Η ΕΝ ΤΩ ΚΟΣΜΩ ΘΛΙΨΙΣ..

Λέει ο Ντοστογιέφσκι 

¨αν βγάλεις το Θεό, όλα επιτρέπονται¨.

 

 

 

 

 

Στη Δυση επικράτησε η αίρεση και ταυτίστηκε με τη σκληρή ηθικολογία, που κούρασε τόσους αιώνες τους ανθρώπους,και θέλουν να απαλλαγούν απ' αυτό το φορτίο της θρησκείας που δεν ζωοποιεί.

Τους μιμούνται και πολλοί δικοί μας ,κυρίως από κόμπλεξ, αλλά και γιατί δεν γεύτηκαν την ¨Ορθοδοξία¨.

Μεγάλη πλάνη επεκράτησε στην εκκλησία μας κατά τον καιρό της τουρκοκρατίας. 

Μεταφράστηκαν δυτικά κείμενα για την πνευματική δήθεν κατάρτιση του Γένους , με τα περί ικανοποιήσεως της Θείας Δικαιοσύνης Έκανες μια αμαρτία, θα κάνεις μια ενάρετη πράξη για να ικανοποιηθεί η θιγείσα Δικαιοσύνη του Θεού. 

Αλλοίμονο αν ο Θεός ήταν ¨μπακάλης¨.

Και βρίσκεται ο άνθρωπος σε συνεχές άγχος για να τακτοποιήσει τους ¨λογαριασμούς¨ του με τον Θεό. Αμαρτάνουμε, το συνειδητοποιούμε, ζητούμε συγχώρεση από τον Θεό που γνωρίζει τα πάντα, και , δια της Εξομολογήσεως ζητούμε την άφεση της εκκλησίας. Όχι γιατί πράξαμε μια προσωπική αμαρτία, αλλά γιατί αμαρτάνοντας πληγώνουμε το Σώμα του Χριστού, την Εκκλησία. 

Αν κάτσουμε να ψειρίζουμε τα καθημερινά, τότε στην προσπάθεια της τακτοποίησής τους, χάνουμε το τραίνο, η ζωή προχωράει. 

Η Εκκλησία μας σε κάθε ακολουθία και κυρίως στη Θεία Λειτουργία προσεύχεται για την άφεση και συγχώρεση των αμαρτιών πάντων των ευσεβών και Ορθοδόξων Χριστιανών και λαμβάνουμε την άφεση όταν αισθανόμαστε μέλη της εκκλησίας μας και δεν αγωνιζόμαστε μόνο για την ατομική μας τακτοποίηση. 

Έχουμε την αλήθεια ανόθευτη αλλά δεν την βιώνουμε. Το πολίτευμα του Χριστιανού εν ουρανοίς υπάρχει.

 

 

 

 

Εμείς προσπαθούμε και απαιτούμε από τους άλλους να χτιστεί ένας κόσμος αγγελικά πλασμένος. Αυτό δεν γίνεται. Ο Χριστός μια φορά και για πάντα  μας είπε.

¨Εν Τω Κόσμω Θλίψιν Έξετε, Αλλά Θαρσείτε Εγώ Νενίκηκα Τον Κόσμον¨.

ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕ ΠΡΙΝ ΤΟ ΤΕΛΟΣ..

 

Ενα μεγαλο δωρο, που μας δοθηκε  ειναι 

Να αγνοουμε το τελος της Ζωης μας.

Μ αυτον τον τροπο, πορευομαστε σαν να μην υπαρχει θανατος.

Αν μαλιστα ευνοηθουμε και δεν αρρωστησουμε, τοτε το παραμυθι της καθημερινοτητος, μας παει γιαλο-γιαλο στο τερμα.

Ομως μοιραια καποτε φτανουμε στο λιμανι.

Στις Τελευταίες Στιγμές Της Ζωής, αυτό που μένει , σε όλους, είναι η αγάπη και οι σχέσεις τους με τους άλλους ανθρώπους.

Τοτε ξαφνικα θυμομαστε, πόσο η αγάπη των φίλων, μας στήριξε σε μια δύσκολη στιγμή.

Πάντα η επωδός, ειναι ακριβως αυτη η αγάπη των άλλων , αλλά και εκείνη ,που οι ίδιοι νοιωθουμε , αλλα και που εκδηλωνουμε στους άλλους . 

Αυτή η πολύτιμη αγάπη, που μας ξεφευγει , απ τις ανοητες σκεψεις, συμπεριφορες, και μικροτητες.

Η Ευτυχία Είναι Επιλογή.  

Η Ασφάλεια Του Οικείου Δεν μας αφηνει Να Αλλάξουμε Ποτέ.

Ο φόβος της αλλαγής, μας κάνει να υποκρίνομαστε στους άλλους  αλλά και στους εαυτούς μας ,ότι ειμαστε απολύτως ευχαριστημένοι με τη ζωή μας. 

Όταν ομως φτασεις στο  σημείο Ο το τελευταίο πράγμα που σε απασχολεί είναι το τι σκέφτονται οι άλλοι για σένα. 

Τοτε σε πιανει ο φοβος του θανατου. Αν μαλιστα δεν εχεις ξεκαθαρισει μεσα σου το¨μετα¨, τοτε ειναι τραγικα. 

Κι ομως  αν μπορούσες, πριν φτασεις σ αυτο το σημειο Ο, να ελευθερωθείς απ' όλες τις ανοησίες που σου σερβίρουν καθημερινά οι πάντες .

Ποσο πιο απλο  να μπορουσες  Να αφεθείς και να χαμογελάσεις αβίαστα ξανά, να αγαπήσεις και να αγαπηθείς. 

Να παίξεις σαν παιδί, και ν αφήσεις τους άλλους να σε κοροϊδέψουν κατάφωρα, να σε κλέψουν, να γελάσουν μαζί σου - πολύ-πολύ πριν από το θάνατό σου .