Posted on 1 Οκτωβρίου, 2013 by kosmaser
Ηταν ο Πάτροκλος που τηλεφώνησε, για να μου πεί οτι η μητέρα ένός κοινού μας γνωστού, ήταν άρρωστη, κι αν είχα κάποια εναλλακτική πρόταση, στην επέμβαση που ειχαν προγραμματίσει για τους επόμενους μήνες.
Το πρόβλημα ήταν απλό.
Η λύση αναίμακτη βρέθηκε.
Ο Ζάχος θα κανόνιζε το Νοσοκομείο, κι έτσι η κουβέντα μας πήγε στα πράγματα των σχέσεων μεταξύ νύφης και πεθεράς
Πάντα υπάρχουν οι εξαιρέσεις,σαν κι αυτή που θα σας διηγηθώ.
Μια φορά κι έναν καιρό , ήταν ένα ζευγάρι, σαν όλα τα ζευγάρια, μόνο που στο συγκεκριμμένο, επικρατούσε μια απέραντη κατανόηση, πέρα της αμοιβαίας αγάπης, μεταξύ των συζυγων.
Ετσι μια μέρα , η σύζυγος πρότεινε στον αγαπημένο της :
Γνωρίζω πολύ καλά πως την αγαπάς κι επειδή η ζωή είναι πολύ σύντομη, αφιέρωσέ της λίγο χρόνο .
Τί ειναι αυτά που λές τώρα, αντέτεινε ο σύζυγος.
Εγώ εσενα αγαπώ μόνο.
Το ξέρω καλέ μου, όμως το ίδιο ξέρω πως εξ ίσου αγαπάς κι Εκείνη…
Εκείνη, την οποία η γυναίκα μου ήθελε να επισκεφθώ, ήταν η μητέρα μου, χήρα εδώ και χρόνια σχεδόν απο 45 της.
Βλέπεις ο πατέρας μου, ήταν κατα πολύ μεγαλύτερός της.
Θα μου πείτε συνηθισμένη ιστορία Ναί ίσως να είναι, ίσως και πάλι να μην είναι.Συνεχίζω..
Οι απαιτήσεις της οικογένειάς μου, με ανάγκαζαν να την επισκέπτομαι αραιά και που κι ας έμενε πολύ κοντά στο κατάστημά μου.
Εκείνο το βράδυ της τηλεφώνησα και την προσκάλεσα έξω σε δείπνο και μετά για θέατρο, που ήξερα οτι τόσο της άρεσε.
Τι συμβαίνει; Είσαι καλά; με ρώτησε.
Η μητέρα μου είναι από τους ανθρώπους που παίρνει ένα νυχτερινό τηλεφώνημα ή μια αναπάντεχη πρόσκληση ως… αρχή κακών πραγμάτων.
Οχι βρε μάνα,Νόμιζα πως θα ήταν καλή ιδέα να περνούσαμε λίγο χρόνο μαζί ,της απάντησα.
Οι δυο μας μόνοι… Τί λες;
Σκέφθηκε λιγάκι και απάντησε:
Θα το ήθελα πολύ.
Εκείνη την Παρασκευή, καθώς περπατούσα απ το κατάστημά μου στο διαμέρισμά της ,για να πάω να την πάρω, αισθανόμουν περίεργα. Ισως ο εκνευρισμός που προηγείται ενός..περίεργου ραντεβού… Πράγματι, όταν έφθασα στο σπίτι της, παρατήρησα πως και η ίδια ήταν φοβερά συγκινημένη
Με περίμενε στην πόρτα φορώντας το παλιό καλό παλτό της, με περιποιημένα, όπως πάντα, τα μαλλιά της .Δεν θυμόμουνα ποτέ τη μάνα μου απεριποίητη κι αναμαλλιασμένη. Ηταν ντυμένη με το φόρεμα με το οποίο είχε εορτάσει την τελευταία επέτειο του γάμου της.
Το πρόσωπό της ακτινοβολούσε φως, όπως το πρόσωπο ενός πολύ ευτυχισμένου ανθρώπου…
Είπα στις φίλες μου ότι θα βγω με το γιο μου, και όλες τους συγκινήθηκαν μου είπε καθώς έμπαινε στο αυτοκίνητό μου.
Πήγαμε σε ένα εστιατόριο απλό, αλλά με ζεστή ατμόσφαιρα. Η μητέρα μου με έπιασε από το μπράτσο σαν να ήταν Η Πρώτη Κυρία της χώρας.
Μόλις καθίσαμε, της διαβάσα εγώ τον κατάλογο με τα φαγητά. Το έκανα διακριτικά, χωρίς να την κοιτάζω, γιατί τα μάτια της είχαν γεμίσει απο δάκρυα ευτυχισμένης απόγνωσης…
Καθόλου τυχαία, καθυστέρησα αρκετή ώρα,κοιτάζοντας τον κατάλογο, και μονολογώντας δυνατά για να με ακούει, γιατί τελευταία, και λόγω ηλικίας, είχε πια περάσει τα 80, δεν άκουγε και πολύ καλά..
Αφού την άφησα να στεγνώσει διακριτικά με το μαντήλι της
( πάντα χρησιμοποιούσε μαντήλια η μάνα μου, κι όχι αυτά τα απαίσια χαρτομάντηλα..)
σήκωσα το πρόσωπό μου, και είδα τη ¨μαμά¨ μου απ την άλλη άκρη του τραπεζιού ,να με χαζεύει.
Ένα νοσταλγικό χαμόγελο πέρασε από τα χείλη της.Εγώ ήμουν αυτή που σου διάβαζε τον κατάλογο, όταν ήσουν μικρός, θυμάσαι
Ήρθε η ώρα, λοιπόν, να ξεκουραστείς και να μου επιτρέψεις να σου ανταποδώσω τη χάρη απάντησα και όχι μόνο αυτή κι ότι άλλο θελήσεις.
Και να ξέρεις πως η Ευδοκία σ αγαπά πιό πολύ απο έμένα.
( Ευδοκία ηταν η γυναίκα μου, και δεν έλεγα ψέμματα..)
Κατά τη διάρκεια του δείπνου μας, είχαμε μια ευχάριστη συζήτηση.
Οχι τίποτα το εξαιρετικό, απλά το πώς περνάει ο καθένας μας τη μέρα του.
Μιλούσαμε για ώρες, έτσι που τελικά ..χάσαμε την παράσταση στο θέατρο, μόνο που ούτε κάν το σχολίασε κανένας απ τους δυό μας…
Θα βγω μαζί σου την επόμενη φορά, αν μου επιτρέψεις να κάνω εγώ την πρόταση μου είπε η μητέρα μου, καθώς την επέστρεφα στο σπίτι της, κυριολεκτικά κρεμασμένη πάνω μου
Την φίλησα, την αγκάλιασα την χάϊδεψα, και την άφησα στην πόρτα της, γεμάτος απο μιάν απροσδιόριστη χαρά κι ανησυχία.
Πώς πήγε το ραντεβού; ρώτησε με συμπάθεια η γυναίκα μου, μόλις μπήκα στο σπίτι εκείνο το βράδυ. Πολύ όμορφα , σ΄ευχαριστώ. Περισσότερο κι απ΄ό,τι περίμενα της απάντησα.
Μερικές μέρες αργότερα ξέρω ίσως φανεί πολύ μελό η μητέρα μου έφυγε από ανακοπή της καρδιάς ενώ κοιμόταν.
Το πρόσωπό της είχε ένα γαλήνιο υπομειδίαμα, ενώ τα πονεμένα, πράσινα μάτια της, ηταν απαλά κλειστά, ήρεμα χωρίς την παραμικρή σύσπαση.
Φίλος απο παλιά,ο γιατρός που εξέδωσε το πιστοποιητικό του θανάτου, με δάκρυα στα μάτια του, μου είπε, οτι αν δεν το απαγόρευε ο Νόμος θα έγραφε στο πιστοποιητικό, σαν αιτία θανάτου, οτι πέθανε απο απόλυτη ευτυχία γιατί τίποτα πάνω της δεν ήταν σφιγμένο..
Όλα συνέβησαν τόσο γρήγορα.
Λίγο καιρό μετά, έλαβα έναν φάκελο από το εστιατόριο όπου είχαμε δειπνήσει η μητέρα μου κι εγώ.
Μέσα είχε ένα σημείωμα που έγραφε:
Το δείπνο είναι προπληρωμένο. Ήμουν σχεδόν βέβαιη πως δεν.. θα μπορούσα να παρευρεθώ, κι έτσι πλήρωσα για δύο άτομα, για σένα και τη καλή γυναίκα σου.
Δεν θα μπορέσεις ποτέ σου να αισθανθείς Τί Σήμαινε Εκείνη Η Βραδιά Για Μένα…
Θα.. Σ Αγαπώ πάντα
Εκείνη, και μόνο εκείνη τη στιγμή, συνειδητοποίησα βαθιά μέσα μου τη σπουδαιότητα του να είχα πει εγκαίρως ¨σ αγαπω¨.
Συνειδητοποίησα ακόμη άλλη μια σπουδαιότητα, αυτή του να δίνουμε σ αυτούς που αγαπάμε..ή αγαπούσαμε το χρόνο που τους αξίζει.
Τίποτα στη ζωή δεν είναι και δεν θα είναι πιο σημαντικό από την οικογένεια μας.
Ας Αφιερώσουμε λοιπόν λίγο χρόνο σ΄αυτούς που αγαπούμε , ή που έχουμε απομακρύνει απ τη ζωή μας για διάφορες αιτίες γιατί αυτοί δεν μπορούν να περιμένουν.
Εάν ζει η μητέρα σου.Απόλαυσε τη στιγμή.
Εάν δεν ζει.. Να τη θυμάσαι..Και να χεις πάντα στη σκέψη σου πως..
Ο χρόνος ποτέ δεν συγχωρεί…και το κυριώτερο..δεν μπορεί να γυρίσει πίσω.
Advertisements
