ο δάσκαλος: πρώτα να ρωτήσουμε και μετά να κόψουμε τα φρούτα!

Βλέπεις παιδιά ήμασταν τότε...

ΜΙΑ ΞΎΛΙΝΗ ΠΌΡΤΑ..

Είναι ιδέα μου ή μήπως μας προλαβαίνει ο χρόνος. Ακόμα και όταν δεν βιαζόμαστε.

Έτσι κι αλλιώς, είναι όμορφο να
" καθυστερείς"  τον χρόνο όσο μπορείς," 

Έχω τόσα να κάνω, δεν είμαι και κανένα ρομπότ πια, άνθρωπος είμαι, σκέφτομαι, σχεδιάζω, έχω άποψη βρε αδερφέ, Θέλω τον χρόνο μου".

Είναι, λοιπόν, μία ξύλινη πόρτα στον τοίχο μιας αποθήκης, κοντά στην εκκλησία του Αγίου Σπυρίδωνα, προφυλαγμένη από τους Αέρηδες και τα βεγγαλικά. 

Αυτό το σημείο ήταν τόπος συνάντησης όλων των φίλων το βράδυ της Ανάστασης. 

Και όταν έλεγε ο παπάς το" δεύτε λάβετε φως" τα κόκκινα κεράκια της Λαμπρής γέμιζαν το χώρο με το φως το ανέσπερο και με χαρούμενη διάθεση , και με το"Χριστός Ανέστη" Δεν ήξερες ποιον να πρώτοφιλησεις και να ευχηθείς ευχές χαρούμενες, αναστάσιμες.

Σιγά σιγά σε αυτήν την ξύλινη πόρτα κάθε χρόνο μαζεύονταν ολο και λιγότεροι φίλοι. Όλο και περισσότερες απουσίες και η νοσταλγία φουντώνει στην καρδιά. 

Τι σου είναι κι αυτές οι αναμνήσεις...

Φέτος σε αυτή την ξύλινη πόρτα βρεθήκαμε μόνο τρεις...εσείς και εγώ. 

Συγγενικό περιβάλλον και αγαπημένο. 

Λιγότερα τα φιλιά και πιο πολλές οι ευχές. 

Ας είναι, πάει κι αυτή η μέρα.

Ναι, είμαστε καλά εμείς οι λίγοι και θυμόμαστε όλους τους άλλους με αγάπη.

 Και του χρόνου.

Η ΓΑΤΟΥΛΑ Η ΜΟΥΤΖΟΥΡΑ

Ήταν 13 και Τρίτη

Οταν βάφαμε το σπίτι
Κι ήτανε στο πήγαινε-έλα

Βούρτσες, χρώματα, πινέλα.

Και όπως ήταν αφημένα
Χρώματα πολλά απλωμένα
Σκέψη μία με βασανίζει
Ψάχνω να βρω τι μυρίζει.

Στέκομαι για λίγο σούζα
Μα την ώρα που κοιτούσα
Σπρώχνω κάτω το δοχείο
Και μου κλήρωσε Λαχείο.

ΒΡΥΣΟΥΛΑ ΣΤΟΥ ΣΠΙΤΙΟΥ ΜΑΣ ΤΗΝ ΑΥΛΗ..

Βρυσούλα στου σπιτιού μας την αυλή,

μην καρτερείς το στόμα μου στο στόμα σου να γείρει· 

πώς το νεράκι σου να πιω;

Συντρίμματα έγινετο κρυσταλλένιο μου που γνώριζες ποτήρι.

Πώς το νεράκι σου να πιω;

Τα χέρια μου είναι ακάθαρτα, και τέτοια θέρμη κατακαίει το στόμα μου το πλάνο,

που τρέμω μήπως γέρνοντας τα χείλια μου στα χείλια σου, και τη δροσούλα σου, βρυσούλα, τη μαράνω.