ΘΑ ΣΟΥ ΣΤΕΊΛΩ ΈΝΑ ΓΡΆΜΜΑ

Τόσον καιρό που έχω να σε δω σε πεθυμησα, είπα λοιπόν να σου γράψω ένα γράμμα.

Πόσοι από μας πια γράφουμε γράμματα, επιστολές, κάρτες ευχετήριες κλπ.

Με μελάνι στο χαρτί, όμορφα και καλλιγραφικα, όπως παλιά, ορθά γραμμένα, με κόμματα και τελείες, με θαυμαστικά, άμα πρέπει, για να τονίσουμε την από μέσα μας λαχτάρα να εκφραστουμε και να εκφράσουμε αυτά που νιώθουμε, αυτά που θα λέγαμε αν συναντιομασταν σε έναν περίπατο, σε ένα καφέ, σε μια ψησταριά, σε ένα ουζαδικο....

Βλέπεις έχουμε τα e-mails, το what's up, το messenger, το f. b. την ταχύτητα αποστολής, την ταχύτητα απάντησης, με όλα τα σχετικά λάθη, τα greeklish (!)κλπ....

Θα σου στείλω ένα γράμμα, λοιπόν. Θαρρώ πως θα σου αρέσει.

ΕΝΑ ΥΠΌΓΕΙΟ ΓΕΜΑΤΟ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ

 

 

 

Κατέβηκα στο υπόγειο και είδα :

 

-Παλιές φωτογραφίες μέσα σε σκεβρωμενες κορνίζες...

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

-Βαλίτσες ταξιδεμενες δίχως προορισμό..

 

Ενα ρολόι σταματημένο, που δεν λέει την ώρα, γιατί και η ώρα έχει κουραστεί, έμεινε χωρίς βηματισμό, τικ τακ, τικ τακ..

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

-Ενα σεντούκι που μέσα του φυλάει παλιές επιστολές, σκέψεις γραμμένες σε τετράδια κιτρινισμενα από τον καιρό, σχολικά τετράδια καλλιγραφιας γραμμένα με μελάνι και πένα χι,

-παρτιτούρες μουσικής, νανουρίσματα κυρίως

 

-έναν πολυέλαιο, που δεν είναι στην μόδα πια, και η σκόνη έχει θαμπωσει την παλιά, ακαταμάχητη λαμπρότητα των κρυστάλλων μιας άλλης εποχής,-και μια καστανή μπούκλα φυλαγμένη μέσα σε ένα κουτάκι, αλήθεια πώς μπορεί η μπούκλα αυτή να ζει τόσα χρόνια στο σκοτάδι;

Και οι αράχνες να δουλεύουν ανενόχλητα, υφαινοντας έναν ιστό να σκεπάζει εικόνες μιας ζωής περασμένης, για την οποία μόνο ο παλιατζης κάποτε θα βγάλει την ετοιμηγορια του.

Αυτά είδα και είπα :

τις αναμνήσεις δεν τις σκοτώνουμε. Τις ακουμπαμε σε μιαν άκρη, και όταν το επιλέξουμε θα κρατηθουμε από αυτές.

 

 

 

 

 

 

 

 

ΟΙ ΓΙΑΓΙΆΔΕΣ ΜΟΥ ΑΠΌ ΤΗΝ ΑΝΑΤΟΛΉ

Στο σπίτι που έμενε η γιαγιά μου, ένοιωθα την θλίψη να πλανιέται τριγύρω.

 Οι αναμνήσεις της θαρρείς και βαραιναν την ατμόσφαιρα, παρ όλο που δεν τις ξεστόμισε ποτέ.

¨Δεν θέλω να θυμάμαι. Πονάει. Δεν θα μιλήσω γι αυτά. Καλύτερα ας πούμε παραμύθια.¨

 

 

 

Καλύτερα ας μιλήσουμε για τα περιβόλια με τις κερασιές, τις βυσσινιες και τις όμορφες λεμονιές τις ανθισμένες, ας πούμε για τα όμορφα χαλια , τα ¨Σπαρταλιδικα¨ κι εκείνο το εργοστάσιο του παππού που έβγαζε το ροδελαιο το ονομαστό.... Αυτά φτάνουν... "

 

Αυτή ήταν η μία γιαγιά μου, γιατί την άλλη, που έχω και το όνομά της δεν την γνώρισα. Όμως από παλιές φωτογραφίες ξέρω ότι ήταν όμορφη πολύ.

Οι γιαγιάδες μου από την Ανατολή. 

Οι μορφωμένες, οι καλλιεργημενες, με την σωστή γραμματοσυνη, το καθαρό μυαλό, την Πίστη την αληθινή του Χριστού και της νοσταλγίας το κρυφό, το σιωπηλό το δάκρυ

Pink Martini - Splendor in the Grass | Official Music Video

Η ΜΑΓΕΙΡΙΤΣΑ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΒΑΣΩΣ

Η ιστορία που θα σας πω Είναι αληθινή. Τα πρόσωπα που την έζησαν ζούνε και σήμερα εκτός από ένα που ήταν και ο πρωταγωνιστής.  

Κατ απαιτησιν τους τα ονόματα δεν θα αναφερθούν (ορα και Fargo).

Ήταν Μεγάλη Εβδομάδα κι όλη η φύση γιόρταζε. Πασχαλιες, γλυσινες, παπαρούνες και μαργαρίτες οργιαζαν. Άνοιξη γαρ. Οι προετοιμασιες σε πλήρη εξέλιξη. Βάψιμο αυγών, κουλουράκια, στόλισμα το σπίτι, στεφανακι στην εξώπορτα που έγραφε "Easter is here"... μυρτιες και ροδοδαφνες στο βάζο και μουσική πανδαισία.

Σάββατο απόγευμα και στην κουζίνα ετοιμάζεται η μαγειρίτσα. Η κλασική. Κρεμμυδάκια φρέσκα και μαρούλια και συκωτάκια βεβαίως βεβαίως! Μια φορά το χρόνο την τρώμε βρε αδερφέ, ας την ευχαριστηθουμε.

Όταν ήρθε η ώρα για την εκκλησία πήραμε τις λαμπάδες με τα πλαστικά για τον αέρα και τα χάρτινα πλουμιστα φαναρακια για το Άγιο Φως.Δεν μπορώ να θυμηθώ κάτι ξεχωριστό γι αυτή την μέρα. Πάντα εκείνο τον καιρό οι Πασχαλινές διακοπές και οι γεμάτες νοσταλγία μέρες ξεχειλιζαν θαρρείς από ενέργεια και βιασύνη.

Πήγαμε στην εκκλησία. Με το Χριστός Ανέστη αναψαμε τις λαμπάδες μας με το Άγιο Φως και επιστρέψαμε στο σπίτι.

Το τραπέζι μας περίμενε στολισμένο. Στην μέση η πιατέλα με τα κόκκινα αυγά. Μουσική χαρμόσυνη, μετά τα εγκωμια της Μεγάλης Παρασκευής.

Πρώτο πιάτο βεβαίως η μαγειρίτσα. Και τότε ακούγεται η φωνή της θείας Βάσως να μονολογεί απ την κουζίνα
"βρε παιδιά μου, εγώ την μαγειρίτσα την αβγοκοψα κανονικά. Τι έπαθε η σούπα και νερουλιασε…

Ε, λοιπόν, όπως είπα και στην αρχή, η ιστορία είναι αληθινή. Δεν θα γίνει αναφορά σε ονόματα γιατί δεν το επιθυμούν οι επιζώντες (!!!) Θα σας πω όμως τι συνέβη. 

Το "ποντικάκι" της κουζίνας και degυstateur γνωστός, δοκιμάζοντας, αρκετές φορές την μαγειρίτσα, για να μην καταλάβει η θεία Βάσω την "αφαίμαξη" φρόντιζε να την συμπληρώνει με νεράκι του Θεού.
Γι αυτό η μαγειρίτσα η αναμενόμενη, η όμορφη και λαχταριστη έγινε σούπα βαρετή και νερουλιαρικη.

Αυτή είναι η ιστορία μου.