Ήταν ο Γιάννης του Μοθωνιού.
Ο ¨Αμερικάνος¨, που ύστερα από είκοσι χρόνια ξενιτιάς ξαναγύρισε προσκυνητής στον τόπο που γεννήθηκε.
Είναι προσωποποίηση της σκληρής μοίρας του ξενιτεμένου.
Έφυγε μικρός και γυρίζει γέρος. Πήγε να πλουτίση στην Αμέρικα και τα κατάφερε.Ύστερα από σκληρή δουλειά επανήλθε με χιλιάδας τινάς ταλλήρων εις τον τόπον της γεννήσεώς του.
Το αντίτιμο όμως αυτής της σερμαγιάς ήταν πολύ ακριβό.Έχασε τη νιότη του, τη γλώσσα του, τους γονείς του, τους φίλους, την αρραβωνιαστικιά του
Η σκληρή βιοπάλη τον απομάκρυνε από τα πιο ιερά, αγαπημένα κι αξέχαστα για κάθε άνθρωπο.
Γυρίζει στον τόπο του ξένος, άγνωστος, ξεχασμένος από όλους. Και ψάχνει να βρη την ψυχή του και τη χαμένη του ζωή μέσα στα ερείπια στην παλιά του γειτονιά,στο πατρικό του σπίτι.
Αυτή η αναζήτηση μέσα στα χαλάσματα, όπως μας τη δίνει ο συγγραφέας, είναι μια σκηνή με πολλή ένταση και δραματικότητα.
Η ψυχή του είναι γεμάτη συγκίνηση, πόνο κι ευλάβεια αλλά και μια κρυφή, αμυδρή ελπίδα ότι ίσως τον περιμένει η αρραβωνιαστικιά του, η Μελαχρώ.
Είκοσι χρόνια απουσίας είναι βέβαια πάρα πολλά.Αλλά.. ίσως..
Τον καίει η αγωνία να μάθη την αλήθεια, αλλά φοβάται πολύ.
Εντοπίζει το σπίτι της. Όλα του φαίνονται αγνώριστα και το σπίτι είναι κλειστό κι έρημο.
Τα παιδιά, που έψαλλαν χαρούμενα τα κάλαντα των Χριστουγέννων, έρχονται κι εδώ να τραγουδήσουν.
Μια γρια με μαύρη μαντήλα τα αποπέμπει:
Όχι, παιδάκια μ’ , Τι να τραγ’δήστε από μας; Έχουμε και κανέναν; Καλή χρονιά νάχετε κι σύρτε αλλού να τραγ’δήστε.
Ο Αμερικάνος κατασυγκινημένος μαθαίνει από ένα από τα παιδιά βάζοντάς του εις την χείραν ένα τάλληρον, ότι η καλή του ζει εκεί ανύπαντρη και μόνη μαζί με τη μάνα της.
Δεν ησυχάζει. Γεμάτος αγωνία μέσα στη νύχτα προσπαθεί να δη από το παράθυρο στο φωτισμένο δωμάτιο.
Και βλέπει τη Μελαχρώ να κάθεται θλιμμένη και σκεφτική και να σιγοτραγουδά ένα λυπητερό τραγούδι. Λίγο αργότερα θα μάθη κατάπληκτος ότι δεν παντρεύτηκε αυτά τα είκοσι χρόνια, αν και τη ζήτησαν πολλοί γαμπροί,αλλά έμεινε πιστή στον αρραβώνα της και μαράζωσε από τη λύπη της εγκατάλειψης.
Μια ακόμη Πηνελόπη που υπομονετικά περιμένει Κι ας περνούν τα χρόνια, κι ας κυλά σα νερό κι η δική της ζωή, αφαιρώντας από την όψη της τα ρόδα της νιότης.
Ήταν όμορφη, άξια, προκομένη και θα μπορούσε να φτιάξη τη ζωή της. Όμως προτίμησε να μείνη πιστή σε μια υπόσχεση, που όλο και ξεθώριαζε με το πέρασμα των χρόνων και γέμιζε θλίψη την ψυχή της και πόνο στην καρδιά της μάνας της, που την έβλεπε να μαραίνεται μέσα στη μοναξιά της.
Ο Αμερικάνος πηγαίνει στο σπίτι της καλής του και όλα φωτίζονται, όλα ανοίγουν, λάμπουν, ξανανιώνουν.
Σε τρεις μέρες γίνεται ο γάμος κι έτσι δικαιώθηκαν η πιστή Μελαχρώ και ο Γιάννης του Μοθωνιού, που αντιμετώπισαν τη σκληρότητα της ζωής με μεγαλειώδη καρτερία και υπομονή, χωρίς να χάσουν την ανθρωπιά και την αρετή τους:
Μετά τρεις ημέρας, τη Κυριακή, μετά την Χριστού Γέννησιν ετελούντο, εν πάση χαρά και σεμνότητι, οι γάμοι του Ιωάννου Ευσταθίου Μοθωνιού μετά της Μελαχροινής Μιχαήλ Κουμπουρτζή.
Η θεία-Κυρατσώ, μετά τόσα έτη, εφόρεσεν, επ’ ολίγας στιγμάς χρωματιστήν πολίτικην μανδήλαν, δια να ασπασθή τα στέφανα.Και την παραμονήν του Αγίου Βασιλείου εσπέρας, ισταμένη εις τον εξώστην, ηκούσθη φωνούσα προς τους διερχομένους ομίλους των παίδων:
– Ελάτε, π α ι δ ι ά ,να τραγ’δήστε.
Χριστίνα Καρανικόλα.
Χαιρετε
