ΓΑΜΟΣ..ΞΕΡΟΥΜΕ ΤΙ ΘΕΛΟΥΜΕ

 Η εντολη την 6η ημερα της Δημιουργιας , στον Ανθρωπο ηταν :

 Αυξανεσθε και πληθυνεσθε

Απο τοτε περασαν χιλιαδες χρονια..

Καθ όλη τη διάρκεια της πορείας του ο άνθρωπος παντρεύεται για λογους  λογικούς και συμφεροντο-λογικούς : 

Επειδή η γη της κοπέλας συνόρευε με εκείνη του γείτονα, 

επειδή η οικογένεια της κατείχε μία επικερδή επιχείρηση, 

επειδή ο πατέρας της ήταν ο φύλαρχος ή ο αρχηγός της πόλης... 

Κι από τέτοιους λογικούς γάμους εκπορεύονταν : 

μοναξιά, απιστία, κακοποίηση, σκοτισμένα μυαλά. 

Ο γάμος από συμφέρον ποτέ δεν υπήρξε ένας λογικός γάμος. 

Γι' αυτό και αντικαταστάθηκε από τον γάμο από έρωτα.  

Αυτό που έχει σημασία σε έναν γάμο από έρωτα είναι ότι υπάρχουν δύο άνθρωποι που κυριολεκτικά έχουν βυθιστεί ο ένας στον άλλο και κατά βάθος γνωρίζουν ότι αυτό που κάνουν είναι σωστό. 

Για την ακρίβεια, όσο πιο ανώριμος εμφανίζεται ένας γάμος 

(επειδή, έγινε μέσα σ' ένα εξάμηνο ), 

τόσο πιο ασφαλής μπορεί να είναι. 

Η επιπολαιότητα  είναι το αντίβαρο για όλα τα λάθη, ένας καταλύτης στη δυστυχία: 

Το κύρος που διαθέτει το ένστικτο είναι μία φυσική αντίδραση σε τόσους αιώνες παράλογης λογικής. 

Ακόμη και έτσι, όμως, παρά το ότι θεωρούμε ότι αναζητούμε την ευτυχία, τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. 

Γιατί αυτό που  ψάχνουμε δεν είναι η ευτυχία, αλλά η ομοιότητα, να κάτι που μπερδεύει τα σχέδια μας, ειδικά σε ό,τι αφορά τον γάμο: 

Εκείνο που ψάχνουμε είναι να ξανα-δημιουργήσουμε, ως ενήλικες πια, το περιβάλλον και τα συναισθήματα 

της παιδικής μας ηλικίας. 

Η αγάπη που οι περισσότεροι από εμάς γευτήκαμε ως παιδιά, ήταν αναμεμιγμένη με αποδόμηση: 

Οπως να πουμε  το συν-αίσθημα του να θέλεις να βοηθήσεις έναν ενήλικα που έχει χάσει τον έλεγχο, 

όπως  να φοβάσαι τον θυμό του γονιού, 

όπως το να νιώθεις έκθετος, αν ετοιμάζεσαι να εκφράσεις όσα νιώθεις κι όσα θες. 

Τώρα, δεν μοιάζει πιο λογικό που στην ενήλικη ζωή μας απορρίπτουμε συγκεκριμένους ανθρώπους, όχι επειδή έχουν κάποιο ελάττωμα, αλλά επειδή είναι οι σωστοί για εμάς. 

Για την ακρίβεια, πολύ σωστοί, πολύ ώριμοι, πολύ ισορροπημένοι, γεμάτοι κατανόηση, πιστοί και αξιόπιστοι, τόσο πια που η καρδιά μας ξέρει ότι όλα αυτά τα συναισθήματα είναι απολύτως ξένα για μάς.

Παντρευόμαστε τους λάθος ανθρώπους, γιατί πολύ απλά δεν θέλουμε να σχετιζόμαστε μ αυτούς που θα μας αγαπήσουν πραγματικά και θα μας κάνουν ευτυχισμένους. 

Και φυσικά, κάνουμε λάθη, ακριβώς επειδή είμαστε τόσο μόνοι. Πραγματικά μόνοι. Καιρό μόνοι. 

Και μετά από τόσο καιρό μοναξιάς, απομόνωσης είναι ανέφικτο να παραμείνεις επιλεκτικός. 

Και τελικώς, παντρευόμαστε για να δημιουργήσουμε μία  αίσθηση μονιμότητας. 

Νομίζουμε ότι ο γάμος θα μας βοηθήσει να διατηρήσουμε τη χαρά που νιώσαμε, όταν αποφασίσαμε να κάνουμε την πρόταση: 

Παντρευτήκαμε, πιστεύοντας ότι όλο αυτό θα κρατούσε, αλλά ούτε που μυριστήκαμε ότι όλο αυτό δεν είχε καμία σχέση με τον θεσμό του γάμου. 

Στην πραγματικότητα, ο γάμος μας πάει αλλού, σ' ένα σπίτι γεμάτο υποχρεώσεις και τρελαμένα παιδιά, που σκοτώνουν το πάθος κι ας προήλθαν απ' αυτό. 

Το μόνο συστατικό που απομένει σ' αυτό το μπουκάλι είναι ο σύντροφος και συνήθως είναι το λάθος συστατικό. 

Τα καλά νέα είναι ότι δεν πειράζει αν ανακαλύψαμε ότι παντρευτήκαμε τον λάθος άνθρωπο.  

Δεν χρειάζεται 

να τον εγκαταλείψουμε, ας εγκαταλείψουμε  το ρομαντικό ιδεώδες του δυτικού πολιτισμού που εδώ και 250 χρόνια επιμένει ότι κάπου εκεί έξω υπάρχει το ιδανικό άλλο μας μισό, έτοιμο να ικανοποιήσει κάθε μας επιθυμία. Φυσικά και όχι. 

Χρειάζεται μόνο να απορρίψουμε και να απαλλαγούμε από αυτή την ιδεώδη θεώρηση με τη συνειδητοποίηση ότι κάποτε και θα θυμώσουμε, και θα ενοχληθούμε και θα απογοητευτούμε σε μια σχέση και θα ανταποδώσουμε κιόλας, (χωρίς να υπάρχει ίχνος κακίας σε όλο αυτό πολλές φορές). Δεν υπάρχει τέλος στο αίσθημα του κενού και της μη πληρότητας. 

Αλλά τίποτα από αυτά δεν είναι ασυνήθιστο ή αιτία διαζυγίου. 

Με το να επιλέγουμε αυτόν με τον οποίο θα δέσουμε τη ζωή μας, ουσιαστικά επιλέγουμε τον τρόπο με τον οποίο θέλουμε να υποφέρουμε. 

Αυτή η πεσιμιστική φιλοσοφία που επικρατεί γύρω από τον γάμο προσφέρει μία λύση που μας απαλλάσσει από τα αγχωτικά, γεμάτα αναταραχή κομμάτια του θεσμού. Ακούγεται παράξενο, αλλά ακριβώς αυτή η απαισιοδοξία ανακουφίζει από την καταπιεστική φαντασίωση περί ρομαντικού γάμου. 

Η αποτυχία ενός συγκεκριμένου συντρόφου να μας σώσει από τη θλίψη και η μελαγχολία δεν έχει να κάνει με τον συγκεκριμένο άνθρωπο ούτε είναι σημάδι καταστροφής ή... αναβάθμισης αυτής της ένωσης. 

 

Ο άνθρωπος που μας ταιριάζει καλύτερα, δεν είναι αυτός με τον οποίο συμφωνούμε στα πάντα, με τον οποίο μοιραζόμαστε κοινά γούστα και επιλογές, 

αλλά εκείνος που μπορεί να διαπραγματευτεί τις διαφορές μας με έναν έξυπνο τρόπο - κοινώς ένας σύντροφος που είναι καλός στις διαφωνίες και τις διαπραγματεύσεις. 

Πέραν από το ιδανικό του τέλειου ταιριάσματος δύο ανθρώπων, υπάρχει ένα άλλο ιδανικό κι αυτό είναι η ικανότητα να ανέχεται κάποιος τις διαφορές και τα ελαττώματα μας με γενναιοδωρία κι αυτό - ναι - είναι η μεγαλύτερη ένδειξη του ότι βρήκαμε τον περισσότερο κατάλληλο άνθρωπο. 

Η συμβατότητα είναι επίτευγμα της αγάπης, αλλά όχι προαπαιτούμενο της. 

 

Ο ρομαντισμός δεν βοήθησε πολύ. 

Είναι μία μάλλον τραχιά φιλοσοφία. Είναι ο λόγος για τον οποίο πολλά από αυτά που περνάμε στους γάμους μας, γεγονότα που μας φαίνεται εξωπραγματικά και κάποτε άθλια. Καταλήγουμε μόνοι και πεπεισμένοι ότι η οντότητα μας με όλες της τις ατέλειες δεν είναι φυσιολογική. Πρέπει να γίνουμε πιο "φιλόξενοι" στο "λάθος", προσπαθώντας να υιοθετήσουμε μία πιο ανάλαφρη, χιουμοριστική συμπεριφορά που θα συγχωρεί εμάς, αλλά και τους γύρω μας".