Η ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ ΤΟΥ ΤΣΙΤΣΑΝΗ

 

Posted on 6 Απριλίου, 2013 by kosmaser

 

 

 

 

 

Προσπαθούν χρόνια τωρα να μας τιμωρήσουν με πολλούς τρόπους. 

Μας πήραν τα λεφτά μας, που καλώς ή κακώς, μας τα έδωσε ο πάλαι ποτέ χαρισματικός, κι ο γυιός του, το μετάνιωσε και τα… πήρε πίσω. 

Ο,τι και να κάνουν, βρίσκουμε τρόπο να τους κοροϊδέψουμε γιατί εχουμε το DNA του νικητή, όχι στα χρηματοοικονομικά αλλά στην καρδιά, στο αίμα, μια κι ο ήλιος, που αυτοί δεν έχουν, βοηθά να ισορροπούμε τις φοβερές κατεχολαμίνες μας

Ενα απλό τραγούδι,  μας κάνει να χαρούμε

Ο Βασίλης Τσιτσάνης, υπήρξε μια μεγάλη μορφή στο είδος του άσματος που υπηρέτησε. Είτε μας αρέσει είτε όχι, υπήρξε μεγάλος.

Αυτό αναγνωρίζεται παγκόσμια. Σήμερα το πρωϊ, ο καλός μου συμμαθητής απ τα  χρόνια του γυμνασίου Θεόδωρος Φ. μούστειλε ένα βίντεο με μια νεαρή  Ολλανδέζα να παίζει μια σύνθεση του Maurice Ravel…

Δεν έχει σημασία αν μας αρέσει ή όχι το είδος…

Απλά ένας Ελληνας, και πάλι γίνεται πρεσβευτής αυτού που κανένας, Kissinger δεν θα μπορέσει ποτέ να αφανίσει..γιατί κανένας , ανεγκέφαλος, τραγικός εν πολλοίς στη μιζέρια του μίσους του δεν θα καταλάβει ποτέ πως ο Ρωμηός,έχει αλλού την ελπίδα του οτι κι αν είναι απ όπου κι αν προέρχεται

Ακούστε πρώτα τον τον ίδιο τον συνθέτη να εκτελεί ή μάλλον  να ¨τραγουδά¨ με το μπουζούκι του ¨Τα ωραία του Τσιτσάνη¨ και μετα παρακολουθείστε το πολύ καλό βίντεο με την νεαρή Ολλανδή να κάνει το ίδιο με το βιολί της…

Μοναδική εμπειρία.. είπαμε δεν έχει καμμια σημασία αν σας αρέσει ή όχι το είδος…αυτό που μετρά εδώ είναι η καρδιά…Για την ιστορία.

H Ολλανδή Emmy Storms θεωρείται μια απ’ τις σημαντικότερες σολίστ του βιολιού σε παγκόσμιο επίπεδο. 

Γεννημένη. στις 22 Δεκεμβρίου του 1988…Από το 2005 άρχισε να διακρίνεται σε διαγωνισμούς της πατρίδας της και γρήγορα ήρθε η διεθνής αναγνώριση.

Στο video που θα δείτε, ξετυλίγει, συνοδεία ορχήστρας, τα δεξιοτεχνικά της χαρίσματα στην περίφημη σύνθεση

Tzigane του Maurice Ravel. Μετά το φινάλε ακολουθεί θερμό χειροκρότημα και η Storms επιστρέφει στη σκηνή για το καθιερωμένο  encore. στο 3ο λεπτο του βιντεο.

Συνήθως σε αυτά τα μέρη ο δεξιοτέχνης παίζει ή τα πιο δημοφιλή ή τα περισσότερο αγαπημένα του έργα, αυτά που αισθάνεται πιο ¨βαθιά¨ στην ψυχή του.

Η Storms με φοβερή δεξιοτεχνία,αποδίδει..

το περίφημο σόλο: Τα ωραία του Τσιτσάνη.

Παρατηρώντας την ¨εκτέλεσή της¨ διαπιστώνουμε την πολυπλοκότητα και το μεγαλείο της συνθετικής τέχνης του πραγματικά σπουδαίου δημιουργού.

Το εκκωφαντικό χειροκρότημα που ακολουθεί εκφράζει το θαυμασμό του κοινού για τη σολίστ αλλά και την ποιότητα της επιλογής της.

 

 

 

 

Χαρειτε το.Ειναι στο 3ο λεπτο του βιντεο 

 

 

 

 

 

 

ΚΑΜΙΑ ΦΟΡΑ ΤΟ ΝΑ ΜΗΝ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΠΕΙΣ ΚΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΘΑΝΑΤΟΣ

 

Ήταν μια φορά ένας ορειβάτης που επιχειρούσε μια πολύ δύσκολη αναρρίχηση σε ένα βουνό με έντονη χιονόπτωση. 

Πέρασε τη νύχτα μαζί με άλλους στο καταφύγιο. Το πρωί το χιόνι έχει σκεπάσει για τα καλά το βουνό, πράγμα που κάνει την αναρρίχηση ακόμη πιο δύσκολη. Δεν θέλει, όμως, να γυρίσει πίσω, κι έτσι, όπως μπορεί, με μεγάλη προσπάθεια και θάρρος, συνεχίζει την αναρρίχηση, συνεχίζει να σκαρφαλώνει στο απόκρημνο βουνό. 

Μέχρι που κάποια στιγμή, ίσως από κακό υπολογισμό, ίσως γιατί η κατάσταση ήταν πραγματικά δύσκολη, πάει να στερεώσει στον πάσσαλο το σχοινί ασφαλείας και του γλιστράει ο γάντζος. 

Ο ορειβάτης γκρεμίζεται… αρχίζει να κατρακυλάει στο βουνό χτυπώντας άγρια στα βράχια ενώ το χιόνι πέφτει πυκνό…

Από μπροστά του βλέπει να περνάει όλη του η ζωή. Κλείνει τα μάτια περιμένοντας το χειρότερο, και ξαφνικά, νιώθει στο πρόσωπο του ένα χτύπημα από σχοινί. Χωρίς καθόλου να σκεφτεί, πιάνεται από το σχοινί με μια ενστικτώδη κίνηση. 

Ποιος ξέρει… Το σχοινί αυτό μπορεί να έμεινε εκεί κρεμασμένο από κάποιον πάσσαλο… κι αν είναι έτσι, θα μπορέσει να τον κρατήσει και να σταματήσει την πτώση του.

Κοιτάζει προς τα πάνω, αλλά το μόνο που βλέπει είναι η χιονοθύελλα και το πυκνό χιόνι που πέφτει πάνω τον. Τα δευτερόλεπτα μοιάζουν αιώνες σ’ αυτό το κατρακύλισμα που γίνεται όλο και πιο γρήγορο και μοιάζει να μην τελειώνει

Ξαφνικά, το σχοινί τινάζεται και νιώθει αντίσταση. Ο ορειβάτης δεν βλέπει τίποτε, ξέρει όμως ότι προς το παρόν έχει σωθεί. Το χιόνι πέφτει ασταμάτητα, κι αυτός εκεί, δεμένος με το σχοινί, μέσα στο φοβερό κρύο, κρεμασμένος από ένα κομμάτι λινάρι, που τον κρατάει για να μην τσακιστεί πέφτοντας στη χαράδρα ανάμεσα στα βουνά.

Προσπαθεί να δει τι υπάρχει γύρω του, αλλά μάταια δεν ξεχωρίζει τίποτε. Φωνάζει δυο-τρεις φορές, αλλά καταλαβαίνει ότι δεν υπάρχει περίπτωση να τον ακούσει κανείς. 

Η πιθανότητα να σωθεί είναι απειροελάχιστη. Και να δουν ότι λείπει, δεν θα μπορέσει κανείς ν’ ανέβει να ψάξει γι’ αυτόν πριν σταματήσει η χιονοθύελλα, αλλά και τότε ακόμη, πώς να ξέρουν ότι βρίσκεται κρεμασμένος στο γκρεμό;

Αντιλαμβάνεται πως αν δεν κάνει κάτι γρήγορα, αυτό θα είναι το τέλος του.
Όμως, τι να κάνει;

Θα μπορούσε ίσως να σκαρφαλώσει προς τα πάνω και να προσπαθήσει να φτάσει στο καταφύγιο, αμέσως όμως καταλαβαίνει πως κάτι τέτοιο είναι αδύνατον. 

Ξαφνικά ακούει μια φωνή από μέσα του που του λέει :

 λ ύ σ ο υ

 Μπορεί να είναι η φωνή του Θεού, ή η φωνή της εσωτερικής του σοφίας, μπορεί όμως να είναι κάποιο κακό πνεύμα, ή παραίσθηση… ακούει πάντως τη φωνή να επιμένει 

λ ύ σ ο υ , λ ύ σ ο υ 

Σκέφτεται πως αν λυθεί αυτή τη στιγμή σίγουρα θα σκοτωθεί. Θα είναι ένας τρόπος για να τελειώσει το μαρτύριο του. 

Μπαίνει στον πειρασμό να επιλέξει το θάνατο για να σταματήσει να υποφέρει. 

Σαν απάντηση όμως στη φωνή δένεται ακόμη πιο σφιχτά. Και η φωνή επιμένει 

λ ύ σ ο υ

Μη βασανίζεσαι άλλο, δεν έχει νόημα τόσος πόνος… λύσου 

Εκείνος, όμως, δένεται ακόμη πιο σφιχτά, ενώ πολύ αποφασιστικά λέει μέσα τον πως καμία φωνή δεν πρόκειται να τον πείσει να αφήσει αυτό που χωρίς αμφιβολία του έχει σώσει τη ζωή. 

Η σύγκρουση αυτή συνεχίζεται για ώρες, ο ορειβάτης όμως εξακολουθεί να είναι δεμένος μ αυτό που νομίζει πως είναι η μοναδική του δυνατότητα για να σωθεί.

Ο μύθος λέει ότι την άλλη μέρα η ομάδα διάσωσης βρήκε τον ορειβάτη μισοπεθαμένο. 

Η ζωή τον κρεμόταν από μια κλωστή. Ακόμα λίγα λεπτά, και ο ορειβάτης θα είχε πεθάνει από το κρύο, παγωμένος, και, παραδόξως, δεμένος με το σχοινί του… σε απόσταση λιγότερο από ένα μέτρο από το έδαφος.

Καμιά φορά, το να μην εγκαταλείπεις κάτι είναι θάνατος.
Κάποιες φορές, ζωή είναι να παρατάς αυτό που κάποτε σ’ έσωσε.
Να αφήνεις πίσω τα πράγματα που μαζί τους είσαι δεμένος σφιχτά, επειδή νομίζεις ότι αν τα κρατήσεις θα σε σώσουν από την κατάρρευση.

Όλοι έχουμε αυτήν την τάση να δενόμαστε σφιχτά με ιδέες, πρόσωπα και καταστάσεις. Δενόμαστε με ανθρώπους, με χώρους, με τόπους γνωστούς, γιατί είμαστε βέβαιοι πως αυτό είναι το μόνο πράγμα που μπορεί να μας σώσει. Πιστεύουμε στο γνώριμο κακό, όπως λέει ένα γνωστό γνωμικό.

Και παρόλο που από διαίσθηση καταλαβαίνουμε ότι το δέσιμο σημαίνει θάνατο, συνεχίζουμε να μένουμε αγκιστρωμένοι σ’ αυτό που πια δεν μας χρειάζεται, σ’ αυτό που δεν υπάρχει πια, τρέμοντας τις φανταστικές συνέπειες αν αποδεσμευτούμε.

Χόρχε Μπουκάι – Ο Δρόμος των Δακρύων – Εκδόσεις OPERA

Η ΒΟΥΛΗΣΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ..ΠΟΥ ΕΜΕΙΣ ΤΟ ΛΕΜΕ ΘΑΥΜΑ

 

Posted on 17 Ιουλίου, 2012 by kosmaser

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Λεει ο Κωνσταντίνος, θελεις σοβαρά να με πείσεις οτι ο νόμος της βαρύτητας  δεν υπάρχει, κι όλα είναι , ¨βούληση¨ του Θεού;  

Εξαίρετος επιστήμονας ο Κωνσταντίνος, με περγαμηνές του εξωτερικού, αλλ ατυχως ¨κατηχητόπουλο¨ στα 62 του.

Δεν θέλω να σε πείσω Κων/νε, απλά σου αναφέρω οτι : 

δεν υπαρχουν θαύματα,όπως τα εννοεί ο κόσμος. 

Είναι η βούληση του Θεού, που θέλει ελεύθερα να ενεργεί μ αυτόν ή τον άλλον τρόπο. 

Στην ανάσταση του Λαζάρου, δεν μπορούμε να μιλάμε για aνασταση, αφού ηταν 4 μέρες νεκρός . Είχε προχωρήσει η αποσύνθεση.

Εδώ έχουμε α ν α σ ύ σ τ α σ η του κυτταρικού μηχανισμού του Λαζάρου.Μια Πραξη Δημιουργιας.

Και κάτι τέτοιο δεν μπορεί να περάσει τη βάσανο της επιστημονικής εξήγησης παρά μόνο οτι έτσι το ήθελε ο Θεός κι αποτύπωσε στο γεγονός,Την  Αλλη Ανασύσταση  εκείνη της Δευτέρας Παρουσίας του Χριστού..

Ομως μπορούμε να δούμε γεγονότα πολύ πιο κοντινά μας. Ξέρεις σε καθημερινή βάση έχουμε καταστάσεις που ελέγχονται ως απίστευτες, πλην όμως, είναι καταγεγραμμένες επίσημα.

Ας πούμε σαν κι αυτή της Ουρανίας, Μιας Θαυμάσιας Νέας Γυναίκας Που Δεν Μπορούσε Να Κάνει Παιδί. Πήγε σε πολλούς γιατρούς στην Ελλάδα, στο Λονδίνο,σε ένα μεγάλο κέντρο στην Ουψάλα, όμως όλοι της είπαν ένα μεγάλο όχι ότι δεν μπορεί να γεννήσει.

 

 

Οι προσευχές  τα τάματα ,το κλάμα αμέτρητα 

Και να που Στα σαράντα δύο της έμεινε έγκυος χωρίς υποβοήθηση,το τονιζω αυτό γιατι η υποβοηθηση ειναι καθαρα θελημα δικό μας.

Σα να λέμε δεν ξερεις Εσύ γιατι μας αρνεισαι την τεκνοποιεία,εγω ομως θελω παιδια.

Η χαρά μεγάλη. Ώσπου ήρθε η ώρα να γεννήσει.Κι ο τοκετός ήρεμος χωρίς προβλήματα.Το μωρό τόσο όμορφο, που ομορφότερο δεν είχε ξαναγίνει.

 

Την επομένη ημέρα όμως ήρθε η δυσάρεστη είδηση.Ο γιατρός ανακοίνωσε πως το παιδί γεννήθηκε με ένα νεφρό και αυτό όχι λειτουργικό.

Έπρεπε να αρχίσει αιμοκάθαρση Πήγε στο εξωτερικό, πήγε παντού, δεν μπορούσε να γίνει τίποτε.

Οι προσευχές νύχτα-μέρα δεν σταματούσαν. Όταν το παιδί έφτασε δύο ετών,φορτωμένο με το ασήκωτο Σταυρό της αιμοκάθαρσης.

Με την ¨πεταλούδα¨ στο μικροσκοπικό του λαιμό, να σου σπαράζει τη καρδιά.Τότε ηταν που η αδελφή της μάνας , είδε ένα όνειρο. 

Το παιδί να προσκυνά τον Πανάγιο Τάφο.

Χωρίς δεύτερη σκέψη, μάνα και παιδί ταξίδεψαν στα Ιεροσόλυμα.Όταν μπήκαν μέσα στην Εκκλησία, το μωρό έκλαιγε συνέχεια.

Το Ξάπλωσαν Πάνω Στον Πανάγιο Τάφο.

Όμως το παιδί σφάδαζε στο κλάμα.Αρχισε να μελανιάζει κάποια στιγμή η μάνα του το πήρε στην αγκαλιά της. Το παιδί δεν μπορούσε να αναπνεύσει και το πήγαν εσπευσμένα στο νοσοκομείο. Οι γιατροί το σταθεροποίησαν  και Την ίδια μέρα γύρισε πίσω.

Την επομένη, έπρεπε να πάει για αιμοκάθαρση. Εκεί, στα Ιεροσόλυμα, όσο περιμενε στο νοσοκομείο, ένας καλόγερος ασκητής όλο της μιλούσε για θαύματα,ώσπου ξαφνικά τον άκουσε να λέει: Αλλο και τούτο.Τι χειρουργείο ήταν αυτό. Το παιδί σφάδαζε στο κλάμα από τους πόνους

Ποιο παιδί, γέροντα, ρώτησε η Ουρανία.Το δικό σας Απάντησε εκεινος.

Άγγελοι Το Χειρούργησαν Και Του Έβαλαν Δύο Γερά Νεφρά.

Α, ο γέροντας τρελάθηκε, σκέφθηκε εκείνη. Όταν σηκώθηκε να φύγει, τη χτύπησε στην πλάτη και της είπε:

Άντε, θα  κ ά ν ε ι ς   και κόρη.

Δεν πέρασαν παρά μερικές μέρες, κι οι γιατροί στην  Αθήνα, αποφάσισαν να κάνουν έναν απλό υπέρηχο. Εκπληκτοι είδαν το παιδί να έχει δυό κατάγερα,καινούργια νεφρά.

Το αστείο ήταν οτι δεν το σχολίασαν καν.

Είχαν βλέπεις άλλα σημαντικότερα να σκεφθούν.

Η Ουρανία όμως, θυμήθηκε τον γέρο-Καλογερο Σε μια βδομάδα ήταν στα Ιεροσολυμα.Τον βρήκε εύκολα, λές και την περίμενε.

Γέροντα, το παιδί μου είναι καλά.

Το παιδί μου έχει δύο γερά νεφρά.

Γονάτισε και φίλαγε τα χέρια του  Γέροντα Είσαι άγιος ,του ψιθύρισε.

Παιδί μου, μην το ξαναπείς αυτό. Άγιος είναι μόνο ο Θεός.

Δεν πέρασε πολύς καιρός κι ήρθε η άλλη ευχάριστη είδηση: Εγκυος.

Δεν μπορούσε πλέον να κρύψει την μεγάλη της χαρά Που όμως της θέρμαινε ακόμα πιό πολύ την πίστη.

Δεν είχε την παραμικρή αμφιβολία, οταν μετα απο καιρό ο γυναικολόγος χαμογελώντας της είπε οτι ήταν 

 κ ο ρ ι τ σ ά κ ι. 

Δάκρυσε, και τίποτα άλλο.

Η ιστορία της Ουρανίας.

Αλλη μια ιστορία απ τις πολλές, που τις λέμε θαύματα, που όμως δ ε ν  ε ί ν α ι   τέτοια, αλλά η βούληση του Θεού, που θέλει και ενεργεί  διαφορετικά ορισμένες φορές, όταν δεί οτι μπορεί να  σ ω θ ε ί   ένας άνθρωπος, άσχετα αν είναι μέσα   στην Εκκλησία, πιστεύει, είναι ηθικός, είναι καλός.

Δεν διαφωνώ, συμπλήρωσε ο Κωνσταντίνος, όμως ο Νόμος της βαρύτητας υπάρχει,όπως εκείνος της εντροπίας,  του μαγνητισμού. 

Ειπαμε και πιο πανω...

Εξαίρετος επιστήμονας ο Κωνσταντίνος, με περγαμηνές του εξωτερικού, αλλά ¨κατηχητόπουλο¨ στα 62 του.