ΕΧΩ ΧΑΡΑ..ΠΑΝΤΟΤΕ..

 

Posted on 22 Απριλίου, 2016 by kosmaser

 

 

Γιατί ο απόστολος Παύλος, Τόσο φορτικός στο θέμα της χαράς; Και γιατι, μεταξυ των αλλων αρετων και χαρισματων, οπως ειναι η αγαπη,η ειρηνη,η πιστη,η ελεημοσυνη,η προσευχη και η εγκρατεια,

συμβουλεύει και απαιτεί και ¨εύχεται¨ ν’αποκτήσουν οι χριστιανοί τη χαρά;

 

 

 

 

Γιατι οπως κι ο ιδιος λεει. 

Η χαρά είναι στοιχείο της ¨Βασιλείας του Θεού¨ και ¨καρπός¨ του Αγίου Πνεύματος. 

¨Ου γαρ εστίν η ¨βασιλεία του Θεού¨

 βρώσις και πόσις , αλλά δικαιοσύνη και ειρήνη και

χ α ρ ά  εν Πνεύματι Αγίω .¨

 

 

 

ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗΣ..ΡΕΜΒΑΣΜΟΣ ΔΕΚΑΠΕΝΤΑΥΓΟΥΣΤΟΥ

 

Τω όντι ο Φραγκούλας επείσθη κι εφιλιώθη με την σύζυγόν του. 

Ηρραβώνισαν την Αργυρώ, είτα μετ’ ολίγους μήνας την εστεφάνωσαν ..

Είτα πάλιν επήλθε τρίτος χωρισμός μεταξύ του παλαιού ανδρογύνου και μ’ ένα γεροντόπαιδον μαζί, το οποίον ήλθεν εις τον κόσμον σχεδόν συγχρόνως με τον γάμο της πρωτοτόκου.

Τότε η Κούμπω, ήτις είχε γίνει δεκατριών ετών, δεν έπαυε να τρέχη πλησίον του πατρός της, και να τον παρακινή ν’ αγαπήση με την μητέρα.

Μίαν ημέραν θλιβερά του είπεν:

- Δεν θα μπορώ πλέον νάρχωμαι, ούτε στο κελλί σου, πατέρα ... Είναι κάτι κακές γυναίκες εκεί στον μαχαλά στο δρόμο που περνώ, και τις άκουσα που λέγανε καθώς περνούσα: Να, το κορίτσι της Φραγκούλαινας, που την έχει απαρατήσει ο άνδρας της…». 

Δεν το βαστώ πλέον, πατέρα...

Τω όντι, παρήλθον τρεις ημέραι, και η Κούμπω δεν εφάνη εις το κελλί του πατρός της. Την τετάρτην ημέραν ήλθε πολύ ωχρά και μαραμένη· εφαίνετο να πάσχη.

-Τι έχεις κορίτσι μου; της είπεν ο πατήρ της.

-Αν δεν έλθης, πατέρα, του απήντησεν αποτόμως αίφνης, με παράπονον και με πνιγμένα δάκρυα, να ξεύρης, θα πεθάνω απ’ τον καημό μου

-Έρχομαι, κορίτσι μου, είπεν ο Φραγκούλης.

Τω όντι,, την άλλην ημέραν επήγεν εις την οικίαν. Αλλ’ η νεαρά κόρη έπεσε πράγματι ασθενής και είχεν δεινόν πυρετόν. Όταν ο πατέρας ήλθεν παρά την κλίνην της και της ανήγγειλεν ότι έκαμε αγάπην με την μητέρα της διά να χαρή, ήτο αργά πλέον. 

Η τρυφερή παιδίσκη εμαράνθη εξ αγνώστου νόσου, και ούτε φάρμακον ούτε νοσηλεία ίσχυσε να την ανακαλέση εις τον πρόσκαιρον κόσμον. 

Εκοιμήθη χωρίς αγωνίαν και πόνον, εξέπνευσεν ως πουλί, με τη λαλιάν εις το στόμα.

-Πατέρα! Πατέρα! στην Παναγία να κάμετε μια λειτουργία ... με την μητέρα μαζύ...Είπε και απέθανε

Ο Φραγκούλης έκλαυσεν απαρηγόρητα· έκλαυσεν αχόρταστα ομού με την σύζυγόν του ... 

Κατόπιν απεσύρθη, κ’ εξηκολούθησε να κλαίη μόνος του εις την ερημίαν ...

Ο τελευταίος ούτος χωρισμός ήτο μάλλον φιλικός και με την συναίνεσιν της Σινιώρας, ήτις έβλεπεν ότι ο γέρων σύζυγός της επεθύμει μάλλον να γίνη μοναχός. 

Ο Φραγκούλης ενθυμείτο μίαν τελευταίαν σύστασιν της Κούμπως: με την μητέρα μαζί. 

Μόνον εν παροδικόν πείσμα του είχεν έλθει. Του εφάνη ότι αι ίδιαι αδελφαί της, η ύπανδρος, και η άλλη η δευτερότοκος, δεν την ελυπήθησαν όσον έπρεπε, δεν την επένθησαν, όσον της ήξιζε, την ατυχή μικράν, την Κούμπω. 

Έκτοτε εξηκολούθει να ζη ολομόναχος πάλιν, τώρα «επί γήρατος ουδώ». Και ενθυμείτο τον στίχον του Ψαλτηρίου: 

«Μη απώση με εις καιρόν γήρως ... και έως γήρως και πρεσβείου, μη εγκαταλείπης με».

Και την ημέραν αυτήν, την παραμονήν της Κοιμήσεως πάλιν, τον ευρίσκομεν να κάθηται εις το προαύλιον του ναΐσκου, και να καπνίζη μελαγχολικώς το τσιμπούκι του, με τον ηλέκτρινον μαμόν... αναλογιζόμενος τόσα άλλα και τους οχληρούς δανειστάς του, οι οποίοι του είχαν πάρει εν τω μεταξύ το καλλίτερον κτήμα –ένα ολόκληρον βουνόν, ελαιώνα, άμπελον, αγρόν με οπωροφόρα δένδρα, με βρύσιν, με ρέμα, με νερόμυλον –και να εκχύνη τα παράπονά του εις θρηνώδεις μελωδίας προς την Παναγίαν.

«Εκύκλωσαν αι του βίου μου ζάλαι, ώσπερ μέλισσαι, κηρίον, Παρθένε...»

Και επόθει ολοψύχως τον μοναχικόν βίον, ολίγον αργά, και επεκαλείτο μεγάλη τη φωνή τον

 «Γλυκασμόν των Αγγέλων, των θλιβομένων την χαράν», όπως έλθη εις αυτόν βοηθός και σώτειρα:

«Αντιλαβού μου και ρύσαιτων αιωνίων βασάνων...»

ΡΕΜΒΑΣΜΟΣ ΤΟΥ ΔΕΚΑΠΕΝΤΑΥΓΟΥΣΤΟΥ

Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη. (αποσπασμα )

Πηγη :https://www.facebook.com/analogion/

ΜΑΚΑΡΙΟΙ ΟΙ ΤΑΠΕΙΝΟΙ ΤΩ ΠΝΕΥΜΑΤΙ..ΟΙ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟΙ

 

Ἤτανε μεσάνυχτα.  Ὁ ἀγέρας βογγοῦσε.

 Ὁ Ἅγιος Βασίλης σηκώθηκε  ἀπάνου καὶ στάθηκε γυρισμένος κατὰ  τὴν ἀνατολὴ κι ἔκανε τὸ σταυρό του τρεῖς φορές. Ὕστερα ἔσκυψε καὶ πῆρε  ἀπὸ τὸ ταγάρι του μία φυλλάδα κι εἶπε:

Εὐλογητὸς ὁ Θεὸς ἡμῶν πάντοτε, νῦν καὶ  ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων.

Ὁ Γιάννης πῆγε καὶ στάθηκε ἀπὸ πίσω του  καὶ σταύρωσε τὰ χέρια του. Ἡ γυναίκα του βύζαξε τὸ μωρὸ καὶ πῆγε κι ἐκείνη καὶ στάθηκε κοντὰ στὸν ἄντρα της Κι ὁ γέροντας εἶπε τὸ Θεὸς Κύριος καὶ τ᾿ἀπολυτίκιο τῆς Περιτομῆς 

«Μορφὴν ἀναλλοιώτως ἀνθρωπίνην προσέλαβες»  , χωρὶς νὰ πεῖ καὶ τὸ δικό του τ᾿ἀπολυτίκιο, ποὺ λέγει :

 

 

 

«Εἰς πᾶσαν τὴν γῆν ἐξῆλθεν ὁ φθόγγος σου»

 Ἔψελνε γλυκὰ καὶ ταπεινά, κι ὁ Γιάννης κι ἡ Γιάνναινα τὸν ἀκούγανε μὲ κατάνυξη  καὶ κάνανε τὸ σταυρό τους. Κι εἶπε ὁ Ἅγιος Βασίλης τὸν ὄρθρο καὶ τὸν κανόνα τῆς  ἑορτῆς 

«Δεῦτε λαοί, ἄσωμεν», χωρὶς νὰ πεῖ τὸ δικό του κανόνα 

«Σοῦ τὴν φωνὴν ἔδει παρεῖναι, Βασίλειε». 

Κι ὕστερα εἶπε ὅλη τὴ λειτουργία κι ἔκανε ἀπόλυση.

Καθίσανε στὸ τραπέζι καὶ φάγανε, ὁ Ἅγιος Βασίλειος  ὁ Μέγας,  ὁ Γιάννης ὁ Βλογημένος, ἡ γυναίκα του κι ὁ μπάρμπα – Μάρκος  ὁ Βουβός ποὺ τὸν εἶχε συμμαζέψει ὁ Γιάννης καὶ τὸν βοηθοῦσε.

Καί, σὰν ἀποφάγανε ἔφερε  ἡ  γυναίκα τὴ βασιλόπιτα καὶ τὴν ἔβαλε ἀπάνω στὸ σοφρᾶ. Κι ὁ Ἅγιος Βασίλης πῆρε τὸ μαχαίρι καὶ σταύρωσε τὴ βασιλόπιτα κι εἶπε:

 

 

 

 

«Εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος».

Κι ἔκοψε τὸ πρῶτο τὸ κομμάτι κι εἶπε: 

 «τοῦ Χριστοῦ», ἔκοψε τὸ δεύτερο κι εἶπε: 

«τῆς Παναγίας», κι ὕστερα ἔκοψε τὸ τρίτο 

καὶ δὲν  εἶπε: «τοῦἉγίου Βασιλείου» ἀλλὰ εἶπε: 

«τοῦ νοικοκύρη τοῦ Γιάννη τοῦ Βλογημένου».

Πετάγεται ὁ Γιάννης καὶ τοῦλέγει:

«Γέροντα, ξέχασες τὸν Ἅη-Βασίλη» Τοῦ λέγει ὁ Ἅγιος:

«Ἀλήθεια, τὸν ξέχασα».Κι ἔκοψε ἕνα κομμάτι κι εἶπε:  

«Τοῦ δούλου τοῦ Θεοῦ Βασιλείου» 

Ὕστερα ἔκοψε πολλὰ κομμάτια,καὶ σὲ κάθε ἕνα ποὺ ἔκοβε ἔλεγε:

«τῆς νοικοκυρᾶς», «τοῦ μωροῦ», «τοῦ δούλου τοῦ  Θεοῦ  Μάρκου τοῦ  μογιλάλου (6)»,  «τοῦ σπιτιοῦ», «τῶν ζωντανῶν», «τῶν φτωχῶν» Λέγει πάλι ὁ Γιάννης στὸν Ἅγιο:

«Γέροντα, γιατί δὲν ἔκοψες γιὰ τὴν ἁγιοσύνη σου;».

Τοῦ λέγει ὁ Ἅγιος:«Ἔκοψα, εὐλογημένε».

Μὰ ὁ Γιάννης δὲν κατάλαβε τίποτα,  ὁ καλότυχος.

Ἔστρωσε  ἡ γυναίκα, γιὰ νὰ κοιμηθοῦνε.

Σηκωθήκανε νὰ κάνουνε τὴν προσευχή τους. 

Ὁ Ἅγιος Βασίλης ἄνοιξε τὶς ἀπαλάμες του κι εἶπε τὴν δική του τὴν εὐχή, ποὺ τὴ λέγει ὁ παπᾶς στὴ λειτουργία:

«Κύριος ὁ Θεός μου, οἶδα ὅτι οὔκ εἰμι  ἄξιος, οὐδὲ  ἱκανός  ,  ἴνα ὑπὸ τὴν στέγην εἰσέλθῃς τοῦ οἴκου τῆς ψυχῆς μου…».

Σὰν τελείωσε τὴν εὐχὴ  κι ἑτοιμαζόντανε  νὰ πλαγιάσουνε, τοῦ λέγει ὁ Γιάννης :

«Ἐσύ, γέροντα, ποῦ ξέρεις τὰ γράμματα, πές μας σὲ ποιὰ παλάτια ἄραγες πῆγε ἀπόψε ὁ Ἅη-Βασίλης; 

Οἱ ἀρχόντοι κι οἱ βασιλιάδες τί ἁμαρτίες μπορεῖ  νά ῾χουνε;  Ἐμεῖς οἱ φτωχοὶ  εἴμαστεν  ἁμαρτωλοὶ  καὶ  κακορίζικοι ἐπειδὴς ἡ φτώχεια μᾶς κάνει νὰ κολαζόμαστε».

Ὁ Ἅγιος Βασίλης δάκρυσε. Σηκώθηκε πάλι ἀπάνω,ἅπλωσε τὶς ἀπαλάμες του  καὶ  ξαναεῖπε τὴν εὐχὴ ἀλλιώτικα:

Κύριε ὁ Θεός μου,οἶδας ὅτι ὁ δοῦλος Ἰωάννης ὁ ἁπλοῦς, ἄξιός ἐστιν καὶ ἱκανός, ἵνα ὑπὸ τὴν στέγην αὐτοῦ εἰσέλθῃς, ὅτι νήπιος  ὑπάρχει,  καὶ τῶν τοιούτων ἐστὶν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν

Καὶ πάλι δὲν κατάλαβε τίποτα ὁ Γιάννης  ὁ καλότυχος, ὁ Γιάννης ὁ Βλογημένος.

Ε σ ε ι ς ;

 

ΜΑΓΕΙΡΙΚΗ ΣΟΔΑ

 

·       

Η μαγειρική σόδα ,είναι ένα από τα ασφαλέστερα και πιο 

χρήσιμα προϊόντα.Ωστόσο, η μαγειρική σόδα έχει ισχυρές 

φαρμακευτικές ιδιότητες. Εάν ληφθεί εσωτερικά συμβάλλει 

στην διατήρηση της ισορροπίας του pH στο αίμα μας.

Αυτό είναι πιθανόν το βασικό σκεπτικό πίσω από 

τις συνιστώμενες χρήσεις του κατά του κρυολογήματος, 

των συμπτωμάτων της γρίπης.

Σε πολλές περιπτώσεις κρυολογημάτων και γρίπης η χρήση

 όξινου ανθρακικού νατρίου, έφερνε αποτελέσματα, 

εντός 36 ωρών, και  τα συμπτώματα υποχωρούσαν 

εντελώς. Ακόμα και η χρήση του όξινου ανθρακικού νατρίου

 ως προληπτικού μέσου για το κρυολόγημα,

είχαν ως  αποτέλεσμα ,όσοι έπαιρναν σόδα να 

μην νοσήσουν, ενώ σχεδόν όλοι γύρω τους είχαν  γρίπη.

Προφανώς διότι το όξινο ανθρακικό νάτριο  απαλύνει 

τους βλεννογόνους και διαλύει την πυκνή βλέννα. 

Η χρήση της σόδας είναι πολύ εύκολη και είναι 

ακίνδυνη.

Απλά διαλύστε το προτεινόμενο ποσό μαγειρικής σόδας σε ένα ποτήρι 

με κρύο νερό και πιείτε το.

τρεις δόσεις με μισό κουταλάκι την ημέρα.

Επιπλέον, να μην την χρησιμοποιείτε 

για περισσότερο από δύο εβδομάδες.

 

Δυστυχώς, παρ’ όλα τα στοιχεία που αποδεικνύουν ότι 

η μαγειρική σόδα πράγματι έχει τεράστιες δυνατότητες, 

όπως η αποτελεσματική και μη τοξική θεραπεία 

του καρκίνου, η συμβατική ιατρική αρνείται να το δεχθεί, 

αφού η μαγειρική σόδα δεν θα δώσει ποτέ τεράστια κέρδη

 για τις φαρμακευτικές εταιρείες.
Ακόμη χειρότερα, προσπαθούν να δυσφημίσουν ή 

να καταστρέψουν εντελώς εκείνους που τολμούν

να προβάλλουν φθηνές επιλογές θεραπείας όπως 

η μαγειρική σόδα.

Το όξινο ανθρακικό νάτριο, είναι η γρηγορότερη μέθοδος 

για να την επιστροφή της αλκαλικότητας του αίματος.. 

σε κανονικά επίπεδα.

Το όξινο ανθρακικό είναι ανόργανο, 

πολύ αλκαλικό και όπως και άλλες ορυκτές ουσίες, στηρίζει 

έναν μεγάλο αριθμό βιολογικών λειτουργιών.

Το όξινο ανθρακικό νάτριο συμβαίνει να είναι..

ένα από τα πιο χρήσιμα φάρμακά μας 

επειδή η αλκαλικότητα είναι θεμελιώδους σημασίας 

για την ζωή και την υγεία.
 

Πολλές χημειοθεραπείες περιλαμβάνουν

σόδα για την προστασία των νεφρών του ασθενούς, την καρδιά 

και του νευρικού συστήματος.

Έχει ειπωθεί ότι η χημειοθεραπεία 

χωρίς την ταυτόχρονη χορήγηση σόδας 

θα μπορούσε ενδεχομένως να σας σκοτώσει επί τόπου.

Θα μπορούσε, λόγω της ανάμειξης δηλητηρίων

 με μαγειρική σόδα, οι βελτιώσεις που παρατηρήθηκαν 

να είναι αποτέλεσμα της μαγειρικής σόδας και 

όχι των τοξικών δηλητηρίων. 
 

Χρειάζεται να έχει κανείς απλή σκέψη και.. ανοικτό μυαλό,

 για να δεί ότι υπάρχουν πολλοί τρόποι για να δώσει 

 στο σώμα του  θεραπεία που δεν έχει καμία σχέση 

με τα τοξικά φάρμακα, εμβόλια ή χειρουργικές επεμβασεις, 

ακόμη και όταν πρόκειται για μια τόσο σοβαρή 

κατάσταση, όπως ο καρκίνος.

ΤΑ ΦΑΡΜΑΚΑ ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΣΚΕΥΑΣΙΕΣ ΤΟΥΣ

 

Posted on 26 Απριλίου, 2011 by kosmaser

 

 

 

 

 

Αναρωτηθηκατε ποτε, γιατι  Τα περισσότερα φαρμακά κυκλοφορούν σε blister των 14 ή 28 χαπιών;

Δεν θάταν πιό λογικό, τα κουτιά να περιέχουν 30 χάπια, δηλαδή όσες και οι μέρες του μήνα; 

Ολοι ξέρουν πως οι ηλικιωμενοι ¨τα χάνουν¨.Το ότι ξεχνούν, γενικώς, και συχνά πυκνά,είτε παραλείπουν να πάρουν τα χάπια τους είτε, νομίζοντας πως δεν τα έχουν πάρει, τα παίρνουν διπλά.

Τι πρέπει να γίνει γι αυτό;

Θα πρέπει οι εταιρίες να φτιάχνουν τα φάρμακα με τέτοιο τρόπο ώστε ο γέροντας και η γερόντισσα,να ξέρουν αν έχουν πάρει το χάπι της ημέρας ή όχι.

Και πώς γίνεται αυτό;

Με το να βάζουμε πίσω από τα χάπια ένα τύπο ημερολογίου, ώστε κάθε χάπι να αντιστοιχεί σε μία συγκεκριμένη μέρα, δηλαδή από Δευτέρα έως και Κυριακή. Έτσι, όταν ο ηλικιωμένος ανοίγει ένα καινούργιο κουτί με χάπια θα ξεκινά να τα παίρνει ανάλογα με την ημέρα.

Π.χ. ο παππούς ανοίγει το κουτί την Κυριακή,

θα πάρει το χάπι που πίσω του γράφει Κυριακή,την επομένη θα πάρει το χάπι που πίσω του γράφει Δευτέρα και πάει λέγοντας, ώστε, αν ένα βράδυ αναρωτηθεί.

Αν πήρε το χάπι του , να ξερει.

Πόσα χάπια θα έχει το κάθε κουτί;

Αφού τα χάπια θα αντιστοιχούν στις ημέρες της εβδομάδας, το κάθε κουτί θα έχει

7, είτε 14, είτε 28 χάπια.

Νά γιατί τα κουτιά των φαρμάκων έχουν 14 ή 28 χάπια και δεν είναι η ανάγκη των κακών εταιρειών να πουλήσουν κι άλλο κουτί.

Ετσι λοιπόν ολες οι φαρμακευτικές εταιρείες έχουν συσκευασίες των 7 ή 14 ή 28 δισκίων , αν και ελάχιστες απ αυτές γράφουν την ημέρα της εβδομάδας.

Όλα είναι πολλαπλάσια του εφτά, εκτός βέβαια από τα παυσίπονα, αντιπυρετικά.

Πάει κι αυτό. Θα μου πείς βέβαια αν συμφωνώ να δίνονται τόσα φάρμακα. Φυσικά  και  όχι . 

Αντε πέστο αυτό στον μπαρμπα Νίκο, που πιστεύει οτι παίρνοντας το χρωματιστό χαπάκι  θα ξαναγίνει τζόβενο.

 

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΜΑΣ..

 

Δὲν εἶναι ἡ Ἐκκλησία αὐτὸ ποὺ νομίζουμε. 

Μᾶς πῆραν μωρὰ παιδιὰ ἀπὸ τὸν μαστὸ τῆς μάνας μας, τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. 

Μᾶς ἔμαθαν ἄλλα. Μᾶς ἔδωσαν νὰ πιοῦμε γάλα κονσέρβας. Μᾶς ἔκοψαν ἀπὸ τὶς ρίζες. 

Μᾶς χώρισαν ἀπὸ τὴν Παράδοση. 

Μᾶς ἀπομάκρυναν ἀπὸ τὸ σπίτι μας. 

Μᾶς ἔκαμαν ἀλλοδαποὺς στὸν τόπο μας. Βάλθηκαν νὰ μᾶς ξεμάθουν τὴ μητρική μας γλώσσα, τὴ γλώσσα τῆς Ὀρθοδοξίας, τὴ μητρικὴ γλώσσα τοῦ ἀνθρώπου. Ποιοί;

Ὅσοι θέλησαν διὰ τῆς βίας νὰ μᾶς σώσουν: 

Οἱ διαφωτιστές, προπαγανδιστές, Βαυαροί, μασόνοι... μέχρι σήμερα. 

Μαζὶ μ΄ αὐτούς, ὅλοι ὅσοι θεωρήσαμε τὰ φῶτα τους φῶτα, τὸν πολιτισμὸ τους πρόοδο. Καὶ ἔτσι, στὰ τυφλά, χωρὶς διάκριση πνευματική, πήραμε τὸ καθετὶ ἀπ΄ αὐτούς, σὰν ἀνώτερο, καλύτερο, πολιτισμένο σὲ τέχνη, δίκαιο, διοργάνωση ζωῆς, ἀρχιτεκτονική, μουσική. 

Καὶ βασανίζεται τὸ εἶναι μας. Ἀπορρίπτει ὁ ὀργανισμὸς μας ἕνα-ἕνα τὰ μεταμοσχευθέντα ξένα μέλη. Καὶ συνέχεια μᾶς μεταμοσχεύουν βιαίως νέα, τὰ ὁποῖα ἀποβάλλονται, καὶ φανερώνεται μὲ τὴν προσωπική του συμπεριφορὰ ,πόλεμος Γιουγκοσλαβίας, σεισμοὶ Τουρκίας, ποιὸς εἶναι ὁ βαθύτερος χαρακτήρας τοῦ λειτουργημένου λαοῦ μας.

Δὲν εἶναι ἡ Ἐκκλησία αὐτὴ ποὺ νομίζουμε. 

Δὲν εἶναι αὐτὴ ποὺ χτυπᾶμε, αὐτὴ ποὺ βαλθήκαμε νὰ καταστρέψωμε. 

Δὲν ἔχει σχέση ἡ Ὀρθοδοξία μὲ «μεσαιωνισμούς», «μυστικισμούς», «κληρικαλισμούς», «σχολαστικισμοὺς» ποὺ ἀκοῦμε. 

Τόσοι δυτικοθρεμμένοι νομίζουν ὅτι σὲ Δύση καὶ Ἀνατολὴ ὅλοι οἱ ὅροι ἔχουν τὸ ἴδιο περιεχόμενο. Καὶ προσπαθοῦν νὰ μᾶς ἐλευθερώσουν ἀπὸ ἀρρώστιες ποὺ δὲν περάσαμε. Καὶ μᾶς ἀρρωσταίνουν μὲ τὶς θεραπεῖες τους. 

Καὶ μᾶς περιπλέκουν μὲ τὶς λύσεις τους.

Δὲν ἀρνούμαστε ὅτι ὑπῆρξαν ἀνθρώπινες ἀδυναμίες. Ὑπῆρξαν καὶ ὑπάρχουν ἀδύνατοι, μὲ πτώσεις καὶ ἐλαττώματα. Αὐτὸ κάνει ἀκόμα πιὸ συμπαθῆ τὴν ἴδια τὴν Ὀρθοδοξία, καὶ ἀναδεικνύει τὴν ἀνοχὴ τῆς ἀγάπης της καὶ τὴν ἀλήθεια τοῦ μηνύματός της.

Τὸ θέμα τὸ μεγάλο εἶναι νὰ γνωρίσουμε τὴν Ἐκκλησία τὴν Ὀρθόδοξη, ποὺ ἀγνοοῦμε. Τὴ μία, ἀμόλυντη, ἄφθορη, ἄχραντη καρδιά της. Αὐτὴν ποὺ ἀποτελεῖ τὸ βαθύτατο καὶ πιὸ ἀληθινὸ εἶναι μας. Αὐτὴ μὲ τὴν ὁποία ἔχομε πολὺ μεγαλύτερη σχέση ἀπ΄ ὅτι νομίζουμε. Αὐτὴ ποὺ ξέρομε βαθύτερα, χωρὶς νὰ τὸ καταλαβαίνωμε. Αὐτὴ ποὺ πᾶμε ἀσυνείδητα νὰ βροῦμε ἀρνούμενοί την, γιατί ἀγνοοῦμε τὴν ἀλήθειά της, τὴ θεανθρωπία της, τὴ δόξα τῆς ταπεινώσεώς της.

Ὅτι πολύτιμο ζητοῦν ὅλοι οἱ ἀληθινοὶ ἀναζητητὲς βρίσκεται μέσα ἐδῶ. Ὄχι ἀποσπασματικά, ἐπὶ μέρους ἢ φανταστικά, ἀλλὰ ἐν ὅλω ἔργῳ καὶ ἀληθείᾳ.

Αὐτὴ εἶναι κατάλληλη γιὰ τὰ μικρὰ παιδιά, τὶς ἁπλὲς γριοῦλες καὶ τοὺς πιὸ ἀπαιτητικοὺς ἀναζητητές, ποὺ θέλουν νὰ δοῦν τὸν Θεὸ ὄχι ὅσο μποροῦν, ἀλλ’ ὅπως ὁ Θεὸς εἶναι.

Ὑπάρχει μία θεολογία ποὺ φτάνει στὴν ἀπόφαση (ἀποφατικότητα), τὴν ἄρνηση, ποὺ δὲν πάει παραπέρα, ποὺ ἄνθρωπος στὴ γῆ δὲν μπορεῖ νὰ ξεπεράσει. 

Καὶ μία χάρη ἄκτιστη, ἀόρατη, ἀκατάληπτη, ποὺ ἔρχεται στὸν ἄνθρωπο, στὴν κτίση. 

Καὶ νεουργεῖ καὶ θεουργεῖ τὸ ἀνθρώπινο.

Δὲν εἶναι ἡ θεολογία σχολαστικισμός, οὔτε ἡ πνευματικὴ ζωὴ πουριτανισμός.

Γνωρίζοντας τὴν Ὀρθοδοξία, αὐτὴ ποὺ εἶναι, ἰσορροποῦμε• μποροῦμε ὅλους νὰ δοῦμε μὲ στοργή. 

Ἀπὸ ὅλους νὰ βοηθηθοῦμε. Καὶ ὅλους μὲ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ νὰ βοηθήσωμε.

Τὸ νὰ γίνωμε Ὀρθόδοξοι δὲν σημαίνει κάπου νὰ κλειστοῦμε, ἀλλὰ κάπου νὰ ἀναχθοῦμε:

νὰ βγοῦμε στὸ ὕψος τοῦ σταυροῦ τῆς ἀγάπης.

Ἂν ἦταν ἡ θεολογία τῆς Ἐκκλησίας μας αὐτὴ ποὺ νομίζει ὁ πολὺς κόσμος, αὐτὴ ποὺ διδάχτηκε στὰ κρατικὰ πανεπιστήμια• ἢ ἂν ἦταν ἡ εὐσέβειά της ὁ ἔξωθεν εἰσαχθεὶς στεῖρος πιετισμός, σᾶς ὁμολογοῦμε ὅτι δὲν θὰ σᾶς λέγαμε τίποτε. 

Δὲν θὰ εἴχαμε καμιὰ ἐλπίδα• ἴσως οὔτε εὐθύνη.

Τώρα μποροῦμε νὰ σᾶς ποῦμε λόγο παρήγορο καὶ σκληρὸ λέγεται μόνος του:

Ἡ θέση μας εἶναι προνομιακὴ καὶ ἐπικίνδυνη. Ἔχει καθοριστεῖ ἀπ΄ αὐτοὺς ποὺ μᾶς γέννησαν, καὶ δὲν μποροῦμε νὰ κάνωμε ὅ,τι μᾶς κατέβει.

Δὲν μποροῦμε ἀτιμωρητὶ οἱ Ὀρθόδοξοι Ἕλληνες νὰ παιδιαρίζωμε, στηριζόμενοι σ΄ ὁποιαδήποτε δικαιολογία ἤ, περισσότερο, νὰ αὐθαδιάζωμε.

Ἂν αὐτοὶ ποὺ προηγήθηκαν ἡμῶν καὶ ἔζησαν καὶ τάφηκαν σὲ τοῦτα τὰ χώματα, αὐτοσχεδίαζαν κάνοντας τὸ κέφι τους, τότε θὰ μπορούσαμε καὶ ἐμεῖς νὰ συνεχίσωμε αὐτοσχεδιάζοντας.

Ἂν ὅμως ἔζησαν διαφορετικά• ἂν ἀποφάσισαν νὰ πεθάνουν, καὶ ἔτσι ἔζησαν• ἂν ὁ τρόπος τῆς ζωῆς τους ἦταν ἀπόφαση θανάτου• ἂν ὅλη τους ἡ δημιουργία, τὸ ἦθος, ὁ λόγος, τὰ ἔργα, ἡ μορφή, ἡ χειρονομία, τὸ ὁρατὸ καὶ ἀόρατο ἐξ αὐτῶν εἶναι γεννημένο ἐκ τοῦ θανάτου, ἀπὸ τὴ θυσία ὅλων, γιὰ νὰ γεννηθεῖ κάτι καλύτερο, ἄλλης φύσεως, ἄλλης ὑφῆς, γιὰ τοὺς ἄλλους, γιὰ μᾶς ὅλους• τότε δὲν μποροῦμε ἀτιμωρητὶ νὰ αὐτοσχεδιάζωμε, νὰ κάνωμε πρόβες, νὰ παίζωμεν ἐν οὐ παικτοῖς.

Ἂν δὲν ἔχτιζαν τὴν Ἅγια-Σοφιὰ ὅπως τὴν ἔχτισαν, νὰ χωρᾶ τὸν κάθε ἄνθρωπο καὶ τὴν οἰκουμένη.

Ἂν δὲν εἶχαν φτιάξει τὸ Ἅγιον Ὅρος ὅπως τὸ ἔφτιαξαν, γιὰ νὰ σώζεται ὅλος ὁ ἄνθρωπος καὶ νὰ ἀδελφώνονται οἱ λαοί.

Ἂν δὲν εἶχε θεολογήσει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς ὅπως θεολόγησε, ἀνακεφαλαιώνοντας τὴν πείρα καὶ τὴ ζωὴ τῆς Ὀρθοδοξίας, σβήνοντας τὴ δίψα τοῦ σημερινοῦ βασανισμένου νέου ἀνθρώπου.

Ἂν δὲν εἶχαν ἀγωνιστεῖ, κλάψει, ὑπομείνει, προσευχηθεῖ, θυσιαστεῖ τόσοι ἄγνωστοι στὰ βουνά, στὰ νησιὰ καὶ στὶς πόλεις. 

Ἂν δὲν εἶχαν στὰ τραγούδια, στὴ ζωὴ καὶ στὰ ἤθη τους αὐτὴ τὴν ἀνθρωπιὰ ποὺ σὲ σφάζει.

Ἂν δὲν ἦσαν γενάρχες τοῦ νέου Ἑλληνισμοῦ ἕνας ἅγιος Κοσμᾶς καὶ ἕνας Μακρυγιάννης.

Ἂν δὲν ὑπῆρχαν ὅλα αὐτὰ στὸ αἷμα μας, τότε θὰ μπορούσαμε νὰ κάνωμε ὅ,τι μᾶς κατέβει.

Τώρα δὲν εἶναι ἔτσι. Τώρα βρισκόμαστε ἐν τόπῳ καὶ χρόνῳ ἁγίῳ. Δὲν μποροῦμε νὰ εἴμαστε ἐπιπόλαιοι. 

Δὲν ἀνήκομε στὸν ἑαυτό μας. Ἀνήκομε σ΄ αὐτοὺς ποὺ μᾶς γέννησαν, καὶ σ΄ ὅλο τὸν κόσμο. 

Εἴμαστε χρεωμένοι μὲ πνευματικὴ κληρονομιά. Δὲν μᾶς σώζει καμιὰ δικαιολογία. Καὶ ὅλα νὰ τὰ πετάξωμε ἀπὸ τὸ σχολεῖο, τὰ ἀρχαῖα, τὰ νέα, τὰ ἱερὰ καὶ τὰ ὅσια, δὲν μποροῦμε νὰ δικαιολογηθοῦμε σὲ κανέναν, νὰ ἀπαλλαγοῦμε, οὔτε νὰ ξεχάσωμε τὸ χρέος μας. 

Δὲν μποροῦμε νὰ στοιχειοθετήσωμε κανένα ἄλλοθι.Θὰ ἔχωμε νὰ ἀντιμετωπίσωμε αὐτοὺς ποὺ προηγήθηκαν καὶ αὐτοὺς ποὺ ἔρχονται.Τὰ ψεύτικά μας καμώματα θὰ μᾶς πετάξουν κατὰ πρόσωπο.

 Γιατί κάποτε θὰ ξυπνήσουν αὐτοὶ οἱ μικροί, ποὺ θὰ ποῦνε ὄχι στὸ ψέμα, στὴν ἐπιπολαιότητα, στὴν παραχάραξη, στὴν πλαστογραφία, στὴν προδοσία, ποὺ χαλκεύεται ἐγκληματικὰ καὶ θρασύδειλα μὲ ἐκπαιδευτικὰ προγράμματα, ἀναγνωστικὰ βοηθήματα, ὀπτικοακουστικὲς ἐκπομπές.

Καὶ αὐτοὶ ποὺ θὰ ποῦν ὄχι θὰ ἔχουν ἀπροσδιόριστες δυνάμεις ποὺ ξεπερνοῦν αὐτοὺς τοὺς ἴδιους. Θὰ εἶναι μαζί τους τὰ πνεύματα τῶν περασμένων καὶ τὰ διψασμένα παιδιὰ ὅλου τοῦ κόσμου.

Αὐτὸ ποὺ ἐδῶ ὑπάρχει ἀνήκει σὲ ὅλους. 

Αὐτὸ ποὺ κληροδοτήθηκε καθορίζει τὴ συμπεριφορά μας.

Ἡ Ἀλήθεια, ποὺ ἐσαρκώθει διὰ τῆς παναχράντου καὶ ἀειπαρθένου Μαρίας, ποὺ ἀπέθανε καὶ ἀνέστη καὶ συνανέστησε τὴν οἰκουμένη καὶ συνέστησε τὴν Ἐκκλησία σῶμα Χριστοῦ. Ἡ Χάρις ποὺ ἁγιάζει ὅλο τὸ εἶναι τοῦ ἀνθρώπου.

 Ἡ Ἐκκλησία ποὺ βαφτίζει ὅλο τὸν ἄνθρωπο εἰς τὰ ἀπύθμενα βάθη τοῦ μυστηρίου τῆς ζωῆς τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ποὺ ἁγιάζει ὅλες τὶς αἰσθήσεις.

Αὐτὴ ἡ Χάρις, ποὺ μπῆκε μέχρι μυελοῦ στὰ ὀστᾶ τοῦ πιστοῦ λαοῦ μας, ποὺ ὑφαίνει τὴ ζωή μας καὶ τὴν κάνει ἄνωθεν ὑφαντὴ μὲ τὰ στοιχεῖα τῆς ὕλης...Ὅλο τὸ πνευματικὸ σῶμα τῆς ζωῆς μας ἔχει μηνύματα ποὺ ἀνήκουν σ΄ ὅλους, ποὺ τὰ περιμένουν ὅλοι, μέχρις ἐσχάτου της γῆς. Καὶ εἴμαστε χρεῶστες πρὸς ὅλους. 

Καὶ μᾶς ἔχουν κατ΄ ἀνάγκη βάλει αὐτοὶ ποὺ μᾶς γέννησαν κατὰ σάρκα καὶ κατὰ πνεῦμα σ΄ ἕνα ὁρισμένο ἐπίπεδο. 

Καὶ δὲν μποροῦμε νὰ ὑποστείλωμε τὴ σημαία, νὰ μετριάσωμε τὸ χρέος, νὰ ξεκουραστοῦμε σὲ ἄλλο χῶρο, μὲ ἄλλο τρόπο, παρὰ μόνο πάνω σὲ σταυρὸ θυσίας

Αρχιμ. Βασίλειος Γοντικάκης. 

https://www.facebook.com/analogion/ 

Πηγηhttp://www.agiazoni.gr/article.php?id=52439891168778553373