Posted on 23 Νοεμβρίου, 2012 by kosmaser
Εχουμε μιλήσει πολλές φορές για
τον μεγάλο δυναστη της ζωής μας,
που ειναι ο πόνος η αρχική αιτία του
οποίου είναι, όπως και να το
κάνουμε, η ανυπακοή στο Θεό, και η
υπακοή στον αλλότριο.
Ανυπακοή στη πήγη της
ζωής.Υπακοή στο νεκροποιό
πνεύμα.Ένα δηλητήριο, αλλά
ταυτόχρονα κι ένα φάρμακο που
ξαναδίνει την υγεία.
Ο πόνος ¨παίζει¨ ανάμεσα στον Θεό και τον διάβολο.
Ο δεύτερος τον εξασκεί σαν δηλητήριο που φαρμακώνει με την απόγνωση, που τον ακολουθεί, τη ψυχή των ταλαίπωρων ανθρώπων. Απ την άλλη ο Θεός τον μεταμορφώνει σε φάρμακο που φέρνει την υγεία στη ψυχή, αποκαθιστώντας την νεκρωμένη υπόσταση του ανθρώπου.
Εκείνος που πονά και ( εν πίστει)
προσεύχεται, αποκτά σιγά-σιγά
αίσθηση ζωής που δεν γίνεται
αντιληπτη απ τους άλλους
ανθρώπους η ψυχή αυτού που πονά,
και προσεύχεται,γίνεται με τον
καιρό, δέκτης της αγάπης του
Θεού.
Νοιώθει σε απόλυτο βαθμό τη
φθαρτότητα που μας περιβάλλει, και
ταυτόχρονα καταλαβαίνει, ποιά είναι
η πραγματική ζωή και ποιός ο
πραγματικός θάνατος.
Αντίθετα αυτός που είναι ακόμα
ξένος με τη ζωή του Χριστιανού,
κλείνεται στον εαυτό του
πονώντας,φθονεί την ευτυχία,
υβρίζει τον Θεό,ειρωνεύεται τους
πιστούς,αποφεύγει την επαφή με
τους άλλους, μη μπορώντας να
ανεχθεί την παρουσία τους και
γεμάτος πίκρα πορεύεται στην
αυτοκαταστροφή..
Εδώ το Ευαγγέλιο μας δίνει
μια συγκλονιστική περιγραφή,
φωτίζοντας το πρόσωπο μιας
Χαναναίας γυναίκας, που τρέχοντας
πίσω απ τον Χριστό ,
ζητά τη βοήθεια Του
Σκληρός ο Λόγος Εκείνου
περιφρονητικός.
¨Ουκ Απεστάλην
Ειμή Εις Τα Πρόβατα Τα
Απολωλότα…οικου Ισραήλ..¨
¨Ουκ Εστίν Καλόν Λαβείν Τον Αρτον Των Τέκνων Και Βαλείν Τοις
Κυναρίοις..¨
Η Χαναναία όμως είναι
πιστή και δεν κάμπτεται..
είναι γεματη
ταπεινότητα αλλά και
αυτομεμψία..
Δεν θίγεται η εθνική της
υπερηφάνεια Δεν ζηλευει τους
Ισραηλίτες.Ο πανδαμάτωρ πόνος
έχει υπερβεί τα σύνορα κι έχει μπεί
ακριβώς στο κέντρο που είναι
Εκείνος.Γι αυτό και δεν αποτυγχάνει
στον σκοπό της..κι ακούει τελικά απ
Εκείνον Τον Λόγο .
¨Ω Γύναι Μεγάλη
Σου Η Πίστις Γενηθητω Σοι Ως
Θέλεις¨
Ο ζωντανός αυτός ¨μύθος¨
μας αποκαλύπτει πως ,ο Χριστός,
πολλες φορές, τις περισσότερες,
σωπαίνει.
Μπορεί να ζητάμε θερμά
την βοήθειά Του, κι εκείνος
δεν ευλογεί.
Ομως αυτή είναι η παιδεία
της αγάπης του Χριστού, που μας
δίνεται, για βγούν στην επιφάνεια οι
κρυφές δυνάμεις υπομονής
καρτερίας, συγγνώμης,
εγκαρτέρησης, όπως κι η ταπεινη
προσευχή, με την οποία αποβάλλεται
ο θανατηφόρος ιός ,της φοβερής
εωσφορικής υπερηφάνειας, που
μας διακατέχει απ τον πιο μικρό
έως τον πιό μεγαλο..
Απ τον πιο πλούσιο στον
πιο φτωχό.
Απ τον αρτιμελή, ως τον
επιλεγμένο… κι έτσι να αρχίσουμε να
νοιώθουμε στην ύπαρξή μας την
αγάπη του Χριστού.
Η Χαναναία είναι ένα διαχρονικό
παραβολικό σημείο ,που
μας διδάσκει συνεχώς οτι η ταπεινη προσευχή, με επιμονή και υπομονή, είναι εκείνη που φτάνει τελικά στα ¨αυτιά¨του Χριστού, για να ακούσωμε απ Εκείνον το βροντερό λόγο Του :
Γενηθήτω Ως Συ Θέλεις..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου