Η ΕΛΠΙΝΙΚΗ ΚΙ Η 9η ΤΟΥ ΜΠΕΤΟΒΕΝ

 

Η Ελπινίκη  ρωτά πως ερμηνευω την 9η συμφωνία. 

Εξηγούμαι, ο Μεγάλος Γερμανος συνθέτης, δεν υπήρξε μια απλή παρουσία στο χώρο της  μουσικής.. Δημιουργίας. 

Οι εμπνεύσεις του είχαν προφανώς σωστες πηγές.. διαφορετικά δεν θα έπαιζε τέτοιο και τόσο πλατειάς αποδοχής ρόλο..
Ετσι λοιπόν η 9η συμφωνία του Beethoven, διαδραματίζει ιδιαίτερο ρόλο στην παγκόσμια πολιτιστική αυτογνωσία. 

Σε διάφορες ιστορικές στιγμές απετέλεσε μέσο εμψύχωσης και ανάτασης, μέσο παρηγοριάς και ελπίδας . 

Το 1915 ορίστηκε, ως ο ύμνος των.. συμμαχικών δυνάμεων του Α. παγκοσμίου πολέμου ενάντια στη Γερμανία και Αυστρο-Ουγγαρία. 

Στη συνέχεια υιοθετήθηκε η Ωδή στη Χαρά που συμβολίζει την ελευθερία και την αδελφοσύνη των λαών , ως ύμνος της Κοινωνίας των Εθνών. 

Στον αντίποδα… τα συνέδρια του γερμανικού ναζιστικού κόμματος άρχιζαν με την εκτέλεση αυτού του έργου.. 

Τέλος, η 9η , αποτελεί τον ύμνο της.. Ευρωπαϊκής Ένωσης, όταν αυτή εκπροσωπείται επίσημα σε διεθνείς διοργανώσεις και τελετές.
Η 9η συμφωνία αποτελεί όμως σημείο αναφοράς ακόμα και λαών που δεν σχετίζονται με την ευρωπαϊκή μουσική και τη γενικότερα πολιτισμική παράδοση της Ευρώπης. Στην Ιαπωνία Το 1944, ζήτησαν φοιτητές που είχαν επιστρατευτεί, να ακούσουν πριν αναχωρήσουν για το μέτωπο την 9η συμφωνία, για να διατηρήσουν στο μυαλό τους κάτι που τους …θυμίζει την πατρίδα.. Θεωρείται δε παράδοση σ’ αυτή τη χώρα να τραγoυδιέται το χορωδιακό μέρος της 9ης συμφωνίας από Τεράστιες Χορωδίες 3, 5 Και 7 Χιλιάδων Ατόμων. 

Στην Κίνα, το καθεστώς έχει την επίσημη θέση ότι η 9η συμφωνία εκφράζει Τη.. Νίκη Μέσα Από Την Πάλη του λαού ενάντια στους καταπιεστές του. 

Είναι λοιπόν εντυπωσιακό, πώς ένα ευρωπαϊκό μουσικό έργο των αρχών του 19ου αιώνα ,υιοθετείται από άσχετες μεταξύ τους πολιτισμικές παραδόσεις, αξιοποιείται διαχρονικά από τόσο ετερόκλητους κοινωνικούς και πολιτιστικούς φορείς και εντάσσεται στην προσπάθεια για επίτευξη τελείως αντιφατικών στόχων. 

Σημειώνω και τα μέρη της:

I. Allegro ma non troppo
II. Molto vivace
III. Adagio molto e contabile
IV. Presto – Allegro assai