Παψαμε πια να μετραμε τα χρόνια,
Ηταν φεβρουάριος του 2011.
Σήμερα το πρωϊ , μου τηλεφώνησε η αδελφή μου για να μου αναγγείλει, με λύπη οτι ο κοινός μας φίλος
Αλέκος,πέθανε.
Η αλήθεια είναι οτι εδώ και 2-3 εβδομάδες οι ειδήσεις δεν ήταν καλές.
Απαγόρευε το κάπνισμα στους ασθενείς του, την ώρα που κάπνιζε μπροστά τους, το ένα τσιγάρο μετά το άλλο με μια ευχαρίστηση και αφοπλιστική απλότητα, λέγοντας:
Mη με βλέπετε εμένα, δέν με πιάνει ο καρκίνος.
Οντως ο καρκίνος δεν τον έπιασε, όμως η καρδιά του άρχισε να τον εγκαταλείπει εδώ και αρκετά χρόνια, μέχρι που τον έκανε ανίκανο να περπατήσει μερικά μέτρα.
Παρ όλα αυτά, η ζωή του λίγο άλλαξε. Μόνο το τσιγάρο αναγκάσθηκε να κόψει, και έλεγε μάλιστα πόσο εύκολο ήταν τελικά..
Εμενε μόνος, και το φαγητό του ήταν,μακαρόνια, σουβλάκια, κι ότι άλλο σκουπίδι μπορούσε κανείς να αγοράσει εύκολα και γρήγορα, μ ένα τηλεφώνημα, απ το κομψό διαμέρισμα-ιατρείο του με θέα το Θέατρο Ηρώδου του Αττικού.
Λάτρης της τεχνολογίας, αγόραζε μετα μανίας ο,τι νέο κυκλοφορούσε, κι ήταν περήφανος και παράλογα χαρούμενος γι αυτό.
Τα τελευταία 2 χρόνια είχαμε συχνή επικοινωνία μεσω του ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, αλλά και του skype, και πάντα μου ζητούσε, τόσο έμεσα αλλά και άμεσα να του πω την γνώμη μου για το τί υπήρχε Πέρα, στον άλλο κόσμο.
Λέγαμε πολλά, κι έβλεπα την ανησυχία του..αλλά μέχρις εκεί τίποτα άλλο.
Ηξερε οτι ήταν ένα σκαλοπάτι πριν.
Το κλάσμα εξώθησης της καρδιάς
του, βρίσκονταν στο 25.
Ηξερε οτι σχοινοβατούσε.
Ομως ζούσε.Ηθελε να ζήσει μέχρι που ένα ατύχημα του στέρησε το ισχίο.
Η επέμβαση απόλυτα επιτυχημένη.
Ομως κάτι μέσα του έσπασε, και δυστυχώς δεν ηταν εγχειρίσιμο.
Εσπασε η ελπίδα και επιθυμία της ζωής.
Απλά χρειάστηκαν λίγοι μήνες για να ολοκληρωθεί το δράμα της ζωής ενός καλού επιστήμονος, που υπελόγισε λανθασμένα τις παραμέτρους της ζωής του.
Η φωνή του ρώσσου βαρύτονου,
ένα ταπεινό κατευόδιο,
Ας είναι, κανείς δεν ξέρει.
