ΕΝΙΣΧΥΩ ΤΟ ΑΝΟΣΟ ΜΟΥ

 

Το ανοσοποιητικό σύστημα αποτελεί  την μονη άμυνα του οργανισμού μας και είναι ικανό να αντιμετωπίσει τα διάφορα βακτηριδια και τους ιούς. 

Η ενίσχυση του μπορεί να μας βοηθήσει στο να αντιμετωπίσουμε την οποια ασθένεια καλύτερα, γρηγορότερα και να μειώσουμε την πιθανότητα να νοσήσουμε βαριά.

 

Προσέχουμε το βάρος μας

 

Η παχυσαρκία προδιαθετει στον  διαβήτη, την υπέρταση και τα καρδιαγγειακα . Πέραν αυτών,  συνδέεται και με αλλαγές στην απόκριση του ανοσοποιητικού μας συστήματος.

Με απλά λόγια,  το ηυξημένο βάρος ρίχνει την άμυνα του οργανισμού μας και μας καθιστά πιο ευάλωτους σε μεταδοτικές ασθένειες.

Η διατήρηση του βάρους εντός των φυσιολογικών ορίων δηλαδή Δείκτης Μάζας Σώματος μεταξύ 18,5 και 24,9, συμβάλλει στην εύρυθμη λειτουργία των αμυντικών μας μηχανισμών.

 

Εξ αλλου  το άγχος επηρεάζει αρνητικά το ανοσο μας σύστημα. Η κορτιζόλη, που είναι γνωστή και ως ορμόνη του στρες, επηρεάζει τα λευκά αιμοσφαίρια και μειώνει τη λειτουργία του  

Πέραν όμως τούτου, το χρόνιο στρες μπορεί να οδηγήσει σε ανθυγιεινούς τρόπους αντιμετώπισής του, όπως είναι η κατανάλωση αλκοόλ και η κακή διατροφή, επιδρώντας και με αυτόν τον τρόπο αρνητικά στην υγεία μας..

 

Τροφές που ενισχύουν τον οργανισμό και το ανοσοποιητικό και μας βοηθούν στη δύσκολη καθημερινότητά μας ειναι τα απλά γιαούρτια και όχι αυτά τα φορτωμένα με ζάχαρη. Το γιαούρτι είναι μια πηγή βιταμίνης D, η οποία βοηθά στη ρύθμιση του ανοσοποιητικού και θεωρείται ότι ενισχύει τη φυσική άμυνα του οργανισμού μας 

Τα πουλερικά, όπως το κοτόπουλο και η γαλοπούλα, έχουν υψηλή περιεκτικότητα σε βιταμίνη Β-6. Η βιταμίνη Β-6 είναι σημαντική σε πολλές από τις χημικές αντιδράσεις που συμβαίνουν στο σώμα. Είναι επίσης ζωτικής σημασίας για το σχηματισμό νέων και υγιεινών ερυθρών αιμοσφαιρίων.

Οι ηλιόσποροι είναι γεμάτοι με θρεπτικά συστατικά, όπως φωσφόρο, μαγνήσιο και βιταμίνη Β-6. Είναι επίσης εξαιρετικά υψηλή σε βιταμίνη Ε, ένα ισχυρό αντιοξειδωτικό.

Η βιταμίνη Ε είναι σημαντική για τη ρύθμιση και τη διατήρηση της λειτουργίας του ανοσοποιητικού συστήματος.

ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΟΝ ΓΚΡΕΚΟ..ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ..

 

Posted on 24 Απριλίου, 2016 by kosmaser

 

 

 

 

 

Μια μέρα, οι τσουκνίδες ρώτησαν την τριανταφυλλιά:  

Κυρα – τριανταφυλλιά, δε μας μαθαίνεις κι εμάς το μυστικό;

Πώς φτιάχνεις ¨το τριαντάφυλλο;

Κι η τριανταφυλλιά αποκρίθηκε:

Πολύ απλό ‘ναι το μυστικό μου, αδερφές μου τσουκνίδες·

ολάκερο το χειμώνα δουλεύω με υπομονή, μ’ εμπιστοσύνη, 

με αγάπη το χώμα, κι ένα μονάχα έχω στο νου μου,   

το..τριαντάφυλλο.

 

 

 

 

 

 

 

 

Με δέρνουν οι βροχές, με συρομαδούν οι άνεμοι, 

με πλακώνουν τα χιόνια, μα εγώ ένα μονάχα έχω 

στο νου μου, το τριαντάφυλλο.

Αυτό ‘ναι το μυστικό μου, αδερφές μου τσουκνίδες. 

– Δάσκαλε, έκαμαν οι μαθητές, δεν καταλάβαμε.

 – Κι εκεινος γέλασε:

– Κι εγώ καλά καλά δεν καταλαβαίνω, είπε.

– Το λοιπόν, δάσκαλε;

– Μου φαίνεται πως ήθελα να πω..απάνω κάτω τούτο:

Όταν Έχω Μιαν Ιδέα, Τη Δουλεύω Καιρό Πολύ,  

Αμίλητα, Με Υπομονή, Μ’ Εμπιστοσύνη, Με Αγάπη· 

Κι Όταν Ανοίγω Το Στόμα, Τι Μυστήριο Είναι Ετούτο, 

Παιδιά Μου.Όταν Ανοίγω Το Στόμα…κι η  Ιδέα

Β γ α ί ν ε ι   Παραμύθι...Γέλασε πάλι.

– Εμείς οι άνθρωποι το λέμε παραμύθι, είπε

η τριανταφυλλιά το λέει …τριαντάφυλλο.

 

 

 

 

 

 

Advertisements

ΕΧΩ ΧΑΡΑ..ΠΑΝΤΟΤΕ..

 

Posted on 22 Απριλίου, 2016 by kosmaser

 

 

Γιατί ο απόστολος Παύλος, Τόσο φορτικός στο θέμα της χαράς; Και γιατι, μεταξυ των αλλων αρετων και χαρισματων, οπως ειναι η αγαπη,η ειρηνη,η πιστη,η ελεημοσυνη,η προσευχη και η εγκρατεια,

συμβουλεύει και απαιτεί και ¨εύχεται¨ ν’αποκτήσουν οι χριστιανοί τη χαρά;

 

 

 

 

Γιατι οπως κι ο ιδιος λεει. 

Η χαρά είναι στοιχείο της ¨Βασιλείας του Θεού¨ και ¨καρπός¨ του Αγίου Πνεύματος. 

¨Ου γαρ εστίν η ¨βασιλεία του Θεού¨

 βρώσις και πόσις , αλλά δικαιοσύνη και ειρήνη και

χ α ρ ά  εν Πνεύματι Αγίω .¨

 

 

 

ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗΣ..ΡΕΜΒΑΣΜΟΣ ΔΕΚΑΠΕΝΤΑΥΓΟΥΣΤΟΥ

 

Τω όντι ο Φραγκούλας επείσθη κι εφιλιώθη με την σύζυγόν του. 

Ηρραβώνισαν την Αργυρώ, είτα μετ’ ολίγους μήνας την εστεφάνωσαν ..

Είτα πάλιν επήλθε τρίτος χωρισμός μεταξύ του παλαιού ανδρογύνου και μ’ ένα γεροντόπαιδον μαζί, το οποίον ήλθεν εις τον κόσμον σχεδόν συγχρόνως με τον γάμο της πρωτοτόκου.

Τότε η Κούμπω, ήτις είχε γίνει δεκατριών ετών, δεν έπαυε να τρέχη πλησίον του πατρός της, και να τον παρακινή ν’ αγαπήση με την μητέρα.

Μίαν ημέραν θλιβερά του είπεν:

- Δεν θα μπορώ πλέον νάρχωμαι, ούτε στο κελλί σου, πατέρα ... Είναι κάτι κακές γυναίκες εκεί στον μαχαλά στο δρόμο που περνώ, και τις άκουσα που λέγανε καθώς περνούσα: Να, το κορίτσι της Φραγκούλαινας, που την έχει απαρατήσει ο άνδρας της…». 

Δεν το βαστώ πλέον, πατέρα...

Τω όντι, παρήλθον τρεις ημέραι, και η Κούμπω δεν εφάνη εις το κελλί του πατρός της. Την τετάρτην ημέραν ήλθε πολύ ωχρά και μαραμένη· εφαίνετο να πάσχη.

-Τι έχεις κορίτσι μου; της είπεν ο πατήρ της.

-Αν δεν έλθης, πατέρα, του απήντησεν αποτόμως αίφνης, με παράπονον και με πνιγμένα δάκρυα, να ξεύρης, θα πεθάνω απ’ τον καημό μου

-Έρχομαι, κορίτσι μου, είπεν ο Φραγκούλης.

Τω όντι,, την άλλην ημέραν επήγεν εις την οικίαν. Αλλ’ η νεαρά κόρη έπεσε πράγματι ασθενής και είχεν δεινόν πυρετόν. Όταν ο πατέρας ήλθεν παρά την κλίνην της και της ανήγγειλεν ότι έκαμε αγάπην με την μητέρα της διά να χαρή, ήτο αργά πλέον. 

Η τρυφερή παιδίσκη εμαράνθη εξ αγνώστου νόσου, και ούτε φάρμακον ούτε νοσηλεία ίσχυσε να την ανακαλέση εις τον πρόσκαιρον κόσμον. 

Εκοιμήθη χωρίς αγωνίαν και πόνον, εξέπνευσεν ως πουλί, με τη λαλιάν εις το στόμα.

-Πατέρα! Πατέρα! στην Παναγία να κάμετε μια λειτουργία ... με την μητέρα μαζύ...Είπε και απέθανε

Ο Φραγκούλης έκλαυσεν απαρηγόρητα· έκλαυσεν αχόρταστα ομού με την σύζυγόν του ... 

Κατόπιν απεσύρθη, κ’ εξηκολούθησε να κλαίη μόνος του εις την ερημίαν ...

Ο τελευταίος ούτος χωρισμός ήτο μάλλον φιλικός και με την συναίνεσιν της Σινιώρας, ήτις έβλεπεν ότι ο γέρων σύζυγός της επεθύμει μάλλον να γίνη μοναχός. 

Ο Φραγκούλης ενθυμείτο μίαν τελευταίαν σύστασιν της Κούμπως: με την μητέρα μαζί. 

Μόνον εν παροδικόν πείσμα του είχεν έλθει. Του εφάνη ότι αι ίδιαι αδελφαί της, η ύπανδρος, και η άλλη η δευτερότοκος, δεν την ελυπήθησαν όσον έπρεπε, δεν την επένθησαν, όσον της ήξιζε, την ατυχή μικράν, την Κούμπω. 

Έκτοτε εξηκολούθει να ζη ολομόναχος πάλιν, τώρα «επί γήρατος ουδώ». Και ενθυμείτο τον στίχον του Ψαλτηρίου: 

«Μη απώση με εις καιρόν γήρως ... και έως γήρως και πρεσβείου, μη εγκαταλείπης με».

Και την ημέραν αυτήν, την παραμονήν της Κοιμήσεως πάλιν, τον ευρίσκομεν να κάθηται εις το προαύλιον του ναΐσκου, και να καπνίζη μελαγχολικώς το τσιμπούκι του, με τον ηλέκτρινον μαμόν... αναλογιζόμενος τόσα άλλα και τους οχληρούς δανειστάς του, οι οποίοι του είχαν πάρει εν τω μεταξύ το καλλίτερον κτήμα –ένα ολόκληρον βουνόν, ελαιώνα, άμπελον, αγρόν με οπωροφόρα δένδρα, με βρύσιν, με ρέμα, με νερόμυλον –και να εκχύνη τα παράπονά του εις θρηνώδεις μελωδίας προς την Παναγίαν.

«Εκύκλωσαν αι του βίου μου ζάλαι, ώσπερ μέλισσαι, κηρίον, Παρθένε...»

Και επόθει ολοψύχως τον μοναχικόν βίον, ολίγον αργά, και επεκαλείτο μεγάλη τη φωνή τον

 «Γλυκασμόν των Αγγέλων, των θλιβομένων την χαράν», όπως έλθη εις αυτόν βοηθός και σώτειρα:

«Αντιλαβού μου και ρύσαιτων αιωνίων βασάνων...»

ΡΕΜΒΑΣΜΟΣ ΤΟΥ ΔΕΚΑΠΕΝΤΑΥΓΟΥΣΤΟΥ

Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη. (αποσπασμα )

Πηγη :https://www.facebook.com/analogion/

ΜΑΚΑΡΙΟΙ ΟΙ ΤΑΠΕΙΝΟΙ ΤΩ ΠΝΕΥΜΑΤΙ..ΟΙ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟΙ

 

Ἤτανε μεσάνυχτα.  Ὁ ἀγέρας βογγοῦσε.

 Ὁ Ἅγιος Βασίλης σηκώθηκε  ἀπάνου καὶ στάθηκε γυρισμένος κατὰ  τὴν ἀνατολὴ κι ἔκανε τὸ σταυρό του τρεῖς φορές. Ὕστερα ἔσκυψε καὶ πῆρε  ἀπὸ τὸ ταγάρι του μία φυλλάδα κι εἶπε:

Εὐλογητὸς ὁ Θεὸς ἡμῶν πάντοτε, νῦν καὶ  ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων.

Ὁ Γιάννης πῆγε καὶ στάθηκε ἀπὸ πίσω του  καὶ σταύρωσε τὰ χέρια του. Ἡ γυναίκα του βύζαξε τὸ μωρὸ καὶ πῆγε κι ἐκείνη καὶ στάθηκε κοντὰ στὸν ἄντρα της Κι ὁ γέροντας εἶπε τὸ Θεὸς Κύριος καὶ τ᾿ἀπολυτίκιο τῆς Περιτομῆς 

«Μορφὴν ἀναλλοιώτως ἀνθρωπίνην προσέλαβες»  , χωρὶς νὰ πεῖ καὶ τὸ δικό του τ᾿ἀπολυτίκιο, ποὺ λέγει :

 

 

 

«Εἰς πᾶσαν τὴν γῆν ἐξῆλθεν ὁ φθόγγος σου»

 Ἔψελνε γλυκὰ καὶ ταπεινά, κι ὁ Γιάννης κι ἡ Γιάνναινα τὸν ἀκούγανε μὲ κατάνυξη  καὶ κάνανε τὸ σταυρό τους. Κι εἶπε ὁ Ἅγιος Βασίλης τὸν ὄρθρο καὶ τὸν κανόνα τῆς  ἑορτῆς 

«Δεῦτε λαοί, ἄσωμεν», χωρὶς νὰ πεῖ τὸ δικό του κανόνα 

«Σοῦ τὴν φωνὴν ἔδει παρεῖναι, Βασίλειε». 

Κι ὕστερα εἶπε ὅλη τὴ λειτουργία κι ἔκανε ἀπόλυση.

Καθίσανε στὸ τραπέζι καὶ φάγανε, ὁ Ἅγιος Βασίλειος  ὁ Μέγας,  ὁ Γιάννης ὁ Βλογημένος, ἡ γυναίκα του κι ὁ μπάρμπα – Μάρκος  ὁ Βουβός ποὺ τὸν εἶχε συμμαζέψει ὁ Γιάννης καὶ τὸν βοηθοῦσε.

Καί, σὰν ἀποφάγανε ἔφερε  ἡ  γυναίκα τὴ βασιλόπιτα καὶ τὴν ἔβαλε ἀπάνω στὸ σοφρᾶ. Κι ὁ Ἅγιος Βασίλης πῆρε τὸ μαχαίρι καὶ σταύρωσε τὴ βασιλόπιτα κι εἶπε:

 

 

 

 

«Εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος».

Κι ἔκοψε τὸ πρῶτο τὸ κομμάτι κι εἶπε: 

 «τοῦ Χριστοῦ», ἔκοψε τὸ δεύτερο κι εἶπε: 

«τῆς Παναγίας», κι ὕστερα ἔκοψε τὸ τρίτο 

καὶ δὲν  εἶπε: «τοῦἉγίου Βασιλείου» ἀλλὰ εἶπε: 

«τοῦ νοικοκύρη τοῦ Γιάννη τοῦ Βλογημένου».

Πετάγεται ὁ Γιάννης καὶ τοῦλέγει:

«Γέροντα, ξέχασες τὸν Ἅη-Βασίλη» Τοῦ λέγει ὁ Ἅγιος:

«Ἀλήθεια, τὸν ξέχασα».Κι ἔκοψε ἕνα κομμάτι κι εἶπε:  

«Τοῦ δούλου τοῦ Θεοῦ Βασιλείου» 

Ὕστερα ἔκοψε πολλὰ κομμάτια,καὶ σὲ κάθε ἕνα ποὺ ἔκοβε ἔλεγε:

«τῆς νοικοκυρᾶς», «τοῦ μωροῦ», «τοῦ δούλου τοῦ  Θεοῦ  Μάρκου τοῦ  μογιλάλου (6)»,  «τοῦ σπιτιοῦ», «τῶν ζωντανῶν», «τῶν φτωχῶν» Λέγει πάλι ὁ Γιάννης στὸν Ἅγιο:

«Γέροντα, γιατί δὲν ἔκοψες γιὰ τὴν ἁγιοσύνη σου;».

Τοῦ λέγει ὁ Ἅγιος:«Ἔκοψα, εὐλογημένε».

Μὰ ὁ Γιάννης δὲν κατάλαβε τίποτα,  ὁ καλότυχος.

Ἔστρωσε  ἡ γυναίκα, γιὰ νὰ κοιμηθοῦνε.

Σηκωθήκανε νὰ κάνουνε τὴν προσευχή τους. 

Ὁ Ἅγιος Βασίλης ἄνοιξε τὶς ἀπαλάμες του κι εἶπε τὴν δική του τὴν εὐχή, ποὺ τὴ λέγει ὁ παπᾶς στὴ λειτουργία:

«Κύριος ὁ Θεός μου, οἶδα ὅτι οὔκ εἰμι  ἄξιος, οὐδὲ  ἱκανός  ,  ἴνα ὑπὸ τὴν στέγην εἰσέλθῃς τοῦ οἴκου τῆς ψυχῆς μου…».

Σὰν τελείωσε τὴν εὐχὴ  κι ἑτοιμαζόντανε  νὰ πλαγιάσουνε, τοῦ λέγει ὁ Γιάννης :

«Ἐσύ, γέροντα, ποῦ ξέρεις τὰ γράμματα, πές μας σὲ ποιὰ παλάτια ἄραγες πῆγε ἀπόψε ὁ Ἅη-Βασίλης; 

Οἱ ἀρχόντοι κι οἱ βασιλιάδες τί ἁμαρτίες μπορεῖ  νά ῾χουνε;  Ἐμεῖς οἱ φτωχοὶ  εἴμαστεν  ἁμαρτωλοὶ  καὶ  κακορίζικοι ἐπειδὴς ἡ φτώχεια μᾶς κάνει νὰ κολαζόμαστε».

Ὁ Ἅγιος Βασίλης δάκρυσε. Σηκώθηκε πάλι ἀπάνω,ἅπλωσε τὶς ἀπαλάμες του  καὶ  ξαναεῖπε τὴν εὐχὴ ἀλλιώτικα:

Κύριε ὁ Θεός μου,οἶδας ὅτι ὁ δοῦλος Ἰωάννης ὁ ἁπλοῦς, ἄξιός ἐστιν καὶ ἱκανός, ἵνα ὑπὸ τὴν στέγην αὐτοῦ εἰσέλθῃς, ὅτι νήπιος  ὑπάρχει,  καὶ τῶν τοιούτων ἐστὶν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν

Καὶ πάλι δὲν κατάλαβε τίποτα ὁ Γιάννης  ὁ καλότυχος, ὁ Γιάννης ὁ Βλογημένος.

Ε σ ε ι ς ;