Παρασκευή 27 Ιουνίου 2025

ΜΕΤΑΝΟΙΑ..ΣΩΤΗΡΙΑ..

 














Πριν από χρόνια, 

όταν ήμουν εφημέριος στον ιερό Ναό του Αγίου Βασιλείου Πειραιώς, 

μ’ εκάλεσαν να εξομολογήσω εκτάκτως, κατόπιν δικής του επιθυμίας, ένα νέο άνδρα, 42 ετών, του οποίου το όνομα, ήτο Ξενοφών.

Όταν πήγα, ήταν σε κακή κατάσταση. Ο καρκίνος με τις ραγδαίες μεταστάσεις τον είχε προσβάλλει και στο κεφάλι. 

Οι μέρες του μετρημένες. 

Ήταν μόνος στον θάλαμο, το διπλανό κρεβάτι ήταν άδειο, κι έτσι βρεθήκαμε μόνοι μας.
Και μου είπε τα έξης, για το πώς πίστεψε, αφού υπήρξε, όπως το τόνισε, «σκληρός άθεος» και άπιστος.

«Ήλθα εδώ πριν από 35 περίπου μέρες, σ’ αυτό το δωμάτιο των δύο κλινών. Δίπλα μου ήταν ήδη κάποιος άλλος άρρωστος, μεγάλος στην ηλικία, 80 περίπου ετών. Αυτός ο άρρωστος, πάτερ μου, παρά τους φοβερούς πόνους που είχε στα κόκκαλα -εκεί τον είχε προσβάλει ο καρκίνος- συνεχώς αναφωνούσε «Δόξα Σοι, ο Θεός! Δόξα Σοι, ο Θεός!…» Στη συνέχεια έλεγε και πολλές άλλες προσευχές, που εγώ ο ανεκκλησίαστος και άθεος τις άκουγα για πρώτη φορά. Κι όμως, πολλές φορές μετά από τις προσευχές του ηρεμούσε -κι εγώ δεν ξέρω με ποιόν τρόπο- και τον έπαιρνε γλυκύτατος ύπνος. Ύστερα από δυο-τρεις ώρες ξυπνούσε από τους αφόρητους πόνους, για να ξαναρχίσει και πάλιν «το Χριστέ μου, Σ’ ευχαριστώ! Δόξα στο όνομα Σου!…Δόξα Σοι, ο Θεός!…Δόξα Σοι, ο Θεός!…»

Εγώ μούγκριζα από τους πόνους, κι αυτός ο συνασθενής μου, με τους αφόρητους πόνους, δοξολογούσε τον Θεό. Εγώ βλαστημούσα τον Χριστό και την Παναγία, κι αυτός μακάριζε τον Θεό, Τον ευχαριστούσε για τον καρκίνο που τού έδωσε και τους πόνους που είχε. 

Τότε εγώ αγανακτούσα όχι μόνο από τους πόνους τους φρικτούς που είχα, άλλα και γιατί έβλεπα αυτόν, τον συνασθενή μου, να δοξολογεί συνεχώς τον Θεό. 

Αυτός έπαιρνε σχεδόν κάθε μέρα «την Θεία Μεταλαβιά» κι εγώ ο άθλιος ξερνούσα από αηδία. 

– Σκάσε, επί τέλους! σκάσε επί τέλους να λες συνεχώς «Δόξα Σοι, ο Θεός»! Δεν βλέπεις πως Αυτός ο Θεός, που εσύ Τον δοξολογείς, Αυτός μας βασανίζει τόσο σκληρά; Θεός είναι αυτός; Δεν υπάρχει. Όχι! δεν υπάρχει… Και αυτός με γλυκύτητα απαντούσε: «Υπάρχει, παιδί μου, υπάρχει και είναι στοργικός Πατέρας, διότι με την αρρώστια και τους πόνους μας

καθαρίζει από τις πολλές μας αμαρτίες. Όπως αν ασχολιόσουν με καμιά σκληρή δουλειά, όπου τα ρούχα σου και το σώμα σου θα βρωμούσαν κυριολεκτικώς, θα χρειαζόσουν μία σκληρή βούρτσα για να καθαριστής καλά, κι εσύ και το σώμα σου και τα ρούχα σου, κατά τον ίδιο τρόπο και ο Θεός χρησιμοποιεί την αρρώστια σαν ευεργετικό καθαρισμό της ψυχής, για να την προετοιμάσει για τη Βασιλεία των ουρανών». 

Οι απαντήσεις του μ’ εκνεύριζαν ακόμη περισσότερο και βλαστημούσα θεούς και δαίμονες. 

Δυστυχώς οι αντιδράσεις μου ήσαν αρνητικές, με το να φωνάζω: 

«-Δεν υπάρχει Θεός… Δεν πιστεύω σε τίποτα… Ούτε στον Θεό ούτε σ’ αυτά τα «κολοκύθια» που μού λες περί Βασιλείας του Θεού σου…» Θυμάμαι τις τελευταίες του λέξεις:

-Περίμενε και θα δεις με τα μάτια σου πώς χωρίζεται η ψυχή απ’ το σώμα ενός Χριστιανού που πιστεύει. Είμαι αμαρτωλός, αλλά το έλεός Του θα με σώσει. Περίμενε, θα δεις και θα πιστέψεις! Και η μέρα αυτή έφθασε. Από το νοσοκομείο θέλησαν να βάλουν ένα «παραβάν», όπως ήταν καθήκον τους, αλλά εγώ διαμαρτυρήθηκα. Τούς είπα «όχι, γιατί θέλω να δω πώς αυτός ο γέρος θα πεθάνει!!!». 





Τον έβλεπα λοιπόν να δοξολογεί συνεχώς τον Θεό. 

Πότε έλεγε κάποια «Χαίρε» για την Παναγία, που αργότερα έμαθα ότι λέγονται «Χαιρετισμοί». 

Κατόπιν σιγοέψαλλε το «Θεοτόκε Παρθένε», το «Από των πολλών μου αμαρτιών…», το «Άξιον εστί», κάνοντας συγχρόνως και πολλές φορές το σημείο του σταυρού.

Σήκωσε κάποια στιγμή τα χέρια του και είπε: 

«Καλώς τον Άγγελό μου! 

Σ΄ ευχαριστώ, που ήλθες με τόση λαμπρά συνοδεία να παραλάβεις την ψυχή μου. Σ’ ευχαριστώ!… Σ’ ευχαριστώ!…» Ανασηκώθηκε λίγο, ξανασήκωσε τα χέρια του ψηλά, έκαμε το σημείο του σταυρού, σταύρωσε τα χεράκια του στο στήθος του και εκοιμήθη! 

Ξαφνικά το δωμάτιο πλημμύρισε από φως, λες και μπήκαν μέσα δέκα ήλιοι και περισσότεροι, τόσο πολύ φωτίστηκε το δωμάτιο! 

Ναι, εγώ ο άπιστος, ο άθεος, ο υλιστής, ο «ξιπασμένος», ομολογώ ότι όχι μόνον έλαμψε το δωμάτιο άλλα και μια ωραιότατη μυρωδιά απλώθηκε σ’ αυτό, ακόμη και σε ολόκληρο τον διάδρομο, και μάλιστα όσοι ήσαν ξυπνητοί και μπορούσαν, έτρεχαν εδώ κι εκεί, για να διαπιστώσουν από που ήρχετο η παράξενη αυτή μυρωδιά. 

Έτσι, πάτερ μου, πίστεψα, γι’ αυτό και φώναξα για Εξομολόγο ύστερα από τρεις ημέρες. Την άλλη μέρα όμως, τα ‘βαλα με τους δικούς μου, την μάνα μου και τον πατέρα μου, ύστερα με τα δύο μεγαλύτερα αδέλφια μου, με τη γυναίκα μου, με τους συγγενείς και τους φίλους, και τους φώναζα και τους έλεγα:

– Γιατί δεν μου μιλήσατε ποτέ για τον Θεό, την Παναγία και τους Αγίους; Γιατί δεν με οδηγήσατε ποτέ στην Εκκλησία; Γιατί δεν μου είπατε ότι υπάρχει Θεός και υπάρχει και θάνατος και κάποτε αυτή η ψυχή θα χωρισθεί από το σώμα για να δώσει τον λόγο της; Γιατί με σπρώξατε με την συμπεριφορά σας στην αθεΐα και στον μαρξισμό; Εσείς με μάθατε να βλαστημώ, να κλέβω, να απατώ, να θυμώνω, να πεισμώνω, να λέω χιλιάδες ψέματα, να αδικώ, να πορνεύω… Εσείς με μάθατε να είμαι πονηρός, καχύποπτος, ζηλιάρης, λαίμαργος, φιλάργυρος και κακός. Γιατί δεν μου διδάξατε την αρετή; Γιατί δεν μου διδάξατε την αγάπη; Γιατί δεν μου μιλήσατε ποτέ για τον Χριστό; Γιατί;… Από αυτή τη στιγμή μέχρι που να πεθάνω, θα μου μιλάτε μόνο για τον Θεό, τον Χριστό, την Παναγία, τους Αγγέλους, τους Αγίους. Για τίποτε άλλο.

Ήρχοντο οι δικοί μου, οι συγγενείς, φίλοι, γνωστοί, και τους ρωτούσα τον καθένα χωριστά ή όλους μαζί: 

«-Έχετε να μου πείτε κάτι σημαντικό για τον Θεό; διότι Αυτόν θα συναντήσω! Λέγετε….. Εάν δεν ξέρετε, να μάθετε. 

Οι μέρες περνάνε κι εγώ θα φύγω. Και σ’ ένα – δυο επισκέπτες:

 «- Αν δεν ξέρεις ή αν δεν πιστεύεις, να φύγεις!…» 

Τώρα πιστεύω με όλη μου την καρδιά, και θέλω να εξομολογηθώ όλες τις αμαρτίες μου από μικρό παιδί…» 

Ήτο σταθερός και αμείλικτος με το παλαιό εαυτό του ο Ξενοφών. Και το έλεος του Θεού ήταν μεγάλο, πολύ μεγάλο! 

Εξομολογήθηκε με ειλικρίνεια, κοινώνησε δυο-τρεις φορές και υστέρα από πάλη μερικών ημερών με τον καρκίνο, έφυγε εν πλήρη μετάνοια, με ζέουσα την πίστη, ειρηνικά, οσιακά, δοξολογώντας κι’ αυτός τον Θεό.





Του Πρωτ. Στέφανου Αναγνωστοπούλου.

 

Κυριακή 1 Ιουνίου 2025

ΕΙΜΑΙ ΦΙΛΟΣ ΣΟΥ..





 









Κι οπως περπατουσαμε στο πεζοδρομιο, γυρισε και μουπε : Τελικα εισαι πολυ..φίλος μου.

Χαμογελασα και της απηντησα. Ξερεις τί εχουν πει οι διαφοροι επωνυμοι...

Φιλος είναι αυτος που σου δίνει πλήρη ελευθερία 

να είσαι ο εαυτός σου.

Jim Morrison




Φίλος σου είναι ο άνθρωπος 

που ξέρει τα πάντα για σένα και παρόλα αυτά...ακόμα του αρέσεις.

Elbert Hubbard

Ο έρωτας ξεγυμνώνει τα σώματα· η φιλία ξεγυμνώνει ...χαρακτήρες.

C. S. Lewis

Είναι φίλος μου όποιος μιλάει καλά για μένα..πίσω από την πλάτη μου.

Thomas Fuller

Πραγματικός φίλος είναι αυτός που έρχεται κοντά όταν όλος ο κόσμος απομακρύνεται.


Walter Winchell

Οι σιωπές κάνουν τις πραγματικές συζητήσεις μεταξύ φίλων. 

Αυτό που μετράει δεν είναι να μιλάς, αλλά να μη χρειάζεται να μιλήσεις.


Margaret Lee Runbeck



Εκτιμώ τον φίλο που βρίσκει χρόνο για μένα στην ατζέντα του, αλλά βασίζομαι στον φίλο που δεν συμβουλεύεται την ατζέντα του για μένα.


Robert Brault


Σκέψου αν θα αισθανόσουν άνετα να δώσεις το κλειδί του σπιτιού σου στους δυο καλύτερούς σου φίλους. Αν όχι, βρες άλλους καλύτερους φίλους.


H. Jackson Brown

Αληθινός φίλος είναι αυτός που παραβλέπει τις αποτυχίες σου και αντέχει τις επιτυχίες σου.


Doug Larson

Ένας πραγματικός φίλος ποτέ δεν μπαίνει στον δρόμο σου εκτός και αν πηγαίνεις προς τα κάτω.


Arnold H. Glasow

Μην κάνεις φίλους αυτούς που σε κάνουν να αισθάνεσαι άνετα, αλλά αυτούς που θα σε αναγκάσουν να ανεβάσεις το επίπεδό σου.


Thomas Watson


Διέκοψα τη φιλία μου με δύο ανθρώπους. 

Με τον ένα γιατί ποτέ δεν μου μίλησε για τον εαυτό.. του. 

Και με τον άλλο, επειδή ποτέ δεν μου μίλησε για τον εαυτό...μου.


Nicolas Chamfort

Μην τρέφεις αυταπάτες ότι η φιλία σου δίνει το δικαίωμα να γίνεσαι δυσάρεστος σ’ αυτούς που είναι κοντά σου

Όσο πιο στενή είναι η σχέση σου με κάποιον, τόσο πιο απαραίτητο είναι να είσαι διακριτικός και ευγενικός.


Oliver W. Holmes


Αυτό που κάνει κάποιον φίλο μας είναι το να αγαλλιάζει με τη χαρά μας και όχι το να υποφέρει με τα βάσανά μας.

Friedrich Nietzsche


Οι υποψίες είναι ο καρκίνος της φιλίας.

Πετράρχης


Το να περπατάς μ έναν φίλο στο σκοτάδι είναι καλύτερο από το να περπατάς μόνος στο φως.

Helen Keller


Ένας φίλος σ’ ολόκληρη τη ζωή είναι αρκετός. Δύο είναι πολλοί. 

Τρεις είναι σχεδόν αδύνατον.





Henry Adams



Υποθέτω ότι δεν έχεις πολλούς φίλους. Ούτε κι εγώ. 

Δεν εμπιστεύομαι αυτούς που λένε ότι έχουν πολλούς φίλους. 

Είναι ένα σίγουρο σημάδι ότι δεν ξέρουν πραγματικά κανέναν.

Carlos Ruiz Zafón



Αυτός που είναι φίλος με όλους δεν είναι φίλος σε κανέναν.

Αριστοτέλης



Ένα μοναδικό τριαντάφυλλο μπορεί να είναι ο κήπος μου... ένας μοναδικός φίλος, ο κόσμος μου.

Leo Buscaglia












Αν γίνεις φίλος με τον εαυτό σου, δεν θα είσαι ποτέ μόνος.

Maxwell Maltz

Δεν υπάρχουν ξένοι εδώ· μόνο φίλοι που δεν έχεις γνωρίσει ακόμα.

William Butler Yeats


Σάββατο 31 Μαΐου 2025

ΕΥΘΑΝΑΣΙΑΚΗ ΝΟΟΤΡΟΠΙΑ..

 
















Αποφασισμένος να δώσει τέλος στη ζωή της γυναίκας του και να την ακολουθήσει στον θάνατο ,πήγε νωρίς σήμερα το πρωί, μαζί με τον γιο τους στο νοσοκομείο Ρεθύμνου, ένας 87χρονος. 

Η 85χρονη γυναίκα νοσηλευόταν με καρκίνο τελικού σταδίου και πέθανε ακαριαία από τη βολή που δέχθηκε από τον άνθρωπο με τον οποίο είχε μοιραστεί τη ζωή της. 

Ο 87χρονος νοσηλεύεται στην Εντατική.






Θα παμε πισω δεκα χρονια.

Διαβαζω  στην Καθημερινη, την αποψη του Διεθνους κυρους Θεολογου, Μητροπολιτου Ναυπακτου, για την ευθανασια, 

που νομιζω ερμηνευει με εναργεια αισθημα φιλανθρωπιας αγαπης και πονου το ακρως σοβαρο αυτό θεμα.

Γραφει ο Μητροπολιτης 

πριν 16 χρονια :

 

Η εποχή μας διακρίνεται από μιαν ευγονική και ευθανασιακή νοοτροπίακαι τις εκδηλώσεις αυτής της νοοτροπίας τις βλέπουμε καθημερινά στη ζωή των συνανθρώπων μας, αλλά πολλές φορές αυτό επηρεάζει και εμάς τους ίδιους. 

Θεολογικά μπορούμε να πούμε ότι τόσο η ευγονική όσο και η ευθανασιακή νοοτροπία, συνδέεται με το πάθος της φιλαυτίας και της ευζωίας

αλλά και της απολυτοποίησης της παρούσης ζωής, με την παραθεώρηση της μετά τον θάνατον ζωής.

Στην πραγματικότητα πρόκειται για μια νοοτροπία που 

αρνείται τη θνητότητα  παθητότητα, και τον πόνο 

που συνδέεται με αυτές, αλλά παραθεωρεί και την εμπιστοσύνη στην Πρόνοια του Θεού. 

Eνώ η ζωή και ο θάνατος είναι δεδομένα και είναι αρμοδιότητα του Θεού, οι άνθρωποι τα ιδιοποιούνται 

και συμπεριφέρονται ως ιδιοκτήτες.

Tα συνθήματα που επικρατούν περί της διαχειρίσεως και επιλογής της ζωής και της διαχειρίσεως του θανάτου και του δικαιώματος στη ζωή και τον θάνατο συνιστούν μια  διαφωτιστική  νοοτροπία που απολυτοποιεί και αυτονομεί την ανθρώπινη ζωή.





θάνατος είναι ένα βιολογικό και υπαρξιακό γεγονός που κουβαλά ο άνθρωπος από την στιγμή της συλλήψεώς του.

Στο πρώτο κύτταρο υπάρχουν 

τα γονίδια της γηράνσεως, 

τα γονίδια των ασθενειών, δηλαδή τα γονίδια του θανάτου. 

Mαζί με τη ζωή υπάρχει μέσα μας και ο θάνατος, όσο κι αν δεν το θέλουμε.

Mερικοί άνθρωποι, από διαφόρους λόγους, δεν μπορούν να συμβιβαστούν με τον τρόπο της ζωής τους, όπως δεν μπορούν να συμβιβαστούν με τις ασθένειες, τα γηρατειά και τον θάνατο.

Iσως το περιβάλλον στο οποίο έζησαν, η πίεση που εξασκήθηκε πάνω τους δημιούργησε πολλές βιολογικές, ψυχολογικές, υπαρξιακές και πνευματικές πληγές. 

Xρησιμοποιούν πολλούς τρόπους για να εκδικηθούν  τους ανθρώπους που τους περιβάλλουν και την ίδια την κοινωνία.

Δεν θέλουν να τους θυμούνται οι άλλοι.

Eπειτα, όπως έχει παρατηρήσει η Mυρτώ Pήγου, ζούμε στην εποχή της νεωτερικότητας και της μετανεωτερικότητας  στην οποία, μεταξύ άλλων, κυριαρχεί 

η απο-εθιμοποίηση, δηλαδή η απεξάρτηση από τις συνθήκες του παρελθόντος. 

Aκόμα η στάση του ανθρώπου απέναντι στον θάνατο εκφράζεται με το ψέμα, όταν ο άνθρωπος απωθεί τον θάνατο στο περιθώριο της ζωής, θεωρώντας τον σαν να μην υπάρχει, και δεν θέλει να αναφέρεται σε αυτόν· με την «ντροπή», αφού δεν θέλει να πενθεί και να εκφράζεται συναισθηματικά· και με την «αποστροφή» στο σώμα του αρρώστου και του νεκρού.

Πάντως, η λέξη ευθανασία  προέρχεται από το 

ευ και το θνήσκειν, που δηλώνει τον καλό θάνατο. 

Kι αυτό συνδέεται με όλα εκείνα τα γεγονότα που σχετίζονται με το τέλος της βιολογικής ζωής.

Yπάρχουν πολλές μορφές ευθανασίας, κυρίως είναι 

η παθητική ευθανασία, όταν από τους ιατρούς και το νοσηλευτικό προσωπικό εγκαταλείπεται η θεραπευτική νοσηλεία του αρρώστου, καθώς επίσης εγκαταλείπεται και η διαδικασία ανάνηψης, ίσως με τη συγκατάθεση του αρρώστου και των συγγενών του.

H ενεργητική ευθανασία είναι όταν κάποιοι παρεμβαίνουν με διάφορες χημικές ουσίες που τις θέτουν μέσα στον οργανισμό του ανθρώπου και έτσι επέρχεται η δηλητηρίαση και ο θάνατός του.

Oμως, ο άνθρωπος έχει αρμοδιότητα σ αυτά που κατασκευάζει ο ίδιος και όχι σε εκείνα για τα οποία δεν έκανε απολύτως τίποτε για να τα φέρει στην ύπαρξη και επομένως δεν έχει καμία αρμοδιότητα σ αυτά.


 

Αποτέλεσμα εικόνας για Μητροπολιτου Ναυπακτου,

 

 

 

H ύπαρξή είναι δώρο του Θεού.

H ευθανασία πολλές φορές, αν δεν είναι αποτέλεσμα ιδεολογικών επιλογών, συνδέεται με την απόγνωση και την απελπισία, τις ψυχολογικές ασθένειες και την απουσία νοήματος για τη ζωή

Aκόμη, η  επιθυμία  του ανθρώπου για ευθανασία συνιστά 

μια άγνοια της ευεργετικής παρουσίας του πόνου στη ζωή μας, καθώς επίσης είναι και μια έκφραση δειλίας έναντι των  διαφόρων  δυσκολιών,  ακόμη είναι  και φόβος έναντι του θανάτου.




Eπομένως, η ευθανασία, 

κυρίως η ενεργητική, είναι μια τεχνικοποίηση του θανάτου, 

μια ιδιοποίηση και διαχείριση 

της ζωής και του θανάτου, που δεν υπάγεται στην αρμοδιότητα του ανθρώπου, αλλά αποτελεί δικαίωμα του Θεού που του έδωσε τη ζωή.

 

Πηγη