Ρωτησα τον Χαρουλη,εναν πανεμορφο πιτσιρικα 6 χρονων Ξερεις Χαρη η Αγγλια εφυγε απ την Ενωση.
Με κοιταξε χαμογέλασε και ειπε το αμιμητο.
Δηλαδη δεν ειναι πια ΑΕΚ.
Υπαρχει μια ιδιαίτερη κατηγορία ταπεινών ανθρώπων. Τα παιδιά με
τρισωμία 21ή όπως συνηθίζεται με σύνδρομο Down,μία γενετική πάθηση που επηρεάζει ένα σε κάθε 1.000 μωρά.
Τίποτα δεν είναι τυχαίο.
Κάθε άνθρωπος έχει 46 χρωματο σώματα που είναι χωρισμένα σε 23 ζευγάρια.
Κάθε αντρικό σπερματοζωάριο έχει 23 χρωματοσώματα και κάθε ωάριο γυναίκας το ίδιο, έτσι ώστε όταν πραγματοποιείται η σύλληψη και το σπερματοζωάριο γονιμοποιεί το ωάριο, διαμορφώνεται ένας νέος άνθρωπος με ένα πλήρες συμπλήρωμα χρωματοσωμάτων.
Μερικές φορές γίνονται λάθη (;) και προκαλείται αυτό που περιγράφεται ως χρωματοσωμική ανωμαλία.
Το σύνδρομο Down είναι μία τέτοια.
Στη σύλληψη,
αντί ενός χρωματοσώματος 21 από τον πατέρα και ενός 21 από τη μητέρα που ενώνονται,
ένα τρίτο χρωματόσωμα 21 ενώνεται και αναπαράγεται έπειτα σε κάθε κύτταρο του σώματος του μωρού.
Τι προκαλεί το σύνδρομο Down;
Μέχρι τώρα δεν ξέρουμε τι ακριβώς προκαλεί την παρουσία ενός πρόσθετου χρωματοσώματος. Μπορεί να προέρχεται είτε από τη μητέρα είτε από τον πατέρα.
Υπάρχει μια συγκεκριμένη σύνδεση με τις μητέρες μεγαλύτερης ηλικίας.
Εντούτοις τα περισσότερα μωρά με το σύνδρομο Down γεννιούνται από γυναίκες ηλικίας κάτω των 35 ετών, απλά επειδή οι νεότερες γυναίκες έχουν περισσότερα μωρά.
Αυτό που ξέρουμε είναι ότι κανένας δεν πρέπει να κατηγορηθεί
Τίποτα που γίνεται πριν ή κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης δεν μπορεί να προκαλέσει το σύνδρομο Down.
Εμφανίζεται σ όλες τις φυλές, κοινωνικές τάξεις και σ όλες τις χώρες σε όλο τον κόσμο
Μπορεί να συμβεί στον καθένα μας.
Υπάρχουν τρία σημαντικά είδη του συνδρόμου Down.
Περίπου το 95 τοις εκατό των ανθρώπων που έχουν σύνδρομο Down έχουν τρισωμία 21.
Τα παιδιά με το σύνδρομο Down έχουν όλα, κάποιο βαθμό, μαθησιακής δυσκολίας, αλλά αυτό διαφέρει πολύ από παιδί σε παιδί και είναι αδύνατο να υπολογιστεί αυτός ο βαθμός από την γέννηση.
Τα παιδιά με το σύνδρομο Down αναπτύσσονται με αργότερους και περιορισμένους ρυθμούς, αλλά όπως όλα τα παιδιά, θα είναι σε θέση να περπατήσουν, να μιλήσουν, να κάνουν ποδήλατο, να διαβάζουν και να γράφουν.
Με λιγες λέξεις προσπάθησα να σας περιγράψω μια κατάσταση που οδηγεί άνδρα και γυναίκα σε απόγνωση. Γιατί αυτό σε μένα;
Αν το ζευγάρι ¨πιστεύει¨, δέχεται το γεγονός σαν δοκιμασία απ τον Θεό.
Μετά απο λίγο καιρό, η αγάπη που εκπέμπει το ειδικό μωρό τους τους λειώνει την καρδιά.
Ομως για να ξαναθυμηθουμε γιατι ο Χριστός επέμενε να μάθουμε να είμαστε ταπεινοί στην καρδιά.
Σαν Δημιουργός του σύμπαντος, μας προειδοποιούσε για την ελαχιστότητά μας, και το πόσο μάταιο ήταν να νομίζουμε οτι κάτι είμαστε
Οι φωτογραφίες που ακολουθούν, μας πείθουν για το γεγονος.
Χρειάστηκαν 2000 χρόνια, ειδικά τηλεσκόπια,και κορυφαία τεχνολογία, για να καταλάβουμε τον λόγο που Ο Χριστός μας είπε, να μάθουμε είτε εκούσια, μόνοι μας,εθελούσια,Είτε Μέσω ¨Ειδικών Απεσταλμένων Του¨ ¨προικισμένων¨ με το σύνδρομο Down να είμαστε ταπεινοί μια κι είμαστε λιγότερο απο κοκκοι άμμου στην Δημιουργία.
Μακαρι να το σκεφθουν οι εμπλεκομενοι στην αιματηρη αυτη συγχρονη φρεναπατη και να σταματησουν την ανευ ουσιας αλληλοεξοντωση.
Αυτό που γνωρίζουμε για το ανθρώπινο σώμα σχετικα με τη μικροβαρύτητα είναι ότι το αίμα και όλα τα υγρά στο σώμα μας τείνουν να κινούνται προς το πάνω μέρος του .
Αυτό οφείλεται στο ότι η καρδιά σε κατάσταση μικροβαρύτητας δεν χρειάζεται να δουλεύει τόσο έντονα .
Η μετακίνηση των υγρών έχει πολλές συνέπειες.
Αυξάνει την πίεση στα μάτια,ενδοκρανιακα και αλλάζει την καρδιαγγειακή λειτουργία.
Στην επιθεώρηση Nature Medicine διαβαζουμε πως τα ερυθρά αιμοσφαίρια των αστροναυτών καταστρέφονται με αυξημένους ρυθμούς στο Διάστημα.
Η παρατήρηση ότι οι αστροναύτες επιστρέφοντας στη Γη παρουσιάζουν συμπτώματα αναιμίας δεν είναι καινούργια
Από τις πρώτες αποστολές ειχε επισημανθει ότι ο αριθμός των ερυθρών αιμοσφαιρίων των αστροναυτών όταν αυτοί επανέρχονται στη Γη είναι μικρότερος από όταν αναχωρούν για την αποστολή τους.
Ετσι, οι επιστήμονες είχαν διατυπώσει την υπόθεση ότι η παθολογική αυτή κατάσταση προκύπτει στο πλαίσιο της προσαρμογής του ανθρώπινου σώματος σε περιβάλλονμικρο βαρύτητας σε συνθήκες δηλαδή όπου η βαρύτητα πλησιάζει το μηδέν και όταν το σώμα προσαρμόζεται εκ νέου στις γήινες συνθήκες.
Μεταγενέστερη έρευνα ήρθε να περιπλέξει την κατάσταση, αφού οι μετρήσεις των ερευνητών έδειχναν ότι ο αριθμός των ερυθρών αυξάνεται κατά τη διάρκεια του διαστημικού ταξιδιού, ένδειξη η οποία ερχόταν σε αντίθεση με την κυρίαρχη υπόθεση που είχε διατυπωθεί μέχρι τότε.
Οι πτυχές οι οποίες δεν έχουν ξεκαθαριστεί σχετικά με αυτή την παθολογική κατάσταση δεν αφορούν μόνο το χρονικό διάστημα κατά το οποίο εμφανίζεται η αναιμία στους αστροναύτες. Αφορούν επίσης και τους βιολογικούς μηχανισμούς οι οποίοι είναι υπεύθυνοι για την εμφάνιση της αναιμίας:
Δεν έχει διευκρινισθει με ποιον τρόπο προκαλείται η μείωση των ερυθρών στο αίμα.
Ο αριθμός τους θα μπορούσε να μειώνεται επειδή, υπό ορισμένες συνθήκες, τα κύτταρα αυτά καταστρέφονται με πιο γρήγορο ρυθμό ή, αντίθετα, επειδή η παραγωγή τους φθίνει.
Στο παρελθόν, έρευνες είχαν δείξει ότι τα ερυθρά καταστρέφονται με αυξημένο ρυθμό όταν ο ανθρώπινος οργανισμός βρίσκεται σε συνθήκες παραπλήσιες με αυτές που επικρατούν σε περιβάλλον μικροβαρύτητας.
Βασισμένοι στα αποτελέσματα αυτά, οι επιστήμονες επιχείρησαν να λύσουν τον γρίφο της διαστημικής αναιμίας ελέγχοντας εάν κατά τη διάρκεια μιας διαστημικής αποστολής τα ερυθρά των αστροναυτών καταστρέφονται με αυξημένο ρυθμό.
Για τον σκοπό αυτόν συνέλεξανδείγματα αίματος και αναπνοής πριν, κατά τη διάρκεια και μετά την ολοκλήρωση της διαστημικής αποστολής.
Τα δείγματα αυτά συλλέχθηκαν από τρεις γυναίκες και έντεκα άνδρες αστροναύτες, οι οποίοι παρέμειναν στον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό για χρονικό διάστημα έξι μηνών.
Το επόμενο βήμα των ερευνητών ήταν να αναζητήσουν στα δείγματα ίχνη, δηλαδή χημικά μόρια, τα οποία θα πρόδιδαν την καταστροφή των ερυθρών αιμοσφαιρίων.
Δύο από τα βασικότερα ίχνη τα οποία αφήνει η αιμόλυση, όπως ονομάζεται η καταστροφή των κυττάρων αυτών, είναι η αύξηση της ποσότητας του σιδήρου στο πλάσμα , καθώς και η αύξηση του μονοξειδίου του άνθρακα στον αέρα που εκπνέεται από τους πνεύμονες.
Η ανάλυση των δειγμάτων του αίματος και της αναπνοής των αστροναυτών έδειξε πράγματι ότι οι τιμές του σιδήρου και του μονοξειδίου του άνθρακα ήταν σημαντικά πιο υψηλές όχι μόνο κατά τη διάρκεια του ταξιδιού, αλλά και έναν χρόνο μετά την επιστροφή των αστροναυτών στη Γη.
Συγκεκριμένα, τα αποτελέσματα έδειξαν ότι οι αστροναύτες χάνουν περίπου 54% περισσότερα ερυθρά αιμοσφαίρια σε σχέση με αυτά που χάνει ο μέσος άνθρωπος στη Γη.
Ενδεικτικά, ενώ σε μια φυσιολογική κατάσταση ο οργανισμός του ανθρώπου χάνει και δημιουργεί 2 εκατομμύρια ερυθρά αιμοσφαίρια ανά δευτ/το, οι αστροναύτεςχάνουνκατά τη διάρκεια του ταξιδιού τους3 εκατομμύρια ερυθρά αιμοσφαίρια ανά δευτερόλεπτο.
Το αποτέλεσμα αυτό είναι εξαιρετικά σημαντικό, αφού υποδεικνύει για πρώτη φορά μια βασική αιτία εμφάνισης της διαστημικής αναιμίας.
Πάντως, αν και τα αποτελέσματα της έρευνας καταδεικνύουν ότι υπάρχει μια σαφής αύξηση του ρυθμού καταστροφής των ερυθρών αιμοσφαιρίων, δεν υποδεικνύουν εάν αυξάνεται επίσης ο ρυθμός αναπλήρωσης των κυττάρων αυτών.
Περαιτέρω διερεύνηση του μηχανισμού είναι πολύ σημαντική, καθώς επηρεάζει άμεσα τη διατροφή και τις συνθήκες προετοιμασίας των αστροναυτών.
Αναγνωρίσαμε μια μεγάλη πτώση στον αριθμό των ερυθρών αιμοσφαιρίων των αστροναυτών.
Επιπλέον, το γεγονός ότι, σύμφωνα με τα αποτελέσματα της έρευνας, η καταστροφή των ερυθρών αιμοσφαιρίων συνεχίζεται επί έναν χρόνο μετά την άφιξη στη Γη θέτει συγκεκριμένους περιορισμούς σχετικά μετο χρονικό διάστημα το οποίο θα πρέπει να μεσολαβεί προτού ένας αστροναύτης αναχωρήσει για την επόμενη αποστολή.
Μπορεί τα συγκεκριμένα ευρήματα να αφορούν άμεσα τους αστροναύτες οι οποίοι συμμετέχουν σε διαστημικές αποστολές, ωστόσο είναι επίσης ιδιαίτερα σημαντικά για τη διασφάλιση της υγείας των τουριστών του Διαστήματος, δηλαδή των πολιτών οι οποίοι επιλέγουν να ταξιδέψουν στο Διάστημα για λόγους αναψυχής.
Μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα πτυχή της έρευνας στον τομέα της Ιατρικής του Διαστήματος είναι ότι τα ευρήματα στο πλαίσιο αυτού του πεδίου ανοίγουν καινούργιες προοπτικές για την έρευνα στην παραδοσιακή Ιατρική.
Καθώς ο ανθρώπινος οργανισμός μελετάται σε συνθήκες μικροβαρύτητας, αποσαφηνίζονται μηχανισμοί των οποίων η μελέτη σε γήινες συνθήκες παρουσιάζει δυσκολίες.
Η μελέτη της διαστημικής αναιμίας σε αστροναύτες είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα.
Τα ευρήματα των επιστημόνων ενδέχεται να είναι εξαιρετικά σημαντικά για την κατανόηση των γενεσιουργών αιτιών της αιμόλυσης ή της αναιμίας στον πληθυσμό της Γης.
Οι αστροναύτες θεωρούνται αδρανείς στο Διάστημα.
Η απουσία δυνάμεων στο σώμα τους οδηγεί σε κακή φυσική κατάσταση.
Στη Γη, πολλοί άνθρωποι υποφέρουν από ακινησία:
Οσοι βρίσκονται σε εντατικές μονάδες θεραπείας, ασθενείς με περιορισμένη κινητικότητα, ηλικιωμένοι, παρουσιάζουν τα ίδια προβλήματα με τους αστροναύτες, εξηγεί ο δρ Τράντελ, συνεχίζοντας:
Μερικά από αυτά τα προβλήματα είναι η μυϊκή αδυναμία, η απώλεια οστικής μάζας και η αναιμία. Ετσι, ο μηχανισμός ο οποίος προκαλεί την αναιμία στο Διάστημα ενδέχεται να συμβάλει στην περαιτέρω κατανόηση της αναιμίας που εμφανίζεται σε ανθρώπους οι οποίοι βρίσκονται σε ακινησία στη Γη.
Ενα άλλο παράδειγμα είναι η απομόνωση την οποία βιώνουν οι αστροναύτες στο Διάστημα. Μπορεί οι κοινοί θνητοί να ήρθαμε για πρώτη φορά σε επαφή με συνθήκες παρατεταμένης απομόνωσης κατά τη διάρκεια της καραντίνας, ωστόσο αυτή είναι μια κατάσταση την οποία αντιμετωπίζουν διαρκώς οι αστροναύτες όταν βρίσκονται στο Διάστημα.
