ΕΝΑ ΥΠΌΓΕΙΟ ΓΕΜΑΤΟ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ

 

 

 

Κατέβηκα στο υπόγειο και είδα :

 

-Παλιές φωτογραφίες μέσα σε σκεβρωμενες κορνίζες...

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

-Βαλίτσες ταξιδεμενες δίχως προορισμό..

 

Ενα ρολόι σταματημένο, που δεν λέει την ώρα, γιατί και η ώρα έχει κουραστεί, έμεινε χωρίς βηματισμό, τικ τακ, τικ τακ..

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

-Ενα σεντούκι που μέσα του φυλάει παλιές επιστολές, σκέψεις γραμμένες σε τετράδια κιτρινισμενα από τον καιρό, σχολικά τετράδια καλλιγραφιας γραμμένα με μελάνι και πένα χι,

-παρτιτούρες μουσικής, νανουρίσματα κυρίως

 

-έναν πολυέλαιο, που δεν είναι στην μόδα πια, και η σκόνη έχει θαμπωσει την παλιά, ακαταμάχητη λαμπρότητα των κρυστάλλων μιας άλλης εποχής,-και μια καστανή μπούκλα φυλαγμένη μέσα σε ένα κουτάκι, αλήθεια πώς μπορεί η μπούκλα αυτή να ζει τόσα χρόνια στο σκοτάδι;

Και οι αράχνες να δουλεύουν ανενόχλητα, υφαινοντας έναν ιστό να σκεπάζει εικόνες μιας ζωής περασμένης, για την οποία μόνο ο παλιατζης κάποτε θα βγάλει την ετοιμηγορια του.

Αυτά είδα και είπα :

τις αναμνήσεις δεν τις σκοτώνουμε. Τις ακουμπαμε σε μιαν άκρη, και όταν το επιλέξουμε θα κρατηθουμε από αυτές.

 

 

 

 

 

 

 

 

ΟΙ ΓΙΑΓΙΆΔΕΣ ΜΟΥ ΑΠΌ ΤΗΝ ΑΝΑΤΟΛΉ

Στο σπίτι που έμενε η γιαγιά μου, ένοιωθα την θλίψη να πλανιέται τριγύρω.

 Οι αναμνήσεις της θαρρείς και βαραιναν την ατμόσφαιρα, παρ όλο που δεν τις ξεστόμισε ποτέ.

¨Δεν θέλω να θυμάμαι. Πονάει. Δεν θα μιλήσω γι αυτά. Καλύτερα ας πούμε παραμύθια.¨

 

 

 

Καλύτερα ας μιλήσουμε για τα περιβόλια με τις κερασιές, τις βυσσινιες και τις όμορφες λεμονιές τις ανθισμένες, ας πούμε για τα όμορφα χαλια , τα ¨Σπαρταλιδικα¨ κι εκείνο το εργοστάσιο του παππού που έβγαζε το ροδελαιο το ονομαστό.... Αυτά φτάνουν... "

 

Αυτή ήταν η μία γιαγιά μου, γιατί την άλλη, που έχω και το όνομά της δεν την γνώρισα. Όμως από παλιές φωτογραφίες ξέρω ότι ήταν όμορφη πολύ.

Οι γιαγιάδες μου από την Ανατολή. 

Οι μορφωμένες, οι καλλιεργημενες, με την σωστή γραμματοσυνη, το καθαρό μυαλό, την Πίστη την αληθινή του Χριστού και της νοσταλγίας το κρυφό, το σιωπηλό το δάκρυ

Pink Martini - Splendor in the Grass | Official Music Video

Η ΜΑΓΕΙΡΙΤΣΑ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΒΑΣΩΣ

Η ιστορία που θα σας πω Είναι αληθινή. Τα πρόσωπα που την έζησαν ζούνε και σήμερα εκτός από ένα που ήταν και ο πρωταγωνιστής.  

Κατ απαιτησιν τους τα ονόματα δεν θα αναφερθούν (ορα και Fargo).

Ήταν Μεγάλη Εβδομάδα κι όλη η φύση γιόρταζε. Πασχαλιες, γλυσινες, παπαρούνες και μαργαρίτες οργιαζαν. Άνοιξη γαρ. Οι προετοιμασιες σε πλήρη εξέλιξη. Βάψιμο αυγών, κουλουράκια, στόλισμα το σπίτι, στεφανακι στην εξώπορτα που έγραφε "Easter is here"... μυρτιες και ροδοδαφνες στο βάζο και μουσική πανδαισία.

Σάββατο απόγευμα και στην κουζίνα ετοιμάζεται η μαγειρίτσα. Η κλασική. Κρεμμυδάκια φρέσκα και μαρούλια και συκωτάκια βεβαίως βεβαίως! Μια φορά το χρόνο την τρώμε βρε αδερφέ, ας την ευχαριστηθουμε.

Όταν ήρθε η ώρα για την εκκλησία πήραμε τις λαμπάδες με τα πλαστικά για τον αέρα και τα χάρτινα πλουμιστα φαναρακια για το Άγιο Φως.Δεν μπορώ να θυμηθώ κάτι ξεχωριστό γι αυτή την μέρα. Πάντα εκείνο τον καιρό οι Πασχαλινές διακοπές και οι γεμάτες νοσταλγία μέρες ξεχειλιζαν θαρρείς από ενέργεια και βιασύνη.

Πήγαμε στην εκκλησία. Με το Χριστός Ανέστη αναψαμε τις λαμπάδες μας με το Άγιο Φως και επιστρέψαμε στο σπίτι.

Το τραπέζι μας περίμενε στολισμένο. Στην μέση η πιατέλα με τα κόκκινα αυγά. Μουσική χαρμόσυνη, μετά τα εγκωμια της Μεγάλης Παρασκευής.

Πρώτο πιάτο βεβαίως η μαγειρίτσα. Και τότε ακούγεται η φωνή της θείας Βάσως να μονολογεί απ την κουζίνα
"βρε παιδιά μου, εγώ την μαγειρίτσα την αβγοκοψα κανονικά. Τι έπαθε η σούπα και νερουλιασε…

Ε, λοιπόν, όπως είπα και στην αρχή, η ιστορία είναι αληθινή. Δεν θα γίνει αναφορά σε ονόματα γιατί δεν το επιθυμούν οι επιζώντες (!!!) Θα σας πω όμως τι συνέβη. 

Το "ποντικάκι" της κουζίνας και degυstateur γνωστός, δοκιμάζοντας, αρκετές φορές την μαγειρίτσα, για να μην καταλάβει η θεία Βάσω την "αφαίμαξη" φρόντιζε να την συμπληρώνει με νεράκι του Θεού.
Γι αυτό η μαγειρίτσα η αναμενόμενη, η όμορφη και λαχταριστη έγινε σούπα βαρετή και νερουλιαρικη.

Αυτή είναι η ιστορία μου.

ΤΙ ΘΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΧΩΡΙΣ ΤΑ ΑΓΓΕΛΑΚΙΑ..

Όλα λοιπόν τα ¨στολίδια¨ είναι μαζεμένα μέσα στα κουτιά τους.

 

Οι κόκκινες μπάλες, τα λαμπάκια που αναβοσβήνουν κι όλο θαρρείς πως πάει δεν θα ξαναναψουν, πάει χάλασαν και να ξανά σου κλείνουν το μάτι και συ τα πιστεύεις τα μπαγασικα. 

Σε διπλανό κουτί είναι μαζεμένες όλες οι χριστουγεννιάτικες κάρτες αυτές που φέρνουν κάθε χρόνο κοντά μας φωνές αγαπημένες, ωραίες φωνές που έχουν "κάτι" να πουν, πρόσωπα γελαστα χωρίς έννοιες, μέρες που είναι. 

Και κει στο πλάι μάζεψες την παγωμένη, γυαλιστερή, ασημια βροχή από τα κλαδιά, που δεν εσταξε στο πάτωμα, έτσι το θέλησε, να σε θαμπωσει ήθελε μόνο.

Μετά δίπλωσες τα κλαδιά του δέντρου, σαν φτερούγες γύρω στον κορμό, τον ευθυτενη για να σηκώνει το βάρος των "θέλω" μας, λίγο από δω λίγο από κει, όλο και κάτι προκύπτει απρόοπτα..

"Άστα" είπα "αυτά τα αγγελάκια μην τα μαζεύεις ακόμα. Άστα να βρούνε το χρόνο τους και το δρόμο τους, σιγά - σιγά. Έχουμε καιρό γιαυτό. Παρέα μας κάνουν, άλλωστε".

Αλήθεια μου λες τι θα κάνουμε χωρίς τα αγγελάκια;

Ο ΕΡΑΣΤΗΣ ΤΗΣ ΟΠΕΡΑΣ

Η Χριστίνα Ανδρώνη είχε γιορτάσει τα εικοστά τέταρτα γενέθλια της πριν από περίπου ένα μήνα.  Είχε τελειώσει τη Νομική και σχεδόν αμέσως είχε βρει δουλειά σ’ ένα δικηγορικό γραφείο.  Η ίδια ήθελε να πιστεύει πως η συνέντευξη που είχε περάσει

ήταν αυτή που έπαιξε τον καθοριστικό ρόλο στην επιτυχία της αυτή. 

Από την άλλη όμως δεν μπορούσε να παραβλέψει το γεγονός πως ο πατέρας της,ο Κωνσταντίνος Βερυκίου, ήταν και εξακολουθούσε να είναι ένας απ’ τους καλύτερους

πελάτες του γραφείου.  Ίσως για τον λόγο αυτό εκείνη είχε προτιμήσει

να χρησιμοποιήσει το επίθετο του συζύγου της.

Η ώρα πλησίαζε μια το μεσημέρι. 

Έριξε μια μάλλον ικανοποιημένη ματιά στο κυριολεκτικά άδειο γραφείο της. 

Αυτό σήμαινε πως είχε τελειώσει τη δουλειά της για την μέρα και μάλιστα

νωρίτερα και από ότι η ίδια είχε υπολογίσει.  Ένα χαμόγελο φάνηκε

να δροσίζει το πρόσωπο της και τα γαλανά της μάτια έλαμπαν. 

Είχε κερδίσει και άλλο χρόνο για την έκπληξη που ετοίμαζε στο σύζυγο της. 

Είχαν πολύ καιρό να περάσουν ένα ολόκληρο απόγευμα μαζί.

Ήταν σχεδόν βέβαιη πως ο αιφνιδιασμός του θα ήταν απόλυτος.

      

Άφησε για λίγες στιγμές τον εαυτό της ελεύθερο και νέες σκέψεις την κατέκλυσαν.   Άγνωστο για ποιο λόγο η σκέψη της σταμάτησε στον Αλέξανδρο Πάλλη. 

Τον είχε γνωρίσει στη Νομική και είχαν γίνει καλοί φίλοι. 

Η ίδια τον είχε συμπαθήσει σχεδόν αμέσως. 

Ήταν ένας άνθρωπος ήρεμος και πολύ ευαίσθητος σαν χαρακτήρας. 

Ο ίδιος ήταν ένας πολύ καλός δικηγόρος και ήταν φανερό πως σεβόταν τη γνώμη της,

άσχετα αν κάποιες φορές διαφωνούσε απόλυτα. 

Οι νομικές τους αψιμαχίες την κέντριζαν πάντοτε και κατά κάποιο τρόπο

ένοιωθε ευχαριστημένη.  Η ίδια είχε την απόλυτη βεβαιότητα πως ο Αλέξανδρος Πάλλης

ήταν ερωτευμένος μαζί της, όμως ποτέ δεν προχώρησε περισσότερο. 

Η ίδια δεν ήταν και τόσο σίγουρη για το τι ακριβώς ένοιωθε για εκείνον. 

Ίσως, λοιπόν, ήταν καλό που εκείνος δεν είπε κάτι παραπάνω, δεν προχώρησε περισσότερο,

επειδή και εκείνη βαθιά μέσα της δεν ήθελε να τον πικράνει με λόγια που θα τον πονούσαν.

 Έτσι κάπως μπήκε στη ζωή της ο Στέφανος Ανδρώνης.

Κλεαρχος Βουρβουλης.
(Συνεχιζεται)

ΕΙΝΑΙ ΚΙ Ο ..ΕΡΩΤΑΣ..

"Ανεβαίνω σκαλοπάτια, ανεβαίνω ανηφοριές
για να ιδώ τα δυο της μάτια, που μ’ ανάψανε φωτιές..."