Ξέρω όλες τις Εκκλησίες και τα προσκυνήματα . Και να που τωρα ενας ιος, συνταραξε τη ζωη μου. Δεν ξερω τί να κανω.
Στην Εκκλησια που πηγαινω, αρρωστησε και πεθανε ενας ιερεας 60 ετων.Αρρωστησαν 3 γυναικες κι ο πρωτοψαλτης. Οχι δεν φορουσαν μασκα και κοροιδευαν αυτους που φορουσαν. Δεν πιστευαν οτι υπαρχει κατι το τοσο επικινδυνο. Μια απλη ιωση,ελεγαν μειδιωντας. Και να που αγωνιζονται να αναπνευσουν.Γιατι;
Ο φ ό β ο ς είναι πλεον μόνιμη παρέα μου Θαρθει κάποια στιγμή που αθελα μου θα αντιμάχομαι Εκείνον :
Γιατί Θεέ μου όλο το κακο; Σε τί εφταιξα;
Αυτο ομως που φοβαμαι περισσοτερο ειναι η κάθαρση.Τότε που θα νικηθει ο ιος ,και μαζι με ολους κι εγω πανευτυχής, γιατί με άκουσε ο Θεός και μας πήρε τη θλιβερη αρρωστια.
Βρεθηκε εμβολιο τελικα που εξαφανισε τον ιο..Αυτο που φοβαμαι ειναι οτι :
Με μιας θα ξεχαστουν όλα όσα έλεγε ο Αγιος Γέροντας Παϊσιος για τους δικούς του πόνους
Τώρα ειμαστε ..καλά κι ας τρίβει τα χέρια του ο ¨αλλοτριος¨ που μας έβαλε ολους πιστους κι απιστους απέναντι στο Θεό..Ομως τώρα
Παρατηρωντας την σύγχρονη εκκλησιαστική πραγματικότητα, διαπιστώνουμε πως από τα πρώτα χρόνια της, αντιμετωπίζει διαφορες περιπτώσεις κι όπως μας δείχνει η ιστορία της, χωρίς καμία ιδιαίτερη ευκαμψία. Μάλιστα οι αποφάσεις ήταν απόλυτες, δυναμικές και δεν υπολόγιζαν ούτε τον αριθμό των ακολούθων, ούτε τη «γκρίνια» που θα εισέπρατταν οι ιεράρχες για τις αποφάσεις τους.
Όταν για παράδειγμα ο Άρειος έλεγε τα δικά του, δεν ήταν ένας απλός παπάς σε μια ενορία κάπου στο πουθενά. Ήταν μια μορφή της εποχής με χιλιάδες ακολούθους σε όλον σχεδόν τον χριστιανικό κόσμο. Τότε λοιπόν η Εκκλησία δεν είπε :
¨τι θα κάνουμε τώρα, οι οπαδοί του θα μας κυνηγήσουν¨, ούτε
¨άστον να λέει, θα ξεχαστεί¨
αλλά με μια απόλυτη απόφαση απέκοψε τον Άρειο από το Σώμα της.
Το ίδιο έκαναν και η Β’ Οικουμενική Σύνοδος με τον Μακεδόνιο, και η Γ’ με τον Νεστόριο .
Αν λοιπόν καταφέραμε να φτάσουμε σήμερα,
είκοσι αιώνες μετά την Πεντηκοστή,
να μπορούμε να ακούμε στις εκκλησίες όλου του πλανήτη, τα ίδια λόγια, να ακούμε τους ίδιους ψαλμούς, να έχουμε κληρικούς που αν τους βάλεις στη σειρά η άκρη της θα καταλήξει στην εποχή των Αποστόλων, δεν είναι επειδή η Εκκλησία έλεγε
¨άστους θα βαρεθούν και θα σταματήσουν¨
ούτε επειδή έκανε πως δεν τους βλέπει, αλλά επειδή ακριβώς φρόντιζε κάθε φορά που ένα μέλος της απειλούσε το Σώμα, να το αποβάλλει.
Απλά, αποφασιστικά και χωρίς αστερίσκους.
Σκεφτείτε δε, πως αυτή η ομοιομορφία, σε όλα τα επίπεδα, συντηρήθηκε σε εποχές που η επικοινωνία ήταν κάτι αδιανόητο. Ξεκινούσε ένα γράμμα από την Αλεξάνδρεια για την Κωνσταντινούπολη και μέχρι να πάει εκεί και να απαντηθεί, δεν γνώριζαν αν οι αποδέκτες θα ήταν ακόμη ζωντανοί.
Σήμερα πάλι, στην εποχή του instant, που όλα είναι γνωστά στον κόσμο την στιγμή που συμβαίνουν και δεν υπάρχει το παραμικρό εμπόδιο,
η Εκκλησία αντιμετωπίζει προβλήματα που έχουν λυθεί από τις αρχές της πρώτης χιλιετίας.
Βγαίνει επίσκοπος από συνεδρίαση της Ιεραρχίας στην οποία μειοψήφησε και με περισσή ευκολία ανακοινώνει πάνω κάτω πως δεν ξέρω τι αποφάσισαν αυτοί εκεί μέσα, εμένα
η συνείδηση μου, άλλα μου υπαγορεύει
Και δεν βρίσκεται ένας να του πει Δέσποτα τι λες;.
Βγαίνει άλλος επίσκοπος και λέει εντάξει τα βιβλία μας λένε για 7 Οικουμενικές Συνόδους αλλά εγώ τις μέτρησα 24.
Επίσης κανείς δεν του λέει το παραμικρό.
Πάει ο άλλος κι αρχίζει να αναθεματίζει από ιερού βήματος όποιον θεωρεί πως του αλλοιώνει την πίστη. Και κανείς δεν του λέει τίποτα.
Άλλος στήνει ¨θρησκευτικό θεματικό πάρκο¨. Κάνει θαύματα καθημερινά, που αν τα αθροίσεις ξεπερνούν κι εκείνα που περιγράφονται και στην Παλαιά και στην Καινή Διαθήκη.
Τολμά κανείς να του μιλήσει; Προφανώς όχι… δεν είδες τι κόσμος τον ακολουθεί;
Που να μπλέξουμε τώρα.
Κι επειδή σε όλα τα προβλήματα αρέσει να επεκτείνονται, τώρα έχουμε και ιερείς, που ακολουθώντας το παράδειγμα των αρχιερέων, με άνεση και ευκολία λένε στους πιστούς τους
Δεν ξέρω τι λέει ο Δεσπότης αλλά εμένα η συνείδηση μου άλλα λέει κι αυτά θα κάνω, κι ας έρθει να με τιμωρήσει.
Και φθάνουμε στους πιστούς, πολλοί εκ των οποίων σήμερα επιδίδονται σε καθημερινό κυνήγι θησαυρού αναζητώντας,
«φωτισμένους», «προορατικούς», «ζηλωτές» και κάθε λογής υπερβατικούς κληρικούς,
από αυτούς που ως γνωστόν όταν λειτουργούν πετάνε στον αέρα 3-4 μέτρα, για να «αναπαυθούν» κάτω από το πετραχήλι τους
« κι άσε τους άλλους να πάνε στην κόλαση ».
Ζητήματα δηλαδή, που δεν αντιμετωπίζουν πλέον ούτε οι πλέον σύγχρονες προτεσταντικές οργανώσεις, λυμένα εδώ και χίλια χρόνια και παραπάνω, ταλαιπωρούν την σύγχρονη εκκλησιαστική κοινότητα, που στην εποχή της τεχνητής νοημοσύνης αναζητά τον παπα-σαμάνο που θα βγάλει φλόγες από το λάδι του ευχελαίου.
Δυστυχώς το συμπέρασμα είναι πως,
της Εκκλησίας ημών εμπιπραμένης ημείς ψάλλομεν
Ειδικά την εποχή της πανδημίας, αυτή η παθογένεια αναδείχθηκε ακόμη περισσότερο. Η άνεση δηλαδή κληρικών κάθε βαθμίδος να αμφισβητούν ευθέως την πηγή της ύπαρξης τους θεωρώντας εαυτούς κάτι σαν ¨σύγχρονους Μεσσίες¨ ή για να μην γίνομαι υπερβολικός, ως θεματοφύλακες.
Μήπως λοιπόν ήρθε η ώρα και για την Εκκλησία να ασχοληθεί με τα δικά της Εξάρχεια για να επανέλθει, όσο είναι δυνατό, η τάξη και η ηρεμία;
Άσε τους ανθρώπους που δεν είναι έτοιμοι να σε αγαπήσουν. Αυτό είναι το πιο δύσκολο πράγμα που θα πρέπει να κάνεις στη ζωή σου και θα είναι και το πιο σημαντικό.
Σταμάτα να κάνεις δύσκολες συζητήσεις με ανθρώπους που δεν θέλουν να αλλάξουν. Σταμάτα να εμφανίζεσαι για ανθρώπους που δεν ενδιαφέρονται για την παρουσία σου.
Ξέρω ότι το ένστικτό σου είναι να κάνεις ό, τι μπορείς για να κερδίσεις την εκτίμηση για τους γύρω σου, αλλά είναι μια ορμή που σου κλέβει το χρόνο, την ενέργεια, την ψυχική και σωματική υγεία.
Όταν αρχίζεις να παλεύεις για μια ζωή με χαρά, ενδιαφέρον και δέσμευση, δεν θα είναι όλοι έτοιμοι να σε ακολουθήσουν σε εκείνο το μέρος. Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να αλλάξεις αυτό που είσαι, σημαίνει ότι πρέπει να αφήσεις ανθρώπους που δεν είναι έτοιμοι να έρθουν μαζί σου.
Εάν προσβληθείς, ξεχαστείς ή αγνοηθείς από τους ανθρώπους στους οποίους δίνεις το χρόνο σου, δεν κάνεις χάρη στον εαυτό σου, συνεχίζοντας να προσφέρεις την ενέργεια σου και τη ζωή σου.
Η αλήθεια είναι ότι δεν είσαι για όλους και δεν είναι όλοι για σένα.
Αυτό είναι που κάνει τόσο ξεχωριστό το να βρίσκεις τους ανθρώπους με τους οποίους έχεις φιλία, ή όταν η αγάπη ανταποδίδεται.
Όσο περισσότερο χρόνο ξοδεύεις προσπαθώντας να αγαπήσεις κάποιον που δεν αξίζει, τόσο περισσότερο χρόνο χάνεις στερώντας από τον εαυτό σου την δυνατότητα αυτής της σύνδεσης με κάποιον άλλον.
Υπάρχουν δισεκατομμύρια άνθρωποι σε αυτόν τον πλανήτη και πολλοί από αυτούς θα σε συναντήσουν, στο επίπεδο ενδιαφέροντος και δέσμευσης που θέλεις.
Όσο περισσότερο παραμένεις εμπλεκόμενος με άτομα που σε χρησιμοποιούν ως μαξιλάρι, επιλογή υπόβαθρου ή θεραπευτή για τη συναισθηματική τους θεραπεία, τόσο περισσότερο μένεις μακριά από την κοινότητα που θέλεις.
Ίσως αν σταματήσεις να εμφανίζεσαι, να μην σε ψάχνουν.
Ίσως αν σταματήσεις να προσπαθείς, η σχέση θα τελειώσει.
Ίσως αν σταματήσεις να στέλνεις μηνύματα, το τηλέφωνό σου θα παραμείνει σκοτεινό για εβδομάδες.
Αυτό δεν σημαίνει ότι κατέστρεψες τη σχέση, σημαίνει ότι το μόνο πράγμα που κρατάς ήταν η ενέργεια που έδωσες μόνο για να την κρατήσεις. Αυτό δεν είναι αγαπη, είναι προσκόλληση...να θέλεις να δώσεις μια ευκαιρία σε όσους δεν το αξίζουν
Αξίζεις πολλά, υπάρχουν άνθρωποι που δεν θα έπρεπε να υπάρχουν στη ζωή σου, θα το παρατηρήσεις.
Το πιο πολύτιμο πράγμα που έχεις στη ζωή σου είναι ο χρόνος και η ενέργεια σου καθώς και τα δύο είναι περιορισμένα.
Ό,τι δίνεις σε χρόνο και ενέργεια θα καθορίσει την ύπαρξη σου.
Όταν το συνειδητοποιείς αυτό, αρχίζεις να καταλαβαίνεις γιατί είσαι τόσο ανήσυχος όταν περνάς χρόνο με ανθρώπους, σε δραστηριότητες, σε μέρη ή καταστάσεις που δεν σου ταιριάζουν και δεν πρέπει να είναι γύρω σου, σου κλέβουν ενέργεια.
Κάνε τη ζωή σου ασφαλές καταφύγιο, όπου επιτρέπονται μόνο "συμβατοί′′ άνθρωποι μαζί σου.
Δεν είσαι υπεύθυνος για να σώσεις κανέναν. Δεν είσαι υπεύθυνος για να τους πείσεις να βελτιωθούν.
Δεν είναι δουλειά σου να υπάρχεις για ανθρώπους και να τους δίνεις τη ζωή σου
Η μόνη σου υποχρέωση είναι να συνειδητοποιήσεις ότι είσαι ο κύριος του πεπρωμένου σου και να δεχτείς την αγάπη που πιστεύεις ότι σου αξίζει.
Αποφάσισε ότι αξίζεις μια πραγματική φιλία, μια πραγματική δέσμευση και μια πλήρη αγάπη με υγιείς και ευημερούμενους ανθρώπους.
Μετά περίμενε και δες πόσο θα αρχίσουν να αλλάζουν τα πάντα και θα αλλάξουν, αυτό είναι σίγουρο, θα έρθουν με θετική και καλή ενέργεια άνθρωποι.
Μην σπαταλάς χρόνο με ανθρώπους που δεν αξίζουν.
Η αλλαγή θα σου δώσει αγάπη, εκτίμηση, ευτυχία και προστασία στη θέση που σου αξίζει."
Μια φορα κι εναν καιρο, τα παλια-παλια χρονια, τοτε που υπηρχαν τα¨μπακαλικα¨ με τις γραφικες ζυγαριες , τις οκαδες και τα δραμια, μια ταλαιπωρη χριστιανη, πηγε διστακτικα στο μπακαλικο της γειτονιας και ζητησε απ τον μπακαλη να της δωσει λιγο ψωμι.
Ο παντοπώλης τη ρώτησε πόσα χρήματα είχε μαζί της, κι εκείνη του απήντησε ότι
Το μόνο που ειχε αυτή τη στιγμή μαζί της ηταν ένα χαρτάκι στο οποίο έγραψε η άρρωστη κόρη της μια προσευχή….
Ο παντοπώλης, αν και ψυχρός κι αδιάφορος, Θελοντας να την πειραξει, αστειευόμενος πήρε το χαρτάκι και το ακουμπησε στο ένα πιατο της ζυγαριάς, λέγοντας ειρωνικά για Να δούμε πόσα τρόφιμα ζυγίζει η προσευχή της κορούλας σου...
Στη συνεχεια εβαλε ενα ψωμι στο άλλο πιατο της ζυγαριας , χωρις ομως η ζυγαρια να κουνηθει. Στη συνεχεια μισό εβαλε δύο, τρία, πέντε ψωμια , πλην ομως η ζυγαρια ακουνητη, με το βαρος του χαρτιου να υπερνικα καθε τι.
Τοτε ο μπακαλης σαν να κατελήφθη από κάποιο ιερό δέος, και γεμάτος απο παράξενα συναισθήματα αμηχανίας, είπε στη γυναίκα: Πάρε αυτό το σακί, γέμισέ το με τρόφιμα πήγαινε στην οικογένειά σου, και Καλά Χριστούγεννα...
Η γυναίκα συγκινημένη απ την φιλάνθρωπη χειρονομία του παντοπώλη, τον ευχαρίστησε με δάκρυα και έφυγε χαρούμενη.
Όταν έφυγε,τοτε μονον ο παντοπώλης πήρε το χαρτάκι και διάβασε τι έγραφε:
«Κύριε, τον άρτον ημών τον επιούσιον δος ημίν σήμερον…».
