Είμαστε πλέον βέβαιοι πως ο καθοριστικός παράγοντας στην εξέλιξή μας,δεν είναι η εικαζομένη απ τον επιστημονικό κόσμο όποια αλήθεια, αλλά η πίστη μας, σε οτιδήποτε θεωρούμε ως αληθινό,και που μας δημιουργεί την αναλογη ατμόσφαιρα, να το αποδεχθούμε στη ζωή μας, να του δώσουμε αξία και να το αναγάγουμε σε προσωπικό μας βίωμα.
Τελικά, φοβάμαι, πως κάνουμε τη ζωή μας περίπλοκη, δύσκολη,ως που να καταντήσει ανυπόφορη.
Πολλοί ρωτούν αν το χασμουρητό συνδέεται με κάποια αρρώστια ή αν είναι ένδειξη οτι κάτι δεν πάει καλά στον οργανισμό τους γενικά.Το ξεκαθαριζω απ την αρχη, το χασμουρητό αποτελεί έκφραση μιας από τις πιο βασικές εγκεφαλικές λειτουργίες και είναι απολύτως απαραίτητο για την ζωή.Οι παλιοί νευρολόγοι ισχυρίζονταν ότι αποτελεί ένα «αρχέγονο» αντανακλαστικό του εγκεφαλικού στελέχους, δηλαδή, του τμήματος εκείνου του εγκεφάλου που δημιουργείται στα πρώτα στάδια της ζωής, και είναι το κέντρο διαχείρισης των βασικών δευτερευόντων λειτουργιών της ζωής, όπως είναι η αναπνοή, η εγρήγορση, η διατροφή, η αναπαραγωγή κτλ. Οι παλιοί εξηγούσαν το χασμουρητό σαν προσπάθεια οξυγόνωσης του εγκεφάλου, το οποίο έβγαζε τον κακό ζεστό αέρα και ανέπνεε τον καθαρό αέρα.
Πριν από αιώνες σε Γερμανία και Γαλλία αποτέλεσε το βασικό αντικείμενο έρευνας πολλών μεγάλων νευρολόγων, όπως π.χ. ο Γάλλος Σαρκό.Ο τελευταίος προσπαθούσε να βρει την σχέση του χασμουρητού με τον οργασμό των γυναικών και την «υστερία».Σύγχρονες έρευνες έχουν εντοπίσει ότι πρόκειται : για την πυροδότηση κατά το χασμουρητό μιας εκκίνησης ολόκληρης χημικής βιομηχανίας στον εγκέφαλο με ορμόνες και νευροδιαβιβαστές, όπως είναι: η οξυτοκίνη, η ντοπαμίνη, η ακετυλοχολίνη, η σεροτονίνη, τα οπιοειδή, οι σεξουαλικές ορμόνες κ.α. Πολλές από αυτές συμβάλουν θετικά ή αρνητικά στο μηχανισμό του χασμουρητού ανάλογα με την αναγκαιότητα της εκάστοτε κατάστασης.
Το χασμουρητό βασίζεται και στην μιμητική αλληλοεπίδραση που έχουν οι εγκέφαλοι μεταξύ τους. Ακόμη και σε επίπεδα μικρών παιδιών. Ειδικά «κύτταρα – κάτοπτρα», που βρίσκονται στον μετωπιαίο λοβό των ανθρώπων μιμούνται το χασμουρητό, όταν το βλέπουν σε κάποιον άλλον και το μεταδίδουν σε όποιους τους βλέπει.
Ακριβώς επειδή είναι πηγή ζωής και είναι κάτι φοβερά ανακουφιστικό και παραγωγικό για τον εγκέφαλο, είναι μια καλοπροαίρετη παραίνεση, που γίνεται από άτομο σε άτομο. Αν θέλετε, λοιπόν, να ζήσετε καλά, χασμουρηθείτε χωρίς φόβο.
Με εξαίρεση
τη δήλωση του αρχιεπισκόπου και τριών μητροπολιτών, εντύπωση προκαλεί η σιγή
της Εκκλησίας της Ελλάδας, απέναντι σε ένα εκδήλως αντιεκκλησιαστικο,αντιθεολογικο φαινομενο, όπως αυτό του κόμματος ΝΙΚΗ.
Ιδωμένο υπό την οπτική γωνία της
εκκλησιολογίας, το εν λόγω κόμμα επιδιώκει - και το λέει ευθαρσώς στο πρόγραμμά
του - τη μετατροπή του σε έναν ανώτατο ιερατείο, δίκην Βατικανού, το οποίο θα
ελέγχει και θα έχει λόγο για οτιδήποτε συμβαίνει στην οικουμενική Ορθοδοξία.
Ισχυριζόμενα
τα στελέχη του πως μόνον αυτοί είναι οι αυθεντικοί ερμηνευτές του Ευαγγελίου
και των πατερικών κειμένων, δεν επιδιώκουν τίποτα άλλο παρά την καθιέρωσή τους
ως υπέρτατων κριτών της πίστης και της άσκηση των θρησκευτικών καθηκόντων των
άλλων.
Θα μπορούσε
κανείς να πει πως αντιμετωπίζουμε μία νεκρανάσταση των κατηχητικών σχολείων της
δεκαετίας του ’50 και του ’60 του 20ού αιώνα, με πρόγραμμα εμπλουτισμένο με όλα
τα άνθη του κακού
(βλέπε
εθνολαϊκισμός και εθνοφυλετισμός),
τα οποία
είναι δάνεια από την πετυχημένη πορεία των τηλευαγγελιστών που
αποτελούσαν και τη δύναμη κρούσης του αμερικανικού τραμπισμού.
Αυτό, όμως,
πέραν από τη βάρβαρη διαστρέβλωση του ευαγγελικού κηρύγματος και των
πατερικών διδαχών, δημιουργεί και μία άκρως στρεβλή εικόνα της ίδιας της
Εκκλησίας της Ελλάδας, η οποία την αδικεί στο σύνολό της.
Η ταύτιση
θρησκόληπτων φονταμενταλιστών που έχουν φανερά και κρυφά προγράμματα και θέσεις
αντίθετα με το μήνυμα του Ευαγγελίου, με την Εκκλησία εν γένει, την θρησκεία,
την πίστη και την παράδοση, προκαλεί σύγχυση στους πιστούς και
απομακρύνει από την Εκκλησία, ανθρώπους φιλοπρόοδους και
καλοπροαίρετους.
Οι πιστοί
αυτοί, διαβούν εν τω κόσμω τούτο και αναμένουν από την Εκκλησία καθοδήγηση και
συμπαράσταση, προκειμένου να αντιμετωπίσουν τις δυσκολίες της βιωτής.
Ταυτόχρονα, αντιλαμβάνονται πως η ζωή προχωρά και προοδεύει, πως καθημερινά
καλούνται να απαντήσουν σε πλήθος ερωτημάτων σχετικά με τον τρόπο ζωής, το
καθήκον απέναντι στην πατρίδα και τη θέση τους μέσα στο σύγχρονο κόσμο.
Δεν
σκοπεύουν να γίνουν αναχωρητές και μέλη περίκλειστων κοινοτήτων,
όπου το σύνορα με τον έξω κόσμο περιγράφεται ως πτώση στην αμαρτία.
Εκεί
ακριβώς, εντοπίζεται το πρόβλημα. Η σύγχρονη οικουμενική Ορθοδοξία έχει θέσεις
και απόψεις για τα προβλήματα του σύγχρονου κόσμου, τα οποία διαπνέονται από
πνεύμα ευρύ, αγαπητικό και σε πολλές περιπτώσεις καινοτόμο, όπως πχ. το ζήτημα
της προστασίας του περιβάλλοντος, της βιοηθικής ή των δικαιωμάτων των
μειονοτήτων. Τα αντιμετωπίζει όλα αυτά με πνεύμα αγάπης, με διάθεση κατανόησης,
με πατρική φροντίδα.
Απεναντίας,
οι οπαδοί του θρησκευτικού ολοκληρωτισμού, επιδιώκουν τον έλεγχο
τόσο της ατομικής, όσο και της συλλογικής ζωής, καταργώντας στην ουσία του
αυτεξούσιο του προσώπου ως χάρη του Θεού. Επιδιώκουν την επιστροφή σε
προτεσταντικού τύπου διαιρέσεις και διαχωρισμούς, μεταξύ καθαρών και αμαρτωλών,
πράγμα που έρχεται σε ευθεία αντίθεση με το πνεύμα της αγάπης και της
συγχώρεσης.
Κοντολογίς,
με τα κηρύγματα και τις δοξασίες τους, γελοιοποιούν την Εκκλησία και το
μήνυμα που αυτή θέλει να εκπέμψει στο σύγχρονο κόσμο και είναι απορίας άξιον
γιατί δεν έχει κινητοποιηθεί τόσο ο κεντρικός της μηχανισμός, όσο και οι κατά
τόπους μητροπολίτες, προκειμένου να αποσαφηνιστεί ο ρόλος εκείνων που χρησιμοποιούν
την πίστη και το θρησκευτικό συναίσθημα των ανθρώπων, για ίδιο όφελος και για
αλλότριους σχεδιασμούς που προέρχονται από το εξωτερικό.
Η δε
καπήλευση της μακράς πνευματικής παράδοσης του Αγίου Όρους, εκτός από
ανιστόρητη και επικίνδυνη, είναι εξωφρενική, στα όρια της αιρέσεως.
Ο
διαχωρισμός των αγίων σε δικούς μας και των άλλων, αποτελεί ύβριν έναντι της
εκκλησιαστικής παράδοσης και πρακτικής.
Η Εκκλησία
της Ελλάδας, έχει βρεθεί κι άλλοτε μπροστά σε διλήμματα, τα οποία αντιμετώπισε
με τρόπο ορθόδοξο και συνοδικό.
Στήριξε με
τη στάση της τον τόπο σε στιγμές δύσκολες. Οι όποιες, ελάχιστες, παράφωνες
φωνές απομονώθηκαν και η ενιαία στάση της Εκκλησίας έδωσε τον τόνο σε
περιόδους, όταν όλα τα σκιάζε τη φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά.
Σήμερα, για άλλη μια φορά, θα πρέπει να βρει το
σθένος, να υπερασπιστεί την παράδοση, τον εαυτό της, αλλά και το μέλλον
της πατρίδας μας.
Γιατί έφυγε.. Ισως για να ανακαλύψεις τη δύναμη σου, και την ίδια σου την ψυχή.
Ίσως για να δεις ότι μπορείς βοηθήσεις κι άλλους να κάνουν το ίδιο. Κι ο πόνος που άφησε
Μάθημα ζωής.
Ετσι εσυ προχωράς με τον πόνο παρέα γιατί είναι μέρος της Ζωής.
Μην κλάψεις γιατί σ άφησε.
Να θυμασαι παντα πως κάποιοι κατάφεραν μέσα απ αυτόν τον πόνο να περπατήσουν σε δρόμους που δεν ήξεραν ότι μπορούσαν που δεν ήξεραν ότι υπήρχαν.
Κατάφεραν να δουν ότι ο πόνος μπορεί να είναι και προσωρινός. Μπορεί να κρατήσει ένα λεπτό, μια ώρα, μια μέρα ή ακόμη και έναν χρόνο, αλλά τελικά θα υποχωρήσει και κάτι άλλο θα πάρει τη θέση του.
Αν ειχες παραιτηθεί, θα σε συντροφευε για πάντα.
Ποσο της ειμαι ευγνωμων για το μαθημα που μου έδωσε.
Ποσο πρεπει να Είμαστε ευγνώμωνες σ Εκεινον που την έφερε κοντά μας.
