Με ¨θυμάμαι¨ να παίζω στους δρόμους και τους κλέφτες και τους αστυνόμους.Το κρυφτό στα στενά τα σοκάκια,τον κουτσό στ'ασπρα μαύρα πλακάκια.
Με ¨θυμάμαι¨ να μαζεύω κοχύλια και να κλέβω τα βράδια της Φιλιώς τα σταφύλια.
Με ¨θυμάμαι¨εικόνες να φτιάχνω στο χώμα,με σπασμένα γιαλια και κουρέλια με χρώμα,να ¨μου γράφω¨ μηνύματα στη βρεγμένη την άμμο, να τα σβήνουν τα κύματα και καινούργια να κάμω.
Σε θυμάμαι κοντά μου να στέκεις να γελάς και τα χέρια να πλέκεις, σαν κισσός στο κορμί μου επάνω,να μιλάς, τη μιλιά μου να χάνω.
Και θυμάμαι και δεν το ξεχνάω όταν σ'ακουσα να λες
Μαμάδες με παιδιά που φτιάχνουν όνειρα στην άμμο,ομπρέλες που ταλαιπωρουνται απ'τον αέρα, παρέες σε λογικές αποστάσεις ανάμεσα τους και περιστέρια και σπουργίτια που ψάχνουν για ψιχουλακια - το πρωί που δεν είχε τόσο κόσμο διέκρινα πάνω στην άμμο ίχνη από τα περπατήματα τους.
Κι όμως, ότι και να λέω, φεύγει σιγά - σιγά το καλοκαίρι, κάτι τελευταίες αναλαμπές θαρρώ πως είναι.
Στα λιπαρά ψάρια ανήκουν και οι παρεξηγημένες σαρδέλες, οι οποίες μάλιστα βρίσκονται στην εντεκάδα των ψαριών με τη μεγαλύτερη περιεκτικότητα Σε Ω-3 Λιπαρά Οξέα. Μπορείτε να βρείτε σαρδέλα σε διάφορες μορφές:
παστή, φρέσκια και κονσέρβα
Καταναλώνονται με διάφορους τρόπους:
Ωμές μαριναρισμένες με λεμόνι ψητές στη σχάρα ή στο φούρνο, λαδορίγανη ή με τομάτα, τηγανητές ή στην κατσαρόλα.
Ιδιαίτερα αγαπητή είναι και η συνταγή της ¨παντρεμένης σαρδέλας¨.
Σας παραθέτω τη δική μου.
Μισό κιλό είναι περίπου 14 σαρδέλες μεσαίου μεγέθους
1 λεμόνι.Αρκετό μαϊντανό 2-3 σκελίδες σκόρδο λιωμένο με την πλατιά πλευρά του μαχαιριού λάδι, ρίγανη, και Αλάτι , Ανεπεξέργαστο Θαλασσινό.
Θέλει εξοικείωση ο καθαρισμός, όμως με λίγη εξάσκηση, και 2-3 σαρδέλλες στράφι, βρίσκετε τον τρόπο. Εγώ κόβω το κεφάλι, χειρουργώ την κοιλιά και βγάζω τα εντόσθια και τη ραχο κοκκαλια .
Εδώ να προσέξουμε λίγο, αφήνουμε τη μια πλευρά ενωμένη.
Στη συνέχεια πλύσιμο να φύγουν τα λέπια στέγνωμα σε απορροφητικό χαρτί και στο χοντρό αλάτι μας για 1-2 ώρες.
Αυτή η ¨ανάπαυση¨έχει αξία, μια και τα πολύτιμα συστατικά του αλατιού που δεν είναι απλά το χλώριο και το καταστροφικό νάτριο, αλλά κι άλλα 90 ιχνοστοιχεία, απορροφωνται απ τη σαρδελλα.
Κοβουμε το μαϊντανό και μαζί με το σκόρδο, τα ριχνουμε στο λάδι.Προσθετουμε το πιπέρι και τη ρίγανηΣτη συνέχεια βάζουμε τις σαρδέλες με τη πλάτη στο ταψί, μία κουταλιά από τη¨σάλτσα¨μας σε κάθε μία και σκεπάζουμε με άλλη μία σαρδέλα με τη κοιλιά επάνω στη κοιλιά της άλλης, εξ ου και το ¨πάντρεμα¨.Μία κουταλιά από την ίδια σάλτσα σε κάθε μία, ίσως λίγο νερό και στο ¨ρομπότ¨για 5-7 λεπτά.
Οσοι τωρα μπορούν και την τρώνε με το κόκαλο, αποτελεί εξαιρετική πηγή ασβεστίου, φωσφόρου και βιταμίνης D. Η προσφορά της σαρδέλας δεν τελειώνει εδώ: περιέχει αρκετή , πολύτιμη και δυσεύρετη βιταμίνη Β12, σελήνιο και σίδηρο.
Η κατανάλωση σαρδέλας από θηλάζουσες συνειδητοποιημένες μητέρες, 2-3 φορές την εβδομάδα, οδήγησαν σε σημαντική αύξηση της περιεκτικότητας του μητρικού γάλατος σε
Ω-3 Λιπαρά Οξέα.
Η σαρδέλλα, ζει μικρότερο χρονό σε σύγκριση με τα περισσότερα ψάρια.
Το μικρό διάστημα ζωής της, την κανει πιο ασφαλή, αφού δεν προλαβαίνει να συγκεντρώσει μεγάλες ποσότητες υδραργύρου.
Δεν έχει και μεγάλη σημασία η προέλευσή της, όμως αν έστω μία φορά δοκιμάσετε εκείνη της Καλλονής Λέσβου,δεν πρόκειται να την ξεχάστε ποτέ.
Υπαρχουν στιγμες που λες, τιποτα δεν χαθηκε οριστικα. Εχουμε ελπιδα, μια και υπαρχουν παιδια που βγαζουν απ την καρδια τους τετοια λογια.
Δασκαλος σε Σχολειο της Θεσπρωτίας, ρώτησε μαθητές του:
Τι θα λέγατε στο Χριστό, αν τον βλέπατε μπροστά σας.
Οι απαντήσεις πάμπολλες, ποικίλες, τελείως ξεχωριστές από παιδί σε παιδί, ανάλογα με τον χαρακτήρα, τον ψυχισμό του, τις επιθυμίες του, τα προβλήματα που συναντά στο περιβάλλον που ζει.
Στεκομαστε σε Μιαν από αυτές που είναι οντως συγκλονιστική:
Ειπε ο μαθητης.
Αρχικά, τον βλέπω καθημερινά το Χριστό, γιατί Τον έχω στην καρδιά μου. Είναι μέσα μου και Τον νιώθω. Θα του έλεγα, αυτά, που του λέω στην προσευχή μου:
Τον ευχαριστώ για ό,τι μου χαρίζει και για το ότι οι γονείς μου είναι καλά.
Τον ευχαριστώ, που δεν με αφήνει να περπατάω μόνος μου, αλλά με ακολουθεί, όπου και αν πάω.
Με ακολουθεί, για να με προστατεύει.
Τον ευχαριστώ, που Τον έχω μαζί μου και μου φέρνει τη χαρά Του, Τον ευχαριστώ, που με αγαπάει. Του ζητώ να μου συγχωρέσει τα λάθη. Και στο τέλος τον ρωτώ:
Γιατί μου τα δίνεις όλα αυτά Θεέ μου, Τα αξίζω;
Επαναλαμβανω, δεν χρειαζομαστε πολλους. Συνηθως ο κοσμος συντηρειται με 2-3 παρομοιους μικρους ¨απιστευτους¨Χριστιανους.
Και εγώ πάω και στολίζομαι,ετοιμάζω ένα όμορφο πρωινό χαμόγελο, δροσίζω τις γλάστρες μου,και μιλώ στο μικρό,κόκκινο τριανταφυλλακι που ετοιμάζεται σαν ντεμπιταντ ανατριχιαζοντας από την χαρά του.
Ήταν μια φορά κι έναν καιρό, κι είναι και τώρα, ένα Δάσος, που μέσα του δεν κουρνιαζουν τα πουλιά, μόνο νυχτερίδες και αγρίμια.
Το δάσος αυτό έχει δέντρα που οι κορμοι τους, άλλοι πλαγιαστοι στης γης το χώμα κι άλλοι όρθιοι, είναι πετρινοι.Αυτό είναι το απολιθωμένο δάσος στο Σιγρι της Λέσβου.
Εκατοντάδες κορμοι, κλαδιά, ρίζες και φύλλα καθώς και απολιθωμένα οστά ζώων μαρτυρούν για την εξέλιξη του οικοσυστηματος του Βόρειου Αιγαίου πριν 20 εκατομμύρια χρόνια.
Τα μορφολογικα χαρακτηριστικά των κορμων, όπως οι ετήσιοι δακτύλιοι και οι ανωμαλίες του εξωτερικού φλοιού είναι εμφανείς και σε άριστη κατάσταση διατηρημένοι.
Όπως ήταν τότε είναι και τώρα. Και το μόνο που λείπει είναι ένας μάγος καλός στη θέση του κακού που πετρωσε 20 εκατομμύρια χρόνια πριν το δάσος για να το ξανάζωντανέψει.
Ναι, το θυμάμαι το χωριό που πήγαινα μικρή τα καλοκαίρια.
Με το λεωφορείο της γραμμής, διαδρομή που μου φαινόταν ατελείωτη. Ένα σάντουιτς και ένα μπουκαλάκι με νερό, χωρίς συνοδεία "εσύ είσαι έξυπνο παιδί, ξέρεις τι πρέπει να κάνεις" οι συμβουλές οι μητρικές πριν φύγω.
Γεμάτη αυτοπεποίθηση και θαρρητα - είμαι μεγάλη πια- στην στάση στο χωριό ο θείος Γρηγόρης με περίμενε με μια θεωρατη αγκαλιά, να χάνομαι εντός της.
"Πώς είσαι έτσι, κόρη μου, πετσί και κόκαλο
Τι σε ταΐζει η μάνα σου; μόνο φιλιά και χάδια;
Εδώ να δεις πώς θα σε κάνω εγώ".
Κάθε πρωί, νωρίς - νωρίς, μια βόλτα στο περιβόλι. Σταφύλια, αχλάδια, ζαρζαβατικα, με την δροσιά πάνω τους να λάμπει στο πρωινό το φως, και σύκα. Ανέβα πάνω στη συκιά, αυτήν την κοντουλα. Κόψε και φάε όσα σύκα θέλεις. Να διαλέγεις τα ώριμα. Θα σε κάνω εγώ θρεφταρι" έλεγε ο θείος Γρηγόρης. Του θυμιζα, έλεγε, την μοναχοκορη του Μαρία που ήταν χρόνια στην Αμερική.
Μετά, όταν γυρίζαμε πίσω στο χωριό, έπαιρνε το καντάρι, αυτό που ζυγιζανε τις πατάτες, το σιτάρι, τα κρεμμύδια, έδενε γύρω απ την μέση μου μια ζώνη δερμάτινη, τσακωνε τη ζώνη με τη δαγκάνα της ζυγαριάς και εγώ, σαν σφαχταρι στον αέρα, δήλωνα τα πολύτιμα... κιλά μου.
"Μπράβο κοριτσάκι μου 200 δραμια πάνω σήμερα. Καλά πάμε. Να χαρεί και η μανούλα σου".
Η ζωή στο χωριό. Τη θυμάμαι πάντα με νοσταλγία....Τον τρυγο, το πατητηρι, τον τραχανά και τις ολογλυκες τις χαχλες που φτιάχναμε, την μανεστρα και τις ιστορίες που άκουγα, μια ζωή αλλιώτικη με άλλα χρώματα και μυρωδιές και ντοπολαλια αχνιστη, γεμάτη ζωή....
Και ο θείος Γρηγόρης, ο καλός μου, στο τέλος του καλοκαιριού με παρέδιδε καλοταισμενη, φρεσκοζυγισμενη, brand new που λένε.
![Θεσσαλονίκη: «Πλημμύρισαν» από κόσμο οι παραλίες στην Επανομή [εικόνες & βίντεο] | ΕΛΛΑΔΑ | iefimerida.gr](https://www.iefimerida.gr/sites/default/files/inline-images/epanomi-kosmos-kareklakia.jpg)
