Ενας μαγνητικός τομογράφος χρησιμοποιεί 1.5 – 3.0 tesla μαγνητισμού για να αναγκάσει τα πρωτόνια στα μόρια του νερού να προσανατολιστούν προς την ίδια κατεύθυνση.
Ένας ηλεκτρομαγνητικός παλμός χαμηλής ενέργειας κινεί τα σωματίδια, τα οποία ανάλογα από τα περιβάλλοντα υλικά του σώματος, χρειάζονται διαφορετικούς χρόνους για να γυρίσουν στο αρχικό τους σημείο.
Αυτή η διαφορά στην κίνηση των πρωτονίων μεταφράζεται σε μία απεικόνιση ακριβείας των οργάνων του σωματος μας.
Κανοντας μια μαγνητικη τομογράφια το μαγνητικό πεδίο είναι αρκετό για να τραβήξει τα μεταλλικά αντικείμενα γύρω του.
Μικρότερα αντικείμενα, όπως κοσμήματα, δημιουργουν τοπικά εγκαύματα λογω του ηλεκτρικου ρεύματος το οποίο μετατρέπεται σε θερμότητα.
Ένας 40χρονος Βραζιλιάνος δικηγόρος, υπέρμαχος της οπλοκατοχής, μπήκε στο χώρο του μαγνητικού τομογράφου για να συνοδεύσει τη μητέρα του η οποία θα έκανε την εξέταση.
Παρά τις λεκτικές και γραπτές προειδοποιήσεις να αφαιρέσει όλα τα μεταλλικά αντικείμενα από πάνω του, ο Leandro Mathias de Novaes κράτησε πάνω του το πιστόλι που είχε κρυμμένο, αγνοώντας τον κίνδυνο.
Μόλις ενεργοποιήθηκε ο τομογράφος, τοόπλο εκπυρσοκρότησετραυματίζοντάς τον στην κοιλιά.
Δύο εβδομάδες αργότερα, υπέκυψε στα τραύματά του στο νοσοκομείο Sao Luiz Morumbi.
Την άνοιξη του 2020, η long Covid δεν είχε καν όνομα.
Στην πρώτη έξαρση της πανδημίας οι ερευνητές εστίασαν στις άμεσες, βραχυπρόθεσμες επιπτώσεις των λοιμώξεων από κορωνοϊό και οι γιατροί δεν έδιναν ιδιαίτερη σημασία στα συμπτώματα των ασθενών με μακρά Covid, οι οποίοι, με τη σειρά τους, δεν μπορούσαν να βρουν υποστήριξη σε κάποια οργανωμένη δομή.
Υστερα από τρία χρόνια, οι χρόνιες επιπτώσεις του κορωνοϊού και η μακρά Covid έχει αναγνωριστεί από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας.
Στην Αμερικη τα Εθνικά Ινστιτούτα Υγείας διεξάγουν ένα ερευνητικό πρόγραμμα δισεκατομμυρίων δολαρίωνγια να κατανοήσουν πώς και σε ποιους ξεδιπλώνονται τα μακροχρόνια συμπτώματά της νόσου.
Κλινικές μακράς Covid δέχονται ασθενείς και πρόσφατα δεδομένα υποδεικνύουν ότι καλά δοκιμασμένα φάρμακα για τη θεραπεία ή την πρόληψη της μακράς Covid μπορεί να γίνουν ευρέως διαθέσιμα στο μέλλον.
Ομως, παρά τις όποιες προόδους η μακρά Covid εξακολουθεί να στερείται καθολικού κλινικού ορισμού και, μέχρι στιγμής, δεν υπάρχει κάποιο τυποποιημένο πρωτόκολλο διάγνωσης, ούτε ευρύτερη συμφωνία ως προς κάποια πιθανά συμπτώματα
Παρόλο που οι ειδικοί συμφωνούν, πλέον, ότι η μακρά Covid είναι ένας όρος ομπρέλα, όπως ο καρκίνος, διαφωνούν σχετικά με τους τρόπους εκδήλωσής της και τον αριθμό των υποτύπων που εμπίπτουν στην κατηγορία.
Ορισμένοι παράγοντες κινδύνου έχουν εντοπιστεί:
Η νοσηλεία με Covid, το φύλο σχεδόν δύο στους τρεις ασθενείς με μακρά Covid-19 είναι γυναίκες, σύμφωνα με διεθνή μελέτη που δημοσιεύτηκε πέρυσι, προϋπάρχοντα προβλήματα υγείας, αλλά καθώς η μία χώρα μετά την άλλη κηρύσσει τον ιό ενδημικό, ερευνητές της μακράς Covid, ασθενείς και ακτιβιστές ανησυχούν για το μέλλον.
Σύμφωνα με το Γραφείο Εθνικών Στατιστικών του Ηνωμένου Βασιλείου, στις αρχές του 2023
δύο εκατομμύρια άνθρωποι ανέφεραν συμπτώματα μακράς Covid.
Είναι πιθανό ότι, κατά περίπτωση, ο κίνδυνος να αναπτύξει κάποιος μακρά Covid ύστερα από μόλυνση με κορωνοϊό ίσως έχει μειωθεί,σε σύγκριση με την έναρξη της πανδημίας, λέει η Δρ Ντίπτι Γκουρντασάνι, κλινική επιδημιολόγος στο Πανεπιστήμιο Queen Mary του Λονδίνου και στο Πανεπιστήμιο της Νέας Νότιας Ουαλίας.
Ανοσία στον πληθυσμό
Τα επίπεδα ανοσίας στον πληθυσμό ειδικά μέσω του εμβολιασμού προστατεύουν καλύτερα τον οργανισμό, και σημαντικά δεδομένα υποστηρίζουν την υπόθεση πως τα εμβόλια μπορούν να μετριάσουν τον κίνδυνο εμφάνισης μακράς Covid.
Οι αγωγές επίσης είναι πιθανό να μειώνουν τις επιπτώσεις.
Τα αντιικά φάρμακα βοηθούν πλέον στον περιορισμό του ιού σε πρώιμο στάδιο της λοίμωξης.
Ο αερισμός, η διατήρηση αποστάσεων ασφαλείας και οι μάσκες -όταν χρησιμοποιούνται- μπορούν να περιορίσουν το φορτίο του ιού που διεισδύει στον οργανισμό.
Η πλειονότητα των περιπτώσεων μακράς Covid προκύπτει έπειτα από ήπιες λοιμώξεις, επισημαίνει η Κάθριν Γου .
Οι χειρότερες περιπτώσεις που έχουμε δει προέρχονται από το πρώτο κύμα το 2020 λέει ο Ντικς.
Ομως ο νευρολόγος Ντέιβιντ Πουτρίνο, επικεφαλής κλινικής για ασθενείς με long Covid στο Μάουντ Σινάι, δεν είναι τόσο σίγουρος.
Αν μου φέρνατε έναν ασθενή με μακρά Covid από το στέλεχος Omicron και έναν ασθενή από το πρώτο κύμα του κορωνοϊού, δεν θα ήμουν σε θέση να σας πω ποιος είναι ποιος, σχολιάζει.
Οι δύο περιπτώσεις θα ήταν δύσκολο να συγκριθούν και επειδή τις χωρίζει μεγάλο χρονικό διάστημα.
Τα συμπτώματα της μακράς Covid μπορούν να αυξάνονται, να μειώνονται και να αλλάζουν.
Σε μερικά χρόνια, ασθενείς που τώρα εκδηλώνουν την πάθηση μπορεί να βρίσκονται σε παρόμοια κατάσταση με τους σημερινούς βετεράνους της μακράς Covid.
Δεν ανακάμπτουν πλήρως
Τα λίγα δεδομένα που υπάρχουν σχετικά με την πιθανότητα ανάκαμψης ή ύφεσης είναι ασυνεπή και όχι πάντα ελπιδοφόρα:
Οι ερευνητές της μεγάλης αμερικανικής μελέτης Recover, υπολόγισαν ότι περίπου τα δύο τρίτα των ασθενών με μακρά Covid δεν επιστρέφουν στην κατάσταση της υγείας που είχαν πριν νοσήσουν.
Ορισμένοι λένε πως δεν βλέπουν καν βελτίωση με την πάροδο του χρόνου
Αν το ερώτημα είναι:
Κάνετε τα πράγματα που κάνατε το 2019; η απάντηση είναι σε μεγάλο βαθμό όχι, λέει ο Τζεϊντέι Ντέιβιντς, σύμβουλος για χρόνιες παθήσεις στη Νέα Υόρκη. Και οι υποτροπές δεν είναι ασυνήθιστες, ιδίως μετά από νέα έκθεση στον ιό.
Ακόμα και τώρα, που πολύ περισσότεροι ασφαλιστικοί φορείς έχουν ενημερωθεί για τη μακρά Covid, οι λίστες αναμονής για αποκατάσταση και θεραπεία στις ΗΠΑ είναι τεράστιες.
Αν οι περισσότεροι ερευνητές του κλάδου στρέψουν αλλού το ενδιαφέρον τους και σταματήσουν να μελετούν τις αιτίες αναζητώντας κάποια πιθανή θεραπεία, πολλοί φοβούνται πως θα επηρεαστεί η έρευνα και για άλλες παραμελημένες χρόνιες ασθένειες, όπως
η μυαλγική εγκεφαλομυελίτιδα (σύνδρομο χρόνιας κόπωσης),
με την οποία διαγιγνώσκονται ασθενείς με long Covid.
Η Κέιτ Πόρτερ, διευθύντρια σε εταιρεία μάρκετινγκ με έδρα τη Μασαχουσέτη, δηλώνει ότι ανησυχεί για το μέλλον της οικογένειάς της στην περίπτωση που το ενδιαφέρον για την Covid υποχωρήσει.
Τόσο η ίδια όσο και η έφηβη κόρη της κόλλησαν τον ιό την άνοιξη του 2020. Εκτοτε εκδηλώνουν χρόνια συμπτώματα και η μάχη τους με τη μακρά Covid δεν έχει ακόμη τελειώσει.
Υστερα από μήνες σχετικής βελτίωσης, η κόρη της παλεύει τώρα με παρατεταμένες εξάρσεις κόπωσης που επηρεάζουν την παρουσία της στο σχολείο και η Πόρτερ δεν είναι σίγουρη πόσο δεκτικοί θα είναι οι γύρω της στις εξηγήσεις της αν η ασθένειά τους επιμείνει και τα επόμενα χρόνια.
Σε δύο χρόνια από τώρα, πώς θα το εξηγώ; Θα λέω ότι ευθύνεται η Covid που κόλλησα πριν από πέντε χρόνια;
Η Νισρίν Αλγουάν, ερευνήτρια Δημόσιας Υγείας στο Πανεπιστήμιο του Σαουθάμπτον, στο Ηνωμένο Βασίλειο, και οι συνάδελφοί της, διαπίστωσαν ότι πολλοί ασθενείς με long Covid ανησυχούν και δεν θέλουν να αποκαλύψουν την κατάστασή τους, φοβούμενοι ότι αυτό θα μπορούσε να θέσει σε κίνδυνο τη δουλειά τους, τις κοινωνικές συναναστροφές τους και πολλά άλλα.
Η μακρά Covid θα μπορούσε σύντομα να γίνει μία από τις πολλές χρόνιες ασθένειες που έχουν παραμεληθεί, είναι ελάχιστα κατανοητές και σπάνια συζητούνται
Τα βιώματά είναι εκείνα τα οποία μας κάνουν αυτό που είμαστε.
Μας διαμορφώνουν. Μας επηρεαζουν υποσυνείδητα αλλα και συνειδητά.
Εχουμε τους γονεις στο μυαλό μας σαν αυθεντίες, αλλά κι εκείνοι είναι θνητοί, που σίγουρα κουβαλούν κατάλοιπα απ’ τους δικούς τους γονείς, κάτι που μας περνάνε άθελά τους.
Μας μεταφέρουν δικά τους συμπλέγματα , μας επικρίνουν μας τοποθετούν σε περιβάλλον υπερπροστατευτικότητας, με θετική διάθεση κι αγνές προθέσεις, μα με καταστροφικές πρακτικές συνέπειες για την ψυχική μας υγεία.
Δεν υπάρχει manual στο πώς να γίνεις ο τέλειος γονιός ή πώς να συμπεριφερθείς στο παιδί σου. Επομένως είναι λογικό οι γονείς κι εμείς αργότερα ίσως, αν κάνουμε παιδιά, να περάσουμε, ασυνείδητα πράγματα και τραύματα στα παιδιά μας.
Είναι τα πρώτα άτομα που ερχόμαστε σε επαφή απ’ την αρχή της ζωής μας και τα πρώτα άτομα που μιμούμαστε.
Με πολύ απλές φράσεις, αλλά και πολύ ασήμαντες γι’ αυτούς πράξεις, μας κάνουν ίσως συχνά να νιώθουμε άσχημα με τον εαυτό μας ή μας περνούν λάθος πρότυπα
Όλα αυτά φυσικά, δε γίνονται συνειδητά ούτε σκόπιμα, αλλά μέσω συμπεριφορων επαναλαμβανόμενων που συναντάμε απ’ την παιδική μας ηλικία.
Η αγάπη που θα νιώσει ένα παιδί απ’ τους γονείς του συνήθως θα είναι ανάλογη με αυτή που το παιδί αργότερα θα εκφράσει στις διαπροσωπικές του σχέσεις.
Αν ένα παιδί έχει λάβει αγάπη που βασίζεται στην εξάρτηση και στην εμμονή, τότε πιθανότερο να εκφράσει αργότερα στη ζωή του ένα ανάλογο ή παρόμοιο τρόπο αγάπης.
Το ίδιο και με την αδιαφορία, τη ζήλια, την ανιδιοτέλεια κι όλα τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά.
Κουβαλάμε μέσα μας για πάντα τους γονείς μας κι όσα εκείνοι μας πέρασαν μέσα απ’ την διαπαιδαγώγηση που λάβαμε.
Είναι λογικό, λοιπόν, αν δεν το έχουμε σκεφτεί εμείς οι ίδιοι, να περνάμε στους ανθρώπους που έχουμε γύρω μας όσα ψυχολογικά χαρακτηριστικά πήραμε από εκείνους.
Κι αν πρόκειται για θετικά χαρακτηριστικά έχει καλώς, τι γίνεται όμως όταν πρόκειται για αρνητικά κατάλοιπα του παρελθόντος;
Εκεί έρχεται η ανάγκη για προσωπική αυτοβελτίωση κι αναζήτηση. Εκεί είναι που εμείς πρέπει να κάτσουμε με τον εαυτό μας και να αναρωτηθούμε τι πρέπει να κρατήσουμε και τι να αφήσουμε στο παρελθόν.
Είναι, λοιπόν, ώρα να κόψουμε τον ομφάλιο λώρο με τους γονείς μας κι όσα εκείνοι μας εμφύτεψαν.
Όχι γιατί δεν τους αγαπάμε ή δεν τους εκτιμάμε, αλλά γιατί είμαστε διαφορετικοί άνθρωποι από εκείνους κι οφείλουμε να διαφοροποιηθούμε και να βελτιωθούμε, να στηριχτούμε στις καθαρά δικές μας απόψεις και να διαμορφώσουμε την αποκλειστικά προσωπική μας στάση ζωής.
Μπορεί τα χαρακτηριστικά που μας πέρασαν οι γονείς μας για την εποχή, την κοινωνία και το περιβάλλον που εκείνοι μεγάλωναν να ήταν τα κατάλληλα, όμως οι εποχές αλλάζουν, ευτυχώς, εξελίσσονται κι απαιτούν όσο το δυνατόν γρηγορότερη βελτίωση.
Αν οι γονείς μάς δουν να διαφοροποιούμαστε, να αφήνουμε πίσω τα ψυχολογικά στίγματα που μας έχουν περάσει και να προσπαθούμε να αποκτήσουμε τη δική μας ταυτότητα, χωρίς να περνάμε τα κατάλοιπά μας στο γύρω κοινωνικό μας περιβάλλον, τότε είναι που θα νιώσουν τη μεγαλύτερη ικανοποίηση για εμάς και για ό,τι εκείνοι δημιούργησαν.
Ισως η αποφασιστική συμπεριφορά να φαινεται σκληρή.
Δεν μου αρέσει να εισβάλλεις στον προσωπικό μου χώρο, να με περιφρονείς, να με κάνεις να νιώθω μικρή, ενώ η καρδιά μου και η θέλησή μου είναι μεγάλες.
Δεν μου αρέσει αυτό και υπερασπίζομαι τον εαυτό μου, έτσι ώστε να καταλάβεις και να μάθεις πού βρίσκονται τα όριά μου και ότι σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να περάσεις τα σύνορα, εάν με εκτιμάς πραγματικά.
Μια διάσταση που πρέπει να λάβουμε υπ΄όψιν είναι η ανάγκη να αναπτύξουμε μια συμπεριφορά δυναμική και αποφασιστική ήδη από το περιβάλλον του σχολείου και του πανεπιστημίου.
Ένας μαθητής, ή ένας ενήλικος που ενεργεί δυναμικά είναι άτομο ελεύθερο, σεβαστό και ευτυχισμένο.
Εκφράζω αυτό που ενοχλεί: είναι ζήτημα προσωπικής αξιοπρέπειας
Είναι προτιμότερο να γνωρίζουμε τα δικαιώματα μας όταν θέλουμε να βρεθούμε σε μια αλληλεπίδραση με κάποιον άλλον∙ είναι ζήτημα αξιοπρέπειας και η αξιοπρέπεια θα πρέπει σε κάθε περίπτωση να υπερβαίνει τον φόβο, την ανησυχία, το άγχος να είμαστε πάντοτε ευχάριστοι στους άλλους, τον τρόμο να μην είμαστε αντάξιοι των προσδοκιών των άλλων.
Η αποφασιστική συμπεριφορά δεν είναι τίποτε άλλο από μια βαθιά εκτίμηση του εαυτού μας,
Η βεβαιότητα της δεξιότητας να ενεργούμε δυναμικά αλλά με σεβασμό στα κοινωνικά πλαίσια, τα τόσο περίπλοκα και σύνθετα κοινωνικά πλαίσια του καιρού μας.
Αφ’ ετέρου, είναι σαφές ότι δεν μπορούμε να διεκδικήσουμε τα δικαιώματά μας με επιθετική συμπεριφορά, σα να ζούμε σε μια ζούγκλα.
Το μυστικό λικνίζεται στην ισορροπία, τον σεβασμό, τη γνώση να ξέρεις πώς να ενεργείς…
Η ανάγκη να ικανοποιούμε τους πάντες
Βαθιά μέσα μας κρύβουμε ένα τεράστιο άγχος που δεν είναι άλλο από την προσωπική ανάγκη που έχουμε να ικανοποιούμε όλον τον κόσμο και να είμαστε αντάξιοι των προσδοκιών τους.
Ας καταρρίψουμε αυτόν τον μύθο
Ας συνειδητοποιήσουμε ότι αυτή δεν είναι μια υγιής πρακτική: η φθορά που προκαλούμε στον εαυτό μας είναι τεράστια και ήρθε ο καιρός να το αντιμετωπίσουμε.
Πίσω από αυτό το είδος διεκδίκησης κρύβεται μια συνεχής ανάγκη επιβεβαίωσης.
Επιπλέον, αυτή η ανάγκη προσκολλάται στη λανθασμένη άποψη που μας ταλαιπωρεί, ότι
Αυτό που σκέφτονται οι άλλοι για μένα είναι πιο σημαντικό από την άποψη που έχω εγώ για τον εαυτό μου.
Ο πρώτος κανόνας εκτίμησης του εαυτού μας είναι ότι πριν γίνουμε εμείς αποδεκτοί από τους άλλους, πρέπει πρώτα από όλους να αποδεχτούμε εμείς τον εαυτό μας.
Όλοι καταλαβαίνουμε ότι αυτό χρειάζεται δύναμη, θάρρος και υπομονή να ξεμπλέξουμε τα αναρίθμητα δεσμά που μας πνίγουν:
Τον δεσμό που μας ενώνει με όσους δεν αποδέχονται τον τρόπο που νιώθουμε και βλέπουμε τη ζωή μας.
Το θάρρος να κόψουμε το νήμα που μας δένει με την ανάγκη επιβεβαίωσης και ικανοποίησης των άλλων. Πάρτε την απόφαση ότι οι άλλοι δεν βλέπουν τη ζωή με τα δικά σας μάτια, ούτε βιώνουν την ευτυχία με τη δική σας αύρα.
Λύστε τον δεσμό της παθητικότητας στην οποία μας οδηγεί ο φόβος.
Μπορούμε να εκφράσουμε τις επιθυμίες με αποφασιστικότητα
Όλα εκείνα που μας ενοχλούν αλλά κρύβονται μέσα στην ψυχή μας, για τα οποία σωπαίνουμε, μας κάνουν να ασφυκτιούμε, να πνιγόμαστε.
Τα παίρνουμε όλα πάνω μας, και στο τέλος, αρρωσταίνουμε, δηλητηριάζουμε τον εαυτό μας με το δικό μας δηλητήριο.
Έτσι, όταν αποφασίσουμε να αντιδράσουμε την τελευταία στιγμή, αηδιασμένοι από το μίσος και την ματαίωση, οι άλλοι δεν μας καταλαβαίνουν, δεν νιώθουν όλα εκείνα τα πράγματα που εμείς κρατούσαμε μέσα μας σιωπηλά.
Η αποφασιστικότητα είναι η πυξίδα της εκτίμησης του εαυτού μας, η φωνή που δίνει ηχώ στην αξιοπρέπειά μας και μάχεται για το δίκαιό μας, καθώς είναι ζωτική σημασίας να αναπτύξουμε στρατηγικές που θα μπορέσουμε να ενσωματώσουμε στη συμπεριφορά μας:
Εντάξτε στο καθημερινό σας λεξιλόγιο ρήματα όπως
επιθυμώ, μού αρέσει, αισθάνομαι. Συνειδητοποιήστε εκείνο το συναίσθημα, ή την αίσθηση που εκπέμπουν αυτά τα ρήματα κάθε φορά που τα χρησιμοποιείτε.
Εάν αντιμετωπίζετε μια σύνθετη κατάσταση, μην μένετε στη σιωπή. Εάν κάτι σας ενοχλεί, σας προβληματίζει, ή σας ανησυχεί προσπαθήστε να αποσαφηνίσετε τα πράγματα εκείνη την ώρα..
Αναγνωρίστε το θετικό στη συμπεριφορά των άλλων: ενισχύστε αυτή τη συμπεριφορά, η οποία σας εμπλουτίζει και την οποία θεωρείτε θετική, όπως θα έλεγε ο Kant, που είναι μια αναπαράσταση ενός καθολικού έργου.
Όταν αντιμετωπίζετε μια κατάσταση που σας γεμίζει θυμό ή μίσος, πάρτε βαθιά αναπνοή, αναπνεύστε και μεταφράστε σε λέξεις κάθε αίσθηση χρησιμοποιώντας τις κατάλληλες φράσεις, όπως αυτό με ενοχλεί, διότι … με προσβάλλει αυτό, διότι
Μη χρησιμοποιείτε κατηγορίες, ειρωνεία. Εκφράστε τα δικαιώματα και τις ανάγκες σας, ακούστε τους άλλους και μη φοβάστε να διεκδικείτε και να υπερασπίζεστε τον εαυτό σας. Σεβαστείτε τον εαυτό σας και τους άλλους,
Η αποφασιστικότητα είναι το όπλο της προσωπικής οξυδέρκειας και προστασίας∙ εάν την χρησιμοποιήσουμε σοφά, μπορεί να γίνει η καλύτερη πηγή που θα δροσίσει και θα αναζωογονήσει την αυτοεκτίμησή μας.
Όταν ξαφνικα ο θάνατος παίρνει έναν δικό μας άνθρωπο, το σοκ που βιώνει το σώμα μας, είναι τεράστιο Χάνουμε την γη κάτω απ’ τα πόδια μας.
Το σπίτι μας γεμίζει κόσμο. Οι κινήσεις μας είναι μηχανικές, η ματιά μας είναι θολή.
Πέφτει η νύχτα και το σπίτι αδειάζει επικρατεί μια αλλόκοτη σιωπή. Εκεί ακριβώς στην σιωπή, αρχίζουν να λειτουργούν οι μηχανισμοί μας και είναι σημαντικό να ακούσουμε και να κατανοήσουμε τι θέλουν να μας πουν.
Το πένθος ο πόνος δεν μπορούν να εξαφανιστούν, η πληγή της απώλειας χαράσσεται στα κύτταρα μας για πάντα.
Αυτό που σιγά σιγά μαθαίνουμε είναι πως να διαχειριζόμαστε αυτή την πληγή, μαθαίνουμε να ζούμε και να την φροντίζουμε.
Ο δυνατός άνθρωπος είναι αυτός που μέσα στο χαμό, δεν ξεχνά να κοιτάζει τον ουρανό με τα φωτεινά του άστρα, το ηλιοβασίλεμα, την ανατολή, τα χρώματα, τις μυρωδιές.
Ζούμε σε μια κοινωνία που δεν μας επιτρέπει να κλάψουμε, να λυγίσουμε, να ηττηθούμε και πάνω από όλα πρέπει να είμαστε διαρκώς ευτυχισμένοι, και να έχουμε βρει τι θέλουμε.
Πετυχημένος είναι πια εκείνος που δουλεύει αρκετές ώρες, είναι αναγνωρισμένος, πολυάσχολος και είναι πάντοτε χαμογελαστός.
Έχουν βγει τόσα βιβλία που σου λένε πως να είσαι ευτυχισμένος, πως να κατακτήσεις ότι ονειρεύτηκες και πως να σκέφτεσαι θετικά.
Όλα μέσα σ’ έναν τροχό που όλο κυλάει και δεν έχει σταματημό. Κάπως έτσι καταφέρνουμε να γινόμαστε μηχανές, αλλά ακόμη και αυτές κάποτε χαλάνε.
Δεν μάθαμε να μας φροντίζουμε, γιατί δεν μπορούμε να αισθανθούμε πως το έχουμε ανάγκη.
Είναι σημαντικό να μην ξεχνάμε πως είμαστε άνθρωποι, πλημμυρισμένοι από συναισθήματα και το καθένα από αυτά, χρειάζεται χρόνο να μεγαλώσει και να κατανοηθεί.
Στην δουλειά μου συναντώ ανθρώπους, που θα ήθελαν να υπάρχει ένα μαγικό κουμπί, όπου θα εξαφανίζει τον πόνο, την θλίψη, τον χαμό, την απώλεια, την ήττα, την νίκη, την χαρά και τόσα άλλα.
Τρέχουμε, ξεχνώντας να απολαύσουμε, γεμίζουμε με υποχρεώσεις και δεν έχουμε χρόνο να νιώσουμε και να βιώσουμε τα συναισθήματα μας.
Συχνά νιώθουμε χαλια ψυχικά και σωματικά, ακριβώς γιατί δεν μάθαμε να κάνουμε διαλείμματα.
Παγώνουμε, λες και μέσα μας ζει ένας αιώνιος χειμώνας, ούτε κουβέρτα δεν βάζουμε πάνω στο παγωμένο μας σώμα.
Χάνουμε την ενσυναίσθηση μας, την ικανότητα μας να νιώθουμε τους άλλους.
Ζούμε περιτριγυρισμένοι από τοίχους που χτίσαμε είτε για να μην μας ενοχλούν είτε για να μην νιώθουμε.
Λένε πως όταν φεύγει ένας άνθρωπος, το πρώτο πράγμα που ξεχνάς είναι η φωνή του.
Εγώ πιστεύω πως ακόμη και η φωνή του υπάρχει στον αέρα που αναπνέουμε.
Βοηθάει να του μιλάμε, να τον έχουμε γύρω μας λες και δεν έφυγε ποτέ, γιατί δεν μπορεί να φύγει.
Δεν χάνεται κάτι που αγαπάμε, δεν σβήνει καμιά μορφή απ’ το μυαλό μας, όσο βιώνουμε ολοζώντανη την ύπαρξη του.
Το γράψιμο, οι μνήμες, η μυρωδιά του και τόσα άλλα θα φέρνουν κοντά μας όσους χάσαμε.
Αυτή είναι και η ιδιομορφία μας σαν άνθρωποι, να αισθανόμαστε
Οι νέοι που επιτίθενται σε συμμαθητές τους με σωματική βία δεν το κάνουν γιατί κάποτε τους κακόμαθαν από υπερβολική αγάπη αλλά γιατί μεγάλωσαν σε συνθήκες εγκατάλειψης χωρίς να τους επιτραπεί να αντιδράσουν.
Ο θυμός απέναντι σ έναν γονιό συνηθως παραμένει ασυνείδητος απωθημένος .
Το κακο νεο ειναι οτι δεν μπορεί να σβήσει. Μπορεί μόνο να μετατεθεί σε αποδιοπομπαίους τράγους, ή σε υποτιθέμενους εχθρούς.
Ενηλικοι που ως παιδιά έλαβαν στοργή και συμπαράσταση υιοθετούν από νωρίς τον γεμάτο κατανόηση και αυτόνομο τρόπο συμπεριφοράς των γονιών τους.
Ένα παιδί που έχει ανατραφεί με τη χρήση βίας φοβάται να προσλάβει νέες εμπειρίες, γιατί στα μάτια του ελλοχεύει παντού ο κίνδυνος εντελώς ξαφνικά να τιμωρηθεί για υποτιθέμενα σφάλματα.
Στον μετέπειτα ενήλικο θα λείπει η πυξίδα των εμπειριών, που θα τον καθοδηγούσε.
Γι’ αυτό και θα υποκλίνεται με δουλοπρέπεια μπροστά στην εξουσία και θα φέρεται στους πιο αδύναμους σαν να ήταν δούλοι του, έτσι όπως βίωσε ως παιδί την αυθαιρεσία των γονιών του.
Η συγχώρεση δεν βοηθάει, όσο συγκαλύπτει αυτά που συνέβησαν.
Η αγάπη και η αυταπάτη αλληλοαποκλείονται.
Απ την άρνηση της οδύνης στο παρελθόν, γεννιέται το μίσος που μεταβιβάζεται σε αθώους.
Αποτελεί προσκόλληση στην αυταπάτη και αδιέξοδο.
Η πραγματική αγάπη αντέχει την αλήθεια.
Τελικα η βαναυσότητα δεν είναι έμφυτη αλλά παράγεται και διδάσκεται στην παιδική ηλικία.
Τα παιδιά πρεπει να μεγαλωνουν βλεποντας την αγαπη των γονιων μεταξυ τους, κι οχι τη βια και το μισος, ώστε να μη χρειάζεται να κτίσουν μέσα τους τοίχους προστασίας απέναντι στον πόνο και να αμύνονται αργότερα απέναντι σε φανταστικούς εχθρούς με όπλα που μπορούν να καταστρέψουν τον αλλον.
