Και ξαφνικα αρχισαμε να φοβομαστε.
Δεν ειναι και κατι το συνηθισμενο. Πολεμος .
Η τηλεοραση καθημερινα ¨ενιει¨αριστοτεχνικα στη ψυχη των ανθρωπων δηλητηριο.
Η αρχη απ το πετρελαιο και το φυσικο αεριο. Οχι που ξεχασαμε τις δεκαδες θανατων και τις χιλιαδεςτων προσφυγων, ετσι για το κεφι καποιων ανοητων.
Πολεμος κατι που μας γεμιζει πανικο, κι οπως ξερουμε,πίσω από κάθε πανικό ή φοβία, υφερπει ο φόβος θανάτου.
Εδω συνειδητοποιουμε του ποσο μεγαλη αξία έχει για την εσωτερική ειρήνη, το να πιστεύει κανείς στη μετά θάνατο ζωή.
Ο Καρλ Γιουνγκ ελεγε πως οι ψυχοπάθειες μεταξυ πιστων χριστιανων, είναι πολύ λιγότερες από όσο σ αυτους που δηλωναν ¨αθεοι¨, χωρις εν τοις πραγμασι να ειναι οντως, μια και ελαχιστοι ειναι οι συνειδητοι αθεοι, οι υπολοιποι ειναι απλα Δεϊστες
Το πλεον σημαντικο που ειπωθηκε απ τον μεγαλο αυτον ψυχίατρο ηταν οτι :
Κι αν ακομα υποθεσουμε οτι δεν υπήρχε Θεός, θα έπρεπε να τον επινοήσουμε, διαφορετικα το μεσοδιαστημα μεταξυ ισορροπιας του νου και τρελλας, κονταινει επικινδυνα.
Τα ψυχολογικά προβληματα, συνηθως ερχονται για να μεινουν και να καταδυναστευσουν τη παρουσια του ανθρωπου στην καθημερινοτητα. Ας πουμε σημερα με την σκια του πολεμου και την υπαρξιακή αγωνία για τη ματαιότητα της ζωής και το αναπόδραστο του θανάτου, τον φοβο της προσφυγιας με την ελλειματικη πιστη, και την ατερμονη αναζητηση της ηδονης, που οδηγει εκ του ασφαλους στον ποταμο της εκουσιας οδυνης, για να φτασουμε στον Wil. Shakespeare, και τον Αμλετ να μονολογει :
Να ζει κανείς ή να μη ζει. Και να που ξαφνικα μας γεμισαν ¨εμμονες¨
Να παρουμε τροφιμα, αλευρι, κονσερβες, φαρμακα πρωτης αναγκης, λες κι αυτα θα μας γλυτωσουν απ τον φοβο.
Το ατοπημα του πολυδισεκατομμυριουχου βλαδιμηρου θυμιζει τον Δαμοκλή . Εναν αυλοκόλακα του Διονυσίου Β’, τυράννου των Συρακουσών, που ο βασιλιας τον ρώτησε αν θα ήθελε να πάρει τη θέση , και τα προνόμια του άρχοντα, αλλά μόνο για μία ημέρα κι αυτος δέχθηκε.
Του φόρεσαν τη βασιλικα ρουχα και τον πηγαν στη τραπεζαρία, όπου μπορούσε να απολαύσει όποιο είδος φαγητού επιθυμούσε. Καποια στιγμη ο Δαμοκλής παρατήρησε πάνω από το κεφάλι του να κρέμεται ένα μεγάλο σπαθί, που συγκρατούσαν τρίχες αλόγου, οι οποίες θα μπορούσαν, ανά πάσα στιγμή να κοπούν με αποτέλεσμα το σπαθί να πέσει στο κεφάλι του.
Όταν ο Δαμοκλής ρωτησε σχετικά με το σπαθί τον Διονύσιο εκείνος του απάντησε:
Το σπαθί το τοποθέτησα ο ίδιος εκεί για να μου θυμίζει να παίρνω τις σωστές αποφάσεις για το λαό μου ,και σε πόσο μεγάλο κίνδυνο είναι η ζωή μου καθημερινά.
Ο Δαμοκλής, όταν άκουσε την εξήγηση του Διονυσίου, πανικοβλήθηκε, συνειδητοποιώντας ταυτόχρονα πόσο διαφορετική είναι η ζωή ενός άρχοντα, συγκριτικά με αυτό που πίστευε. Γι αυτό άφησε αμέσως τη ζωή του άρχοντα, αδιαφορώντας για μεγαλεία, και τιμές και επεστρεψε στη παλιά ταπεινή του θέση.
Να μπορουσε καποιος να το ψιθυρισει στ αυτι του βλαδιμηρου
Μπορουμε να καταληξουμε, βγαζοντας ενα απλο συναμα και δυσκολο συμπερασμα :
Ο ξαφνικος πολεμος, μας θυμισε πως ειμαστε ερμαια στις ορεξεις καποιων ισχυρων, και ωρισμενα πραγματα δεν εξαρτωνται απο εμας τους ιδιους. Πρεπει λοιπον να μαθουμε να εχουμε πιστη, υπομονη, και ταπεινωση, μια και ειμαστε ανημποροι μπροστα σ εναν ηγετη που με εργαλειο το φυσικο αεριο και την δυναμη των οπλων προσπαθει να επιτυχει κατι, αγνοωντας οτι το σπαθι του Δαμοκλη κρεμεται πανω απ το κεφαλι του.
Σιγουρα καποια λυση θα δοθει συντομα. Εμεις ομως εχουμε μια μοναδικη ευκαιρια να ξανασκεφθουμε και να επαναπροσδιορισουμε τη ζωη μας.
Εως τοτε δεν μας πιανει πανικος με την τιμη του ηλεκτρικου ρευματος και των καυσιμων . Εχουμε πιστη. Περιοριζομαστε και χαμογελαμε, σκεπτοματε πως ουτε ψυλλος στον κορφο του ανοητου πολεμαρχου, θα θελαμε να ειμασταν.
Χαιρετε.
