Βρυσούλα στου σπιτιού μας την αυλή,
μην καρτερείς το στόμα μου στο στόμα σου να γείρει·
πώς το νεράκι σου να πιω;
Συντρίμματα έγινετο κρυσταλλένιο μου που γνώριζες ποτήρι.
Πώς το νεράκι σου να πιω;
Τα χέρια μου είναι ακάθαρτα, και τέτοια θέρμη κατακαίει το στόμα μου το πλάνο,
που τρέμω μήπως γέρνοντας τα χείλια μου στα χείλια
σου, και τη δροσούλα σου, βρυσούλα, τη μαράνω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου